Κυριακή 9 Γενάρη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 20
ΓΥΝΑΙΚΑ
«Κοινωνική» και «αλληλέγγυα» επιχειρηματικότητα

Οι «νέες λύσεις» που προτείνουν στις γυναίκες είναι «δούρειος ίππος» για την επίθεση στα δικαιώματα και στις ανάγκες τους

Οι γυναίκες καταγράφουν υψηλά ποσοστά ανεργίας, ειδικά μακροχρόνιας και είναι περισσότερο εκτεθειμένες στον κίνδυνο της φτώχειας
Οι γυναίκες καταγράφουν υψηλά ποσοστά ανεργίας, ειδικά μακροχρόνιας και είναι περισσότερο εκτεθειμένες στον κίνδυνο της φτώχειας
Κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο στα μάτια των εργαζομένων τι σημαίνει να πληρώσουν αυτοί τα βάρη της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης και των στηριγμάτων της να καλλιεργήσουν κλίμα συναίνεσης και να πείσουν το λαό πως οι θυσίες στις οποίες τον υποβάλλουν θα «πιάσουν τόπο», είναι πλέον φανερό ότι η επίθεση του κεφαλαίου δεν είναι μια μπόρα που θα περάσει, αλλά ένας κατήφορος στον οποίο τέρμα μπορεί να βάλει μόνο η οργανωμένη αντεπίθεση του εργατικού, του λαϊκού κινήματος.

Το μνημόνιο διαρκείας που επιβάλλει η πλουτοκρατία έχει ιδιαίτερες επιπτώσεις στις γυναίκες που ανήκουν στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα. Τα ήδη αυξημένα ποσοστά της γυναικείας ανεργίας, πλέον εκτινάσσονται. Στο στόχαστρο των απολύσεων μπαίνουν πρώτες οι μητέρες ως λιγότερο «ανταγωνιστικές» και «ευέλικτες» εργαζόμενες. Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας επιτρέπει στην εργοδοσία να προσαρμόζει απόλυτα στις ανάγκες των κερδών της τους μισθούς, τα ωράρια, τις συνθήκες εργασίας. Ο κρατικός προϋπολογισμός, περικόπτοντας από τη μια τις κρατικές δαπάνες για την Παιδεία και την Υγεία-Πρόνοια και αυξάνοντας από την άλλη τους φόρους και τις ιδιαίτερες πληρωμές για αυτούς τους τομείς, επιδεινώνει σημαντικά το βιοτικό επίπεδο της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

Το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές γνωρίζουν πως η διάρκεια της κρίσης θα είναι μεγάλη, πως η καπιταλιστική ανάπτυξη, όταν προκύψει, θα είναι ασθενική και η επόμενη φάση ύφεσης θα τη διαδεχθεί σύντομα. Λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τις δυσκολίες αυτές, ξέρουν ότι είναι αναπόφευκτες, ότι απορρέουν από το γεγονός ότι ο καπιταλισμός είναι σήμερα ένα σύστημα που σαπίζει. Προσπαθούν όμως να συγκαλύψουν το φαύλο αυτό κύκλο, να πείσουν τις εργαζόμενες γυναίκες και συνολικά το λαό πως ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος, να καλλιεργήσουν αυταπάτες πως μπορούν να δοθούν λύσεις στα προβλήματα χωρίς να θιγούν τα μονοπώλια και τα κέρδη τους.

«Κοινωνικό» προσωπείο στην εκμετάλλευση

Στην προσπάθεια να διαχειριστεί το καπιταλιστικό σύστημα την κρίση του εντάσσεται και η λεγόμενη «κοινωνική οικονομία». Η ΕΕ και τα κόμματα που στοιχίζονται στη στρατηγική της, την παρουσιάζουν σαν ένα πεδίο που βρίσκεται ανάμεσα στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα. Στα πλαίσιά της ανακαλύπτουν την «κοινωνική και αλληλέγγυα επιχειρηματικότητα» και προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους πως μπορεί να υπάρξει μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης, ένα άλλο είδος επιχειρηματικής δραστηριότητας που δε θα είναι κερδοσκοπική. Με την ανάπτυξη της «κοινωνικής επιχειρηματικότητας» ισχυρίζονται πως μπορούν να εξασφαλιστούν θέσεις εργασίας, ειδικά για τις «ευάλωτες κοινωνικές ομάδες», που σε σημαντικό ποσοστό τους αποτελούνται από γυναίκες, και να αποτραπεί ο «κοινωνικός τους αποκλεισμός». Ως τέτοιες «κοινωνικές επιχειρήσεις» περιγράφουν τις διάφορες οικογενειακές επιχειρήσεις και κυρίως τους συνεταιρισμούς που ιδρύουν ομάδες νέων, ανέργων ή γυναικών, με αντικείμενο που μπορεί να αφορά την άσκηση ενός παραδοσιακού επαγγέλματος, την παραγωγή κάποιου παραδοσιακού προϊόντος αλλά και την παροχή υπηρεσιών προνοιακού χαρακτήρα.

Η κυβέρνηση έχει θέσει ως προτεραιότητα τη διαμόρφωση του νομοθετικού και θεσμικού πλαισίου για την ανάπτυξη της «κοινωνικής οικονομίας» και καταβάλλει κάθε προσπάθεια να παρουσιαστούν οι επιχειρήσεις αυτού του είδους ως κάτι καινοτόμο και ριζικά διαφορετικό. Τη λύση της «κοινωνικής επιχειρηματικότητας» την απευθύνουν ιδιαίτερα στις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, στις οποίες ο καπιταλισμός επιφυλάσσει το ρόλο της συμπληρωματικής, εφεδρικής και φθηνής εργατικής δύναμης. Επιδιώκει να βρίσκονται στην παραγωγή και ταυτόχρονα να φροντίζουν για τις ανάγκες της οικογένειας, ιδιαίτερα των παιδιών και των ηλικιωμένων, να καλύπτουν τα κενά των κοινωνικών υποδομών και υπηρεσιών. Το αποτέλεσμα είναι οι γυναίκες να καταγράφουν υψηλά ποσοστά ανεργίας και ειδικά μακροχρόνιας, να είναι περισσότερο εκτεθειμένες στον κίνδυνο της φτώχειας. Την «κοινωνική επιχειρηματικότητα» την επιστρατεύουν ως ένα εργαλείο για να διαχειριστούν την ανεργία και τη φτώχεια, να περιορίσουν τις κοινωνικές αντιδράσεις που γεννά η εξαθλίωση. Την αξιοποιούν ως ένα μέσο για να δημιουργήσουν ένα «δίχτυ ασφαλείας» που θα παρέχει υποτυπώδεις και υποβαθμισμένες υπηρεσίες πρόνοιας και θα εξασφαλίζει την «κοινωνική συνοχή».

Οσο όμως και αν φροντίζουν για το περιτύλιγμα, η πολιτική του κεφαλαίου παραμένει το ίδιο βάρβαρη. Οσο και αν θέλουν να διαφημίσουν υποτιθέμενες «νέες λύσεις», το καπιταλιστικό σύστημα αναπόφευκτα λειτουργεί με βάση το κέρδος και γεννά τα ίδια αδιέξοδα. Οσο και αν προσπαθούν να καλλιεργήσουν αυταπάτες και ψεύτικες ελπίδες, οι γυναίκες και συνολικά οι εργαζόμενοι διαθέτουν σήμερα πλούσια πείρα. Υπάρχει το παράδειγμα των άλλων χωρών της ΕΕ όπου η «κοινωνική οικονομία» αντιπροσωπεύει το 6% της συνολικής απασχόλησης και το 10% των επιχειρήσεων και την ίδια στιγμή η ανεργία καλπάζει, φτάνοντας τον περασμένο Οκτώβρη το 10,1% στην Ευρωζώνη, ο εργασιακός μεσαίωνας επεκτείνεται. Υπάρχει όμως εμπειρία και στην Ελλάδα, από την εφαρμογή προγραμμάτων για την προώθηση της «γυναικείας επιχειρηματικότητας» αλλά και από τους «γυναικείους αγροτουριστικούς συνεταιρισμούς». Ο ανταγωνισμός με τα μονοπώλια αποδεικνύεται αδύνατος για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τους συνεταιρισμούς, οι πιέσεις που δημιουργεί η διαδικασία της συγκέντρωσης και της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου γίνονται ασφυκτικές, με αποτέλεσμα παρόμοια εγχειρήματα να είναι στην πράξη θνησιγενή.

Επίθεση με πολλούς στόχους

Με την ανάπτυξη της «κοινωνικής και αλληλέγγυας επιχειρηματικότητας» αποσκοπούν στην πλασματική μείωση της ανεργίας, με τη δημιουργία προσωρινών θέσεων απασχόλησης χωρίς δικαιώματα, που θα εξασφαλίζουν πενιχρές απολαβές, ένα μικρό βοήθημα συμπληρωματικό στο οικογενειακό εισόδημα. Στην ουσία ανακυκλώνουν την ανεργία και την απασχόληση, τη μοιράζουν στις γυναίκες, διακόπτουν τη μακροχρόνια ανεργία με σύντομα διαστήματα δουλειάς με ημερομηνία λήξης.

Παράλληλα, μέσα από τις «κοινωνικές επιχειρήσεις» που θα παρέχουν υπηρεσίες πρόνοιας με πληρωμή από τους εργαζόμενους, ανοίγει ακόμα μια πόρτα για να διεισδύσει το κεφάλαιο στις κοινωνικές υποδομές και υπηρεσίες, διευκολύνεται η παραπέρα ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίησή τους. Η ανάγκη για ποιοτικές υπηρεσίες προσχολικής αγωγής, δημιουργικής απασχόλησης βρεφών και νηπίων, φροντίδας των ηλικιωμένων και των χρονίως πασχόντων, που θα παρέχονται δωρεάν από το κράτος σε όλους όσοι τις έχουν ανάγκη, σήμερα αντιμετωπίζεται ως κόστος. Η «λύση» που προσφέρουν οι «κοινωνικές επιχειρήσεις» είναι «λύση» για το κεφάλαιο και όχι για τις εργαζόμενες. Με την παροχή ποιοτικά υποβαθμισμένων, αποσπασματικών και ανεπαρκών υπηρεσιών, η θέση των γυναικών με το ένα πόδι στην παραγωγή και το άλλο στην οικογένεια συντηρείται σε όφελος του κεφαλαίου και των κερδών του.

Τέλος, η «κοινωνική οικονομία» προβάλλεται ως μια προσπάθεια προώθησης της απασχόλησης με έμμεση δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, ως μια «ενεργητική πολιτική για την απασχόληση», μια πολιτική που επιδοτεί την απασχόληση σε αντιπαράθεση με αυτή που επιδοτεί την ανεργία. Τη χρησιμοποιούν δηλαδή για να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, χαρακτηρίζοντας τα μέτρα προστασίας των ανέργων ως πολιτική που ευνοεί την «παθητική» τους στάση και συντηρεί το πρόβλημα της ανεργίας. Υποδεικνύουν ως εναλλακτική «λύση» την ενίσχυση του «επιχειρηματικού πνεύματος» και των «επιχειρηματικών πρωτοβουλιών» των γυναικών, προετοιμάζοντας την κατάργηση ακόμα και των πενιχρών επιδομάτων ανεργίας. Στρώνουν το έδαφος για την «κοινωνική εργασία» των ανέργων, για τον εξαναγκασμό τους δηλαδή σε δουλειά χωρίς ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα προκειμένου να λαμβάνουν τα ψίχουλα του επιδόματος.

Στην κοροϊδία της «κοινωνικής και αλληλέγγυας επιχειρηματικότητας», οι εργαζόμενες, οι αυτοαπασχολούμενες, οι άνεργες, οι αγρότισσες, οι νέες γυναίκες πρέπει να δώσουν αποφασιστική απάντηση. Να διεκδικήσουν την ουσιαστική προστασία των ανέργων, επίδομα ανεργίας 1.120 ευρώ και υπολογισμό του χρόνου της ανεργίας ως συντάξιμου, αναστολή πληρωμών των δανείων και απαγόρευση κατάσχεσης και πλειστηριασμού της κύριας και δευτερεύουσας κατοικίας, μείωση των τιμολογίων στο ρεύμα, το νερό και το τηλέφωνο κατά 50% και απαγόρευση διακοπής της σύνδεσής τους. Να παλέψουν για δημόσια και δωρεάν Υγεία, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους, για δημόσια και δωρεάν Παιδεία, για βρεφονηπιακούς σταθμούς χωρίς τροφεία που να καλύπτουν το σύνολο των παιδιών.

Στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου να αντιπαρατάξουν τη συσπείρωση γύρω από τη συμμαχία ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΠΑΣΕΒΕ, ΟΓΕ και ΜΑΣ, να συμβάλουν ώστε να πάρει το κοινό αυτό μέτωπο σάρκα και οστά σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά. Να βάλουν το λιθαράκι τους στο χτίσιμο της κοινωνικής συμμαχίας, που στο έδαφος της πάλης για τα άμεσα και επείγοντα αιτήματα θα ανοίγει το δρόμο για να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης, για να πάρει ο λαός την εξουσία στα χέρια του, να οργανώσει την οικονομία και την παραγωγή με κριτήριο τις ανάγκες του, δίνοντας λύση στο σύνολο των προβλημάτων και των αδιεξόδων που αντιμετωπίζει σήμερα.


Ε.Χ.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ