Στα οικονομικά εγχειρίδια διαβάζουμε πώς πλουτίζουν οι άνθρωποι επενδύοντας κεφάλαια και απασχολώντας εργαζομένους στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών που χρειάζεται η κοινωνία. Δεν γράφουν όμως τίποτα για το πώς μαζεύονται στα γρήγορα τεράστιες περιουσίες. Για να το βρούμε, θα πρέπει ίσως να ανατρέξουμε σε λόγια ξεχασμένα μεγάλων συγγραφέων από περασμένες εποχές, όπως του Μπαλζάκ, που πίσω από κάθε μεγάλη περιουσία έβλεπε να κρύβεται ένα έγκλημα.

Ομως ποιος κλέβει ποιον; «Οι μεγαλύτερες αμερικανικές περιουσίες δημιουργήθηκαν με την αρπαγή γαιών, δημόσιων επιχειρήσεων και μονοπωλιακών δικαιωμάτων που ανήκαν στο κράτος», εξηγεί ο οικονομολόγος Μάικλ Χάντσον (...) Ο κυβερνήτης Γουόκερ έχει βάλει στον προϋπολογισμό του το ξεπούλημα εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας (που, μεταξύ άλλων, παρέχουν φθηνή θέρμανση και ψύξη στα κρατικά πανεπιστήμια και τις φυλακές), το δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα (που θα παραδώσει αποθεματικά 75 δισ. δολαρίων στους ιδιώτες), δύο παραρτήματα του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν και μεγάλες δασικές εκτάσεις με άφθονο ορυκτό πλούτο και ξυλεία. Ολα αυτά στο πλαίσιο ενός «προγράμματος σταθεροποίησης» των οικονομικών της πολιτείας, που, όπως λέει ο Μάικλ Χάντσον, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας τεχνικός όρος για τις απάνθρωπες περικοπές των εισοδημάτων, των κοινωνικών υπηρεσιών και το ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών σε αγοραστές που θα μετατρέψουν την τοπική οικονομία σε «οικονομία διοδίων», όπου οι πολίτες θα είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν διαρκώς για να έχουν πρόσβαση σε δρόμους, σε σχολεία, σε περίθαλψη και σε πολλές άλλες υπηρεσίες (...)

Το πείραμα του Ουισκόνσιν δεν θα πρέπει να μας φαίνεται πολύ μακρινό. Επειδή στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη. Πρώτα ακριβαίνουν τις δημόσιες υπηρεσίες που ήταν κάποτε φθηνές, για να τις κάνουν ελκυστικές στους αγοραστές. Και αφού πια υποκύψουμε στην ιδέα πως η ποσότητα και η ποιότητα των δημόσιων υπηρεσιών πρέπει να καθορίζονται από το πορτοφόλι εκείνου που αντέχει να τις πληρώσει, τις παραδίδουν στους ιδιώτες. Σε αυτήν την «οικονομία διοδίων», μονάχα όσοι θα μπορούν να πληρώνουν ακριβά, θα αγοράζουν τις υπηρεσίες που άλλοτε το κράτος παρείχε φθηνά σε όλους (τα αποσπάσματα από άρθρο στα ΝΕΑ).