Βέβαια, παρήλθαν ανεπιστρεπτί (;) οι καιροί που ο δημοφιλής αμερικάνικος κινηματογράφος έχει να πει κάτι ουσιαστικό ... οι σποραδικές εξαιρέσεις μάλλον λειτουργούν σαν επιβεβαίωση του κανόνα. Ετσι, η αβανταδόρικη αυτή ιδέα που, με γερό σενάριο και ικανούς ερμηνευτές, θα μπορούσε να οδηγήσει σε μνημειώδεις αντιπαραθέσεις και ψυχογραφήματα, σε αποδόμηση μυθολογιών και ιδεοληψιών και να τινάξει τα πάντα στον αέρα, χάνεται... κακοποιείται από την υιοθέτηση της «μεταφυσικής» πλατφόρμας, όπου μοχλός της αφήγησης είναι ο Διάβολος, άκουσον άκουσον σε ρόλο θείας δίκης, σε ρόλο Νέμεσης, σε ρόλο τιμωρού των ποινικών αδικημάτων και της ύβρεως. Οι Αμερικανοί φαίνεται ότι απογοητεύτηκαν από το Θεό και το έριξαν στον Αντίχριστο. Ο Σατανάς, λοιπόν, τιμωρεί με θάνατο, με την εσχάτη των ποινών, όποιον βρεθεί στο διάβα του φτάνει να παράγει θέαμα. Οι επιβαίνοντες στο ασανσέρ επιλέχθηκαν επί τούτου, πρέπει να τιμωρηθούν, γιατί υπήρξαν επιθετικοί, ψεύτες, πορτοφολάδες, μοιχοί και πειρατές της ασφάλτου που άφησαν αβοήθητα τα θύματά τους. Και κοίτα να δεις πώς τα φέρνει η μοίρα, τα θύματα, μητέρα και παιδί, ήταν η οικογένεια του αστυνομικού που έχει αναλάβει τη λύση της υπόθεση του σταματημένου ασανσέρ. Σαθρή ηθικολογία με μπαμπούλα τον τρόμο και τις δεισιδαιμονίες που βρίσκεται σε τραγική δυσαρμονία με το περιβάλλον της «διαστημικής» αμερικανικής μεγαλούπολης, αλλά και την τεχνολογική κι όχι μόνο ανάπτυξη. Ο μόνος που εξαρχής έπιασε το τι συμβαίνει ήταν ένας Λατινοαμερικάνος φύλακας ο Ραμίρεζ και προσπάθησε με 50 Ave Maria να ξορκίσει το κακό. Πάντως, καλού κακού ας κάνει και κανένα ευχέλαιο ...

Παίζουν: Κρις Μεσίνα, Μπογιάνα Νοβάκοβιτς, Τζένι Ο'Χάρα, Τζέφρι Αρεντ, Τζέικομπ Βάργκας, Λόγκαν Μάρσαλ Γκριν, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).