Να συνδράμει τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις με προτάσεις για τη διαχείριση των χρεών τους, κρύβοντας σκόπιμα ότι αυτά είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία της καπιταλιστικής κρίσης, επιδίωξε ο ευρωοπορτουνισμός, μέσω του τριήμερου συνεδρίου για το δημόσιο χρέος που διοργάνωσαν στην Αθήνα το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και ο ΣΥΝ.

Επί τρεις μέρες οικονομολόγοι και πολιτικοί αναπαρήγαγαν αυταπάτες για τη δυνατότητα να υπάρξει διέξοδος απ' τη σημερινή τραγική για τους λαούς πραγματικότητα σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, εντός του συστήματος που τη διαμορφώνει και που βρίσκεται σε βαθιά κρίση, διαθέτοντας ένα μόνο τρόπο να ξεφύγει απ' αυτήν, το τσάκισμα των λαών, την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων.

Αυτές τις προτάσεις καραμπινάτης διαχείρισης, ο Αλ. Τσίπρας, κλείνοντας τις εργασίες του συνεδρίου, τις βάφτισε εναλλακτικό δρόμο ανάπτυξης, «στο επίκεντρο της οποίας δεν θα είναι το κέρδος των αγορών, αλλά οι κοινωνικές ανάγκες, η αλληλεγγύη, η περιβαλλοντική προστασία και η διεύρυνση των δημόσιων αγαθών»! Κοροϊδεύουν το λαό ότι μπορεί να υπάρξει αλλαγή πολιτικής χωρίς να ξεριζωθεί η εξουσία των μονοπωλίων και των κομμάτων που υπηρετούν τα συμφέροντά τους.

Στριμωγμένοι στη γωνία απ' το προφανές, ότι προτάσεις που διακινούν δεξιά και αριστερά υιοθετούνται από τμήματα της πλουτοκρατίας και πολιτικούς εκπροσώπους της, επιχειρήθηκε απ' τον Αλ. Τσίπρα να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις. Είπε μεταξύ άλλων:

«Ακόμα και η φαινομενικά πιο αριστερή πρόταση μπορεί να γίνει εργαλείο στα χέρια του αντιπάλου, αυτό όμως δε σημαίνει να φτάσεις και στο άλλο άκρο, να αγνοήσεις την αξία ανάδειξης αριστερών εναλλακτικών προτάσεων στην κρίση, όπως για παράδειγμα κάνει το ΚΚ στην Ελλάδα. Συνεπώς το δίλημμα προτάσεις ή κοινωνικές αντιστάσεις είναι ψευδές. Το ένα δυναμώνει το άλλο, και μας οδηγεί διαρκώς σε καλύτερες θέσεις. Οι εναλλακτικές προτάσεις - διεκδικήσεις της αριστεράς αποτελούν σκαλοπάτι για την αναζήτηση συνολικής προοδευτικής διεξόδου, σκαλοπάτι για την συνολική αλλαγή - ανατροπή του μοντέλου παραγωγής και οικονομίας που γεννά την κρίση. Είναι προτάσεις που ανοίγουν το δρόμο για την υπέρβαση της οικονομίας των αγορών στην κατεύθυνση μιας οικονομίας των ανθρώπινων και των κοινωνικών αναγκών».

Ο ΣΥΝ και το ΚΕΑ θεωρούν «αριστερές» προτάσεις το φτηνότερο δανεισμό των καπιταλιστικών κρατών από την ΕΕ και την έκδοση ευρωομολόγων, όπως ζητάει μεταξύ άλλων και ο ΣΕΒ, θεωρώντας μάλιστα ότι τέτοια αιτήματα βοηθάνε στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων! Την ίδια ώρα προσπαθεί να συκοφαντήσει το ΚΚΕ, επειδή ξέρει καλά ότι η πρόταση διεξόδου που προτείνει, η πάλη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, είναι η μόνη που δεν μπορεί να ενσωματωθεί από το κεφάλαιο, αφού στρέφεται ευθέως ενάντια στην εξουσία του, γι' αυτό και προκαλεί ανησυχία στα αστικά κόμματα και τους άλλους επίδοξους διαχειριστές της, όπως ο ΣΥΝ και το ΚΕΑ.

Ο Αλ. Τσίπρας, το κόμμα του οποίου συντελεί τα μέγιστα στον αποπροσανατολισμό της εργατικής τάξης και στρέφεται ανοιχτά ενάντια στο ταξικό κίνημα, έπλεξε το εγκώμιο του ευρωοπορτουνισμού, που έχει ρόλο «να οργανώνει διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο, να προτείνει κοινές πανευρωπαϊκές απεργίες, να αγωνίζεται για μια γενικευμένη ευρωπαϊκή εξέγερση των εργαζομένων».

Ολα αυτά ενώ στο πλαίσιο του συνεδρίου υπήρξαν παρεμβάσεις που ουσιαστικά εγκωμίαζαν τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), το μακρύ χέρι του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, η οποία σε ευρωπαϊκό επίπεδο συνδράμει την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής και τον παροπλισμό του εργατικού κινήματος.

Ο Αλ. Τσίπρας επέμεινε στην ανάγκη για «καταγραφή, έλεγχο του χρέους», ώστε να «ξεκαθαριστεί ποιο τμήμα του χρέους είναι αναγνωρίσιμο, και ποιο επιβλήθηκε καταχρηστικά μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες», πρόταση που οδηγεί το λαό στην αποδοχή σαν δικού του ενός χρέους που δημιουργήθηκε από την πλουτοκρατία και για τις δικές της αποκλειστικά ανάγκες.

Ζήτησε ακόμα την «αναδιαπραγμάτευση του χρέους, με στόχο την διαγραφή μεγάλου μέρους του, την βελτίωση των όρων αποπληρωμής και την μείωση της δαπάνης εξυπηρέτησης σε βιώσιμα επίπεδα», μια νέα, δηλαδή, συμφωνία αποπληρωμής του χρέους ώστε να λειτουργούν ανεμπόδιστα το μπούκωμα του κεφαλαίου με ζεστό χρήμα και η μηχανή παραγωγής νέων χρεών.