Το παιχνίδι δηλώσεων στους κόλπους του αστικού πολιτικού συστήματος δείχνει να μην αρκεί στους εμπνευστές του.

Πολιτικοί και δημοσιογράφοι των αστικών ΜΜΕ προσπαθούν μαζί με το Μνημόνιο, την Τρόικα και τα αντεργατικά - αντιασφαλιστικά μέτρα, να πείσουν για το σύντομο χρονικό διάστημα της επιβολής τους. Πρόκειται για μια ανυπόστατη προπαγάνδα. Τα αντιλαϊκά μέτρα δεν ήρθαν για να φύγουν αλλά για να μείνουν ως ουσία αμετάκλητη. Είναι μια νέα φάση εξέλιξης του ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού συστήματος. Τα οικονομικά αίτια της τρέχουσας πολύπλευρης καπιταλιστικής κρίσης αναφέρονται και χτυπούν στην καρδιά του καπιταλισμού, στη δομική του υπόσταση. Οι μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο περιοδικές κρίσεις, απορροφούνταν από την εσωτερική λειτουργία του συστήματος. Οι δομές που τις γεννούσαν τις απορροφούσαν. Σ' αυτό σημαντικό ρόλο εξ αντικειμένου έπαιξε η παρουσία της ΕΣΣΔ. Η αναγκαστική εσωτερική συσπείρωση του διεθνούς καπιταλισμού προς αντιμετώπιση του σοσιαλιστικού κινδύνου, τον έκανε πιο εγκρατή στις επιθετικές του ενέργειες και λιγότερο αρνητικό στις διεκδικήσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Η απώλεια της ΕΣΣΔ σήμανε την έκρηξη της κορυφής της καπιταλιστικής πυραμίδας που είναι το χρηματιστικό κεφάλαιο. Εσπασε το ασφυκτικό περίβλημα της συσπείρωσης με μια γενικευμένη επίθεση αύξησης κερδών σε όλα τα επίπεδα μέχρι και την άρση των ορίων μεταξύ συμβατικής νομιμότητας και εξυπηρετικής παρανομίας. Η ρήση «τα πάντα ρει» χρησιμοποιήθηκε με το πιο αρνητικό περιεχόμενο. Το αποτέλεσμα της τελευταίας εικοσαετίας καθολικής καπιταλιστικής κατίσχυσης, είναι αυτό που λέγεται χαρακτηριστικά ότι «το κεφάλαιο μπούκωσε από τα κέρδη». Αυτό σήμανε την έναρξη της αρνητικής του πορείας. Η δραστική συρρίκνωση της αξίας της εργατικής δύναμης επέφερε άμεση συσσώρευση υπερκερδών στο κεφάλαιο. Ταυτόχρονα περιόρισε στο ελάχιστο την αναγκαία συνεχή διαδικασία αναπαραγωγής και αύξησης της υπεραξίας.

Μία συρρικνωμένη εργατική τάξη από την ανεργία και με επίπεδο ζωής κάτω από το όριο των στοιχειωδών αναγκών, μεταβάλλεται σε αρνητικό παράγοντα κατανάλωσης μαζί με τα λαϊκά στρώματα που την ακολουθούν. Η κρίση της αγοράς που επακολουθεί, γίνεται κρίση αδυναμίας του κεφαλαίου να μετουσιώσει την κλεμμένη υπεραξία σε κέρδος μέσα από τη συνεχή ροή ανταλλαγής εμπορευμάτων. Φινάλε, η στασιμότητα κι ο πληθωρισμός λόγω του αυξημένου όγκου απούλητων εμπορευμάτων και της «νεκρής» υπεραξίας που περιέχουν. Το κακό για το κεφάλαιο είναι ότι η εργατική τάξη που του παράγει την υπεραξία πρέπει και να του διασφαλίσει την μετουσίωσή της σε κέρδος διά μέσου μιας κατανάλωσης που είναι καταδικασμένη να αδυνατεί να πραγματοποιήσει.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η δομική πλέον κρίση του κεφαλαίου που αδυνατεί να απορροφήσει ως οικονομικό σύστημα. Επαναλαμβάνεται το παλιό παιχνίδι που η ισχυρότερη μορφή κεφαλαίου, το χρηματιστικό κεφάλαιο ως η συνισταμένη όλων των άλλων μορφών, να συγκεντρώνει πεισματικά το χρήμα στις τράπεζες, δηλαδή το σύνολο της υπεραξίας και να το αρνείται σε όλες τις κοινωνικές ομάδες. Δείχνει παγιδευμένο στην κόλαση που το ίδιο δημιούργησε κι αρνείται κάθε πόρτα διαφυγής που θα αμφισβητούσε τα υπερσυσσωρευμένα κέρδη του. Η κρίση είναι δομική κι ήρθε για να μείνει αξιοποιώντας κάθε δυνατότητα περιορισμού των λαϊκών αναγκών. Κάθε βλακεία περί διαλεκτικής διεξόδου εντός του συστήματος είναι ό,τι χειρότερο για τα εργατολαϊκά συμφέροντα ζωής και κοινωνικής προόδου.