Μεσσιανικές πολιτικές «σωτηρίας» | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Κόντρα στη νέα (α)ταξία

Μεσσιανικές πολιτικές «σωτηρίας»

Από την παλιά εβραϊκή αντίληψη του Μεσσία, που θα ερχόταν για να σώσει τον κόσμο από τα δεινά του, έχομε φτάσει στην πολιτική έκφραση του Μεσσιανισμού που αναφέρεται (λεξικό Μπαμπινώτη) - «στην πίστη για τον ερχομό ενός μεσσία και γενικότερα ενός σωτήρα (λ.χ. στο πολιτικό ή εθνικό επίπεδο), - δηλαδή σε ένα πρόσωπο με εξαιρετικές ικανότητες (χαρισματικό ηγέτη), το οποίο και θα λυτρώσει το λαό ή το έθνος, από τα προβλήματά του». Και η κοινωνιολογική και πολιτική εγκυκλοπαίδεια συμπληρώνει: Ο Μεσσιανισμός «στηρίζεται επί της αντιλήψεως ότι, αφού η κρατούσα κατάστασις πραγμάτων χρήζει διορθώσεως, είναι αδύνατον να μην παρουσιασθεί και ο άνθρωπος, όστις θα είναι ο φορεύς της αναμορφωτικής δυνάμεως»...

Οποιαδήποτε σχέση με πρόσωπα του γεωπολιτικού αστερισμού, είναι συμπτωματική, όπως προειδοποιούν μερικές κινηματογραφικές ταινίες.

«Ιδού όμως ο άνθρωπος» (Ecce Homo) - ο νιτσεϊκός υπεράνθρωπος, ο επίγειος Μεσσίας με τη σφραγίδα της χάρης στο κούτελο, που επιφυλάσσει στον εαυτό του το έργο της σωτήριας πολιτικής παρέμβασης.

Εκτός όμως της αυτοανακήρυξης σε σωτήρα, χρειάζονται δύο ακόμη κυρίαρχες προϋποθέσεις. Πρώτον, να τον πιστέψουν και οι άλλοι, οι οποίοι, εκτός από τα καγκελοαναχώματα περιμένουν φερέγγυες προτάσεις έργου. Μια τρίτη προϋπόθεση είναι ότι υπάρχει τέτοιας έκτασης πολιτική κρισιμότητα, ώστε να χρειάζεται μια διαγγελματικού, σωτηριολογικού - χαρακτήρα παρέμβαση.

Αλλά ένα κενό - και υπάρχουν τεράστια, τόσο στο κόμμα που νέμεται την εξουσία όσο και στο κόμμα που ασκεί την αξιωματική αντιπολίτευση, δεν αναπληρώνεται από ένα άλλο κενό και από την τακτική που διδάσκεται σε δυτικοευρωπαϊκές σχολές πολιτικών στελεχών, να μιλάς χωρίς να δεσμεύεσαι σε τίποτα και χωρίς να λες τίποτα.

Τελικά το θέμα του σωτηριολογούντος και υπό προθεσμία δημάρχου, αλλά και υπό εκκόλαψη πολιτικού, εμπλέκεται στις αναζητήσεις εφεδρικών λύσεων από το σύστημα νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, όταν ιδιαίτερα, παγιδεύεται τούτο, στις εσωτερικές τριβές ρωγμές και αντιφάσεις, όπως και στα σωρευτικά κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί.

Τότε αναζητούνται άνωθεν, έξωθεν και θύραθεν σωτήρες για να απορροφήσουν την οργή. Σωτήρες που έχουν την έπαρση της ανωτερότητας, εν μέσω των μετριοτήτων της παρακμιακής διαχείρισης της εξουσίας.

του Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ