Στο μήνυμά του προς τον Ταλαμπανί, με το οποίο ζητά την μη εκτέλεση της ποινής του απαγχονισμού που έχει απαγγελθεί εναντίον του πρώην υπουργού Εξωτερικών του Ιράκ Τ. Αζίζ, ο Κάρολος Παπούλιας ισχυρίζεται ότι μια τέτοια κίνηση «θα καταδείξει τη διαφορά μεταξύ του δημοκρατικού παρόντος και του παρελθόντος της χώρας»...

Δεν ξέρουμε πόσο θα λάβει υπόψη του ο Ταλαμπανί και οι Αμερικανοί γκαουλάιτερ του Ιράκ την παρέμβαση του κ. Παπούλια.

Γνωρίζουμε, όμως, πως είτε ο Αζίζ έχει το ίδιο μακάβριο τέλος του Σαντάμ είτε όχι, το «δημοκρατικό παρόν» του Ιράκ έχει προσδιοριστεί απολύτως από τη θηριωδία των 100.000 δολοφονημένων της τελευταίας επταετίας, μεταξύ των οποίων 65.000 άμαχοι.

*

Αυτό ακριβώς «το δημοκρατικό παρόν» του Ιράκ είναι που περιγράφεται αναλυτικά στα 400.000 έγγραφα του αμερικανικού στρατού που ήρθαν πρόσφατα στη δημοσιότητα και αποκαλύπτουν χιλιάδες εκτελέσεις, βασανιστήρια, βιασμούς, ηλεκτροσόκ, μαστιγώσεις κι άλλα τέτοια «δημοκρατικά» επιτεύγματα.

Αυτό είναι το «δημοκρατικό παρόν» του Ιράκ. Επομένως, ούτε η «ανάγκη» της διπλωματικής γλώσσας, ούτε η επίκληση του «υπέρτερου αγαθού» της ματαίωσης του απαγχονισμού δικαιολογούν το γεγονός ότι τέτοια επίσημα ελληνικά έγγραφα - και μάλιστα εκ του Προεδρικού Μεγάρου - παρέχουν «δημοκρατικά» κλέη στο κατοχικό καθεστώς του Ιράκ.

Το «δημοκρατικό παρόν» του Ιράκ, αν θα έπρεπε ο κ. Παπούλιας να το επικαλείται, θα ήταν μόνο για να το χρησιμοποιήσει ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Ως υπόδειγμα κτηνωδίας. Και όχι φυσικά ως προτροπή για «δημοκρατικές» συμπεριφορές ή πολύ περισσότερο ως μέτρο «ανθρωπισμού» και «επιείκιας».