Πιστεύω ότι σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, τα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ έχουν περιπέσει στο σφάλμα να οξύνουμε λίγο τα πράγματα χωρίς αντιστοιχία στο περιεχόμενο και να τροφοδοτήσουμε έτσι τους υπότιτλους των δελτίων ειδήσεων. Εξ ου και δεν προσωποποιούμε ζητήματα, δεν πέφτουμε σε περιπτωσιολογία, κλπ.

Το λέω αυτό για τον κύριο πρωθυπουργό, για το εξής: Εχουμε διαφορετική ιδεολογία, διαφορετική πολιτική και διαφορετική γλώσσα. Αν θέλετε ο όρος «αξιολόγηση» για μας έχει άλφα περιεχόμενο, για σας έχει ένα βήτα, κλπ. Τουλάχιστον, όμως, κύριε πρόεδρε, να κάνουμε αντιπαράθεση μεταξύ μας καταλαβαίνοντας ο ένας τι λέει ο άλλος. Γιατί το να κολλήσω την ταμπέλα στον άλλο «δογματικός» δε λέει τίποτα. Είναι μια εύκολη λύση. Θέλετε να μας πείτε δογματικούς; Είμαστε δογματικοί, τι να κάνουμε; Κακό είναι;

Ας εξηγήσουμε, λοιπόν, το δόγμα μας. Ετσι δεν κάνουμε τίποτα, γιατί και εγώ μπορώ να χρησιμοποιήσω άλλα επιχειρήματα. Κάποτε, λοιπόν, η υποχρεωτική εκπαίδευση ήταν έξι χρόνια. Μετά έγινε εννέα. Εμείς λέμε να γίνει δώδεκα. Δε σας αρέσει; Εμείς λέμε ότι κάποτε, όταν ήταν έξι χρόνια η υποχρεωτική εκπαίδευση και όταν ήταν εννέα, στα δεκαπέντε ήταν φυσικό να υπάρχει ένας διαχωρισμός της εκπαίδευσης σε γενική και επαγγελματική. Εμείς λέμε σήμερα αυτό να γίνεται μετά τα δεκαοχτώ.

Να σας πω και κάτι άλλο. Λέτε ότι ανέβηκε το προσδόκιμο ζωής - σε λίγα χρόνια θα έχει πέσει, ήδη έχει πέσει, αλλά τέλος πάντων - που σημαίνει ότι αξίζει τον κόπο μέχρι τα δεκαοχτώ να είσαι στο θρανίο και από κει και πέρα επιλέγεις. Που σημαίνει ότι μετά τα δεκαοχτώ είσαι πιο ώριμος να επιλέξεις τι θέλεις να κάνεις μετά, ανεξαρτήτως τι μπορεί να σου δώσει η οικονομία, η κοινωνία. Αυτό είναι δογματισμός; Να τα ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα.

Αυτές είναι βασικές αντιρρήσεις που έχουμε για την Παιδεία και ξέρετε ότι δεν είναι θέμα χρονικό. Είναι θέμα ουσίας. Φθάσαμε τώρα στο σημείο να καθιερώνουμε τη μαθητεία στα δεκαπέντε χρόνια, που σημαίνει ότι το παιδί θα πηγαίνει να δουλεύει επαγγελματικά στα δεκαπέντε του χρόνια. Για τα μέτρα της Ευρώπης είναι εργασία ανηλίκου. Για την Ινδία δεν είναι, για την Αφρική, κλπ. Για τα μέτρα, όμως, της Ευρώπης είναι.

Κάποτε, όταν μαζευτήκαμε τα Κομμουνιστικά Κόμματα και βγάλαμε μια ανακοίνωση για την Παιδεία και λέγαμε εμείς «απαγόρευση της εργασίας ανηλίκου», μας είπαν κόμματα, σύντροφοι από χώρες της Ασίας «αν καταργήσουμε την εργασία ανηλίκου εκεί, θα πεθάνουν μαζικά οικογένειες, γιατί οι οικογένειες έχουν δέκα παιδιά και δουλεύουν και τα ανήλικα». Για την Ινδία δεν είναι μέτρο αυτό. Στην Ινδία αν δε δουλέψει το δωδεκάχρονο τελείωσε. Για την Ευρώπη, όμως, είναι εργασία ανηλίκου.

Γυρνάμε, λοιπόν, πίσω να δούμε ποιο είναι το δόγμα και πού διαφωνούμε. Αυτά τα έχουμε πει δέκα χιλιάδες φορές. Ενδεικτικά θέσαμε εμείς ορισμένα ζητήματα και δεν μπορεί η συζήτηση εν πάση περιπτώσει να γίνεται στην αρχή «δόγμα», «εκσυγχρονισμός», κλπ. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Δεν είναι σοβαρή αντιπαράθεση. Δεν το λέμε γιατί θιγόμαστε, αλλά γιατί εν πάση περιπτώσει αν θέλουμε μέσα στη Βουλή να διατηρήσουμε μια σοβαρότητα, τουλάχιστον να απαντάμε με επιχειρήματα. Ο ένας να καταλαβαίνει τον άλλο, διαφωνώντας βεβαίως με τον άλλο. Είναι ουσιαστικό θέμα.

Αλλη πλευρά. Λέτε, «οργανώσαμε, φτιάξαμε αυτό το ασφαλιστικό σύστημα για να σωθούν οι επόμενες γενιές». Αυτό το είπε και ο κ. Σιούφας το 1992, αν δεν κάνω λάθος, το είπε ο κ. Ρέππας, το είπε ο κ. Γιαννίτσης, το είπε η κυρία Πετραλιά, κλπ.

Εδώ μπαίνει ένα ζήτημα. Αν πάρουμε τους ετήσιους κρατικούς προϋπολογισμούς, στον κρατικό προϋπολογισμό κάθε χρόνο - δυστυχώς δεν τα έφερα μαζί μου, θα μπορούσα να δώσω συγκεκριμένα στοιχεία - βγαίνει ότι ακόμη και σε συνθήκες ανεργίας, ελαστικής απασχόλησης, μαύρης εργασίας, κλπ., τα χρήματα που εισπράττονται μέσα από το κράτος, που δίνονται στα ασφαλιστικά ταμεία, είναι λιγότερα από τα ποσά που εισπράττουν τα ασφαλιστικά ταμεία στις κρατήσεις.

Λογικά, λοιπόν, υπάρχει και ένα πλεόνασμα. Να πω ότι μπορεί αυτό να είναι λογιστικό πλεόνασμα. Εγώ, όμως, σας λέω ότι είναι και λογιστικό το έλλειμμα που εμφανίζεται στα Ταμεία. Γι' αυτό, αν θέλετε, δεν το χρησιμοποιώ με απόλυτο τρόπο, αν είναι η λογιστική πλευρά. Και ξέρουμε ότι η λογιστική πλευρά πολλές φορές δε φτάνει, αλλά είναι λογιστικό. Γιατί δηλαδή τα Ταμεία ναυάγησαν και δεν μπορούν να πληρώσουν σε τρεις και τέσσερις μήνες τις συντάξεις; Να μας κάνετε εδώ έναν απολογισμό.

Και βεβαίως, όποτε έχετε κάνει απολογισμό, λέτε «αυξήθηκε ο αριθμός των συνταξιούχων». Μα και αν είναι έτσι, έχουμε και δημογραφικό πρόβλημα στην Ελλάδα, αλλιώς αντιμετωπίζεται το ζήτημα και δεν αντιμετωπίζεται με μια τέτοια πολιτική, να πάμε δηλαδή στις συντάξεις των 400 ευρώ.

Δεύτερον, αυτό που μας εξοργίζει - αυτό το υπογραμμίσατε και εσείς και η κυρία Διαμαντοπούλου, αλλά γίνεται κατά κόρον στα κανάλια, στα ραδιόφωνα - είναι η εξής συζήτηση που γίνεται: Πόσοι παίρνουν σύνταξη στα 45, πόσοι στα 50, πόσοι στα 60, πόσοι έφυγαν με πρόωρη συνταξιοδότηση και πόσοι παίρνουν συντάξεις 3.000 ευρώ.

Σήμερα το πρωί - αυτά είναι τα κανάλια των επιχειρηματιών - όλη η αγωνία ήταν αυτοί που παίρνουν 3.500 ευρώ σύνταξη και παίρνουν και μια δεύτερη ή παίρνουν ένα μεγάλο επικουρικό, πόσα θα χάσουν. Δε γίνεται συζήτηση γι' αυτόν που παίρνει 500, 700, 800 ευρώ. Η μεγάλη πλειοψηφία των ασφαλισμένων παίρνει σύνταξη 700 - 800 ευρώ. Αντε, η υψηλότερη σύνταξη να είναι 1.200 - 1.300 ευρώ. Η όλη συζήτηση γίνεται για τους από εκεί και πάνω, για να δημιουργείται η εντύπωση ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ασφαλισμένων παίρνει τέτοιες συντάξεις.

Ξέρετε πάρα πολύ καλά τι έγινε με τα ασφαλιστικά ταμεία και πώς χάθηκαν τα χρήματα και πώς θα συνεχίσουν να χάνονται από τα ασφαλιστικά ταμεία - θα χαθούν πολύ περισσότερα - με την ανεργία, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, κλπ.

Εγιναν επιλεκτικές παροχές σε τμήματα των εργαζομένων; Εγιναν. Αυτό θα το δείτε στις θέσεις μας. Το λέμε τριάντα χρόνια. Επιλεκτικές παροχές. Πού; Στους εργαζόμενους στη δημόσια διοίκηση, στους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ. Εμείς βεβαίως δεν κάναμε αυτό το ζήτημα σαν αντίθεση αυτών που έχουν τις επιλεκτικές παροχές με αυτούς που έχουν το μεγαλύτερο βαθμό εκμετάλλευσης. Γιατί δεν ήταν εκεί το ζήτημα και γιατί, αν θέλετε, ούτε μπορείς να πεις ότι αυτές οι παραπάνω παροχές που είναι στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, ήταν πάνω από αυτό που πρόσφεραν ή ήταν πολύ πάνω από τις ανάγκες τους. Ηταν καλύτερα αμειβόμενοι από άλλους.

Αυτή, όμως, ήταν η πολιτική συμμαχιών που στήριξε τη δικομματική εναλλαγή στην Ελλάδα πάρα πολύ καλά και, αν θέλετε, εκείνη η πολιτική η οποία αξιοποιήθηκε μετά τον εμφύλιο πόλεμο και κυρίως στη μεταπολίτευση. Και έχει σχέση με αυτό που είπαμε πρωταρχικά με το εύρος των κρατικών επιχειρήσεων.

Βεβαίως, όταν έχεις πολλές κρατικές επιχειρήσεις - κρατικοποιήσεις έκανε και η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ -, αυξήθηκε ο αριθμός των κρατικών υπαλλήλων ή αυτών που ήταν σε καθεστώς δημοσίου. Πολιτική συμμαχιών ήταν. Τώρα την εγκαταλείπετε γιατί έχετε άλλους τρόπους να γίνεται πολιτική συμμαχιών.

Αν θέλετε, εμάς αυτή η πολιτική, ως Κόμμα, μας έβλαψε ιδιαίτερα. Εν πάση περιπτώσει, όμως, ποτέ δε βγήκαμε να πούμε ούτε τα «ρετιρέ», ούτε να φορτώσουμε σε αυτούς τους ταξικούς στόχους που πάτε να κάνετε για το ασφαλιστικό σύστημα και που έχει στόχο ολόκληρη την εργατική τάξη και όχι ένα τμήμα. Στο κάτω κάτω, ας ανεβάζατε τους μισθούς και τις συντάξεις των κατώτερων.

Αναποδογυρίζετε τις αιτίες για το ζήτημα του Ασφαλιστικού όταν ξέρετε ότι αυτοί οι προβληματισμοί για το Ασφαλιστικό που υλοποιούνται σήμερα έχουν γίνει αντικείμενο επεξεργασίας από την περίοδο με την κρίση του πετρελαίου, στη δεκαετία του '70. Με την κρίση του πετρελαίου διαμορφώθηκε αυτό το σύστημα. Μάλιστα, τότε αποφασίστηκε ότι πρέπει τα αποθεματικά των Ταμείων - λέγοντας αποφασίστηκε εννοώ ότι έγιναν συστάσεις, έτσι ξεκινάνε - να πάνε στο Χρηματιστήριο, κλπ.

Πότε έγιναν οι πρωτογενείς και δευτερογενείς αγορές για την τοποθέτηση ομολόγων, που μιλάμε τώρα για τους κερδοσκόπους; Αυτά δεν είναι αποφασισμένα επίσημα σε οργανισμούς από την ΕΕ, από τις τράπεζες, οι δευτερογενείς αγορές; Δεν είναι μέσα στις αποφάσεις και τις επιλογές οι επενδύσεις σε ασφάλειες υψηλού ρίσκου; Και τα εμφανίζετε όλα αυτά ως παθογένειες στη διαχείριση, ως λαμόγια.

Αυτά είναι μέσα στη φύση του συστήματος. Μίλησε και η κυρία Διαμαντοπούλου για την περίοδο του ατομισμού και του καταναλωτισμού. Μην μπερδεύετε. Υπάρχει στρεβλή κατανάλωση. Αλλά η καλλιέργεια της στρεβλής κατανάλωσης υπάρχει πάνω σε συνθήκες όπου οι άνθρωποι δεν έχουν τα μέσα να καταναλώσουν σύμφωνα με τις πραγματικές τους ανάγκες. Εκεί επάνω δημιουργείται η στρεβλή κατανάλωση.

Ενα τελευταίο. Δογματικοί εμείς, δογματικοί και εσείς. Και διαφορά δόγματος. Εμένα δε με φοβίζουν οι όροι, τα δόγματα κλπ. και να μη μας φοβίζει καμία λέξη. Η λέξη «φουκαριάρης»; Δε φταίνε. Είναι και το συγκεκριμένο περιεχόμενο που ο καθένας δίνει.

Θα σας διαβάσω το εξής, γιατί δυστυχώς δεν μπορώ να τα διαβάσω όλα. Οι κατώτατοι μισθοί - αυτό το λέμε εμείς - των Ελλήνων ναυτικών είναι στα 1.250 ευρώ και των ξένων στα 350 δολάρια. Νόμος είναι η ανασφάλιστη δουλειά.

Σύμφωνα με στοιχεία του ναυλομεσιτικού οίκου «Intermodel», 28 ναυτιλιακές εταιρείες ελληνικών συμφερόντων έχουν αυτή τη στιγμή υπό παραγγελία 320 πλοία - αυτό είναι για το δίμηνο Απρίλης-Ιούνης - συνολικής χωρητικότητας 23,7 εκατομμυρίων τόνων που χτίζονται στα ναυπηγεία της Κίνας με χρονικό ορίζοντα παραλαβής ως το 2012.

Από τα 320 πλοία, τα 223 είναι φορτηγά μεταφοράς ξηρού φορτίου χωρητικότητας 18,7 εκατομμυρίων τόνων. Τα 78 είναι δεξαμενόπλοια χωρητικότητας 4,1 εκατομμυρίων τόνων. Τα 10 είναι κοντέινερ χωρητικότητας 717.000 τόνων.

Επιχορηγήστε, λοιπόν, τους κυρίους για να προσλάβουν κάποιες μονάδες ναυτικών, ναυτεργατών. Επιχορηγήστε τους για να ανοίξουν ένα ταμείο για να βοηθήσουν, λέει, τους άνεργους ναυτεργάτες. Ε, δεν το δεχόμαστε. Τώρα θέλετε να μας πείτε δογματικούς που είμαστε εναντίον τους; Πείτε ό,τι θέλετε. Δε μας νοιάζει.

Θέλετε να σας πω ονόματα; Παραδείγματος χάριν, στις 11 Ιούνη η εταιρεία του εφοπλιστή Γεωργιόπουλου παίρνει και τα τελευταία πλοία από το στόλο της εταιρείας του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Πρόκειται για συνολικά 15 πλοία. Τα πρώτα επτά είναι τάνκερ - είναι αγορές αυτές, όχι κατασκευές - ενώ το deal εκτιμάται 886 εκατομμύρια δολάρια. Την ίδια μέρα από την εταιρεία του Γιάννη Αγγελικούση, ο οποίος θεωρείται σήμερα από τους μεγαλύτερους εφοπλιστές, ανακοινώθηκε ότι έκλεισε η συμφωνία με τα ναυπηγεία της Σαγκάης ύψους 480 εκατομμυρίων, κλπ.

Στις 11 Ιούνη η εταιρεία REVOILE ανακοίνωσε την αγορά ενός φορτηγού πλοίου μεταφοράς ξηρού φορτίου με τίμημα 21,4 εκατομμύρια δολάρια. Προχώρησε στην υπογραφή συμφώνου αγοράς για την απόκτηση ενός φορτηγού πλοίου μεταφοράς, κλπ.

Η εταιρεία τάδε που ανήκει στον όμιλο του εφοπλιστή Πίτερ Λιβανού, παρέλαβε από τα ναυπηγεία SAMSUNG της Νότιας Κορέας το νεότευκτο αεράδικο πλοίο της. Δεν ξέρω τι είναι το αεράδικο. Η ίδια ναυπηγεί ένα ακόμα πλοίο του ίδιου τύπου και χωρητικότητας, το οποίο θα της παραδοθεί μέσα στο 2010. Τα δύο πλοία εκτιμάται ότι στοίχισαν 191 εκατομμύρια δολάρια. Στις 8 Ιούνη η τάδε εταιρεία του εφοπλιστή Β. Ρέστη παρέλαβε το νεότευκτο φορτηγό πλοίο από τα ναυπηγεία Σατόνγκ της Κίνας, κλπ.

Τι να κάνουμε; Εμείς έχουμε το δικό μας δόγμα, έχετε και εσείς το δικό σας. Αφήστε, λοιπόν, να αντιπαρατεθούμε επί της ουσίας.

Εχω να σας πω και ένα τελευταίο. Τι θα πει «διά βίου μάθηση»; Με βάση την επιστήμη, κάθεται κανείς στα θρανία στη συστηματική παιδεία 25, 26, 27, 28 χρόνια μέχρι να πάρει και το πτυχίο. Από εκεί και πέρα, σημαίνει ότι παίρνει διαζύγιο με τη μάθηση και τη γνώση; Οχι. Υπάρχει επιμόρφωση, ανανέωση των γνώσεων, κλπ. Να σας πω. Γιατί όχι; Και στις σοσιαλιστικές χώρες είχαν και νυχτερινά πανεπιστήμια. Εγώ μπορεί να θέλω να σπουδάσω τώρα στην ηλικία που είμαι, να μπορώ να πάω να σπουδάσω.

Η «διά βίου μάθηση» δεν είναι αυτό. Η «διά βίου μάθηση» είναι ότι συνεχώς πηγαίνεις από ένα ΙΕΚ μέχρι ένα κολέγιο ή δεν ξέρω τι άλλο, να πάρεις ένα πτυχιάκι, ένα χαρτί για να πας να βρεις δουλειά - γιατί αν δεν έχεις αυτό το χαρτί δε βρίσκεις δουλειά -, να αλλάζεις επάγγελμα, να αλλάζεις ειδικότητα. Αυτό είναι άλλο πράγμα.

Ποιος σας είπε ότι δε θέλουμε τη «διά βίου μάθηση»; Με συγχωρείτε, αλλά δεν μπορείτε με έναν τέτοιο τρόπο να απευθύνεστε στον οποιονδήποτε, ότι υποτιμάει σήμερα την ανανέωση των γνώσεων, την επιμόρφωση, κλπ. Εγώ σας λέω το εξής: Θέλω εγώ σ' αυτήν την ηλικία να πάω στο πανεπιστήμιο, να μπορώ να πάω. Μπορεί να δουλεύω, να έχω μικρό παιδί και να θέλω δι' αλληλογραφίας να σπουδάσω και αυτό να γίνεται.

Δε μιλάμε γι' αυτό. Η «διά βίου μάθηση» δεν είναι αυτό. Μ' αυτό είμαστε αντίθετοι. Είμαστε αντίθετοι στο να μάθουν τα παιδιά ξένες γλώσσες στο σχολείο; Οχι, σε καμία περίπτωση. Είμαστε αντίθετοι με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή; Σε καμία περίπτωση. Είναι όμως το ίδιο πράγμα να βάλεις τον ηλεκτρονικό υπολογιστή στην πρώτη τάξη και να αρχίσει το παιδί να «σερφάρει» πληροφορίες; Η πληροφορία δεν είναι γνώση. Το παιδί πρέπει να κινηθεί, να κοινωνικοποιηθεί. Μιλάνε για τη γνώση μέσω παιχνιδιού.

Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι ότι αυτά τα πράγματα έγιναν με μελέτες. Πόσες μελέτες υπάρχουν; Διαχρονικά το υπουργείο Παιδείας, πόσες μελέτες έχει με τα αποτελέσματα στη μάθηση; Εδώ δεν υπάρχει καμία μελέτη, μόνο ποσοτικά στοιχεία. Ποτέ και κανένας δεν έκανε.

Το πανεπιστήμιο ασχολήθηκε μ' αυτά τα θέματα; Οι παιδαγωγικές σχολές ασχολήθηκαν με το να κάνουν μελέτες και να αξιολογήσουν τη μόρφωση; Οχι. Τώρα η αξιολόγηση θα γίνεται με το ΑΣΕΠ. Δεν υπάρχει καμία μελετημένη δουλειά για το επίπεδο μόρφωσης των παιδιών. Εδώ δεν έπρεπε να γίνεται αυτό από τα πανεπιστήμια;

Το Πολυτεχνείο θέλει να κάνει την εξής μελέτη: Μη μου πείτε ότι δεν είναι προκαθορισμένου αποτελέσματος. Αποφάσισε στη μελέτη του ότι δε δίνονται πλοία για να επισκευάζονται, γιατί η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη κάνει απεργίες και έχει υψηλά μεροκάματα και οι εργολάβοι της Ζώνης δεν είναι ευγενικοί στη συμπεριφορά. Εμείς λέμε: Τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά είναι κοντά στη χρεοκοπία. Είκοσι χρόνια έχουν να κάνουν απεργία.