Τρίτη 12 Οχτώβρη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 13
ΕΚΛΟΓΕΣ 7 ΝΟΕΜΒΡΗ 2010
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
Ποια πολιτική συμμαχιών;

Σε αυτές τις εκλογές επανέρχεται ως μόνιμη επωδός διαφόρων «σύγχρονων αριστερών», σαν τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ότι «το ΚΚΕ δεν έχει πολιτική συμμαχιών, είναι απομονωμένο». Είναι σκόπιμα ψευδής προπαγάνδα που προβάλλει ως πολιτική συμμαχιών τη συγκόλληση από τα πάνω δυνάμεων που πολιτικά συμφωνούν με τη σοσιαλδημοκρατική πολιτική, εγκλωβίζοντας λαϊκές δυνάμεις στο σύστημα. Ενώνονται, διασπώνται, σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα εμφανίζονται σαν σχήματα διόρθωσης του ΠΑΣΟΚ προς το φιλολαϊκότερον υπό ΠΑΣΟΚικά στελέχη, σαν τον Α. Μητρόπουλο, ή τον Α.Αλαβάνο που συμπεριλαμβάνει στο συνδυασμό του ανεμομαζώματα από «αντιεξουσιαστές μέχρι και δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ». «Συμμαχίες» φύλλο-φτερό στον άνεμο του δικομματισμού.

Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που έχει ολοκληρωμένη πολιτική συμμαχιών. Παλεύει με συνέπεια και σταθερότητα για την οικοδόμηση της συμμαχίας των κοινωνικών δυνάμεων (εργατική τάξη, ΕΒΕ, μικρομεσαία αγροτιά) ενάντια στα μονοπώλια, την ΕΕ και τα κόμματά της. Είναι η πιο πλατιά, σύγχρονη και αποτελεσματική πολιτική συμμαχιών. Είναι η μόνη πολιτική που μπορεί όχι μόνο να οργανώσει την πιο αποτελεσματική αντίσταση αλλά κυρίως να οδηγήσει στην αντεπίθεση του λαού στον κύριο αντίπαλό του, τα μονοπώλια. Αυτή η πολιτική και αποτελέσματα έχει και πλατιά απήχηση. Η θέση του ΚΚΕ, για παράδειγμα, για γενική αντίθεση στην ΕΕ και έχει πλατιά απήχηση και είναι η μόνη δικαιωμένη θέση, σε αντίθεση με όσους κατηγορούν το ΚΚΕ για απομονωτισμό. Το ΚΚΕ δε θέλει συμμαχίες με δυνάμεις που σκοπό έχουν τον εξωραϊσμό ή τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού και της ΕΕ.

Αλήθεια, στις προηγούμενες εκλογές, στην υπερνομαρχία τότε Αθήνας, οι του ΣΥΝ έστησαν «αριστερή συμμαχία» με επικεφαλής τον Γ. Πανούση. Την παρουσίασαν ως πλατιά και σύγχρονη πολιτική συμμαχιών. Ποιο το αποτέλεσμά της; Κανένα. Το ίδιο έγινε και πριν πολλά χρόνια από τις ίδιες δυνάμεις με την υποψηφιότητα Βούγια στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Ποιο το αποτέλεσμα; Ο Βούγιας να γίνει υπουργός του ΠΑΣΟΚ. Αλλά τι δείχνει η πείρα από ανάλογου τύπου «συμμαχίες» που θα ανέτρεπαν κιόλας το δικομματικό σκηνικό, σε κεντρικό επίπεδο, όπως Ιταλία, Γαλλία; Εγιναν κεντροαριστερές κυβερνήσεις συνεργασίας με τη συμμετοχή δυνάμεων της λεγόμενης «σύγχρονης ή ανανεωτικής αριστεράς» σαν τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Και όχι μόνο απέτυχαν παταγωδώς να ανακουφίσουν έστω και στο ελάχιστο τα λαϊκά στρώματα των χωρών τους, αλλά αντίθετα όξυναν τα προβλήματα, οδήγησαν στην προώθηση των καπιταλιστικών ευρωενωσιακών μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Οδήγησαν στον αφοπλισμό του εργατικού κινήματος, σε διάλυση ή μετάλλαξη των κομμουνιστικών κομμάτων, σε συρρίκνωση της επιρροής και της δύναμής τους μέσα στα εργατικά λαϊκά στρώματα μεγάλων χωρών, σε ένταση της αντικομμουνιστικής και αντισοσιαλιστικής εκστρατείας της ΕΕ.

Εκείνοι που συκοφαντούν το ΚΚΕ θέλουν το λαό απομονωμένο και στη γωνία, με σκυμμένο το κεφάλι, να αποδέχεται τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα ως «αναγκαίο κακό», ζητιάνο για μερικά ψίχουλα από όσα οι εργαζόμενοι παράγουν αλλά καρπώνεται το κεφάλαιο, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες. Ξέρουν ότι η πολιτική του ΚΚΕ αντιστοιχεί στα λαϊκά δικαιώματα και συμφέροντα, ανοίγει προοπτική, αποκαλύπτει πολιτικές και δυνάμεις όπως ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ και οι διάφοροι αντάρτες που ενσωματώνουν τη λαϊκή διαμαρτυρία και πάλη στις κυρίαρχες πολιτικές. Ακριβώς αυτό φοβούνται, ότι ο λαός μπορεί να υιοθετήσει τις θέσεις αυτές, να τις κάνει δική του υπόθεση. Γι' αυτό κατηγορούν το ΚΚΕ για «απομονωμένο». Εννοούν ότι το ΚΚΕ δεν μπαίνει στα σικέ παιχνίδια για την αναμόρφωση του σάπιου συστήματος, δε συναινεί στη διαχείριση της αντιλαϊκής πολιτικής, βρίσκεται σταθερά απέναντι από τα κόμματά τους και τους μηχανισμούς τους. Αυτό είναι σωστό.

Το ΚΚΕ όχι μόνο δεν είναι απομονωμένο, αλλά είναι στο κέντρο του αγώνα για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης που έχουν ανάγκη ο λαός, η εργατική τάξη, οι φτωχοί αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι, η νεολαία. Με αυτούς τους χιλιάδες το ΚΚΕ συναντιέται καθημερινά, παλεύει για να οργανωθεί ο αγώνας, για να ζήσει ο λαός καλύτερα. Για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες στη δουλειά, στην Ασφάλιση, στην Υγεία και Πρόνοια, στην Παιδεία, για να πηγαίνουν όλα τα παιδιά στους παιδικούς σταθμούς, για να γίνουν τα αναγκαία έργα ανάπτυξης και προστασίας για το λαό και όχι για τα κέρδη του κεφαλαίου. Τα μέσα παραγωγής να είναι λαϊκή ιδιοκτησία, όσα παράγουν οι εργαζόμενοι να τα απολαμβάνουν οι ίδιοι και όχι τα παράσιτα οι καπιταλιστές.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ