Ορισμένα από τα πλέον χαρακτηριστικά αποσπάσματα όσων γράφει, είναι τα παρακάτω: «Ολες σχεδόν τις κρίσεις του καπιταλισμού η αριστερά έσπευδε και τις χαρακτήριζε δομικές και συστημικές, υποδηλώνοντας έτσι ότι διαμορφώθηκαν οι αντικειμενικές συνθήκες για την ανατροπή του, με την ανάλογη ωρίμανση και του υποκειμενικού παράγοντα. Το ίδιο κάνει και σήμερα, ευθέως το ΚΚΕ και εμμέσως άλλες δυνάμεις της αριστεράς εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Ομως ο 20ός αιώνας έδειξε ότι η διά της βίας ανατροπή του καπιταλισμού και η επιβολή του σοσιαλισμού, όπου επιχειρήθηκε, κατέληξε στον σοβιετικού τύπου ολοκληρωτισμό. Μάλιστα, οι μεγαλύτεροι αντικομμουνιστές είναι όσοι επιμένουν στην υποστήριξη του σταλινισμού, της μεγαλύτερης στρέβλωσης και συκοφαντίας του μαρξικού απελευθερωτικού οράματος».

Ο Γεωργάτος και η «Αυγή» κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να πείσουν μαζί με την κυβέρνηση και τους θιασώτες της πολιτικής της ότι η σημερινή κρίση κάθε άλλο παρά κρίση του καπιταλισμού είναι. Πάνω σε τέτοιους αφορισμούς πατάνε οι διάφορες ερμηνείες που ανάγουν σε αιτία της κρίσης άλλοτε τη διαφθορά, άλλοτε την κακοδιαχείριση και πάει λέγοντας, για να μείνει στο απυρόβλητο από το λαό το κεφάλαιο και η πολιτική του εξουσία. Για να συγκαλύψουν την αιτία των κρίσεων, που βρίσκεται μέσα στον ίδιο τον καπιταλισμό, στην αντίθεση ανάμεσα την κοινωνικοποίηση της παραγωγής και την καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, του πλούτου που παράγεται. Γι' αυτό οι κρίσεις έρχονται και επανέρχονται.

Πηγαίνοντας ένα βήμα πιο πέρα, ο Γεωργάτος και η «Αυγή» λένε ότι ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τη βαρβαρότητα, η βαρβαρότητα είναι σαφώς καλύτερη. Ξερνώντας ωμά το μίσος τους για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και τα επιτεύγματά του, λένε στο λαό πως η πάλη για το σοσιαλισμό δεν αποτελεί διέξοδο, φτάνοντας μάλιστα στην παράνοια να ισχυρίζονται ότι όσοι παλεύουν γι' αυτόν είναι οι μεγαλύτεροι αντικομμουνιστές! Τέτοιο είναι το μένος τους για το ΚΚΕ, το επαναστατικό του πρόγραμμα και την πρωτοπόρα δράση του.

Η σοσιαλδημοκρατία του περασμένου αιώνα είναι η καλύτερη λύση, αναφωνούν με ένα στόμα ο αρθρογράφος και η «Αυγή». Τι κρύβουν; Οτι την περίοδο που περιγράφουν, βάθυνε η εργασιακή εκμετάλλευση στα καπιταλιστικά κράτη και στην ΕΕ, αυξήθηκαν τα κέρδη του κεφαλαίου, ισχυροποιήθηκε η εξουσία του. Οι όποιες παραχωρήσεις αναγκάστηκε να κάνει τότε η σοσιαλδημοκρατία, ήταν απόρροια της ραγδαίας μεταπολεμικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, που έδινε περιθώρια στο κεφάλαιο για παραχωρήσεις. Σε συνδυασμό πάντα με τις διεκδικήσεις του εργατικού λαϊκού κινήματος, κάτω και από την τεράστια επιρροή που ασκούσαν στον προσανατολισμό του οι ιδέες και το επίπεδο ζωής του λαού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Κάτω από αυτήν την πίεση και με δεδομένη την ανάγκη του καπιταλισμού στη συγκεκριμένη φάση να ισχυροποιήσει την πολιτική του εξουσία, ενσωματώνοντας εργατικές, λαϊκές δυνάμεις στο σύστημα, αλλά και να αντεπεξέλθει με το μικρότερο δυνατό κόστος στον ανταγωνισμό με τις σοσιαλιστικές χώρες, η σοσιαλδημοκρατία αναγκάστηκε σε παραχωρήσεις. Οχι επειδή επιδίωκε να κάνει φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού, αλλά επειδή ακριβώς ήθελε να τον θωρακίσει.

Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος ότι η σοσιαλδημοκρατία υπήρξε διαχρονικά ο πιο βρώμικος αντίπαλος του σοσιαλισμού και καλούνταν κάθε φορά να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά για λογαριασμό της αστικής τάξης, όταν αυτή αισθανόταν καυτή την ανάσα του λαϊκού κινήματος στο σβέρκο της.

Αφού πρώτα μοιρολόγησαν για τη σοσιαλδημοκρατία της παλιάς κοπής, τώρα προσπαθούν να την επαναφέρουν, παρουσιάζοντας σαν καινούρια τα ίδια παλιά υλικά. Κρύβουν σκόπιμα ότι η σοσιαλδημοκρατία δε μεταλλάχθηκε τη δεκαετία του '80, αλλά αντίθετα προσαρμόστηκε στις σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, όπως πάντα έκανε με μαεστρία για να εγκλωβίσει και να τσακίσει το λαό.

Εδώ βρίσκεται η ουσία του παιχνιδιού που στήνουν σε βάρος του λαού κόμματα όπως αυτό του Κουβέλη, του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι παραφυάδες τους. Την ίδια ώρα που τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής διαχείρισης ξεγυμνώνονται στα μάτια του λαού, πέφτουν σαν τα κοράκια να θαμπώσουν και να συκοφαντήσουν τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο, την πάλη για το σοσιαλισμό. Σ' αυτό συμπίπτουν όλοι: Σοσιαλδημοκράτες παλιάς και νέας κοπής, αστικά κόμματα και δήθεν αντικαπιταλιστές.

Ολοι τους έχουν να καταθέσουν και μια «νέα» πρόταση διαχείρισης, βαφτίζοντάς την άλλοτε «νέο μοντέλο», άλλοτε «δομική μεταρρύθμιση», για να πουν στο λαό πως ο καπιταλισμός δεν έχει φάει, ούτε πρόκειται να φάει ποτέ τα ψωμιά του. Αρα, πρέπει να σκύψει το κεφάλι και να επιλέγει κάθε φορά ποιος θα τον σφάξει, με το «κεϋνσιανό» ή το φιλελεύθερο μαχαίρι. Το ομολογούν άλλωστε με κυνισμό οι ίδιοι: Να σώσουμε τον καπιταλισμό, λένε. Από δω προκύπτει το καθήκον για το λαό να τους τσακίσει πολιτικά για το βρώμικο ρόλο που παίζουν.