Τρίτη 1 Μάρτη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 10
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Μόνιμη και διαχρονική ανάγκη η επιστημονική μελέτη της Ιστορίας του ΚΚΕ με επίκεντρο τη στρατηγική του

Η ομιλία της Γενικής Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ στην εκδήλωση

Κατάμεστη η αίθουσα της εκδήλωσης
Κατάμεστη η αίθουσα της εκδήλωσης
Στις 14 Αυγούστου, σε μια ερημική γωνιά στο Δαφνί, εκτελέστηκε ο κομμουνιστής ήρωας και μάρτυρας Νίκος Πλουμπίδης, που ήταν καταδικασμένος δύο φορές σε θάνατο, με τη συνηθισμένη κατηγορία κατά των κομμουνιστών, αγωνιστών πατριωτών, την κατηγορία της προδοσίας και κατασκοπείας.

Ηρωας, γιατί σε όλη τη ζωή του, ως το τέλος της, δε λογάριασε το θάνατο μπροστά στην αφοσίωσή του στην υπόθεση της εργατικής τάξης και την αξιοπρέπειά του απέναντι στον ταξικό αντίπαλο. Μπροστά και στην προσωπική του ευθύνη απέναντι στο λαό.

Μάρτυρας, γιατί βρέθηκε αντιμέτωπος με τη θανατική καταδίκη και το εκτελεστικό απόσπασμα με το βάρος μιας άδικης κατηγορίας από την καθοδήγηση του ίδιου του Κόμματος, για το οποίο έδινε τη ζωή του. Η λεβεντιά και η αξιοπρέπειά του θα μας μείνουν αξέχαστες, εξαιτίας και του βάρους που έχει η ειδική αυτή περίπτωση.

Ο Πλουμπίδης δικαιώθηκε

Ας αφήσουμε όμως να μας μιλήσει ο ίδιος πώς βίωσε την τραγικότητα των στιγμών:

«Τιμή μου εγώ πάνω απ' όλα έχω την τιμή του Κόμματος (...) Εγώ εκείνα που δίδασκα τα εφάρμοζα, πρώτος εγώ. Ημουν πιστός στο Κόμμα τότε που με ανέβαζε στα ανώτατα αξιώματά του, είμαι πιστός και τώρα που καλά ή κακά, δίκαια ή άδικα, με κατηγορεί και με στιγματίζει. Θα παραμείνω για πάντα πιστός και θα πεθάνω κομμουνιστής.

Η Αλέκα Παπαρήγα στην προχτεσινή εκδήλωση
Η Αλέκα Παπαρήγα στην προχτεσινή εκδήλωση
Ο εχθρός δουλεύει και δουλεύει με πολλά μέσα για να διαλύσει το Κόμμα, να σπείρει τη σύγχυση στις μάζες και να στρέψει τα στελέχη και τα μέλη του Κόμματος ενάντια στην ηγεσία.

Αυτό που επείγει δεν είναι η ανασκευή της κατηγορίας. Αυτό θα το κάνει το Κόμμα αργότερα, αλλά η διαφύλαξη της ενότητας του Κόμματος και της εμπιστοσύνης στην ηγεσία του Κόμματος (...) Κρατιέμαι με τα δόντια στη ζωή και θα δώσω ακόμα δύο μάχες. Τη μάχη της δίκης και την μάχη του εκτελεστικού αποσπάσματος».

Η αποκατάστασή του δεν τον πρόλαβε στη ζωή, καθυστέρησε. Τελικά, όμως, δικαιώθηκε ο Πλουμπίδης ως προς τούτο: Οτι πίστευε όχι μόνο στον εαυτό του, αλλά και στη δυνατότητα του Κόμματος να βλέπει τα λάθη, να μη τα κουκουλώνει, είτε αφορούν άδικες κρίσεις προσώπων, είτε τις ίδιες τις γενικότερες επιλογές του.

Η 9η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ επανεξέτασε την υπόθεση Νίκου Πλουμπίδη και διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει την κατηγορία σε βάρος του, αντίθετα τη χαρακτηρίζει αστήριχτη και άδικη. Η απόφαση της Ολομέλειας ήταν σωστή, αφού απέσυρε τις άδικες κατηγορίες. Ωστόσο θα ήταν πιο ουσιαστική και διδακτική, αν έσκυβε και στη γενεσιουργό βάση του προβλήματος, πιο πέρα και πιο βαθιά από την εκτίμηση που διατύπωσε περί "ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος".

Τα θρυλικά χωνιά της ΕΠΟΝ ξαναζωντάνεψαν στην εκδήλωση
Τα θρυλικά χωνιά της ΕΠΟΝ ξαναζωντάνεψαν στην εκδήλωση
Το φαινόμενο αυτό επαναλαμβάνεται και αργότερα με την αντίστοιχη κατηγορία εναντίον του Ζαχαριάδη, αφορά το πλαίσιο που πρέπει να διεξάγεται η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη όταν αυτή υπάρχει. Δεν είναι, δηλαδή, παραδεκτό να ταυτίζονται οι διαφορετικές απόψεις με την ταύτιση του συμφωνούντος ή διαφωνούντος, ανάλογα με την περίπτωση, με τον ταξικό εχθρό. Αυτού του τύπου η διαπάλη όχι μόνο δε βγάζει πουθενά, όχι μόνο μπορεί να οδηγήσει σε φοβερή αδικία, αλλά συγκαλύπτει το πολιτικό περιεχόμενο των διαφορετικών απόψεων, την υποκαθιστά με προσωπικές διαμάχες και άδικες κατηγορίες που δύσκολα διορθώνονται έγκαιρα, ιδιαίτερα σε δύσκολες συνθήκες σαν την περίοδο που αναφερόμαστε.

Μια τέτοια τάση, δυστυχώς, υπήρξε και στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ζήτημα που το θίγουμε όχι για να βρούμε μια εύκολη δικαιολογία, αλλά για να αντλήσουμε πιο ουσιαστικά διδάγματα.

Δάσκαλος στο σχολειό και στον αγώνα

Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε, όπως είναι γνωστό, στα Λαγκάδια του νομού Αρκαδίας το 1902, σε μια φτωχή οικογένεια που ονειρεύτηκε το γιο της δάσκαλο και το πέτυχε. Μόνο που ο Νίκος έγινε δάσκαλος με την ευρύτερη έννοια, δάσκαλος του αγώνα, δάσκαλος της αυτοθυσίας, της αυταπάρνησης. Σαν δάσκαλος σε επαρχιακό σχολείο έρχεται σε επαφή με την αγωνία και τα βάσανα της αγροτιάς, παίρνει ενεργό μέρος στη δημιουργία των πρώτων αγροτικών οργανώσεων, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύεται σε δραστήριο στέλεχος του διδασκαλικού συλλόγου.

Το εξώφυλλο της καλαίσθητης έκδοσης που επιμελήθηκε η ΠΕΑΦΕ για την εκδήλωση. Μεταξύ άλλων, στις σελίδες της περιέχεται το γράμμα του Ν. Πλουμπίδη από τη φυλακή, λίγο πριν τη δίκη και την εκτέλεσή του στου Γουδή, στις 14/8/1954. Ακόμα, η γραπτή μαρτυρία του, επίσης μέσα από την απομόνωση της φυλακής, για το πώς οργανώθηκε η μεγάλη πολιτική απεργία του 1943
Το εξώφυλλο της καλαίσθητης έκδοσης που επιμελήθηκε η ΠΕΑΦΕ για την εκδήλωση. Μεταξύ άλλων, στις σελίδες της περιέχεται το γράμμα του Ν. Πλουμπίδη από τη φυλακή, λίγο πριν τη δίκη και την εκτέλεσή του στου Γουδή, στις 14/8/1954. Ακόμα, η γραπτή μαρτυρία του, επίσης μέσα από την απομόνωση της φυλακής, για το πώς οργανώθηκε η μεγάλη πολιτική απεργία του 1943
Μέλος του ΚΚΕ γίνεται το 1926, ενώ από τα πρώτα χρόνια της σύνθετης δουλειάς προσβάλλεται από τη χειρότερη για κείνη την περίοδο ασθένεια, τη φυματίωση, μα δεν κάνει ούτε ένα βήμα πίσω. Είναι χαρακτηριστική η απάντησή του στους γιατρούς που τον διατάζουν ότι πρέπει να μπει αμέσως σε σανατόριο, αλλιώς ο θάνατος θα είναι η άμεση κατάληξη. Τους απαντά: «Αφού πρόκειται να πεθάνω σε 6 μήνες, ας τους ζήσω όσο μπορώ πιο έντονα και αγωνιστικά». Το 1931, το αστικό κράτος τον ανταμείβει με απόλυση, και έτσι πέφτει με τα μούτρα στην κομματική δουλειά, στο συνδικαλιστικό διδασκαλικό κίνημα. Εκτοτε, οι διωγμοί και η φυματίωση είναι μόνιμοι συνοδοί του.

Ο Νίκος Πλουμπίδης παίρνει μέρος στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς σαν μέλος της αντιπροσωπείας του Κόμματος, το 1935. Την ίδια χρονιά, εκλέγεται αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ στο 6ο Συνέδριο, ενώ δουλεύει ακούραστα στην γραμματεία της Ενωτικής ΓΣΕΕ.

Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου τον οδηγεί αναπόφευκτα στην παράνομη κομματική δουλειά. Συλλαμβάνεται τον Απρίλη του 1939, βασανίζεται απάνθρωπα, αρνείται οποιαδήποτε υποχώρηση και βρίσκεται ουσιαστικά φυλακισμένος στο νοσοκομείο Σωτηρία ως το 1942, όπου στέλνεται για εξορία στην Τρίπολη. Αναλαμβάνει υπεύθυνο έργο στο τοπικό ΕΑΜ, δραπετεύει με εντολή του Κόμματος, έρχεται στην Αθήνα, αναλαμβάνει την καθοδήγηση της ΚΟ Αθήνας.

Εκλέγεται μέλος της ΚΕ και στη συνέχεια του ΠΓ. Αν και βαριά άρρωστος, δεν περνάει ούτε μια μέρα που να μην εξακολουθεί να δουλεύει, να προσφέρει στη δύσκολη πάλη του Κόμματος. Ως το 1951 - 52 και σε όλη τη διάρκεια της δράσης του ΔΣΕ προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα απανωτά χτυπήματα της Ασφάλειας, να συμβάλει να γίνεται αισθητή η παρουσία του Κόμματος, ακόμα και αν αυτό έχει τεθεί εκτός νόμου.

Επιστημονική ιστορική διερεύνηση του παρελθόντος

Χωρίς διάθεση να δίνουμε συγχωροχάρτι σε ό,τι πρέπει να κρίνουμε αυστηρά, αισθανόμαστε την ανάγκη να υπογραμμίσουμε, να θυμίσουμε ότι κανένα άλλο κόμμα από αυτά που έδρασαν για μεγάλο ή αρκετά μεγάλο διάστημα στη σύγχρονη Ιστορία, κόμματα που και σήμερα δρουν για πολλά χρόνια, δεν έχουν προχωρήσει σε μια διαδικασία επιστημονικής ιστορικής διερεύνησης του παρελθόντος, κανένα δεν έχει τέτοιου τύπου και χαρακτήρα δημόσια αυτοκριτική, σαν το ΚΚΕ.

Ας εξηγηθούμε καλύτερα τι εννοούμε.

Τα αστικά κόμματα δεν είναι δυνατόν να οργανώνουν συστηματικά, και μάλιστα με επιστημονικό αντικειμενικό τρόπο, την κριτική και αυτοκριτική τους, γιατί δεν πρόκειται για κόμματα που η στρατηγική τους και οι συγκεκριμένες πολιτικές τους επιλογές οφείλονται σε λάθη, δεν αποτελούν παρεκκλίσεις από τα προγράμματά τους. Κάνουν συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές είτε χρησιμοποιούν το καρότο είτε το μαστίγιο εναντίον του λαού, όταν αποφασίζουν μέτρα λιτότητας, βαρβαρότητας, όταν εντάσσουν την Ελλάδα στις ιμπεριαλιστικές διακρατικές ενώσεις, όταν μετέχουν στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όταν συμμετέχουν στη σύναψη συμφωνιών.

Συνήθως, κάνουν την αυτοκριτική τους, επιφανειακή λίγο πολύ ή και υποκριτική, όταν χάνουν μια εκλογική μάχη και φεύγουν από το τιμόνι της διακυβέρνησης. Η κριτική και αυτοκριτική τους αφορά κυρίως πρόσωπα του ηγετικού πυρήνα, όταν θέλουν να αλλάξουν προσωπείο και να διασκεδάσουν τη λαϊκή αγανάκτηση, βάζοντας μπροστά τις ατομικές ιδιότητες των αρχηγών.

Η κριτική και αυτοκριτική τους είναι μέρος της ψηφοθηρίας και της δημαγωγίας τους, ενώ πολλές φορές η κριτική στα πρόσωπα εκφράζει προσωπικούς ανταγωνισμούς, υποτάσσεσαι στον ελιγμό της κριτικής των προσώπων ως υποκατάστατο κριτικής μπροστά στο λαό.

Για μας, η κριτική και αυτοκριτική εξέταση της δουλειάς μας είναι όρος ανάπτυξης, συλλογικότητας, βελτίωσης, αποτελεσματικότητας. Δεν μας ικανοποιεί η κριτική και αυτοκριτική στην τρέχουσα δουλειά, που πάντα πρέπει να δυναμώνει, να νικά τον υπαρκτό κίνδυνο της ρουτίνας και της τυπικότητας. Είναι ζωτική ανάγκη, μόνιμη, διαχρονική, το Κομμουνιστικό Κόμμα να μελετά επιστημονικά την Ιστορία του, με επίκεντρο τη στρατηγική του, λόγω του χαρακτήρα του Κόμματός μας και του ρόλου, της αποστολής της εργατικής τάξης στον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα, η εξέταση της Ιστορίας του Κομουνιστικού Κόμματος κατά χρονικά διαστήματα είναι εξέταση της στρατηγικής του.

Νέα ώθηση στον αγώνα για ριζικές αλλαγές

Στους επόμενους μήνες, και αφού ολοκληρωθεί η, με βάση το Καταστατικό, εσωκομματική συζήτηση, θα δοθεί στη δημοσιότητα, προϊόν Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για το δεύτερο μέρος του Δοκιμίου της ΚΕ για την Ιστορία του Κόμματος, που καλύπτει την περίοδο 1949 - 1968. Δίνουμε την ευκαιρία, πάνω απ' όλα στη νέα γενιά, να μελετήσει τις θέσεις και τις εκτιμήσεις μας, την Ιστορία του εργατικού λαϊκού κινήματος της χώρας μας, αυτήν που δεν γνωρίζει, όχι γιατί δεν έζησε τότε - αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό - αλλά γιατί υπάρχουν πολλές λευκές σελίδες στην Ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία, αλλά και μαύρες σελίδες που κάνουν το άσπρο - μαύρο.

Δεν είχαμε, ούτε έχουμε αυταπάτες. Η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών στα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν κατοχυρώνεται. Ο μονόλογος, η προκλητική υπεράσπιση και με το ψέμα του αστικού συστήματος είναι το παν. Ωστόσο, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια δεν υπάρχει μόνο το επίσημο πρόγραμμα διδασκαλίας, ούτε μόνο οι συντηρητικοί φορείς και εκφραστές του συστήματος. Στις σχολικές και πανεπιστημιακές αίθουσες υπάρχουν νέοι άνθρωποι που παλεύουν, νέοι που θέλουν να μάθουν, υπάρχουν και εκπαιδευτικοί και πανεπιστημιακοί που μπορούν να εγγυηθούν την πάλη για τη διακίνηση όλων των απόψεων και ιδεών, και πάνω απ' όλα το σεβασμό στην επιστημονική μεθοδολογία μελέτης και εξέτασης της Ιστορίας.

Η ευθύνη σήμερα γίνεται μεγαλύτερη, καθώς ήδη έχει ξεκινήσει με αποφάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης, της ΕΕ μια εκστρατεία παραχάραξης της Ιστορίας του 20ού αιώνα, του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η αντεπανάσταση δυστυχώς νίκησε το σοσιαλισμό, οπωσδήποτε προσωρινά, και κυρίως στην πρώτη χωρίς πείρα επίπονη οικοδόμηση ενός νέου συστήματος. Η επιστημονική θεωρία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, η προσφορά του σοσιαλιστικού συστήματος στον 20ό αιώνα έχουν σήμερα τη δύναμη για μια νέα εκκίνηση σε όλα τα πεδία, της καθημερινής μάχης, της επιστήμης, της έρευνας, της Ιστορίας.

Θεωρούμε ότι με τη μελέτη της Ιστορίας του ΚΚΕ - μια μελέτη η οποία δεν κλείνεται στη μελέτη των αποφάσεων των καθοδηγητικών οργάνων, αλλά εξετάζει τις εξελίξεις αντικειμενικά στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, τις διεθνείς εξελίξεις, τους αγώνες του λαού, τους αγώνες των προοδευτικών ανθρώπων - θεωρούμε ότι είναι μια ιστορία που μπορεί να συμβάλει και να δώσει μια νέα προωθητική ώθηση και δύναμη για να ανταποκριθούμε σήμερα σε εξαιρετικά πιεστικά άμεσα καθήκοντα που έχουν σχέση με την επιδείνωση της θέσης του λαού και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων και οπωσδήποτε, με τις αφόρητα αρνητικές εξελίξεις στη ζωή των ηλικιωμένων, της τρίτης ηλικίας όπως λέγεται.

Αλλά πάνω απ' όλα, πρέπει να ανταποκριθούμε στην ανάγκη ενός αγώνα που χωρίς, βεβαίως, να υποτιμά τα σημερινά προβλήματα, βάζει πλώρη για ριζική αλλαγή. Γιατί στη φάση που βρισκόμαστε σήμερα, το καπιταλιστικό σύστημα δε θέλει και δεν μπορεί πια να κάνει αυτές τις παραχωρήσεις που έκανε κάτω από την ταξική πάλη ή κάτω και από δικές του ανάγκες τις προηγούμενες δεκαετίες. Ο καπιταλισμός αναπτύσσεται ταχύτατα, αλλά η ανάπτυξή του σημαίνει όλο και πιο βαθιά αντίδραση, όλο και περισσότερη σήψη. Από αυτήν την άποψη, άνθρωποι, αγωνιστές, κομμουνιστές, σαν τον Νίκο Πλουμπίδη, είναι εξαιρετικά χρήσιμοι σήμερα. Η προσφορά τους δεν τέλειωσε με το θάνατό τους».


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ