Η κατάσταση αυτή έχει άμεσες επιπτώσεις στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, με δεδομένο ότι σε πολλές περιπτώσεις η λεγόμενη «εξυγίανση» των οικονομικών των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης που, όπως διακηρύσσει η κυβέρνηση, θα γίνει μέσω του «Καλλικράτη», σημαίνει απολύσεις, επιβολή νέων φόρων και αύξηση όσων ήδη υπάρχουν, παράδοση αρμοδιοτήτων και έργων σε επιχειρηματίες.
Είναι γνωστό ότι η οικονομική λειτουργία της Τοπικής Διοίκησης είναι άρρηκτα δεμένη με την εξυπηρέτηση της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης και των στόχων της άρχουσας τάξης, όπως αυτοί εκφράζονται και υπηρετούνται από την οικονομική πολιτική των αστικών κυβερνήσεων στη χώρα μας. Από αυτή τη σκοπιά είναι ιδιαίτερα σημαντικό να δούμε ορισμένες πλευρές της υπόθεσης «χρέη των δήμων».
Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ παρακρατούν αυθαίρετα αυτούς τους πόρους, με αποτέλεσμα το σύνολο αυτής της παρακράτησης να έχει φτάσει το ποσό των 10,5 δισ. ευρώ! Αυτά τα χρήματα, είναι χρήματα του λαού, των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων που έχουν πληρώσει μέσω της άγριας φορολόγησής τους και - υποτίθεται - ότι μέρος αυτών των χρημάτων θα επιστραφεί στους εργαζόμενους με την παροχή έργων και υπηρεσιών μέσω των δήμων. Αυτή η κατάσταση έχει σαν αποτέλεσμα οι δήμοι να οδηγούνται σε τραπεζικό δανεισμό ακόμα και για πάγιες υποχρεώσεις, όπως είναι η μισθοδοσία των εργαζομένων στις υπηρεσίες των δήμων ή για την κάλυψη λειτουργικών αναγκών.
Ας δούμε ορισμένα επιπλέον στοιχεία:
Ο κρατικός προϋπολογισμός είναι μέσο πρόσθετης απομύζησης των εργαζομένων και πρόσθετο μέσο στήριξης των επιχειρηματιών. Ωστόσο, η τοπική διοίκηση πρέπει να έχει σημαντικό μερίδιο χρηματοδότησης από τον προϋπολογισμό που, σε τελευταία ανάλυση, είναι μέρος του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου. Πάγια θέση του ΚΚΕ είναι πως οι αντιλαϊκοί φόροι, μέσω των οποίων χρηματοδοτείται η Τοπική Διοίκηση, πρέπει να καταργηθούν. Και αυτό πρέπει να συνδυαστεί με την πάλη κατά του κρατικού προϋπολογισμού που κάνει συνεχή ανακατανομή σε βάρος του λαού και των αναγκών του. Μόνο έτσι μπορεί να συνδεθεί η πάλη για τη χρηματοδότηση των δήμων με την πάλη κατά του «Καλλικράτη» και του ίδιου του χαρακτήρα της τοπικής διοίκησης.
Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει, για παράδειγμα, ο Δήμος Νίκαιας. Ποια είναι η διαφορά; Η συγκεκριμένη δημοτική αρχή, οργανώνει αγώνες, μαζί με τους εργαζόμενους, τους κατοίκους, μαζικούς φορείς και διεκδικεί την απόδοση των παρακρατηθέντων πόρων, για να μπορέσει να πληρώσει τους εργαζόμενους. Πριν μερικούς μήνες, ο συγκεκριμένος δήμος προχώρησε στη μονιμοποίηση 176 εργαζομένων και συνεχίζει να παλεύει και να διεκδικεί για να μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να πληρώνονται για να ζήσουν τις οικογένειές τους.
Ενα άλλο παράδειγμα. Οι τρεις δήμοι της Ικαρίας, οργανώνουν αγώνες μαζί με τους εργαζόμενους και τους κατοίκους για ζητήματα όπως Υγεία, ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες, διαχείριση απορριμμάτων, προβλήματα λαϊκά, ανάγκες που απασχολούν εργατικές οικογένειες. Την ίδια στιγμή, δημοτικές αρχές που έχουν εκλεγεί με τη στήριξη ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, για τα ίδια ακριβώς ζητήματα προχωρούν σε συμβάσεις με επιχειρηματίες, αναθέτουν τις αρμοδιότητες σε ιδιώτες, με άμεση συνέπεια την αύξηση του κόστους για την παροχή κάποιων υπηρεσιών, αλλά και την υποβάθμιση της ποιότητας αυτών των υπηρεσιών.
Αυτοί είναι δύο διαφορετικοί δρόμοι που δείχνουν πόσο σημαντικός είναι ο αγώνας και η διεκδίκηση. Επιπλέον, δείχνουν ότι ακόμα και μέσα σε συνθήκες που το αστικό κράτος δημιουργεί προϋποθέσεις τέτοιες που για να επιβιώσει ένας δήμος να πρέπει να συνεργάζεται με το μεγάλο κεφάλαιο και να μετατρέπεται σε γραφείο εξυπηρέτησης επιχειρηματιών, υπάρχει δυνατότητα με την πάλη που θα οργανώνει ο ίδιος ο δήμος να υπάρξουν καλύτεροι όροι και να υπάρχουν διέξοδοι σε λαϊκά προβλήματα.
Βέβαια, αυτές οι διεκδικήσεις δεν μπορούν να είναι ξεκομμένες από τον αγώνα ενάντια στην πολιτική που μετατρέπει την Υγεία σε εμπόρευμα, που έχει παραδώσει τις υποδομές της χώρας σε μονοπωλιακούς ομίλους κ.ά. και σε τελική ανάλυση σε πάλη κατά του χαρακτήρα της τοπικής διοίκησης ως μηχανισμού του αστικού κράτους.
Αλλωστε, η πλειοψηφία των λεγόμενων τοπικών προβλημάτων είναι απόρροια της γενικής πολιτικής γραμμής. Κατά συνέπεια, είναι αδύνατον να υπάρχει τοπική ευημερία, να αντιμετωπιστούν τοπικές και περιφερειακές ανισότητες όσο υπάρχει αντιλαϊκή κεντρική πολιτική. Για τους κομμουνιστές και τους συνεργαζόμενους μαζί τους, η δράση στην τοπική και περιφερειακή διοίκηση συνδέεται με τη δράση στους τόπους δουλειάς, στους εργασιακούς χώρους, στις συνοικίες, στους τόπους κατοικίας και μόρφωσης, στους χώρους που αθλείται και ψυχαγωγείται η νεολαία, είναι εγγύηση και ταυτόχρονα προϋπόθεση για την αποτελεσματικότητα της πάλης με ορίζοντα όχι μια απλή διαχείριση ή ανακύκλωση των προβλημάτων αλλά τον άλλο δρόμο ανάπτυξης με κεντρικό πρόγραμμα και επιστημονικό σχεδιασμό, με λαϊκή συμμετοχή και έλεγχο, με κοινωνική ιδιοκτησία σε όλους τους στρατηγικούς τομείς, χωρίς εκμετάλλευση.