Οι αντιδράσεις στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τον κινηματογράφο από τους δημιουργούς συνεχίζονται. Ο «Ρ» συνεχίζει σήμερα τη δημοσίευση απόψεων των κινηματογραφιστών, με τη γνώμη του Τάκη Σακελλαρίου, ο οποίος σημειώνει:

«Αυτό που αρχικά απουσιάζει από το πνεύμα του σχεδίου νόμου είναι εκείνη η διάκριση που το τοποθετεί στο υπουργείο Πολιτισμού και όχι σε οποιοδήποτε άλλο, ίσως καταλληλότερο για τις τόσες πρόνοιες που προσπαθεί να πάρει στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της ενίσχυσης της θέσης του παραγωγού.

Είναι σαφές ότι αν η πολιτεία θέλει να συνεχίσει να ενισχύει το κινηματογραφικό έργο ως πολιτιστικό αγαθό, θα πρέπει το γράμμα του νόμου να διασφαλίζει το ρόλο του σκηνοθέτη ως "δημιουργού του οπτικοακουστικού έργου", όχι μόνο ως αρχικό ορισμό, όπως συμβαίνει στο προσχέδιο, αλλά με αναφορά σε ολόκληρη τη διαδικασία της παραγωγής, από τη στελέχωση μέχρι και την ολοκλήρωσή της, πράγμα που δεν κάνει.

Η καλλιτεχνική ανεξαρτησία, έστω και σε επίπεδο διακηρύξεων, είναι κατάκτηση του ανθρώπινου πολιτισμού, απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει αποτέλεσμα, το οποίο επιστρέφει στην κοινωνία ως πνευματική κληρονομιά της. Αυτό γίνεται φανερό αν αναλογιστούμε την καλλιτεχνική απήχηση ταινιών ή και άλλων μορφών τέχνης, οι οποίες δημιουργήθηκαν σε συνθήκες διώξεων, ενώ προασπίστηκαν την ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης.

Από εκεί και πέρα έχουμε την κατάργηση κάθε μορφής δημοκρατικής εκπροσώπησης των επαγγελματιών στους θεσμούς μέσω των οποίων εκπονούνται και υλοποιούνται πολιτικές. Ομως, ένας νόμος που έρχεται να βελτιώσει έναν παλαιότερο με ιδιαίτερη δημοκρατική πρόνοια, αντιμετωπίζει πιθανά εκφυλιστικά φαινόμενα της αντιπροσώπευσης, όχι με την κατάργησή της, αλλά με τη διασφάλιση της γνησιότητάς της υπέρ του δημόσιου συμφέροντος και τη διάκριση των ρόλων διοίκησης και ελέγχου. Οπως ακριβώς ο νομοθέτης προνοεί, σωστά κατά τη γνώμη μου, για την ευνοϊκότερη ενίσχυση της μικρότερης σε αριθμό εισιτηρίων παραγωγής κατά την επιστροφή του ειδικού φόρου, έτσι θα πρέπει να διασφαλίζεται και σε θεσμικό επίπεδο η δυνατότητα αποφάσεων για παραγωγές ενδεχομένως διαφορετικές από την εκάστοτε αισθητική ή ιδεολογική μόδα. Ο πλουραλισμός στους θεσμούς διασφαλίζει και τον πολιτιστικό πλουραλισμό. Δεν εξασφαλίζεται με την παντοδυναμία προέδρων και διευθυντών στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου ή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Επειτα, η αλλαγή της νομικής μορφής του ΕΚΚ με τη δημιουργία πολυπληθών διευθύνσεων, καθώς και η ανάλογη διάρθρωση του Φεστιβάλ, εξυπηρετούν τη λειτουργικότητα, την ευελιξία και το πανταχόθεν επιβαλλόμενο πνεύμα οικονομίας; Αυτά ακριβώς είναι ζητήματα αλλαγής εσωτερικού κανονισμού, όταν και αν οι συνθήκες το απαιτήσουν. Ο ανεξάρτητος όμως σεναριογράφος και σκηνοθέτης γιατί αποκλείεται στην απευθείας κατάθεση πρότασης με το προτεινόμενο σύστημα μοριοδότησης; Υπέρ ποιων και με ποια κριτήρια θεωρούμενων παραγωγών στο αόριστο καινούριο μητρώο; Το Φεστιβάλ υπηρετεί άραγε τον ελληνικό κινηματογράφο, για την ανάπτυξη και διάδοση του οποίου δημιουργήθηκε, με τον πλήρη διαχωρισμό του από αυτόν; Σε τι διαφέρει πλέον από ένα οποιοδήποτε περιφερειακό ελληνικό φεστιβάλ;

Τα κρατικά βραβεία ποιότητας σε τι βλάπτουν και πρέπει να καταργηθούν; Γιατί η κρατική ΕΡΤ υποχρεώνεται στην επιστροφή του 1,5% του ετήσιου κύκλου εργασιών της υπέρ της κινηματογραφικής παραγωγής, ενώ τα ιδιωτικά κανάλια στο 1,5% των ετήσιων διαφημιστικών εσόδων τους και ουσιαστικά στο 0,75%, αφού το υπόλοιπο θα συμπληρώνεται με διαφημιστικό χρόνο; Με μία ακόμα σημαντική διαφορά: Η κρατική ΕΡΤ διαθέτει χρόνια τώρα το 1,5% για την ενίσχυση του κινηματογράφου, ενώ τα ιδιωτικά κανάλια αρνούνται να ανταποκριθούν στην επιταγή του νόμου. Γιατί να το πράξουν τώρα;

Υπάρχουν ακόμα ζητήματα αποτροπής ολιγοπωλιακών καταστάσεων, εκτός της παραγωγής και στη διανομή, έλλειψη αναφοράς στην κινηματογραφική παιδεία, πρόνοιας για την ταινία μικρού μήκους και την ταινιοθήκη της Ελλάδας.

Μπροστά σε αυτά τα βασικά ζητήματα, οι όποιοι θετικοί τεχνοκρατικοί προβληματισμοί αδικούνται, ενώ θα είχαν άλλη τύχη σε επιμέρους υπουργικές αποφάσεις ή εσωτερικούς κανονισμούς.

Το ζήτημα δεν είναι να έχουμε έναν όποιο νόμο, αλλά τον κατάλληλο».