Ολες οι κωμωδίες του Αριστοφάνη έχουν άμεση σχέση με την επικαιρότητα, με γεγονότα, με προβλήματα, αν και δε μένουν μόνο στο επίκαιρο. Προχωρούν και δημιουργούν σύμβολα. Και τα σύμβολα αυτά μεταφράζονται πετυχημένα κάποιες φορές - όπως στη συγκεκριμένη παράσταση - με την επικαιρότητα κατά την οποία παρασταίνονται. Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Σωτήρης Χατζάκης δεν άφησε τίποτα επίκαιρο που να μην το σχολιάσει, ενώ το πολιτικό μήνυμα θριαμβεύει.

«Αντε πατριώτες κι όσοι δεν πεθάναμε ακόμα, σε άλλες μάχες να τραβήξουμε», λέει ο Δικαιόπολις, πριν εμφανιστεί η Ειρήνη με τα καταπράσινα πέπλα της, στα χέρια του Χορού, για το μεγάλο φινάλε - γλέντι χαράς και ευημερίας, συνώνυμο της Ειρήνης.

Τέτοιες παραστάσεις μας υπενθυμίζουν αυτό που οι μαρξιστές αισθητικοί έχουν επισημάνει, ότι οι καλλιτέχνες όπως και οι ποιητές είναι «οι οργανωτές του κοινωνικού συναισθήματος. Οχι μονάχα απηχούν, όχι μονάχα αντανακλούν τα γενικότερα κοινωνικά αισθήματα, αλλά τα οργανώνουν».

Σκηνικά: Γιώργος Πάτσας. Κοστούμια: Ερση Δρίνη. Χορογραφία: Φωκάς Ευαγγελινός. Παίζουν: Σταμάτης Κραουνάκης, Γρηγόρης Βαλτινός, Κώστας Βουτσάς, Ιορδάνης Αϊβάζογλου, Δημήτρης Κοντός, Γιάννης Χαρίσης, Χρήστος Νίνης, Νίκος Μαγδαληνός, Κωνσταντίνος Χατζησάββας, Νίκος Τουρνάκης, Γιάννης Σιαμσιάρης, Παρθένα Χοροζίδου, Αλέξανδρος Τσακίρης, Θεοδώρα Βουτσά κ.ά.