«Οσο υλοποιούνται οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα τόσο αναδεικνύονται τα αδιέξοδα της στρατηγικής της πλουτοκρατίας, που δυσκολεύεται ολοένα και περισσότερο να πείσει τους "από κάτω" ότι υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ ή πως οι θυσίες τους δεν πάνε χαμένες. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχομεσαίοι αγρότες διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς, πως τα χειρότερα είναι ακόμα μπροστά και τα παιδιά τους θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους. Το συμπέρασμα είναι προφανές. Είναι η ώρα της αποφασιστικής παρέμβασης του ταξικού - λαϊκού κινήματος, της αλλαγής των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Αυτό είναι και το μόνο φιλολαϊκό σχέδιο εξόδου από την κρίση» (ένα από τα σχόλια στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)

Και ο επικίνδυνος καημός

«Αυτά που ζούμε δεν είναι περίεργα. Είναι η κορύφωση ενός αριστερού ανορθολογισμού που κατίσχυσε στην ελληνική κοινωνία και τώρα τα συμπτώματά του οξύνονται λόγω της κρίσης (...) Το ΚΚΕ (...) ανεβαίνει (...) να κάνει "γιορτές μνήμης του Δημοκρατικού Στρατού" (...) κηρύσσει την έργω ανυπακοή στους νόμους (...) έδωσε κάλυψη στη διάχυτη από παλιά παραβατικότητα. Οταν διακηρύσσεις ότι "νόμος είναι το δίκιο του τάδε", καθένας φτιάχνει τη φαντασιακή νομιμότητα στα μέτρα του (...) η Κερατέα δεν είναι η πρώτη περιοχή που βράζει και έχει την ιδεολογική κάλυψη της παλαβής Αριστεράς (...) αυτός o χώρος είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στις συγκρούσεις. Είτε αυτές γίνονταν στην Ηλιούπολη για τον υποσταθμό της ΔΕΗ είτε στον Χορτιάτη Θεσσαλονίκης που δεν ήθελαν το ραντάρ είτε για τα καλώδια υψηλής τάσης στη βόρεια Αττική (...) πρέπει να υπογράψουμε εκ νέου το κοινωνικό συμβόλαιο» (ο Π. Μανδραβέλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).