«Τι πρέπει να κάνει ένα συνδικάτο όταν έρχεται αντιμέτωπο με τις πραγματικές συνέπειες της κρίσης;». Κρίσιμο το ερώτημα, κρίσιμη κι η απάντηση, η οποία σύμφωνα με το κύριο άρθρο των χτεσινών «ΝΕΩΝ» πρέπει να είναι η εξής: Να «κάθονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την εργοδοτική πλευρά και, αντί για στείρα αντιπαράθεση, θέτουν λογικούς όρους και προβάλλουν εφικτά αιτήματα». Και εξηγεί: «Παράδειγμα: παραιτούνται από την αξίωση της αύξησης μισθών - ημερομισθίων ή δέχονται ακόμη και ημιαπασχόληση, με αντάλλαγμα να μην προχωρήσει ο εργοδότης και να μη θιγούν οι επιπλέον μισθοί». Δηλαδή η «επιλογή» είναι η εξής: 'Η δουλεύεις με ψίχουλα ή δε δουλεύεις καθόλου... Μάλιστα, ως επιχείρημα προβάλλεται και το ότι «το έχουν κάνει τα πανίσχυρα συνδικάτα και στη Γερμανία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες». Προφανώς, η εφημερίδα αναφέρεται σε περιπτώσεις «συνδικάτων» και «συνδικαλιστών» που παζαρεύουν σε «διαλόγους» πόσα θα χάσουν οι εργάτες (όταν υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να διευρυνθούν οι κατακτήσεις των εργαζομένων).

Στους οποίους «εταίρους», η μεγαλοεργοδοσία και οι υπηρέτες της ποντάρουν πολλά για την ποδηγέτηση της εργατικής τάξης, ώστε να μη βγάλει συμπεράσματα για την κρίση, αλλά και την ανάπτυξη του καπιταλισμού. «Στους δύσκολους καιρούς της κρίσης αυτή η στάση συμβάλλει στη δημιουργία των προϋποθέσεων που θα απαιτηθούν για να αρχίσει κάποια στιγμή η αντίστροφη μέτρηση. Και αυτό θα καταξιώσει το συνδικαλισμό ως φορέα ευθύνης και διεκδικήσεων με βάση την πραγματικότητα και το πραγματικό συμφέρον των εργαζομένων», καταλήγει το άρθρο. Ενδεικτικό κι αυτό της προβολής και των δαφνών που θα τύχουν οι εργατοπατέρες το επόμενο διάστημα και καθώς θα κλιμακώνεται η αντεργατική επίθεση. Αφού «ώριμος» εργάτης για την πλουτοκρατία είναι ο αυτόχειρας. Εκείνος που αντί να νοιάζεται για τη δική του ζωή, νοιάζεται για τη σωτηρία των εκμεταλλευτών του, που βέβαια κερδίζουν, όταν και όσο περισσότερο χάνει ο ίδιος.