Ενας νέος παίχτης με σοβαρές αξιώσεις και διόλου ευκαταφρόνητα προσόντα έχει προβάλει τους τελευταίους μήνες έντονα στο διεθνές πεδίο ανταγωνισμού των μεγαλύτερων πυρηνικών βιομηχανιών του πλανήτη. Πρόκειται για τη νοτιοκορεατική κρατική πυρηνική βιομηχανία ενέργειας KEPCO που από πελάτης των μεγαλύτερων αμερικανικών, καναδικών και ιαπωνικών πυρηνικών βιομηχανιών εδώ και περίπου 30-40 χρόνια, εξελίχθηκε σε μεγάλο ανταγωνιστή.

Το Δεκέμβρη του 2009 η KEPCO έστρεψε πάνω της τους προβολείς δημοσιότητας όταν κατάφερε να παραγκωνίσει τεράστιους ανταγωνιστές από τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και τη Γαλλία υπογράφοντας συμβόλαια για την κατασκευή ενός πυρηνικού αντιδραστήρα στην Ιορδανία και τεσσάρων ακόμη πυρηνικών αντιδραστήρων στα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα (ύψους άνω των 20 δισ. δολαρίων). Η εξέλιξη αιφνιδίασε μεγάλους ανταγωνιστές όπως η αμερικανική «Westinghouse Electric», η καναδική AECL, η γαλλική AREVA, καθώς ο αλλοτινός πελάτης-αουτσάιντερ... «έκλεβε» πλέον τις «δουλειές» μέσα απ' τα χέρια τους...

Ομως, ο Δεκέμβρης του 2009 δεν ήταν παρά μόνο η αρχή... Το Μάρτη του τρέχοντος έτους η νοτιοκορεατική κρατική πυρηνική βιομηχανία, η ΚΕPCO, υπέγραψε συμφωνία με την τουρκική κρατική ενεργειακή εταιρεία «Elektric Uretim AS» για την εκπόνηση μελέτης με στόχο την πιθανότητα ανάληψης κατασκευής ενός πυρηνικού αντιδραστήρα τύπου ΑΡR-1400 στη Σινώπη της Μαύρης Θάλασσας. Η πιθανότητα ανάληψης αυτής της εργολαβίας ήρθε μερικά βήματα πιο κοντά όταν στα μέσα του περασμένου Ιούνη ο Τούρκος Πρόεδρος, Αμπντουλάχ Γκιουλ, μετέβη στη Σεούλ για να υπογράψει, μεταξύ άλλων, με τον Νοτιοκορεάτη ομόλογό του, Λι Μιουνγκ Μπακ, σύμφωνο πυρηνικής συνεργασίας...

Στο στόχαστρο ανάπτυξης της νοτιοκορεατικής πυρηνικής βιομηχανίας δεν είναι μόνο χώρες της Νότιας Ασίας, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, που μολονότι πετρελαιοπαραγωγές αυξάνουν ολοένα και περισσότερο τις ανάγκες τους σε ενέργεια (π.χ. όχι μόνο γιατί αναπτύσσονται οι αστικές υποδομές τους αλλά και διότι πληθαίνουν ενεργοβόροι σταθμοί όπως τα εργοστάσια αφαλάτωσης, κλπ).

Είναι και οι αναπτυσσόμενες αγορές χωρών της Νότιας και Νοτιοανατολικής Ασίας, όπως η Ινδονησία, η Μαλαισία, η Σιγκαπούρη, που προσβλέπουν μελλοντικά στην οικοδόμηση πυρηνικών σταθμών ενέργειας στο έδαφός τους προσμένοντας μία μεγαλύτερη ενεργειακή αυτονομία.

Πράγματι, λίγες μέρες μετά, ο Νοτιοκορεάτης υπουργός Εξωτερικών, Γιου Μιουνγκ-Χούαν, έκανε «στενό μαρκάρισμα» στον Ινδό ομόλογό του, Σ. Μ. Κρίσνα, παρουσιάζοντάς του τα πλεονεκτήματα των νοτιοκορεατικών πυρηνικών αντιδραστήρων (πιο φθηνοί, πιο έγκαιρη ολοκλήρωση έργου, λιγότερα έξοδα συντήρησης, περισσότερες δικλίδες ασφαλείας για έκτακτες περιπτώσεις όπως τρομοκρατική επίθεση, περίπτωση σεισμού, κλπ).

Ο Γιου δεν άργησε να υπογράψει και στο Ν. Δελχί συμφωνία πυρηνικής συνεργασίας ανοίγοντας το παράθυρο ευκαιρίας για την οικοδόμηση πυρηνικών σταθμών και στην Ινδία. Μάλιστα, ο Ινδός αξιωματούχος δεν έκρυψε το ενδιαφέρον της χώρας του για μία τέτοια εξέλιξη δηλώνοντας: «Αδημονούμε να εμβαθύνουμε τη συνεργασία μας με τη Δημοκρατία της Κορέας στον τομέα της αστικής πυρηνικής ενέργειας»...

Παράλληλα, η νοτιοκορεατική πυρηνική βιομηχανία έχει κάνει ανοίγματα και στις αγορές της Πολωνίας και της Λευκορωσίας, όπου προωθεί την πώληση και οικοδόμηση πυρηνικών αντιδραστήρων τύπου ΑPR-1000.

Οι κινήσεις της νοτιοκορεατικής πυρηνικής βιομηχανίας αναμένεται να ενταθούν πολύ περισσότερο τα επόμενα χρόνια. Στοιχεία της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) δείχνουν ότι σ' όλο τον κόσμο λειτουργούν επίσημα 436 πυρηνικοί σταθμοί (σ' αυτούς δε συμπεριλαμβάνονται και αυτοί του Ισραήλ...) σε 30 χώρες, εκ των οποίων οι μισοί θα πρέπει να σταματήσουν να λειτουργούν έως το 2030 λόγω παλαιότητας.

Προφανώς μέσα στη δεκαετία 2010-2020 ο ανταγωνισμός μεταξύ αμερικανικών, ευρωπαϊκών, ασιατικών πυρηνικών εταιρειών θα ανάψει για τα καλά καθώς όλοι θα θελήσουν ένα γενναίο κομμάτι απ' τη νέα πίτα αντικατάστασης δεκάδων πυρηνικών σταθμών (έργα ύψους δεκάδων τρισ. δολαρίων). Ηδη υπό κατασκευή είναι 53 πυρηνικοί αντιδραστήρες ενώ άλλοι 136 σχεδιάζεται να δημιουργηθούν μέσα στην επόμενη δεκαετία.

Στη Νότια Κορέα λειτουργούν ήδη 20 πυρηνικοί σταθμοί, οι οποίοι παράγουν το 36-40% της ενέργειας που καταναλώνει η χώρα. Αυτό προβλέπεται να ανέλθει στο 59% ως το 2030 καθώς σχεδιάζεται η κατασκευή άλλων 12 πυρηνικών σταθμών ενέργειας. Ολοι οι σταθμοί λειτουργούν υπό τη διεύθυνση και ευθύνη της κρατικής εταιρείας «Korea Hydro & Nuclear Power» (KHNP) που είναι θυγατρική της κρατικής εταιρείας ενέργειας KEPCO. Η αρχή για την παραγωγή ενέργειας από πυρηνικούς σταθμούς στη Ν. Κορέα έγινε το 1957, όταν η χώρα έγινε μέλος της ΙΑΕΑ και άρχισε αμέσως να εφαρμόζει πυρηνικά ερευνητικά προγράμματα.

Ο πρώτος πυρηνικός αντιδραστήρας στη χώρα λειτούργησε το 1962 και τα πρώτα πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας αναπτύχθηκαν από ξένες εταιρείες (κυρίως από κονσόρτσιουμ αμερικανικών και ιαπωνικών πυρηνικών βιομηχανιών). Ο πρώτος σταθμός που παρήγαγε ηλεκτρική ενέργεια ήταν ο KORI-1 τον Απρίλη του 1978. Μέσα στη δεκαετία του '80 δημιουργήθηκαν οι πυρηνικοί σταθμοί ΚORI-2 και KORI-3. Ως το τέλος της δεκαετίας του '80 η Νότια Κορέα είχε έξι πυρηνικούς σταθμούς από αμερικανική θυγατρική εταιρεία της «Westinghouse Electric», δύο από θυγατρικές της γαλλικής ενεργειακής εταιρείας AREVA και έναν από την καναδική εταιρεία AECL.

Από το 1987, η Ν. Κορέα έβαλε μπρος ένα δεκαετές πρόγραμμα ανάπτυξης τεχνολογίας πυρηνικών αντιδραστήρων με τη βοήθεια της αμερικανικής εταιρείας «Combustion Engineering». Η συμφωνία συνεργασίας παρατάθηκε ως το 1997 και από το 1995 η Νότια Κορέα κατασκευάζει μόνη της πυρηνικά εργοστάσια με δική της τεχνολογία και προβάλλει ως «πλεονέκτημα» ότι λαμβάνει ξεχωριστή μέριμνα στον τομέα της ασφάλειας, φροντίζοντας τη θωράκιση των ενεργειακών σταθμών ακόμη και σε περιπτώσεις τρομοκρατικής ενέργειας ή ιδιαίτερα καταστροφικών σεισμών. Επιπλέον, διαφημίζει ότι έχει καλό όνομα στην έγκαιρη παράδοση έργων, στην ακριβή εκτέλεση συμβολαίων και στην ασφάλεια υλικού...

Από το 2005 οι νοτιοκορεατικοί πυρηνικοί αντιδραστήρες εξάγονται σε χώρες της Ασίας καθώς προβάλλονται ως ασφαλείς, σχεδιαστικά προηγμένοι και χαμηλότερου κατασκευαστικού και λειτουργικού κόστους.

Αυτά τα δεδομένα προδιαγράφουν ένταση του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και σ' αυτό το κομμάτι της αγοράς ενέργειας, που λανσάρεται από τους καπιταλιστές σαν δήθεν «πράσινη» επειδή τάχα η λειτουργία πυρηνικών σταθμών δεν αυξάνει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Ομως, όσο και να έχει αναπτυχθεί η τεχνολογία των πυρηνικών σταθμών ενέργειας ο κίνδυνος ενός μοιραίου ανθρώπινου λάθους θα υπάρχει πάντα και θα ελαχιστοποιείται μόνο αν η επιστήμη, η παραγωγή δε γίνονται με σκοπό το κέρδος των καπιταλιστών αλλά για την κοινωνική ευημερία, με σχεδιασμένη ανάπτυξη και εργατικό έλεγχο, που εξασφαλίζει η λαϊκή - εργατική εξουσία. Μόνο έτσι θα μπορεί να αξιοποιείται αυτή η μορφή ενέργειας, περιορίζοντας τους κινδύνους.