Η ευκολία με την οποία τα έντυπα της αστικής τάξης χειροκροτούν το «σπάσιμο αυγών» είναι κατανοητή. Μιλάνε για τα αυγά των άλλων. Στην προκειμένη περίπτωση για τα λαϊκά δικαιώματα. Τζάμπα μάγκες, που παριστάνουν τον καμπόσο τώρα που ακόμα οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί για το λαϊκό κίνημα. Ας κρατήσουμε στα «υπόψιν» την υπόδειξη για την πυγμή που πρέπει να δείχνει η εξουσία μιας τάξης απέναντι στην άλλη. Η εξουσία της αστικής τάξης δεν είναι αιώνια και η εργατική τάξη πρέπει να 'χει καθαρό από σήμερα πώς πρέπει να αντιμετωπίσει τους καπιταλιστές αύριο: Σπάζοντας αυγά.

Εύκολο είναι και το «κλάμα» στα αστικά έντυπα για τις παράπλευρες απώλειες από την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής. Για το γεγονός ότι μια πολιτική που έχει καθαρό στόχο να ενισχύσει το μεγάλο κεφάλαιο, χτυπάει αναγκαστικά και τα μεσαία στρώματα. Ενδεικτικές ως προς αυτό οι αποστάσεις που επιχειρεί να κρατήσει η «Καθημερινή», αποδίδοντας από τη μια εύσημα στην κυβέρνηση, που όπως γράφει ξεπερνά την Θάτσερ, κι από την άλλη ασκεί «κριτική», γιατί - η κυβέρνηση - δεν πρόσεξε και τραυμάτισε τους μεσαίους. Κάλπικο κλάμα. Και σ' ό,τι αφορά αυτούς από τους «μεσαίους» που βλέπουν την προοπτική τους να ταυτίζεται με τα συμφέροντα της αστικής τάξης, που θέλουν δηλαδή να έχουν κι αυτοί μερίδιο από το τσάκισμα των εργατών, καμιά ανησυχία για το βούλιαγμά τους. Τα 'χει αυτά ο καπιταλισμός. Οι μικροί, όμως, κατά κύριο λόγο οι αυτοαπασχολούμενοι, είναι καιρός να εγκαταλείψουν πολλές από τις αυταπάτες ότι θα γίνουν μεγάλοι, είναι καιρός να αρχίσουν να βλέπουν τη θέση τους σε μια άλλη οικονομία, τη λαϊκή και με βάση αυτή την προοπτική να κάνουν και τις πολιτικές τους επιλογές.

Διδάσκει η ανάγνωση των αστικών εφημερίδων τέτοιες μέρες. Γιατί ξεχειλίζουν από μίσος τα γραπτά τους. Μίσος για όποιον αντιστέκεται. Ξέρουν πως αυτό που δεν εκφράζεται ακόμα στο δρόμο με την ένταση που απαιτούν οι καιροί, οργανώνεται ήδη στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές. Γι' αυτό και οξύνουν την προπαγάνδα τους περί «αντικοινωνικότητας» των αγώνων αυτού ή του άλλου κλάδου, σε μια έσχατη προσπάθεια να κρατήσουν διχασμένες έως και εχθρικές μεταξύ τους τις λαϊκές δυνάμεις.

Καθαρός ο πανηγυρισμός τους για την επιστράτευση. Καθαρή και η κυβερνητική υποκρισία για τον ...τουρισμό. Ακόμα πιο καθαρή, όμως, και η υποστήριξη στην κυβερνητική πολιτική από έντυπα που ενώ εκφράζουν την αστική τάξη, παράλληλα δηλώνουν και αντιπολιτευόμενα, στηρίζοντας το άλλο από τα δύο μεγάλα κόμματά της. Απέναντι στο λαϊκό κίνημα οι έντυποι εκφραστές αυτού ή του άλλου αστικού κόμματος εμφανίζονται «μπλοκ».

Αυτή η διαύγεια θέσεων είναι χρήσιμη σε τέτοιους καιρούς για να γκρεμίζονται αυταπάτες. Γιατί ανάγεται σε ζήτημα πρώτης γραμμής ο απεγκλωβισμός λαϊκών ανθρώπων από τα κόμματα της αστικής τάξης.

Από τη συνθήκη του Μάαστριχτ, ακόμα, η «απασχολησιμότητα» ήταν κυρίαρχο δόγμα. Κι αυτό είναι το περιεχόμενο - στόχος των εφαρμοζόμενων όλα αυτά τα χρόνια πολιτικών. Ορισμένοι δείχνουν έκπληκτοι που το ανακαλύπτουν τώρα. Κανένας, όμως, δε χρειάζεται να περιμένει άλλα 20 χρόνια για να ανακαλύψει τι προβλέπει το Μνημόνιο και ποιοι συμφώνησαν με αυτό.

Από τώρα είναι καθαρό πως ένα «γάιδαρο» χτυπά και η κυβέρνηση και η συμπολιτευόμενη αντιπολίτευσή της. Στο στόχαστρο είναι η εργατική τάξη, κάθε της δικαίωμα, ειδικότερα αυτές τις μέρες το απεργιακό δικαίωμα.

Τα λαϊκά στρώματα πρέπει να ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά ποιος πράγματι είναι μαζί τους και ποιος απέναντι.

Η πολιτική για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, είτε την ασκούσε χτες η ΝΔ, είτε την ασκεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ, πρέπει να μη βρίσκει καμιά νομιμοποίηση στη λαϊκή συνείδηση. Για καμία πλευρά της. Η συγκυριακή εκλογική πλειοψηφία δεν παύει να εκφράζει μειοψηφικά συμφέροντα, αυτά της αστικής τάξης. Η αποκατάσταση αυτής της ανισορροπίας είναι κυρίαρχο ζητούμενο σήμερα: Να αντιστοιχηθεί, δηλαδή, το πλειοψηφικό λαϊκό συμφέρον και με τους εκλογικούς συσχετισμούς, ακόμα καλύτερα να εκφραστεί ως πλειοψηφικό αγωνιστικό ρεύμα αμφισβήτησης της αστικής εξουσίας.

Αυτή η αντιστοίχιση δε θα γίνει με επιφοίτηση. Αλλά με την ωρίμανση συνειδήσεων μέσα από τους καθημερινούς αγώνες - κι εδώ το κρίσιμο - αγώνες που πρέπει να 'χουν καθαρό προσανατολισμό: Ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους. Αυτόν τον προσανατολισμό μόνο το ΚΚΕ τον δίνει. Κι αυτό - ας το επαναλάβουμε- κάνει για μια ακόμα φορά πολύτιμη την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ ως πολιτική πρωτοπορία αυτού του αγώνα.