Ενα πολύ έξυπνο πρόβλημα του Ε. Ζανγκριέιζ (1939) που αναγκάζει το μαύρο να παίξει κινήσεις που βοηθάνε το λευκό να κάνει ΜΑΤ σε (2) δύο κινήσεις.

Λευκά: Ρβ2, Πγ6, Πδ2, Ιβ6, Ιε4, Αδ8, Αθ7, Στρ. β4, γ5, ε3, ζ3, ζ5, ζ6, θ4 (14)

Μαύρα: Ρε5, Πη6, Ιε7, Αδ3, Στρ. β5, δ6, η7 (7)

Το ισχυρό:

Λευκά: Ργ8, Πδ4, Πθ4, Ια3, Αγ1, Αθ3, Στρ. β2 (7)

Μαύρα: Ρα4, Ια1, Ιβ4, Αε8, Στρ. α5, β3, γ2 (7)

Μία από τις πλέον απρόβλεπτες κινήσεις έχει βάλει σαν «κλειδί» ο Φλ. Κόβατς στη σύνθεσή του (τέλη 1929 αρχές 1930). Παίζουν τα λευκά και κάνουν ΜΑΤ σε (4) τέσσερις κινήσεις.

Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ

Λευκά: Ρβ6, Βθ1, Πε8, Πζ2, Ιβ8 (5)

Μαύρα: Ρδ6, Ιζ7, Στρ. γ4, δ5, ε5, ζ5 (6)

Παίζουν τα λευκά και κάνουν ΜΑΤ σε (2) δύο κινήσεις.

1. Βε4! δε4 2. Πδ2+ ματ.

Αν 1... ζε4 2. Πζ6+ ματ.

Αν 1... δ4 2. Βγ6+ ματ.

Αν 1... γ3 2. Ββ4 ή 1... Ι~

2. Βε5+ ματ!

Η λύση του ισχυρού:

Πολύ καλή η σύνθεση του Ελληνα προβληματίστα και μουσικοσυνθέτη Νίκου Περγιάλη. 1. Πβ6! (απειλεί 2. Ιε3Χ) 1... Αβ6 2. Ιβ6+ ματ. Αν 1... Ιζ5 2. Βε6+ ματ. Αν 1... Αβ5 2. Ββ5+ ματ. Αν Πζ3+ 2. Αζ3+ ματ! Εξαντλήστε όλες τις βαριάντες (συνέχειες).