Σάββατο 28 Αυγούστου 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 2
ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ
Μέτωπο αξιοπρέπειας

Σύμφωνα με τη σχετική ανάλυση στη χώρα - πρότυπο του καπιταλισμού, ο εργάτης δεν είναι άλλο από ένας τεμπέλης που κυνηγάει επιδόματα ανεργίας και ο καπιταλιστής ένας άνθρωπος που τον εμποδίζουν να κερδίσει. Η λύση, λένε, είναι να αφεθούν οι επιχειρήσεις χωρίς βαρίδια και να μην επιτραπεί στους εργάτες να μάθουν να ζουν με το επίδομα ανεργίας. Κλασική, παλιά συνταγή.

Στη χώρα - πρότυπο οι καπιταλιστές και η κυβέρνησή τους ελπίζουν ότι οι άνθρωποι θα συνηθίσουν να ζουν με λιγότερη αξιοπρέπεια.

Στη χώρα - πρότυπο διαπιστώνουν παράλληλα πως παρά τα πακέτα στήριξης προς το μεγάλο κεφάλαιο η περίφημη «ζήτηση» δεν αντιμετωπίζει την ανεργία.

Στο δικό μας τόπο η κυβέρνηση εκτός από τα πακέτα χρηματοδότησης προς τις τράπεζες, αποφάσισε ήδη κόψιμο των επιδομάτων ανεργίας και απελευθέρωση των απολύσεων. Δε σημαίνει αυτό ότι ο Παπανδρέου πρωτοπορεί, αλλά είναι προφανές ότι μετέχει στο ίδιο σύστημα αξιών με αυτούς στη χώρα - πρότυπο. Το σύστημα στο οποίο ανάπτυξη σημαίνει όσο πιο φτηνοί εργάτες για όσο πιο πολλά κέρδη. Κι έχει δίκιο από τη σκοπιά της τάξης που εκπροσωπεί: Αυτή είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη.

Απ' τη σκοπιά των εργατών η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν μπορεί να είναι το πρότυπό τους. Ούτε καν με μορφές διαχείρισης τέτοιες που μοιράζοντας τη φτώχεια να δίνεται η εντύπωση ότι όλα είναι δίκαια.

Απ' τη σκοπιά των εργατών τα επιδόματα ανεργίας ποτέ δεν ήταν λύση. Ηταν, όμως, και παραμένουν αναγκαία συνθήκη για τη συντήρηση της εργατικής δύναμης αφού το σύστημα δεν μπορεί να εξασφαλίσει ένα κανονικό μεροκάματο σε όλους.

Απ' τη σκοπιά των εργατών λύση είναι η δουλειά με πλήρη δικαιώματα. Τέτοια δουλειά δεν μπορούν να δώσουν οι καπιταλιστές.

Η απάντηση σε όσους ακόμα ψάχνουν το πώς θα βγούμε από το τούνελ βρίσκεται στη λύση αυτής της αντίθεσης με τον έναν και μοναδικό τρόπο που μπορεί να λυθεί: Απαγορεύοντας στους καπιταλιστές να είναι οι ρυθμιστές της ζωής. Κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια. Επιβάλλοντας σχέσεις παραγωγής που θα υπακούουν σε ένα καθεστώς λαϊκής οικονομίας. Προοπτική που ήδη από σήμερα επιβάλλει να έχουν και πολιτικό στόχο οι αγώνες.

Σ' αυτή τους την πάλη οι εργάτες δεν είναι μόνοι αυτοί απέναντι στο βασικό αντίπαλο. Ενα μεγάλο μέρος των αυτοαπασχολούμενων πληρώνει ήδη ακριβά το μάρμαρο της καπιταλιστικής κρίσης και όπως ανοιχτά δηλώνεται από τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου, στους μικρούς επιφυλάσσεται μία μόνο προοπτική: Η εξαφάνισή τους. Και γι' αυτούς είναι η ώρα που πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται για να απαντήσουν σε ερωτήματα όπως: Ποια ανάπτυξη, για ποιον, σε ποια οικονομία, με ποια εξουσία. Την απάντηση θα τη βρουν στα ίδια τα αιτήματα των εργατών όπως αυτά για την προστασία και αύξηση του λαϊκού εισοδήματος, την κατάργηση του ΦΠΑ σε βασικά είδη, την αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Παιδεία, Υγεία, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας, κλπ.

Σ' έναν τέτοιο δρόμο είναι αυτονόητο το μέτωπο του αγώνα που πρέπει να συγκροτηθεί και που στην κατάληξή του ανάπτυξη θα σημαίνει ευημερία για το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων.

Ο ισχυρισμός μερίδας του αστικού Τύπου ότι τα κυβερνητικά μέτρα για την κρίση είναι αποδεκτά, είναι στον αέρα. Στην ερώτηση που αφορά στο αύριο, το 98% (όσοι, δηλαδή, δε μετέχουν στο στενό πλουτοκρατικό πυρήνα) δηλώνει πως όλα εμπρός του είναι μαύρα. Είναι αυτοί που πλήρωναν πάντα και στους οποίους η κυβέρνηση σπεύδει να δώσει διέξοδο με λύσεις τύπου «φρουτάκια».

ΥΓ: Ποιος θα το 'λεγε πως όταν μιλούσαν για «πράσινη οικονομία», εννοούσαν την πράσινη τσόχα;


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ