Καθημερινά αποκαλύπτεται μες στους χώρους εργασίας ότι η οργάνωση της παραγωγής με στόχο το μέγιστο δυνατό κέρδος του εργοδότη όχι μόνο δε θα γίνει ποτέ «υγιεινή» για τους εργάτες, αλλά και ότι δε θα σταματήσει να υπονομεύει και μάλιστα πολλαπλά την υγεία τους. Η πάλη για μέτρα Υγιεινής και Ασφάλειας σε κάθε τόπο δουλειάς, μαζί με την ένταση της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης ενάντια σε όσους κρύβουν τις βαθιές αιτίες, είναι καθήκον για τα ταξικά συνδικάτα. Μπορεί να συμβάλλει σημαντικά στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων, στην πολιτικοποίηση αγώνων.

Αλλωστε, οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού δε σταματούν ούτε στιγμή να θολώνουν τα νερά για να μαντρώσουν τις συνειδήσεις των εργατών. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πρόσφατη συνάντηση ευρωπαϊκών συνδικάτων που έγινε στην Αθήνα για ζητήματα Υγείας και Ασφάλειας στην Εργασία, περίσσεψαν οι διαπιστώσεις για την κακή κατάσταση πανευρωπαϊκά. Συνδικαλιστές από τη Μόσχα τόνισαν πως «δεν τηρείται η νομοθεσία στα θέματα ΥΑΕ, παρά το γεγονός, ότι υπάρχει έλεγχος, τόσο από τα συνδικάτα, όσο και από την κυβέρνηση» για να παρουσιάσουν ως κατόρθωμα το εξής: συμφωνία που υπάρχει μεταξύ κυβέρνησης - συνδικάτων - εργοδοτών για αποζημίωση των οικογενειών των θυμάτων σε εργατικά ατυχήματα «όταν αυτά συμβαίνουν με υπαιτιότητα του εργοδότη». Γιατί - βέβαια - μπορεί και να φταίει ο εργάτης, λένε αυτοί...

Το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, αφού διαφήμισε το ελεγκτικό έργο του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ) και τα πρόστιμα που έχει επιβάλει, διαπίστωσε ότι οι ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές δυσχεραίνουν το έργο του. Λες και η προστασία της υγείας και της ζωής των εργαζομένων είναι πρώτα και κύρια ζήτημα ελέγχων και όχι κυρίως ζήτημα συνθηκών εργασίας, εργασιακών σχέσεων και γενικά μείωσης του κόστους της εργασίας.

Για τις ριζικές αιτίες που εκατομμύρια εργαζόμενοι στην Ευρώπη σκοτώνονται και τραυματίζονται στους τόπους δουλειάς, πάσχουν από σωματικές και ψυχικές ασθένειες, δε λένε κουβέντα. Αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να πουν οτιδήποτε για τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων (για την οποία άλλωστε μόνιμα ανησυχούν), το κυνήγι του κέρδους που κινεί την καπιταλιστική οικονομία. Αποδεικνύουν πόσο «ανθυγιεινοί» είναι για τους εργάτες.