Παπαγεωργίου Βασίλης

Δίχτυα, πολλά δίχτυα, για να πιάνεται ο λαός, για να αποκόπτεται κάθε δίοδος που οδηγεί στον απεγκλωβισμό του από την πολιτική της πλουτοκρατίας και τα κόμματά της.

Αυτά τα σενάρια έγιναν πολύ πιο φανερά εδώ και ένα διάστημα, από τότε που ενέσκηψε η μετεκλογική αντιλαϊκή θύελλα, από τότε που μεγάλα τμήματα του λαού εκδηλώνουν αγανάκτηση και κατά του ΠΑΣΟΚ και κατά της ΝΔ. Τμήματα της πλουτοκρατίας και εκπρόσωποί της εργάζονται δραστήρια, για να ποδοπατήσουν το λαό μέσω της «εθνικής κυβέρνησης» (Κ. Μητσοτάκης, Γ. Καρατζαφέρης, Ντ. Μπακογιάννη κ.ά.). Αλλοι (ηγεσίες ΠΑΣΟΚ - ΝΔ) επιμένουν για την ώρα στον κλασικό δικομματισμό. Και άλλοι έβγαλαν στο κλαρί κεντροαριστερούς και κεντροδεξιούς φορείς, στο πλαίσιο των εκλογών της 7ηςτου Νοέμβρη.

Στους παραδοσιακούς της κεντροαριστεράς (Κουβέλη - Τσίπρα- Αλαβάνο) προστέθηκε τώρα το «νέο» σχήμα υπό τον Α. Μητρόπουλο, δηλαδή ο ΣΥΝ και μερικοί του ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη, ο Γ. Δημαράς επικεφαλής ενός συνδυασμού διαφόρων χρωμάτων.

Ολοι τους εμφανίζονται αντίθετοι με το μνημόνιο, αλλά υπέρ της ΕΕ! Δηλαδή, κοροϊδεύουν τον κόσμο. Ολοι τους καλλιεργούν την αυταπάτη ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να γίνει φιλολαϊκό! Δηλαδή, κοροϊδεύουν δύο φορές τον κόσμο. Και βεβαίως όλοι τους στέκονται με σεβασμό απέναντι στην καπιταλιστική ιδιοκτησία. Λένε ότι και τα μονοπώλια μπορεί να είναι χορτάτα και ο λαός να ευτυχεί, για την ακρίβεια να βρίσκεται πάνω από αυτά...

Μαζί με την ιδεολογική τρομοκρατία, την εξαγορά συνειδήσεων και τους εκβιασμούς, προωθούνται και τα σενάρια...

Το κλοτσοσκούφι της μιας και της άλλης πλευράς, δηλαδή η τέτοια μεταχείριση που έχουν οι εργαζόμενοι και από τους δύο αστικούς πόλους, καλά κρατεί. Και θα κρατεί, με πιθανές παραλλαγές, όσο η εργατική τάξη της Ιταλίας δεν θα έχει πού να ακουμπήσει, όσο θα λείπει ο οδηγητής της πάλης και της ιστορικής αποστολής της, ένα πραγματικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Διατήρησε όλους τους νόμους που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι.

Υποσχέθηκε ότι θα αποσύρει τον ιταλικό στρατό από το Αφγανιστάν, αλλά τον διατήρησε εκεί.

Αύξησε κατά δύο χρόνια τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και μείωσε τις συντάξεις. Μάλιστα, διενέργησε και δημοψήφισμα, στο οποίο με εκβιαστικά διλήμματα έβαλαν τους εργάτες να ψηφίσουν υπέρ!!

Τάχθηκε υπέρ της «ευρωσυνθήκης», δηλαδή υπέρ της παραπέρα θωράκισης του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.

Και όταν η κυβέρνηση Πρόντι έπεσε, βάλανε στη θέση του τον Βελτρόνι, πρώην κομμουνιστή, μήπως και ξελασπώσουν. Στο μεταξύ, μάζες Ιταλών μετακινήθηκαν προς τον Μπερλουσκόνι. Οπως είχε γίνει και στη Γαλλία, που έφυγαν από την κυβέρνηση Ζοσπέν και πήγαν στον Σιράκ και στον Λεπέν. Η φιλελεύθερη και η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση επί το έργον...

Μέσα στην τελευταία και οι πρώην κομμουνιστές της «ανανέωσης», που (αυτό είναι το πιο βασικό) επέφεραν παραπέρα χτύπημα στην πολιτική συνείδηση εκατομμυρίων εργαζομένων.

Είναι αυτά τα κόμματα που επέλεξαν την πολιτική του εφικτού, όπως έλεγαν και λένε! Που δεν μπορούν να περιμένουν τον μελλοντικό παράδεισο, αλλά ζητάνε λύσεις εδώ και τώρα!!

Είναι αυτά τα κόμματα που χαρακτηρίζουν ως σεχταρισμό τη μη συνεργασία με την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία!

Είναι αυτά τα κόμματα που λένε ότι συμμαχώντας με τα σοσιαλδημοκρατικά, θα τα πιέσουν να πάρουν φιλολαϊκά μέτρα, αλλά και να έρθουν στον προοδευτικό χώρο! Να αλλάξουν!...

Ιδού τα αποτελέσματα του «ρεαλισμού» και των «ανοικτών οριζόντων»...

Η ίδια λαϊκή αποστροφή είχε εκφραστεί εκλογικά πριν από χρόνια και προς την άλλη γαλλική κυβέρνηση της κεντροαριστεράς, εκείνη του Ζοσπέν, που κατά τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε πρότυπο και έκφραση ανανεωτικής πολιτικής, γιατί έφερνε την αριστερά στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων, μακριά από το δογματισμό (!) και την απομόνωση! Θα αντιμετώπιζε κι αυτή (έτσι έλεγαν) εδώ και τώρα τα λαϊκά προβλήματα και όχι στη μετά θάνατον ζωή!..

Και τα ...αντιμετώπισαν. Και οι δύο αυτές κυβερνήσεις. Οπως και η τρίτη της κεντροαριστεράς: Του Ντ' Αλέμα, ο οποίος, εκτός των άλλων «φιλολαϊκών», βομβάρδισε και τη Γιουγκοσλαβία, μαζί με τους άλλους «σύγχρονους», τους Πράσινους της Γερμανίας, που συμμετείχαν κι αυτοί στην κυβέρνηση με υπουργό Εξωτερικών τον πρόεδρό τους Γιόσκα Φίσερ. Ηταν η κυβέρνηση Ντ' Αλέμα, στην οποία επιδαψίλευε λόγια συμπάθειας και τιμής ο Ανιέλι, ο ιδιοκτήτης της Φίατ: «Τι να τις κάνουμε τις κυβερνήσεις της δεξιάς, όταν έχουμε τέτοιες της αριστεράς», αναφωνούσε ο μακαρίτης!

«Ελπίδα και προοπτική μπορεί να δώσει στο λαό αν δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ανασύνταξης των συσχετισμών στο πολιτικό, κοινωνικό επίπεδο, ώστε να υπάρξει μία κυβέρνηση που θα είναι προοδευτική, σοσιαλιστική...».

Αυτή ήταν η απάντηση στην ερώτηση δημοσιογράφου, αν «η συνάντηση της ριζοσπαστικής αριστεράς με το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ παραμένει ως στόχος». Με τι πρόγραμμα; Ανάμεσα στα άλλα και η περιβόητη αναδιαπραγμάτευση του χρέους! Μία θέση που υποστηρίζεται και από τμήματα της ελληνικής άρχουσας τάξης. Μία θέση από την οποία ζημιωμένος θα βγει και πάλι ο λαός.

Εκφραση αυτών των δυνάμεων είναι το ψηφοδέλτιο με επικεφαλής τον Αλ. Μητρόπουλο. Ο οποίος Αλ. Μητρόπουλος, στα χρόνια που οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ επιτίθονταν στους εργαζόμενους, εκείνος (μέχρι και τελευταία) περιφερόταν στις TV για να... συμπάσχει με τους αναξιοπαθούντες, όντας στο μεταξύ στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ...