Σάββατο 10 Ιούλη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ
Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Για την ανεργία

Τα όρια και τα αδιέξοδα του σημερινού τρόπου παραγωγής αναδεικνύουν οι απολύσεις που αυξάνονται ραγδαία, ειδικά μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Μεγάλες εταιρείες μέλη πολυεθνικών ομίλων προχωρούν το τελευταίο διάστημα σε απολύσεις, με στόχο να ενισχύσουν τη θέση τους έναντι των ανταγωνιστών τους, να αυξήσουν ή να συγκρατήσουν την κερδοφορία τους, διεκδικώντας για την περίοδο της ανάκαμψης μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα του κοινωνικού πλούτου. Τέτοιες περιπτώσεις έχουμε π.χ. στη ΦΑΓΕ (όπου ο όμιλος Φιλίππου την ίδια ώρα συνεχίζει τις επενδύσεις και το άνοιγμά του σε άλλες χώρες) ή τη ΣΕΛΜΑΝ (που μετά από την εξαγορά της από την Alpha Wood συνιστούν έναν από τους μεγαλύτερους κολοσσούς ολόκληρης της περιοχής στη βιομηχανία ξύλου), που επίσης κάνουν επενδύσεις στο εξωτερικό. Αλλες φορές πάλι, μέσα σε μια νύχτα μένουν χωρίς δουλειά δεκάδες ή εκατοντάδες εργαζόμενοι με πλήρη μισθολογικά, εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα και αντικαθιστούνται από φτηνά εργατικά χέρια, των οποίων τον αριθμό, τη διάρκεια και τους όρους απασχόλησης η εργοδοσία διαμορφώνει «ευέλικτα», ανάλογα με τα βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα συμφέροντά της.

Η ανεργία (με ή χωρίς ...διαλείμματα) μεγαλώνει, επειδή ο άναρχος τρόπος παραγωγής στον καπιταλισμό οδηγεί αναπόφευκτα στην καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Ενώ, για παράδειγμα, η χώρα μας πληροί τις προϋποθέσεις για τη σημαντική ανάπτυξη της κλωστοϋφαντουργίας (π.χ. ανάπτυξη της κτηνοτροφίας) ή της ναυπηγοεπισκευής (βλ. γεωγραφική θέση Ελλάδας, ανάπτυξη ναυτιλίας, τεχνογνωσία), κλάδων δηλαδή που ικανοποιούν βασικές λαϊκές ανάγκες όπως η ένδυση και οι μεταφορές, σήμερα, όχι μόνο δεν υπάρχει ανάπτυξη αυτών των κλάδων, αλλά οι άνεργοι κλωστοϋφαντουργοί, μεταλλεργάτες από ναυπηγεία, τη Ζώνη κ.τ.λ. πολλαπλασιάζονται. Τεράστιες υποδομές «μαραζώνουν», όπως τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά για τα οποία η σκέψη είναι να εκποιηθεί το ναυπηγοεπισκευαστικό τμήμα, να σταματήσει δηλαδή εντελώς η κατασκευή πλοίων. Ενώ θα μπορούσε να υπάρχει κρατικός φορέας ναυπηγοεπισκευής, συνδεδεμένος και σχεδιασμένος ενιαία με την ακτοπλοΐα, ώστε στοχοπροσηλωμένα να εντοπίζονται οι ανάγκες στο πόσα και τι είδους πλοία απαιτεί σήμερα η μετακίνηση του πληθυσμού και η μεταφορά των εμπορευμάτων, αλλά και οι αμυντικές ανάγκες της χώρας, και ανάλογα να προχωρά η παραγωγή. Θα μπορούσε, αν υπήρχε κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και κεντρικός σχεδιασμός, αν δηλαδή στόχος της οικονομίας και της κοινωνίας δεν ήταν το μέγιστο ατομικό κέρδος.

Το δικαίωμα των εργαζομένων στη σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα θα «σκοντάφτει» στην αναπόφευκτη περιοδική οικονομική κρίση του καπιταλισμού, στον αδυσώπητο ανταγωνισμό των μονοπωλίων. Να γιατί χρειάζεται αγώνας, που, μαζί με τις άλλες διεκδικήσεις της εργατικής τάξης, θα θέτει ως τελευταίο μέσο άμυνας την προστασία των ανέργων για όσο χρονικό διάστημα είναι άνεργοι. Με επίδομα ανεργίας στο 80% του μισθού των 1.400 ευρώ, με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη σε υγεία και σύνταξη. Και λέμε τελευταίο μέσο άμυνας, γιατί η ανεργία στον καπιταλισμό οριστικά δεν μπορεί να εξαλειφθεί. Γι' αυτό και είναι σήμερα, που περισσότερο από κάθε άλλη φορά αναδεικνύεται η ανάγκη να πολιτικοποιηθούν οι αγώνες των εργαζομένων. Η πάλη για το μεροκάματο, για την προστασία των ανέργων, για μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα για όλους, είναι στενά δεμένη με την πάλη για ριζικές αλλαγές μέχρι το επίπεδο της εξουσίας, κόντρα στα συμφέροντα όσων θέλουν τις λαϊκές ανάγκες έρμαια της ανταγωνιστικότητας.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ