Στις 31 Δεκέμβρη 2009, λίγους μόλις μήνες μετά τις εκλογές του Οκτώβρη και πέντε μήνες πριν από την υπογραφή του μνημονίου με την τρόικα, ο πρώην πρωθυπουργός και επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ, Κ. Μητσοτάκης, ζητούσε στο μήνυμά του για την Πρωτοχρονιά να σχηματιστεί μια κυβέρνηση «έκτακτης ανάγκης», με πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου και στελέχη δοκιμασμένα στην προώθηση βαθιά αντιλαϊκών μέτρων, με τη σύμπραξη όλων των αστικών κομμάτων.

Ηταν η εποχή που η αστική τάξη έριχνε τροχιοδεικτικές βολές για τα χειρότερα που επεφύλασσε στο λαό και «ζέσταινε» την προπαγάνδα περί «εθνικής συνεννόησης», για να μην πτωχεύσει δήθεν η χώρα.

Για τη στελέχωση αυτής της κυβέρνησης, ο Κ. Μητσοτάκης πρότεινε συγκεκριμένα «να ζητηθεί από τον Λουκά Παπαδήμο να αναλάβει την κεντρική ευθύνη για την οικονομία και να επιστρατευθεί ο Αλέκος Παπαδόπουλος να αναλάβει τα δημόσια οικονομικά. Οι δύο μαζί με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου (...) πρέπει να μετέχουν στην ολιγομελή κυβερνητική επιτροπή που θα παίρνει τις κρίσιμες αποφάσεις, στην οποία πρέπει να παρακληθεί να μετάσχει ως αντιπρόεδρος και υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου ο Κώστας Σημίτης».

Σχολιάζοντας την παρέμβαση Μητσοτάκη, ο «Ριζοσπάστης» έγραφε την επόμενη μέρα (1/1/2010): «Τους μύχιους πόθους της άρχουσας τάξης για δικομματική συναίνεση που θα φτάνει μέχρι και τη συγκυβέρνηση, αλλά και τους φόβους της απέναντι στο ανερχόμενο λαϊκό κίνημα, το οποίο προσπαθεί να τρομοκρατήσει και να ενσωματώσει, εξέφρασε χτες ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ Κ. Μητσοτάκης (...) Ο πρώην πρωθυπουργός, για λογαριασμό του συνόλου της αστικής τάξης, σπεύδει να συνδράμει στην επιχείρηση "εθνικής ενότητας" που έχει στήσει η κυβέρνηση, με στόχο την υποταγή του λαού σε μια πολιτική που τσακίζει τα εναπομείναντα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα».

Ενα σχεδόν χρόνο μετά, επαληθεύεται ότι η παρέμβαση Μητσοτάκη, ενός από τους χαρακτηριστικότερους πολιτικούς εκπροσώπους της ντόπιας πλουτοκρατίας, ούτε τυχαία ήταν, ούτε συγκυριακή. Τη χρονιά που πέρασε, πλήθυναν οι φωνές από τα αστικά κόμματα που ζητάνε περισσότερη συναίνεση, ακόμα και σε κυβερνητικό επίπεδο, με στόχο να απορροφηθούν οι κραδασμοί που απειλούν τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, εξαιτίας της λαϊκής αγανάκτησης για την πολιτική του δικομματισμού.

Ταυτόχρονα, νέοι κομματικοί σχηματισμοί προέκυψαν, με το ίδιο ακριβώς αίτημα. Να προχωρήσει, δηλαδή, το αστικό πολιτικό σύστημα ταχύτερα στην αναμόρφωσή του και να ξεπεράσει το μοντέλο της δικομματικής διαχείρισης, το οποίο, όπως όλα δείχνουν, σε συνθήκες κρίσης, χάνει ολοένα και περισσότερο την αποδοτικότητά του, σε ό,τι αφορά την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας.

Εντύπωση, ωστόσο, προκαλεί ότι τα πρόσωπα με τα οποία ο Κ. Μητσοτάκης ζητούσε να στελεχωθεί η κυβέρνηση «έκτακτης ανάγκης», επανέρχονται σήμερα στο προσκήνιο με τον πλέον επίσημο τρόπο, δείχνοντας ότι η αστική τάξη διαθέτει μακροπρόθεσμη στρατηγική σε ό,τι αφορά τη διαχείριση του πολιτικού της προσωπικού.

Για παράδειγμα, ο Λ. Παπαδήμος, πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έχει ήδη αναλάβει ρόλο συμβούλου του πρωθυπουργού και μεσολαβητή στις σχέσεις της κυβέρνησης με την ΕΕ και τις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες, συμμετέχοντας σε όλες σχεδόν τις επίσημες και άτυπες κυβερνητικές συσκέψεις.

Σε ό,τι αφορά τον Αλέκο Παπαδόπουλο, έχει κι αυτός καταθέσει τα διαπιστευτήριά του για τον αποτελεσματικό τρόπο με τον οποίο διαχρονικά υπηρέτησε τη στρατηγική του κεφαλαίου.

Ενδεικτικά μόνο, διετέλεσε υπουργός Οικονομικών από το 1994 μέχρι το 1996, προωθώντας μεταρρυθμίσεις και αντιδραστικά μέτρα, συμβατά με τη «σύγκλιση» στα κριτήρια του Μάαστριχτ. Ο ίδιος, σαν υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης, προώθησε τον «Καποδίστρια», ενώ σαν υπουργός Υγείας έβαλε τις βάσεις για την εμπορευματοποίηση της Υγείας με την είσοδο των «μάνατζερ» στα νοσοκομεία.

Από αυτή τη σκοπιά, η επανεμφάνισή του την Τρίτη σε εκδήλωση του «ΕΛΙΑΜΕΠ» και οι προτάσεις του για μια ριζική αναδόμηση του πολιτικού σκηνικού, με υπέρβαση ακόμα και του υπάρχοντος αστικού Συντάγματος, μόνο τυχαία δεν είναι.

Στην ομιλία του, διέγνωσε ότι «εξαντλούνται τα ψυχικά αποθέματα της πολιτικής ελίτ της χώρας και των πέριξ αυτής δυνάμεων επιρροής», γεγονός που θα οδηγήσει στην πλήρη αδυναμία τους «να υποστηρίξουν σταθερά και με συνέπεια το επιβληθέν από τον διεθνή οικονομικό έλεγχο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και να συγκροτήσουν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης».

Προβλέποντας ότι «το 2011 θα είναι μια εφιαλτική χρονιά» για την καπιταλιστική οικονομία, ζήτησε «η χώρα ν' αποκτήσει εθνικό προσανατολισμό» και να γίνουν οι «μεταρρυθμίσεις - σοκ, συθέμελες αλλαγές σε όλα τα πεδία της δημόσιας ζωής της χώρας», γεγονός που απαιτεί «ένα μεγάλο εθνικό consensus, μια μεγάλη εθνική συναίνεση, μια νέα συμφωνία της ελληνικής κοινωνίας».

Εξειδικεύοντας παραπέρα τις προτάσεις του, είπε ότι «το πολιτικό σύστημα χρειάζεται το ίδιο έναν ισχυρό κλονισμό» και κατέληξε στο εξής: «Προτείνω μέσα στο 2011 η Βουλή να εγκρίνει τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης επιτροπής κύρους, η οποία θα συντάξει ένα θαρραλέο και ριζοσπαστικό "πενταετές πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης", στην ουσία δηλαδή ένα σχέδιο αναγέννησης, που θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα, πειθαρχημένα και χρονοστοχευμένα στην έξοδο από την κρίση. Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να κριθεί από το λαό με εκλογές (...) με "ανοικτά τα βιβλία", για να επιτευχθεί εθνική συμφωνία με βάση αυτό το πενταετές πρόγραμμα, που υπερβαίνει κόμματα και εκλογικές περιόδους. Θα ενσωματώνει τα μέτρα του μνημονίου και θα κινείται πέραν αυτού».

Τι λέει επί της ουσίας ο Αλ. Παπαδόπουλος; Οτι τα υπάρχοντα αστικά κόμματα και οι μονοκομματικές κυβερνήσεις κινδυνεύουν να αποτύχουν στη διαχείριση της κλιμακούμενης λαϊκής αγανάκτησης σε συνθήκες κρίσεις. Αρα, αυτό που χρειάζεται, είναι ένα ευρύτερο κυβερνητικό σχήμα, με δεδομένη αντιλαϊκή στρατηγική και πυγμή να την εφαρμόσει, το οποίο θα νομιμοποιήσει την πολιτική του μέσα από μια εκλογική διαδικασία και θα αναλάβει να κυβερνήσει «ελέω θεού», έξω ακόμα και από αυτό το αστικό Σύνταγμα.

Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι ο Αλ. Παπαδόπουλος δε ρίχνει τουφεκιές στον αέρα, αλλά διεκδικεί στρατευμένα μερίδιο στην υλοποίηση ευρύτερων σχεδίων για αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το σύνολο των αστικών κομμάτων, νεοσύστατων και παλιών, συμμετέχει σ' αυτό το ανακάτεμα της κουτάλας. Εκτός από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, που εντείνουν το τελευταίο διάστημα την προπαγάνδα περί «εθνικής συνεννόησης», χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το νεοσύστατο κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη.

Στην ιδρυτική διακήρυξη της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», η πρώην υπουργός της ΝΔ αποφαίνεται κι αυτή ότι «οι μεγάλες κρίσεις θέλουν μεγάλες ρήξεις» και δηλώνει με νόημα: «Πιστεύουμε στην εθνική συνεννόηση και συνεργασία για να προχωρήσουν με ταχύτητα οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις». Οπως ο Αλ. Παπαδόπουλος, τέλος, ανησυχεί και αυτή για το γεγονός ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ «αδυνατεί να προχωρήσει γρήγορα τις αναγκαίες αλλαγές».

Συμπληρωματικά στους παραπάνω, ο Φ. Κουβέλης της «Δημοκρατικής Αριστεράς», ζητά να αποτελέσει το ΠΑΣΟΚ τον πόλο της όποιας αναμόρφωσης επιδιώκει η αστική τάξη και τα επιτελεία της, λέγοντας: «Οι συγκλίσεις για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας και για τη μετατόπιση της πολιτικής ζωής από τη συντηρητική θέση που σήμερα βρίσκεται προς μια ουσιαστικά προοδευτική κατεύθυνση προς όφελος των πολιτών, βεβαίως είναι θεμιτή και αναγκαία».

Το κάδρο συμπληρώνει ο ΛΑ.Ο.Σ. του Γ. Καρατζαφέρη, ο οποίος επαναλαμβάνει τακτικά το αίτημα για «κυβέρνηση οικουμενικής αντίληψης και εθνικής σωτηρίας». Για να εκβιάσει, μάλιστα, τη συναίνεση του λαού στα διαχειριστικά σχέδια του κεφαλαίου, κινδυνολογεί ότι «τα χρονικά περιθώρια στενεύουν (και χρειάζεται) επιλογή των καλυτέρων και ικανοτέρων, που θα ηγηθούν της εθνικής προσπάθειας».

Πού αποσκοπούν όλοι οι παραπάνω, με τα μέτρα και τα σενάρια που προτείνουν; Θέλουν να ρίξουν το λαό στο καναβάτσο. Να ανακοπεί κάθε διαφαινόμενη τάση ριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών συνειδήσεων. Σε τελική ανάλυση, αυτό που τους φοβίζει είναι ο λαός και η πολιτική πρωτοπορία του, το ΚΚΕ. Απέναντι σ' αυτόν συνασπίζονται, αυτόν θέλουν να νικήσουν στον πόλεμο που του κήρυξαν για λογαριασμό της πλουτοκρατίας.

Γι' αυτό το τελευταίο διάστημα, και ιδιαίτερα μετά τις εκλογές για την τοπική διοίκηση, που επιβεβαίωσε τους κραδασμούς στο πολιτικό σκηνικό, ο λαός δέχεται ομοβροντία πυρών, στην κατεύθυνση να γίνει και ο ίδιος συνένοχος και συμμέτοχος σε μια πολιτική «συνεννόηση», που στόχο έχει να του κλέψει και τα ελάχιστα δικαιώματα που έχει περισώσει με τους αγώνες του.

Μια ματιά στις προτάσεις όλων όσοι σήμερα ζητούν συναίνεση, είναι αρκετή για να πείσει ότι η συμμαχία τους αποσκοπεί στο να γίνουν πράξη όλα όσα λέει το μνημόνιο και να προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα οι ανατροπές που μακροπρόθεσμα έχει ανάγκη η πλουτοκρατία, για να κερδίσει ακόμα φτηνότερη εργατική δύναμη.

Η στρατηγική τους είναι ενιαία και σαν τέτοια πρέπει να απαντηθεί από την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Αν σήμερα, για την αστική τάξη, επείγει να συμμαχήσουν χωρίς τις ελάχιστες αποχρώσεις όλες οι πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου στον πόλεμο ενάντια στο λαό, για τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρούς και μεσαίους αγρότες δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από το να δυναμώσουν τη δική τους λαϊκή συμμαχία, που θα αντιπαρατεθεί με όρους στρατηγικής στην εξουσία των μονοπωλίων, μέχρι να την ανατρέψει.

Ο βόρβορος της καπιταλιστικής εξαθλίωσης δεν είναι μονόδρομος για το λαό. Η λαϊκή εξουσία και οικονομία μπορεί να εξασφαλίσει σήμερα στα λαϊκά στρώματα πραγματική ευημερία, με κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με κατάργηση μια για πάντα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.