«Ακολούθα το χρήμα», λένε, για να βρεις τι συμβαίνει. Ισχύει και για τις ΜΚΟ, που μόνο κατ' όνομα είναι «μη κυβερνητικές».

Σ' αυτήν την ιστορία αυτό που περισσεύει είναι η υποκρισία.

Ενώ έχουν στηθεί για χίλιους δυό λόγους (από την υποκατάσταση του κράτους σε βασικές αρμοδιότητές του, στο χτύπημα της κοινωνικής πολιτικής μέσα από τον εθελοντισμό και τη φιλανθρωπία) το θέμα ανακινείται τις τελευταίες μέρες ως πρόβλημα «οικονομικής διαχείρισης».

Χαμός μεγάλος για το πόσες είναι, πόσα παίρνουν κι αν πιάνουν τόπο. Και πόσες είναι ξέρουν και τι δουλειά κάνουν, ξέρουν.

Οτι θρέφουν και κηφήνες είναι μία από τις δουλειές που κάνουν, αλλά δεν είναι η κύρια. Για παράδειγμα, γύρω από τα θέματα της οικολογίας μέσα από μια σειρά ΜΚΟ στήθηκε ως και πολιτικό κόμμα το οποίο εμφανίζεται ως δήθεν ακηδεμόνευτο από συμφέροντα. Την ίδια ώρα μερίδα της αστικής τάξης προσπαθεί να ξεμαγαρίσει την αντιλαϊκή δράση της κάνοντας πολιτική μέσα από αυτές ακριβώς τις ΜΚΟ, π.χ. Πάρνηθα, Πεντέλη κ.ά...

Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν πάμπολλα, όπως στον χώρο της Υγείας, όπου καπιταλιστές με τόνους αντεργατικότητας στην πλάτη τους επιχειρούν να ξεπλυθούν μέσα από ΜΚΟ που περιθάλπουν τα θύματα του συστήματος (μην πούμε ονόματα και αποθαρύνουμε την ...ελπίδα των ανθρώπων...).

Οι ΜΚΟ δεν είναι τίποτα άλλο από μακρύ χέρι των ίδιων των καπιταλιστών και του κράτους τους. Μεγάλο μέρος τους μετέχει σ' αυτό που προωθείται ως «κοινωνική οικονομία» κι άλλο ένα μεγάλο μέρος τους μετέχει ευθέως στα ίδια τα παιχνίδια των ιμπεριαλιστών εντός κι εκτός της χώρας (από διάφορα παράξενα "πολιτιστικά" ιδρύματα στη Θράκη και την Ηπειρο, ως "αθώες" οργανώσεις ...για την πείνα στην Αφρική).

Ας σταματήσει η υποκρισία για τη διαχείριση. Το οργανωμένο μαζικό λαϊκό κίνημα είναι ο στόχος τους. Αυτό θέλουν να υποκαταστήσουν, όταν δεν επιδιώκουν ανοιχτά να το προβοκάρουν. Ποιος θα ξεχάσει τα προεκλογικά ερωτηματολόγια της greenpeace που έκαναν υπουργό του ΠΑΣΟΚ τον τότε επικεφαλής της; `Η, τα πρόσφατα παραδείγματα των διαφόρων «-ίστας» με τα οποία επιδιώχθηκε και επιδιώκεται να καναλιζαριστεί η λαϊκή κατακραυγή σε ανώδυνους ποδηλατικούς και άλλου τέτοιου τύπου δρόμους;

Τι σου είναι κι αυτή η κρίση. Πάνω που ξοδεύεις τόσο χαρτί για να την περιγράψεις σαν «χρηματοπιστωτική» (ορισμένοι - «λέγε με ΣΥΡΙΖΑ» - έσπευσαν να αναλύσουν ως και τον «καπιταλισμό καζίνο»), αυτή ξεφεύγει και γίνεται «δημοσιονομική» και πάνω που επιστρατεύουν ως και τον Μαρξ ορισμένοι για να αποδείξουν ότι δεν χρειάζεται να τα βάλουμε και με τον καπιταλισμό, η κρίση την κοπανάει και εμφανίζεται ως «κρίση χρέους». Δόστου ξανά αναλύσεις, κι εκεί που λες «τον πιάσαμε τον ταύρο από τα κέρατα», τσουπ η κρίση πηδάει και παρουσιάζεται πλέον «πολιτική κρίση».

Η «μετάλαξη» δείχνει μόνο τη γελοιότητα και το αδιέξοδο όσων εξαρχής αρνήθηκαν να δουν την κρίση σαν καθαρόαιμη καπιταλιστική κρίση, δηλαδή σαν κρίση υπερσυσσώρευσης και που σαν τέτοια αναγκαστικά θα οδηγούσε και σε συγκεκριμένα μέτρα για το ξεπέρασμά της. Μέτρα που τσακίζουν την εργατική τάξη. Μέτρα που δηλώνουν πως οι καπιταλιστές είναι υποχρεωμένοι να καταφύγουν στην βαρβαρότητα για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους.

Οι κατά καιρούς αναλυτές της κρίσης, δεν έγραψαν ό,τι έγραψαν από βλακεία. Αλλά γιατί έπρεπε να παρουσιάσουν τα μέτρα σαν δίκαια και αναγκαστικά και μάλιστα τέτοια που συμφέρει τους εργάτες να ταυτίσουν την τύχη τους με την τύχη των καπιταλιστών.

Τώρα που αμφισβητείται η ίδια η πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, σπεύδουν να ζητήσουν στήριξη της κυβέρνησης ...ως τον Μάρτιο. Τι θα γίνει άραγε τον Μάρτιο; Δεν το λένε, είναι γνωστό. Θα γίνουν μέσα από τη σύνοδο κορυφής πανευρωπαϊκός νόμος αυτά που ήδη εξήγγειλαν το Εκοφιν και το Γιουρογκρούπ, αυτά που ζήτησε ήδη ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας. Τα μέτρα για την παραπέρα εξαθλίωση του λαού.

Ισχύει ό,τι και από την αρχή: Την κρίση πρέπει να την πληρώσει η ολιγαρχία. Ούτε βήμα πίσω απ' αυτό και τις συνέπειές του: Σημαίνει πλάτεμα - οικοδόμηση του μετώπου που παλεύει για άλλο δρόμο ανάπτυξης, βάζει θέμα για την ίδια την εξουσία. Το αν θα πέσει ή όχι η σημερινή κυβέρνηση σ' αυτή τη διαδικασία, πρέπει να αφήνει παγερά αδιάφορο το λαό. Να τον νοιάζει μόνο να μην αλλάξει χαλίφη. Να πάρει ο ίδιος την εξουσία. Να μην υποστεί αυτά που ήδη προαναγγέλλουν οι γραφιάδες της αστικής τάξης: Κι άλλο κρατικό χρήμα για την ενίσχυση των καπιταλιστών, δεινά για το λαό.

Καμιά ανάσα για τους καπιταλιστές. Τώρα όλες οι διεκδικήσεις στο δρόμο.