«

Να επανιδρύσουμε την Ευρωπαϊκή Ενωση (...) Το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) προτίθεται να αξιοποιήσει το μέσο της "πρωτοβουλίας των πολιτών", χωρίς αυτό να σημαίνει υπαναχώρηση της θέσης του σχετικά με τη Συνθήκη της Λισαβόνας, που εγκρίθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 15 Δεκέμβρη, για να επιβάλει στο προσκήνιο της δημόσιας ευρωπαϊκής συζήτησης την απαίτηση ίδρυσης ενός Ευρωπαϊκού Ταμείου Κοινωνικής Ανάπτυξης που θα υποστηρίζει τα κράτη - μέλη ενισχύοντας τις δημόσιες επενδύσεις τους στον τομέα στήριξης της εργασίας, της κατάρτισης και της έρευνας, της ανάπτυξης των δημόσιων υπηρεσιών και της υλοποίησης χρήσιμων υποδομών, ιδιαίτερα στον περιβαλλοντικό τομέα». Το απόσπασμα από ανακοίνωση του ΚΕΑ για την πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ.

Την πρότασή του για ταμείο «κοινωνικής ανάπτυξης» το ΚΕΑ τη συνδέει με την επανίδρυση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ώστε να «χορηγεί δάνεια με χαμηλά - ή μηδενικά - επιτόκια στα κράτη-μέλη» και με «ένα ευρώ που θα είναι μέσο νομισματικής συνεργασίας μεταξύ των λαών, θα υπηρετεί τη δημιουργία και τη ριζική αναδιανομή του πλούτου, την ισόρροπη ανάπτυξη και την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών». Πρόκειται για απραγματοποίητες προτάσεις διαχείρισης, διατυπωμένες υπό την επήρεια της ευρω-λαγνείας του. Απραγματοποίητη η πολιτική που εισηγείται το ΚΕΑ, αφού οι τράπεζες στον καπιταλισμό, και η κεντρική της ΕΕ, αποτελούν την καρδιά του συστήματος, αναπόσπαστο κομμάτι του κεφαλαίου που συνυπάρχει με τα άλλα τμήματά του, ακριβώς για να το ενισχύει στο σύνολό του. Είναι ουτοπία, αν όχι σκόπιμος αποπροσανατολισμός, ο ισχυρισμός ότι η καπιταλιστική οικονομία μπορεί να γίνει φιλολαϊκή, όπως διατείνονται. Και λέμε σκόπιμος αποπροσανατολισμός, γιατί εμφανίζουν σαν φιλολαϊκή διέξοδο το καθεστώς της εκμετάλλευσης, που μπορεί τάχα να γίνει λιγότερο εκμεταλλευτικό, δηλαδή οι καπιταλιστές που αποκομίζουν κέρδη από την εργατική δύναμη να συμβιβαστούν με λιγότερα, να γίνουν με το ζόρι φιλεργατικοί! Είναι επικίνδυνη για τους εργαζόμενους πολιτική που τους χειραγωγεί στην εκμετάλλευση. Γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνη όταν διατυπώνεται σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και προβάλλεται σαν φιλολαϊκή διέξοδος εντός των πλαισίων του καπιταλισμού, χωρίς να καταργηθεί η ιδιοκτησία των μεγαλοεπιχειρηματιών, όταν η κρίση στα πλαίσια του καπιταλισμού ξεπερνιέται με καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και πρωτίστως της εργατικής δύναμης για να σωθούν ή να καταστραφούν λιγότερο οι επιχειρηματίες.

Μιλά ακόμα το ΚΕΑ για «δημιουργία, αντί του υπάρχοντος, τιμωρητικού "Μηχανισμού Στήριξης", ενός μόνιμου μηχανισμού προστασίας και αλληλεγγύης, που θα παρεμβαίνει για να αποσοβήσει τις μελλοντικές κρίσεις και όχι εκ των υστέρων». Τι προκύπτει απ' αυτό; Δηλαδή, από το «θα παρεμβαίνει για να αποσοβήσει τις μελλοντικές κρίσεις και όχι εκ των υστέρων»; Οτι το ΚΕΑ είναι με τα «μπούνια» υπέρ του καπιταλισμού. Μόνο που ο καπιταλισμός, και μάλιστα σε θεσμική ενοποίηση όπως η ΕΕ, με τους οξύτατους μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς διεθνώς και εντός ΕΕ δεν μπορεί να εξασφαλίσει άλλη αλληλεγγύη παρά μόνο στην ενιαία βάρβαρη πολιτική κατά των λαών. Οσο για καπιταλισμό που θα δρα χωρίς τις κρίσεις του, αυτό το είχε πει και ο μεγάλος οπορτουνιστής και σοσιαλδημοκράτης Κάουτσκι, αλλά η ζωή διέψευσε κατηγορηματικά τέτοιους ισχυρισμούς.

Είναι τόση η πρεμούρα του ΚΕΑ να υπερασπιστεί την ΕΕ και να συνδράμει στην προσπάθεια εξωραϊσμού της, όπως και του καπιταλισμού συνολικά, που εξωθείται στη διατύπωση θέσεων που αντιβαίνουν στην κοινή λογική. Ισχυρίζεται ότι η ΕΕ μπορεί να οικοδομηθεί εκ νέου, σε νέες βάσεις, φιλικές προς τους λαούς των χωρών - μελών της. Κι ότι μάλιστα αυτό μπορεί να γίνει με τα ίδια δομικά υλικά που συνθέτουν σήμερα το ευρωενωσιακό οικοδόμημα. Καλλιεργεί ψευδαισθήσεις στους λαούς ότι το πρόβλημα αφορά στη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού και όχι στην ίδια την καπιταλιστική εκμετάλλευση και την εξουσία του κεφαλαίου, που τα αφήνει στο απυρόβλητο.

Οι λαοί δεν απόλαυσαν ούτε ψίχουλο απ' την καπιταλιστική ανάπτυξη, πληρώνουν βαρύ τίμημα για μια κρίση για την οποία δεν ευθύνονται και δεν έχουν τίποτα να προσδοκούν από μηχανισμούς για την ενίσχυση της κλυδωνιζόμενης απ' την κρίση καπιταλιστικής οικονομίας. Η φτώχεια τους, που όσο πάει και βαθαίνει, το τσεκούρωμα των δικαιωμάτων τους, δεν αντιμετωπίζονται από ταμεία για την ανάπτυξη, από φιλόπτωχα ταμεία, ελεημοσύνες και φιλανθρωπίες. Οι λαοί έχουν χρέος, αξιοποιώντας την κρίση του καπιταλισμού, τους ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του, να οργανωθούν, να ανασυνταχθούν, να αντεπιτεθούν για τη συντριβή του. Παραμερίζοντας δυνάμεις, όπως ο ευρωοπορτουνισμός, φορέας δηλητηριωδών για το κίνημα απόψεων περί συμφιλίωσης και αρμονικής συνύπαρξης αντίπαλων ταξικών στρατοπέδων. Απόψεις που οδηγούν τους λαούς κατευθείαν σε άνευ όρων παράδοση και μοιρολατρική αποδοχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αλλωστε, κοινωνικοποιημένη παραγωγή και καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, αναρχία στην παραγωγή, φέρνουν νομοτελειακά περιοδικές οικονομικές κρίσεις. Οι κρίσεις στον καπιταλισμό με καμιά διαχείριση δεν εξαλείφονται. Μόνο η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής εξαφανίζει τις οικονομικές κρίσεις. Που σημαίνει λαϊκή εξουσία και οικονομία, δηλαδή σοσιαλισμό. Αρα είναι μονόδρομος για το λαό η πάλη για την αποδέσμευση από την ΕΕ, δεμένη με την πάλη για τη λαϊκή εξουσία.