Κυριακή 27 Φλεβάρη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 11
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΙΣΤΟΡΙΑ
ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ ΕΛΛΑΔΑΣ
Χειραφετήθηκαν με το όπλο στο χέρι

Η ομιλία της Γενικής Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, στην εκδήλωση που έγινε στη Φλώρινα, με θέμα τις γυναίκες στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας

Εδώ και 15 περίπου χρόνια το ΚΚΕ ξεκίνησε μια συστηματική προσπάθεια να αναδειχθεί η μεγάλη σημασία της περιόδου του ΔΣΕ 1946 - 1949. Δεν πρόκειται για μια επετειακή ή, πολύ περισσότερο, παρελθοντολογική ή μουσειακή προσπάθεια να μελετήσουμε και να προβάλουμε το μεγάλο αυτό γεγονός που η απήχησή του πέρασε έξω από τα σύνορα της Ελλάδας. Δεν αποτελεί απλά μια πράξη υποχρέωσης και μόνο απέναντι στους ηρωικούς αγωνιστές και τις αγωνίστριες που έδωσαν τη ζωή τους, ή διώχτηκαν άγρια τα επόμενα χρόνια.

Βεβαίως και είναι υποχρέωσή μας να τιμάμε τους αγωνιστές, όπως υποχρέωσή μας είναι να απαντάμε και να πληρώνουμε με το κατάλληλο νόμισμα την ιστορική συκοφαντία.

Η σελίδα ΔΣΕ προσφέρει πολύτιμα διδάγματα και μαθήματα χρήσιμα και σήμερα όσο και αν έχουν περάσει πάνω από 60 χρόνια. Εμείς οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες έχουμε υποχρέωση να μελετάμε την Ιστορία, να επεξεργαζόμαστε τα συμπεράσματά της, να τα εμπλουτίζουμε ή και να τα διορθώνουμε, να τα βελτιώνουμε, καθώς ξέρουμε ότι όταν περάσουν κάποια χρόνια, μπορείς να δεις πλευρές και να μελετήσεις αποτελέσματα και τάσεις που τότε ακόμα δεν φαίνονταν, δεν ήταν καθαρές, ή τότε δεν μπορούσες να τα δεις ολοκληρωμένα.

Οι αντίπαλοι χρησιμοποιούν κυρίως τον όρο εμφύλιος ή αδελφοκτόνος πόλεμος, και ως τέτοιος καταδικάζεται μετά βδελυγμίας, ανεξάρτητα για ποιο λόγο έγινε και πώς φθάσαμε ως εκεί. Είναι οι ίδιοι που κατηγορούν τους Παλαιστινίους και άλλους λαούς γιατί δεν περιορίζονταν τόσα χρόνια σε ειρηνευτικές συνομιλίες αντί να ξεσηκώνονται εναντίον της ισραηλινής κατοχής, που τους έχει στερήσει το τυπικό ακόμα δικαίωμα να έχουν τη δική τους γη το δικό τους κράτος. Τα ίδια κάνουν κάθε μέρα, πολεμάνε από την απλή πορεία στο κέντρο της Αθήνας, ως τις απεργίες διαρκείας και τις καταλήψεις, δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα των δίκαιων πολέμων, του δίκαιου πολέμου ενός λαού κατά των εκμεταλλευτών κατά των κατακτητών του.


Για όλους αυτούς νυν υπέρ πάντων η ειρηνική διαπραγμάτευση, ο διάλογος, η τάξη και η ησυχία. Αυτοί δηλαδή να κάνουν το «διάλογο» με το χέρι στη σκανδάλη και το πιστόλι στον κρόταφο, να χρησιμοποιούν μάλιστα και τα όπλα, τα πραγματικά όπλα, όταν δεν κερδίζουν με τις διαπραγματεύσεις και οι λαοί φοβισμένοι, άβουλοι να παρακαλούν και στο τέλος να υποτάσσονται και να συμφωνούν.

Οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση

Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν αντιιμπεριαλιστκός και διεθνιστικός, σε μια περίοδο που ο ιμπεριαλισμός είχε ξεκινήσει το λεγόμενο ψυχρό πόλεμο. Αποτέλεσε, όπως επανειλημμένα έχει υπογραμμίσει το ΚΚΕ, την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα, ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που έζησε το αστικό κράτος στον ίδιο αιώνα και μέχρι σήμερα.

Οταν λένε εμφύλιος δε θέλουν να αναγνωρίσουν ότι υπήρχαν δύο αντίπαλα στρατόπεδα: Από την μια μεριά, λαϊκές δυνάμεις τις οποίες εξέφραζε πολιτικά το ΚΚΕ και οι σύμμαχοί του, και από την άλλη ήταν οι εγχώριες αστικές δυνάμεις και οι ξένοι σύμμαχοί τους.

Η αστική τάξη της Ελλάδας και η ηγεσία της - αυτή ήταν απέναντί μας - είχε πολιτικούς εκπροσώπους που στο μεγαλύτερο μέρος τους είχαν στάση προδοτική ή ήταν απόντες από τον αγώνα κατά της γερμανοϊταλικής κατοχής. Κύριος σκοπός της αστικής τάξης ήταν να κλέψει τον αγώνα του λαού στο νήμα, και να επιστρέψει στο σβέρκο του, κυνήγησε ανηλεώς τους αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, το ΚΚΕ, παρά τον απαράδεκτο δυστυχώς συμβιβασμό με τη συμφωνία της Βάρκιζας. Στην αστική τάξη της χώρας - κι αυτό είναι ένα συμπέρασμα - δεν έφθανε ο συμβιβασμός του ΕΑΜ, του ΚΚΕ, ήθελε να τσακίσει μέχρι τέλος κάθε πνεύμα αντίστασης, κάθε προσπάθεια να δικαιωθεί ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας σε μια περίοδο που δεν είχε ακόμα σταθεροποιήσει την εξουσία της.

Από την πορεία προς το μνημείο του ΔΣΕ
Από την πορεία προς το μνημείο του ΔΣΕ
Είναι γνωστός ο απολογισμός μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας. Θα τον επαναλάβουμε για άλλη μια φορά, γιατί αν θέλετε αυτός ήταν και η αφετηρία που οδήγησε στη δημιουργία και στην πάλη του ΔΣΕ.

Απολογισμός τραγικός: 1.289 αγωνιστές δολοφονημένοι, 6.671 τραυματισμένοι, 31.632 αγωνιστές και αγωνίστριες της εθνικής αντίστασης υπέστησαν βασανιστήρια, 18.767 υπέστησαν λεηλασίες και φυλακίσεις, 84.931 συνελήφθησαν, έγιναν 509 απόπειρες φόνου και 265 βιασμοί γυναικών. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας και τον αφοπλισμό.

Ενα δίλημμα υψώθηκε μπροστά στους αγωνιστές, μπροστά στο ΚΚΕ: ΥΠΟΤΑΓΗ `Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ; Η απάντηση δεν μπορούσε παρά να ήταν αντεπίθεση. Δίχως αυτήν δεν θα έμενε ούτε ένας αγωνιστής ούτε ένας κομμουνιστής, ή φίλος ή σύμμαχος, ζωντανός, ή αλώβητος από τα βάσανα και τις λεηλασίες. Ο αγώνας τελικά χάθηκε, όμως η παρακαταθήκη του είναι μεγάλη, και σίγουρα δίχως αυτόν τον αγώνα το χτύπημα των αγωνιστικών ιδεών και αξιών, το ξεκλήρισμα χιλιάδων, πολύ περισσότερων από όσους χάθηκαν στο πεδίο του αγώνα, θα ήταν μεγαλύτερο.

Ενα μεγάλο βήμα για τη χειραφέτηση της γυναίκας

Σ' αυτόν τον αγώνα αναδείχθηκε με τον πιο ολοκληρωμένο και ανεπανάληπτο τρόπο η προσφορά της γυναίκας, των κοριτσιών. Τινάχτηκε κυριολεκτικά στον αέρα κάθε προκατάληψη για το ρόλο της γυναίκας, τις δυνατότητές της. Πραγματώθηκε σε μεγάλο βαθμό η χειραφέτηση και η ισότητα της γυναίκας.


Η συμμετοχή της γυναίκας στον ΔΣΕ είναι κάτι το ξεχωριστό αν πάρουμε υπόψη ότι, όπως ήδη είπαμε, ήταν η πιο κορυφαία και καθαρή μορφή της ταξικής πάλης στον 20ό αιώνα. Δεν πρόκειται απλά για γυναικεία συμμετοχή σ' έναν αγώνα ενάντια στον κατακτητή. Ηταν ένας αγώνας κατά της αστικής τάξης της χώρας και των ξένων συμμάχων της. Ο ταξικός χαρακτήρας του αγώνα αυτού ήταν καθαρός. Η διαφορά του σε σύγκριση με τον αγώνα της Κατοχής, του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ δεν ήταν μικρή, ανεξάρτητα ότι και στις δύο αυτές περιόδους η αυταπάρνηση, η αυτοθυσία των αγωνιστών, των κομμουνιστών και κομμουνιστριών ήταν στην πρώτη γραμμή και ήταν καθοριστική.

Ο ταξικός αντίπαλος με την αντικομμουνιστική πέννα του διακήρυσσε ότι η συμμετοχή νέων γυναικών στις γραμμές του ΔΣΕ ήταν αναγκαστική και όχι συνειδητή. Δεν υπάρχει πιο βρώμικο ψέμα.

Τα κατορθώματα των γυναικών, οι πολιτικές και στρατιωτικές ικανότητες που ανέδειξαν, η μαχητικότητα, η ανιδιοτέλεια, η ετοιμότητα για προσφορά για θυσία δεν εμφανίζεται σε πειθαναγκασμένους και μισθοφόρους.

Η συμμετοχή και η δράση των γυναικών στον ηρωικό Δημοκρατικό Στρατό ήταν σημαντική, έφθασε στο 30%. Αξιωματικοί και υπαξιωματικοί του ΔΣΕ ήταν 688 γυναίκες, 55 πήραν μετάλλιο ανδρείας, 244 πήραν προαγωγή για ανδραγαθία, ενώ εκατοντάδες κέρδισαν έπαινο.

Συνήθως αναφερόμαστε στις ηρωικές πράξεις των γυναικών, που δεν υστερούσαν σε τίποτε σε σχέση με τους άνδρες μαχητές.

Ωστόσο, η συμμετοχή των γυναικών στον ΔΣΕ, και μάλιστα στον ένοπλο αγώνα της ανώτερης μορφής πάλης του 20ούαιώνα δεν ήταν καθόλου μια εύκολη υπόθεση. Και δεν θα είχε συμβεί αυτό που σήμερα θαυμάζουμε, αν δεν είχε αναπτυχθεί έγκαιρα αυτό που συνήθως λέμε στα ντοκουμέντα του Κόμματος, η ανάγκη να υπάρξει ειδική δουλειά στις γυναίκες. Κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάμε και σήμερα, ανεξάρτητα αν αρκετά πράγματα έχουν αλλάξει. Ο καπιταλισμός παραμένει ο ίδιος και γίνεται και χειρότερος.


Χωρίς αυτή την ειδική γυναικεία δουλειά, δεν θα ήταν εύκολο να αναδειχθεί η ισότητα των γυναικών στο ΔΣΕ, χωρίς αυτήν ακόμα και σήμερα που αρκετά πράγματα έχουν αλλάξει στη ζωή της γυναίκας δεν είναι εύκολη η συμμετοχή και κυρίως η σταθεροποίηση της γυναίκας στην οργανωμένη ταξική πάλη και τον πολιτικό αγώνα.

Ο ΔΣΕ αναπτύσσονταν σε περιοχές που η πολιτιστική καθυστέρηση ως προς το ρόλο και τη θέση της γυναίκας ήταν πολύ μεγάλη. Ακόμα και σήμερα, μια γυναίκα προκειμένου να αφοσιωθεί στις υποχρεώσεις του μεγάλου εργατικού, λαϊκού αγώνα πρέπει να έχει όχι μόνο την ανοχή, αλλά τη συγκατάθεση και τη στήριξη της οικογένειας, των γονιών, του συζύγου, των παιδιών. Καταλαβαίνουμε όλοι και όλες τι σήμαινε τότε μια κοπέλα, μια χωριατοπούλα κυρίως που ζούσε στην τοπική κοινωνία του χωριού της, να αφήσει το σπίτι, την οικογένεια, να πάρει το όπλο στο χέρι, να πολεμήσει απέναντι στον ελληνικό στρατό, να τα βάλει με θύελλες. Ακόμα και αν υπήρχε κατανόηση, στο βαθμό που η οικογένεια διωκόταν, και συνειδητοποιούσε την αναγκαιότητα μιας τέτοιας τολμηρής επιλογής, πάλι δεν ήταν αρκετά εύκολο να συνηθίσει κανείς την γυναίκα με το όπλο στο χέρι, και μάλιστα να της αναγνωρίσει και στρατιωτική ικανότητα.

Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα από την αρχή. Χρειαζόταν ειδική προσπάθεια ώστε νέες γυναίκες με ριζοσπαστική, ακόμα και κομμουνιστική συνείδηση να αποφασίσουν να ενταχθούν στις γραμμές του ΔΣΕ, να σπάσουν το φόβο της οικογένειας σε συνδυασμό με την πολύμορφη υποτίμηση που υπήρχε για τις γυναίκες και το ρόλο τους. Η υποτίμηση υπήρχε και στις γραμμές του ΔΣΕ. Πολλές συντρόφισσες που ζουν σήμερα και ήταν μαχήτριες στον ΔΣΕ θυμούνται πιο πολύ τις ηρωικές μάχες, τις ηρωικές στιγμές, την εκτίμηση που απολάμβαναν και είναι φυσικό να παραμερίζουν και να μη θυμούνται αυτά που δεν ήταν πάντα εύκολα.


Εχει αξία να θυμηθούμε και να ξαναδιαβάσουμε το άρθρο που έγραψε η αξέχαστη συντρόφισσα Ρούλα Κουκούλου στο περιοδικό του ΔΣΕ για να δείξει αυτό το πρόβλημα. «Μια μορφή της υποτίμησης ή της άγνοιας, ήταν οι άνδρες μαχητές να μην μπορούν να εμπιστευθούν την γυναίκα στο ΔΣΕ σε δύσκολες δουλειές, να έχουν σιγουριά ότι θα ανταποκριθούν στα ίδια τα στρατιωτικά καθήκοντα, ή να ανταποκριθούν σε πιο σύνθετα διοικητικά, πολιτικά καθήκοντα. Τις προτιμούσαν σε βοηθητικές δουλειές που βεβαίως και αυτές είχαν τους ίδιους κινδύνους με την ένοπλη μάχη. Αλλοι μαχητές έβλεπαν την γυναικεία ισοτιμία τυπικά, ισοπεδωτικά. Εγινε μάλιστα συνήθεια να ακούγεται, "ίσα δικαιώματα θέλεις; Φορτώσου και τα ίδια βάρη".» Στη χρησιμοποίηση όμως της γυναικείας εργασίας στο στρατό αλλά, και όχι μόνο, στην παραγωγική διαδικασία, γενικότερα στην οικονομική δραστηριότητα πρέπει να παίρνονται υπόψη οι φυσικές βιολογικές διαφορές της γυναίκας από τον άνδρα αλλά και σε ορισμένες ιδιαιτερότητες που υπάρχουν στο καθένα από τα δύο φύλα, ιδιαιτερότητες που έχουν σχέση με το γεγονός ότι η ανισοτιμία των δύο φύλων έχει βάθος στο παρελθόν.

Η ισότητα των δύο φύλων έχει κοινωνικό περιεχόμενο - κι αυτά γράφονταν και τότε στα έντυπα του ΔΣΕ - και δεν έχει σχέση με τη βιολογική ισότητα και εξομοίωση. Επομένως, η ισότητα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων δεν πρέπει να παραγνωρίζει τις παραπάνω διαφορές, όπως δεν πρέπει να παραγνωρίζει ότι μια σειρά παράγοντες αντικειμενικοί σε συνδυασμό με τις επιδράσεις της ανισότητας διαμορφώνουν διαφορετικές συμπεριφορές και κλίσεις ανάμεσα στα δύο φύλα. Δεν είναι δυνατόν να αγνοούνται οι ιδιαίτερες ανάγκες των νέων γυναικών την αναπαραγωγική λειτουργία και ό,τι αυτό συνεπάγεται σε ζητήματα υγείας. Δεν πρέπει να αγνοείται το γεγονός ότι οι γυναίκες συναντούν περισσότερα εμπόδια στη διαδικασία πολιτικής ωρίμανσης που είναι βεβαίως κοινωνικά και όχι βιολογικά.


Ο επίτροπος της ταξιαρχίας Πετρίτη δήλωνε στα χρόνια του ΔΣΕ τα παρακάτω:

«Οφείλω να το ομολογήσω: Πριν γίνω αγωνιστής του ΔΣ δεν μπορούσα να φανταστώ πως η γυναίκα μπορούσε να πολεμήσει. Η ιδέα που είχα για τη γυναίκα δεν ήταν και πολύ κολακευτική. Επρεπε να ενταχθώ στον ΔΣΕ για να γνωρίσω από κοντά αυτές τις ηρωικές γυναίκες. Προσπαθούσα πάντα να είμαι καλός μαζί τους, και να τις κάνω να αποφεύγουν τις δυσκολίες, ή να τις ξαλαφρώνω από τα φορεία που μετέφεραν. Καμιά από αυτές, που γνώρισα δεν δέχθηκε ποτέ μια τέτοια χάρη».

Ο λοχαγός Φεγγάρης δεν είχε τις γυναίκες σε εκτίμηση. Δεν ήθελε να τις δεχθεί στο λόχο του. Λίγο όμως αργότερα λέει: «Αναρωτιόμουν αν οι αγωνίστριες μπορούσαν να υπομείνουν και να ξεπεράσουν τέτοιες δυσκολίες. Αλλά η μάχη στο Καρπενήσι με άφησε αμήχανο. Οι αγωνίστριες έκαναν σκάλα μεταξύ τους και σκαρφάλωναν μέχρι τα παράθυρα και έμπαιναν στα οχυρωμένα σπίτια των μοναρχοφασιστών».

Ο μεγάλος Γάλλος ποιητής Πωλ Ελυάρ κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Ελεύθερη Ελλάδα τον Ιούνη του 1949 έμεινε έκπληκτος από το μαζικό ηρωισμό των μαχητριών είπε τη μέρα της αναχώρησής του: αυτές οι νέες γυναίκες είναι κάτι παραπάνω από άνθρωποι. Είναι θεές.

Η ηγεσία του ΔΣΕ συνειδητοποίησε το πρόβλημα. Οτι δεν υπήρχε καλή χρησιμοποίηση της γυναικείας δύναμης στο στρατό. Το ρίξιμο όλων των γυναικών στη μάχη χωρίς μελέτη, στο όνομα των ίσων υποχρεώσεων μπορούσε να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην υγεία τους, ενώ δεν αξιοποιούνταν οι δυνατότητές τους να προσφέρουν σε όλες τις υπηρεσίες του στρατού, υπηρεσίες που τις στήριζαν οι ίδιες με προσωπικούς κινδύνους. Δίπλα στη διεξαγωγή της μάχης ήταν ο υγειονομικός τομέας, η επιμελητεία, η τηλεφωνική επικοινωνία, τα μεταγωγικά, οι σταθμοί διοίκησης, αλλά και τομείς όπως ήταν η πολιτική δουλειά και διαφώτιση.


Γι' αυτό διοργανώθηκε η πανελλαδική σύσκεψη γυναικών που έδωσε τη δυνατότητα εξέτασης, στο βουνό επάνω, της ειδικής γυναικείας δουλειάς με τη συμμετοχή και τον προβληματισμό των ίδιων των μαχητριών.

Καρπός αυτής της προσπάθειας ήταν να γίνει μια καλύτερη διάταξη και αξιοποίηση του γυναικείου δυναμικού, ανάμεσα στα άλλα. Και σαν μέτρο για την ανάπτυξη της δουλειάς στις γυναίκες στις περιοχές που τροφοδοτούσαν και στήριζαν τους αντάρτες ήταν και η τοποθέτηση υπεύθυνης γυναίκας δίπλα στον πολιτικό επίτροπο.

Ο βασικός πυρήνας της ανισότητας παραμένει

Αυτά έχουν μια αξία για σήμερα. Βεβαίως, η γυναίκα σήμερα δεν είναι όπως ήταν πριν 50 και 60 χρόνια. Οι γυναίκες είναι πιο μοντέρνες, πιο ανοιχτές, κυκλοφορούν ελεύθερα, αλλά ο βασικός πυρήνας της γυναικείας ανισότητας υπάρχει. Και, ιδιαίτερα, αρχίζουν αυτά και εμφανίζονται από τη στιγμή που η κοπέλα που τέλειωσε το πανεπιστήμιο, που έζησε ίδια με τον συμφοιτητή της, θα πιάσει δουλειά, θα αποκτήσει οικογένεια, κι εκεί έχεις την πρόκληση για πισωγύρισμα. Και δεν ήταν τυχαίο. Ο ΔΣΕ, την ώρα της μάχης, της πιο σκληρής μάχης, έκανε ειδική γυναικεία δουλειά. Εκανε συσκέψεις για τη γυναικεία δουλειά και έβαζε υπεύθυνες γυναικών δίπλα στους πολιτικούς επιτρόπους.

Σήμερα, προσαρμόζοντας βεβαίως το περιεχόμενο και τις ανάγκες της δουλειάς, τέτοια ανάγκη ειδικής δουλειάς στις γυναίκες και εξειδίκευσης υπάρχει. Και ας μην μας παρασύρει ο μοντερνισμός που συναντάμε πολλές φορές στις γυναίκες. Παραμένουν οι λαθεμένες απόψεις αρκετά έντονα και παραμένουν και αναπαράγονται από το ίδιο το σύστημα.

Στη διάρκεια του 20ού αιώνα όλα τα κόμματα υιοθέτησαν στα προγράμματα και κυρίως στις διακηρύξεις τους την ισοτιμία της γυναίκας. Αρκετές γυναίκες που επηρεάζονταν από αστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είχαν και προσφορά στον αγώνα για την ψήφο των γυναικών, για την κατάργηση αναχρονιστικών νόμων.


Τα αστικά, όμως, κόμματα βλέπουν την ισοτιμία στα χαρτιά και όχι στη ζωή. Διαδίδουν την ισοτιμία με έναν τρόπο που φέρνει σε αντιπαράθεση τις γυναίκες απέναντι στους άντρες και στην «εξουσία» που τάχα ασκούν. Αντικρίζουν την ισοτιμία να σταματά εκεί που απειλείται η κερδοφορία του κεφαλαίου και η σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος.

Το ΚΚΕ υπογραμμίζει ότι οι γυναίκες δε συνιστούν ούτε τάξη, ούτε ένα ενιαίο στρώμα. Αυτές που έχουν αντικειμενικό συμφέρον από τη ριζική λύση του προβλήματος είναι οι γυναίκες που ανήκουν στην εργατική τάξη, την τάξη που θα απελευθερώσει την κοινωνία από κάθε μορφής εκμετάλλευση, σε κοινή δράση με εκείνους τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες, που, λόγω της θέσης τους στην εκμεταλλευτική κοινωνία, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η προοπτική τους είναι δεμένη με το σοσιαλισμό.

Στη Διακήρυξη της ΚΕ του 2009, με την ευκαιρία των 100 χρόνων από την καθιέρωση της Μέρας της Γυναίκας, γίνεται η εξής διαπίστωση: «Στις χώρες που οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός έγινε ένα άλμα για την ισοτιμία της γυναίκας και μάλιστα σε χώρες που υπήρχε βαριά κληρονομιά οικονομικής, μορφωτικής και πολιτιστικής καθυστέρησης, προκαπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων και αναχρονιστικών αντιλήψεων».

Η σοσιαλιστική εξουσία ήταν εξαρχής προσανατολισμένη στο βασικό μέρος που αφορούσε την υλική βάση, τις υποδομές, αλλά και τους νόμους».

Βεβαίως, η γυναίκα στους κόλπους της καπιταλιστικής κοινωνίας απόλαυσε ορισμένους αστικούς εκσυγχρονισμούς ανάλογα με την πορεία της ταξικής πάλης. Αναγνωρίστηκαν, όπως είπαμε, τυπικά αστικά, νομικά και πολιτικά δικαιώματα, δηλαδή στη νομοθεσία, στο γάμο, στην οικογένεια, στην ψήφο. Ο καπιταλισμός έδωσε δυνατότητες βελτίωσης του μορφωτικού επιπέδου, έδωσε τη δυνατότητα να φτάνει η γυναίκα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό μέχρι τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Ομως κάθε βήμα προς τα εμπρός για τις γυναίκες, στις συνθήκες του καπιταλισμού, σήμαινε περισσότερα βάρη, απώλεια ελεύθερου χρόνου, πίεση φοβερή προσωπική, απώλεια χρημάτων για την οικογένεια, είτε για τη φύλαξη των παιδιών, των ηλικιωμένων, είτε για τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα μαθήματα.

Εμείς το λέμε καθαρά: Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει την πραγματική ισοτιμία, γιατί ακριβώς είναι κοινωνία της ταξικής εκμετάλλευσης και της ανισότητας και όπου η ταξική εκμετάλλευση και η ανισότητα εκεί διαπλέκεται και η φυλετική ανισοτιμία και όχι μόνο.

Η ψευδεπίγραφη ισοτιμία στις συνθήκες του καπιταλισμού γίνεται ακόμα πιο εμφανής τα τελευταία 20 χρόνια με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, και ιδιαίτερα τις επιπτώσεις από την οικονομική καπιταλιστική κρίση.

Τα μέτρα που παίρνονται από ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις είναι μέτρα που πλήττουν άνδρες και γυναίκες, αλλά και με ιδιαίτερη αιχμή τη γυναίκα. Δεν υπάρχει στατιστική σε όλη την Ευρώπη, που δεν εμφανίζει τα προβλήματα της ανεργίας, των ασθενειών, της κόπωσης, μέχρι και των ψυχικών ασθενειών, περισσότερο αυξημένα στις γυναίκες. Γιατί οι γυναίκες χάνουν, αν θέλετε, μερικές θετικές διακρίσεις που είχαν, τις εξισώνουν τυπικά με τις υποχρεώσεις με τους άνδρες, τους προσθέτουν καινούρια δεσμά και βάρη. Οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, όλες οι σύγχρονες μορφές εκμετάλλευσης πέρασαν και δοκιμάστηκαν πρώτα στην πλάτη των γυναικών και των νέων.

Γι' αυτό εμείς σήμερα, αξιοποιώντας και τα πλούσια διδάγματα της μακρόχρονης ιστορίας του ΚΚΕ και ανάμεσά τους την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ, προσπαθούμε να επιδράσουμε, να πείσουμε τις γυναίκες ότι έχει αξία ο καθημερινός αγώνας για τα άμεσα πιεστικά προβλήματα, αλλά ο αγώνας ο υπέρτατος, αυτός που έχει μεγάλη σημασία είναι όταν κατευθύνεται στη ριζική αλλαγή, ενάντια στην πολιτική των μονοπωλίων και στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

Ποιοι και γιατί επικαλούνται τη νομιμότητα;

Το τελευταίο διάστημα το Κόμμα μας, αλλά και το εργατικό λαϊκό κίνημα δεχόμαστε μια μεγάλη επίθεση, ομαδικά πυρά θα λέγαμε από την κυβέρνηση, τα παπαγαλάκια της, από τα κόμματα που υπερασπίζονται το καπιταλιστικό σύστημα. Λένε, π.χ., ότι βγαίνουμε σθεναρά και λέμε ανυπακοή, απειθαρχία, μιλάμε εναντίον της αστικής νομιμότητας και γι' αυτό λυσσάνε κυριολεκτικά όταν θυμόμαστε το ΔΣΕ, όταν τιμάμε τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες.

Θεωρούν ότι τα συνθήματα περί ανυπακοής και απειθαρχίας, για κατάργηση των διοδίων, κατά των αυξήσεων σε εισιτήρια, το αίτημα ότι ο λαός δεν πρέπει να πληρώσει ούτε ένα ευρώ για το χρέος και τα ελλείμματα που δημιούργησε η πλουτοκρατία, είναι αντιδημοκρατικά, γιατί, λέει, καταργούν την αρχή της πλειοψηφίας που διαμορφώνει ο λαός με την ψήφο του.

Σήμερα (σημ.: την Κυριακή 20 Φλεβάρη 2011) μάλιστα είχε κι ένα άρθρο η «Καθημερινή», όπου με έναν ύπουλο και εξυπνακίστικο ταυτόχρονα τρόπο, ο κατ' αποκοπή αντιΚΚΕ δημοσιογράφος λέει το εξής πράγμα: Οταν το ΚΚΕ δεν σέβεται το καπιταλιστικό σύστημα και τους νόμους, αναγνωρίζει μεν ότι αυτοί οι νόμοι αποφασίζονται στη Βουλή διά πλειοψηφίας, αλλά δεν τους σέβεται, στην πραγματικότητα θέτει τον εαυτό του εκτός νόμου.

Εμείς τι λέμε; Οτι παλεύουμε και θέλουμε να διαμορφωθεί πλειοψηφία που θα ανατρέψει το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό, λέει, δεν είναι νόμιμο, νόμιμο είναι να σεβαστείς τη θέληση του λαού που πάει και ψηφίζει κάθε 4 χρόνια και να μην παλεύεις καθόλου. Και να πεις εδώ αυτό είναι νομιμότητα, υπακούω στο λαό.

Αλλά, ξέρετε, αυτό πρέπει πολύ περισσότερο να το σκεφτούν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα. Πάνε κάθε 4 χρόνια, ανάλογα πότε γίνονται οι εκλογές, ψηφίζουν αυτά τα δύο κόμματα με την ελπίδα ότι μπορεί να έρθει κάτι καλύτερο. Και τι βλέπουν; Η ψήφος τους να γίνεται όπλο εναντίον τους.

Αλλά υπάρχουν πολλοί που ψηφίζουν και μετά παλεύουν. Δεν τους δεσμεύει η ψήφος. Εμείς λοιπόν είμαστε με αυτούς και τους λέμε μάλιστα να αποδεσμευτούν από την ψήφο που έδωσαν. Δεν τους βλέπουμε εχθρικά, εκδικητικά - παράπονο έχουμε από τα λαϊκά στρώματα - και τους λέμε αποδεσμευθείτε από την ψήφο σας, ψηφίσατε αλλά μην δεσμεύεστε. Εχετε δικαίωμα και την άλλη μέρα από τις εκλογές, όταν διαπιστώνετε ότι αυτοί που εμπιστευθήκατε σας κάνουν κακό, να τους αντιπαλέψετε.

Η επίκληση της νομιμότητας γιατί γίνεται σήμερα; Γίνεται ακριβώς για να εμποδιστεί ο λαός να χειραφετηθεί, να αλλάξει, αν θέλετε, συμπεριφορά και με βάση την ψήφο του και να οδηγηθεί στην αντιπαράθεση και στη ρήξη. Και σε τελευταία ανάλυση αυτό που ενοχλεί σε σχέση με αυτό που λέει το ΚΚΕ, δεν είναι ότι καταγγέλλουμε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Τους ενοχλεί ότι εμείς υποστηρίζουμε την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και στα μέσα παραγωγής και στο φυσικό πλούτο που έχει η χώρα και τη μετατροπή του σε λαϊκή περιουσία. Αυτό ενοχλεί.

Σου λέει ελεύθερη διακίνηση ιδεών, πάτε στα καφενεία, στις καφετέριες, πάτε στις γειτονιές, κάντε συζήτηση, πείτε τις απόψεις σας, χτυπάτε την κυβέρνηση, αυτό δεν τους νοιάζει. Αρκεί να μη μετατραπεί σε οργανωμένη πάλη, αρκεί να μη θίξεις τα ιερά και τα όσια της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

Σήμερα υπάρχει ένα νομικό οπλοστάσιο στην Ελλάδα, από το Σύνταγμα μέχρι όλους τους νόμους, οι οποίοι διατηρούν απομεινάρια λαϊκών κατακτήσεων, ή, αν θέλετε, απομεινάρια μιας τυπικής ισότητας των πολιτών απέναντι στους νόμους και, ταυτόχρονα, ένα μεγάλο μέρος των νόμων έχει αλλάξει και έχουν υιοθετηθεί μια σειρά νόμοι, τους οποίους θα τους ζήλευαν και τα πιο αντιδημοκρατικά καθεστώτα του παρελθόντος.

Αντιδραστικότατο το νομικό οπλοστάσιο της ΕΕ

Ολο το σύγχρονο νομικό οπλοστάσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στη χώρα μας είναι αντιδραστικότατο. Από το 2004 ισχύει νόμος που λέει ότι έχει δικαίωμα ο ελληνικός στρατός να επεμβαίνει και να διαλύει διαδηλώσεις και απεργίες. Εδώ που τα λέμε αυτές οι ασκήσεις που γίνονται στο Κιλκίς, όπου εκπαιδεύουν τους στρατιώτες πώς θα πολεμήσουν τους γονείς τους όταν απεργούν και όταν κάνουν διαδηλώσεις, αυτό το οποίο εμείς το καταγγείλαμε στη Βουλή, από πλευράς τυπικής, είναι νόμιμο. Ψηφίστηκε αυτός ο νόμος και ισχύει από το 2004. Εμείς τι θα κάνουμε ως ΚΚΕ, δεν θα τον αντιπαλέψουμε αυτόν το νόμο; Δεν θα τον πολεμήσουμε; Το Σύνταγμα π.χ. κατοχυρώνει την ελευθερία στην απεργία, υπάρχει απεργία που να έχει κριθεί νόμιμη; Οι ίδιοι που έχουν αναγκασθεί να διατηρήσουν αυτό που λέμε τυπικά δικαιώματα, και είναι τυπικά γιατί δεν ισχύουν στην πράξη, τα παραβιάζουν.

Εμείς πολύ περισσότερο που δεν δεχόμαστε όλο το νομικό, πολιτικό εποικοδόμημα του καπιταλιστικού συστήματος, λέμε το εξής πράγμα: Δεν το σεβόμαστε, δεν το ασπαζόμαστε. Τι κάνουμε όμως; Προσπαθούμε να διαμορφωθεί λαϊκή πλειοψηφία, αγώνας, να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης για να αλλάξει και το Δίκαιο. Νόμιμη, νομιμότατη επιλογή αυτή.

Ατελείωτος πραγματικά είναι ο αριθμός των νόμων. Μέχρι στιγμής ένα μικρό μέρος των αντιδραστικών, των αντιλαϊκών νόμων, ιδιαίτερα αυτών που ψηφίστηκαν μετά το χτύπημα στη Νέα Υόρκη και στο Πεντάγωνο, έχει μπει σε εφαρμογή. Και αυτό γιατί στην Ελλάδα δεν είναι εύκολο να εφαρμόσουν αυτούς τους νόμους γιατί είναι μια χώρα με μεγάλες παραδόσεις αγώνα για τα δημοκρατικά δικαιώματα, με παραδόσεις ακόμα και ένοπλες για θέματα δημοκρατίας και με ανώτερες μορφές, και δεν έχουν περάσει αυτοί οι νόμοι γιατί αντιστέκεται σήμερα ο ελληνικός λαός. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχουν την πρόθεση να τους εφαρμόσουν.

Η αστική τάξη και οι εκπρόσωποί της έχουν τους νόμους, έχουν και το καρότο και το μαστίγιο. Π.χ. μαζί με την καταστολή και τη βία έχουν γίνει μάστορες στην καλλιέργεια παραπλανητικών διλημμάτων, εκφοβισμού, υποκίνησης διαιρετικών καταστάσεων στην εργατική τάξη και γενικότερα στο λαϊκό κίνημα. Είναι μάστορες στην προβοκάτσια, τη συκοφαντία και ιδιαίτερα στον αντικομμουνισμό, που είναι αναντικατάστατο όπλο τους.

Η βία ενισχύεται με τη συστηματική αντιπληροφόρηση και παραπληροφόρηση για την κρίση, το χρέος και τα ελλείμματα, ώστε να καθηλώσουν το λαό και να αποδεχθεί και την ανοικτή βία ως μέσο κατοχύρωσης της λεγόμενης ομαλότητας και ησυχίας, τάξης και ασφάλειας.

Η αστική τάξη, εδώ που τα λέμε, χρησιμοποίησε και αυτή τη βία για να κατακτήσει την εξουσία σε βάρος της φεουδαρχίας. Μόνο σε εκείνη τη φάση η χρησιμοποίηση της βίας από την πλευρά της αστικής τάξης είχε αντικειμενικά προοδευτικό χαρακτήρα, γιατί γεννούσε ένα επόμενο κοινωνικό σύστημα, ανώτερο σχετικά και πιο προοδευτικό από το προηγούμενο. Μόλις όμως η αστική τάξη επικράτησε, πήρε την εξουσία στα χέρια της, πήρε την πολιτική εξουσία, γιατί στην οικονομία είχε κερδίσει αρκετές θέσεις ακόμα από το προηγούμενο κοινωνικό σύστημα, χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί τη βία αποκλειστικά και μόνο για αντιδραστικούς σκοπούς, έχοντας την ελπίδα να τσακίσει το εργατικό κίνημα. Το κίνημα - νεκροθάφτη της.

Για τη νίκη στο επίπεδο της εξουσίας

Για μας τα συνθήματα της απειθαρχίας και ανυπακοής ως συνθήματα παρακίνησης σε ολόπλευρη δράση για τα λαϊκά δικαιώματα, για την νίκη στο επίπεδο της εξουσίας, είναι συνθήματα απαραίτητα σήμερα, αντιστοιχούν στο σημερινό επίπεδο του κινήματος, στη σημερινή φάση στην επίθεση που δέχεται ενιαία η μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Τα συνθήματα απειθαρχίας και ανυπακοής πρέπει να γίνουν υπόθεση πρακτικής δράσης από όσο γίνεται μεγαλύτερο τμήμα του λαού, να γίνουν πλειοψηφικό ρεύμα, που δε σταματά τον αγώνα μπροστά σε οποιαδήποτε μεταμφίεση και ελιγμό του πολιτικού συστήματος.

Το αίτημα να μετατραπεί σε κοινωνική ιδιοκτησία η καπιταλιστική ιδιοκτησία, να ιδρυθεί ο παραγωγικός συνεταιρισμός εκεί που η κοινωνικοποίηση είναι ακόμα ανώριμη, δεν είναι εφικτή, ο πανεθνικός σχεδιασμός μιας Ελλάδας που παλεύει με όρους διεθνούς συνεργασίας σπάζοντας τα δεσμά με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, είναι συνθήματα που πρέπει να γίνουν ιδέες, στόχοι ζύμωσης και δράσης σε εθνικό επίπεδο, στην προκειμένη περίπτωση στην Ελλάδα, ανεξάρτητα του συσχετισμού δυνάμεων. Βεβαίως, έχουμε πλήρη συνείδηση ότι ένας αγώνας σε εθνικό επίπεδο για να προχωρήσει πιο γρήγορα, και αν θέλετε να απαιτήσει και τις λιγότερες θυσίες, μπορεί να γίνει όταν γύρω του στις γειτονικές χώρες, πιο πέρα στην Ευρώπη, οι λαοί έχουν ανάλογες κατακτήσεις. Σε όσες περισσότερες χώρες σπάσει το απόστημα και το κίνημα πεταχτεί προς τα εμπρός, τόσο πιο εύκολος σχετικά θα είναι ο αγώνας, τόσο πιο γρήγορα τα αποτελέσματά του.

Για να γίνουν αυτά πρέπει το κίνημα, με επικεφαλής βεβαίως τους κομμουνιστές, τους ριζοσπάστες, τους πρωτοπόρους ανθρώπους, που, ανεξάρτητα αν συμφωνούν σε όλα μαζί μας, συμφωνούν στη συμπαράταξη με εμάς, πρέπει να συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα. Οτι παλεύουμε, στο έδαφος βεβαίως των καθημερινών προβλημάτων, παλεύουμε ως το τέλος. Για τη νίκη της εργατικής, της λαϊκής εξουσίας. Θα είμαστε πρώτοι εμείς, θα είμαστε στη μέση, θα είμαστε στο τέλος μιας τέτοιας πορείας, θα προηγηθούν άλλοι λαοί, αυτό δεν μπορεί κανείς να το ξέρει. Σημαντικό όμως είναι να έχει καθαρή συνείδηση ότι ο αγώνας πρέπει να κατευθύνεται προς τα εκεί.

Να προσελκύσουμε τις ίδιες τις γυναίκες στη μάχη

Κανένας αγώνας δεν μπορεί να έχει μερικό, μεγαλύτερο θετικό αποτέλεσμα, χωρίς την οργάνωση και τη συμμετοχή των ίδιων των γυναικών. Χωρίς την οργάνωση και τη συμμετοχή όχι μόνο των γυναικών των Ελληνίδων, αλλά και των μεταναστριών, χωρίς τη σύμπραξη του εργατικού, του αγροτικού κινήματος, του κινήματος των μικρομεσαίων με το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, χωρίς την ειδική δουλειά προσέλκυσης των ίδιων των γυναικών στη μάχη.

Επομένως, τιμώντας το ΔΣΕ, τιμώντας τις γυναίκες του ΔΣΕ, πρέπει να έχουμε ένα πράγμα στο νου μας: Καμία δικαιολογία στην παραμέληση αυτού του καθήκοντος, που δεν είναι ειδικό καθήκον, η ανάπτυξη ειδικής δουλειάς στις γυναίκες, γιατί ο αγώνας είτε ξεκινάει από την ανυπακοή και την αντίσταση, είτε για την απόσπαση ενός καλύτερου μεροκάματου, πολύ περισσότερο για μια μεγάλη νίκη, δεν μπορεί να γίνει δίχως την ενεργητική συμμετοχή των γυναικών. Και το Κόμμα μας έχει μια ηρωική ιστορία και στα ζητήματα των γυναικών και σήμερα καμία τυπική ισότητα των γυναικών που υπάρχει δεν πρέπει να μας αποτραβήξει από αυτό το ιδιαίτερο καθήκον.

Οι συντρόφισσες που είναι εδώ δεν είναι ένα υπόλειμμα μιας εποχής, είναι το ζωντανό παράδειγμα του αύριο. Και αύριο είμαστε βέβαιοι οι σημερινές κοπέλες, οι νέες, θα έχουν την ευτυχία και τη χαρά να είναι ηλικιωμένες με άσπρα μαλλιά και να μιλάνε για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής Ελλάδας. Οι συντρόφισσες αυτές που είναι εδώ, όταν μπήκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης, στον πιο δύσκολο αγώνα, τον καθαρά ταξικό ένοπλο αγώνα, ήταν κοπέλες, ήταν κορίτσια και ήθελαν να αγαπήσουν, να παντρευτούν, να κάνουν παιδιά. Εγιναν αυτό που έγιναν. Εμείς πιστεύουμε ότι σήμερα πάρα πολλές γυναίκες της Ελλάδας, που σήμερα δεν είναι κομμουνίστριες, αύριο, αργά ή γρήγορα, μπορεί να γίνουν ακόμα καλύτερες και από εκείνη τη γενιά και από τη δική μας τη γενιά.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ