Ολα στη θέση τους την επόμενη μέρα. Οι αποφάσεις πάρθηκαν και ήδη υλοποιούνται. Κάτι «λεπτομέρειες» μένουν ανοιχτές ανάλογα με τα διαφορετικά τμήματα της αστικής τάξης που εκφράζει το κάθε συγκρότημα Τύπου. Για τους Αλαφούζους, για παράδειγμα, το κρίσιμο εδώ και καιρό είναι η σύνθεση της κυβέρνησης. Την θέλουν να φέρνει προς κάτι σε «εθνικής ενότητας». Του Μπόμπολα, του αρκεί να φύγουν όσοι διστάζουν να εφαρμόσουν, χωρίς σκέψεις για πολιτικό κόστος, την υπάρχουσα πολιτική.

Ολα πλέον, γράφουν, πρέπει να υποτάσσονται στην «εθνική προσπάθεια». Οσοι δεν συμφωνούν «να κάνουν στην άκρη» διατάσσει η «Ημερησία». Και αν κρίνουμε από το γεγονός ότι ουδείς από το ΠΑΣΟΚ «έκανε στην άκρη», όλοι τους συμφωνούν. Το σημειώνουμε για να ξέρουμε αύριο που θα εμφανίζονται διάφοροι ως «αντάρτες» σε τίποτα λεπτομέρειες, πως όλοι μαζί τα συμφωνήσανε. Γιατί κάποτε πρέπει να τελειώσει αυτό το παραμύθι του «εγώ δεν ήθελα, αναγκάστηκα». Το δουλεύει πολύ η κυβερνητική προπαγάνδα και το αναπαράγουν όσοι αρνούνται να δουν πως σ' αυτήν την επέλαση των μονοπωλίων δεν υπάρχουν εξαναγκασμοί για το πολιτικό προσωπικό. Αυτοί που κυβερνάνε δεν είναι υπάλληλοι. Είναι μέρος της αστικής τάξης. Μαζί αποφασίζουν για λογαριασμό αυτού ή του άλλου μονοπώλιου και εδώ και έξω.

Η επόμενη μέρα βρίσκει την εργατική τάξη, συνολικά τα λαϊκά στρώματα, απέναντι σε μια πολιτική πραγματικότητα που πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστεί. Ο απεγκλωβισμός λαϊκών στρωμάτων από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και τα συμπληρώματά τους, πρέπει να εκφράζεται άμεσα, καθαρά, στοχοπροσηλωμένα. Η μαγιά που υπάρχει ήδη με τον συντονισμό του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΟΓΕ, του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών, είναι ο πόλος για μια ακόμα πιο αποφασιστική λαϊκή συσπείρωση ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματική η αντεπίθεση. Οι αγώνες από δω και πέρα οφείλουν να προβάλλουν όλο και πιο καθαρά τα αιτήματα για τη λαϊκή οικονομία σε ευθεία αντιπαράθεση με το μνημόνιο των μονοπωλίων. Το δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας και οι αντιμονοπωλιακοί αγώνες είναι ο δρόμος μέσα από τον οποίο ο λαός θα συνειδητοποιεί τη δύναμη που έχει για να αντιμετωπίσει την επίθεση, για να μπορέσει τελικά στην πράξη να αρνηθεί κάθε θυσία για την πλουτοκρατία.

Οι ειδήσεις που έρχονται καθημερινά από το Ουισκόνσιν των ΗΠΑ αρχικά εκπλήσσουν για το γεγονός ότι όχι μόνο τα μέτρα αλλά και η ορολογία που χρησιμοποιείται είναι ίδια με αυτήν που ακούμε από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Τι συμβαίνει; Απλά κι εκεί κι εδώ το αστικό κράτος συγκεντρώνει χρήμα για να το δώσει στους καπιταλιστές. Πρόκειται για πολλοστή επανάληψη της μεγάλης κλοπής. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Οι καπιταλιστές σήμερα έχουν ακόμα πιο ισχυρό το κράτος τους να κάνει τη δουλειά: Να εξασφαλίζει τον τρόπο ώστε να επενδυθούν υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια σε νέους κερδοφόρους τομείς.

«Δεν υπάρχει ακόμα σοβαρός κίνδυνος» διακήρυσσαν και χτες διάφοροι επιστήμονες για την Ιαπωνία. Την ίδια ώρα η μία μετά την άλλη οι κυβερνήσεις προειδοποιούν τους πολίτες τους ότι δεν είναι σώφρων πράξη ένα ταξίδι στην Ιαπωνία ούτε βεβαίως και η παραμονή εκεί. Στην ίδια την Ιαπωνία αυτοί που έχουν τα φράγκα συνωστίζονται στα αεροδρόμια ψάχνοντας τρόπο να φύγουν από τη χώρα. Η ιδιωτική εταιρεία που ελέγχει τα εργοστάσια ανακοινώνει ανά 24ωρο στοιχεία που στο σύνολό τους ανάγκασαν ως και έναν από αυτούς που δήλωναν ότι δεν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, να εκτιμήσει ότι τώρα πια είναι σίγουρο πως έχει γίνει τήξη σε τουλάχιστον δύο αντιδραστήρες. Στο Τόκιο, ήδη μετράνε ραδιενεργό καίσιο και ιώδιο, περιμένουν να μετρήσουν και πλουτώνιο για να ανακοινώσουν ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από τη Χιροσίμα και όχι μόνο για την Ιαπωνία.

Είναι προφανές πως δεν χρειάζεται πανικός. Και μιας και οι λαοί δεν έχουν άλλο πλανήτη να μετακομίσουν, είναι καιρός για πάλη τέτοια που να αναγκάζει σε «μετακόμιση» την τάξη που βρίσκεται στην εξουσία και εδώ και στην Ιαπωνία, όλους όσοι μετατρέπουν καθημερινά σε σφαγείο τον πλανήτη.