Η Αψαλος, ένα χωριό της Πέλλας (του Δήμου Αριδαίας) αναδεικνύεται σε ενδιαφέρον αρχαιολογικό σημείο. Μετά τους δύο προϊστορικούς οικισμούς και τον ταφικό τύμβο Εποχής Χαλκού, που ανασκάφτηκαν το 1997 και 2000-2001, αντίστοιχα, προστίθενται τώρα και προγενέστερα της νεολιθικής περιόδου κατάλοιπα. Πρόκειται για ευρήματα της Μεσολιθικής Εποχής (10.000-7.000 π.Χ.), όταν ο άνθρωπος ήταν ακόμη κυνηγός και τροφοσυλλέκτης και ζούσε σε εποχικούς καταυλισμούς, συνήθως κοντά σε ρέματα, ποτάμια ή λίμνες. Η Μεσολιθική συμπίπτει με το τέλος της γεωλογικής εποχής του Πλειστοκαίνου και τη μετάβαση στο Ολόκαινο, οπότε το κλίμα γίνεται θερμότερο.

Το 2009, σε έρευνα αρχαιολόγων της ΙΖ΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων, εντοπίστηκε ένα στρώμα πάχους 40-60 εκ., από το οποίο περισυλλέχθηκε μεγάλος αριθμός λίθινων εργαλείων, ενώ βρέθηκαν και σχηματοποιημένες μάζες πηλού με άνθρακες στο εσωτερικό τους, πιθανός προερχόμενες από πρόχειρες κατασκευές.

Η τυπολογία των λίθινων εργαλείων και η απουσία κεραμικής οδηγεί στην ύπαρξη ενός προ-νεολιθικού καταυλισμού, πριν δηλαδή ο άνθρωπος δημιουργήσει μόνιμους οικισμούς και περάσει σε οργανωμένες παραγωγικές δομές. Η ανάλυση ενός δείγματος άνθρακα επιβεβαίωσε ότι τα ευρήματα ανήκουν στη Μεσολιθική Εποχή (μεταξύ 7937 και 7480 π.Χ.). Τεκμηριώνοντας την αδιάκοπη κατοίκηση της Αψάλου από τη Μεσολιθική έως και την Εποχή Χαλκού, αποδεικνύεται ότι πρόκειται για μία υπαίθρια θέση, που πρόσφερε, από την 8η χιλιετία π.Χ., πολλές δυνατότητες τροφοσυλλογής, εξάσκησης κυνηγετικών και αλιευτικών δραστηριοτήτων. Θέση που προστατευόταν χάρη στο φυσικό ανάγλυφο.