Πριν λίγες μέρες, και συγκεκριμένα στις 12 του Ιούνη, η Ρωσία γιόρτασε τη «Μέρα της Ανεξαρτησίας», που καθιερώθηκε επειδή εκείνη τη μέρα στα 1990 το Α΄ Συνέδριο των Λαϊκών Βουλευτών της Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ρωσίας υιοθέτησε τη λεγόμενη «Διακήρυξη της κρατικής κυριαρχίας της Ρωσίας». Εκείνη την εποχή η διάβρωση του συστήματος των σοβιέτ είχε προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό που αυτό έμοιαζε με ένα αστικό Κοινοβούλιο. Η κατάσταση δεν ήταν καλύτερη στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Οχι τυχαία όλοι (!) οι κομμουνιστές βουλευτές ψήφισαν υπέρ της συγκεκριμένης διακήρυξης. Ενα χρόνο αργότερα, στις 12 του Ιούνη 1991, ο Μπορίς Γιέλτσιν εκλέχτηκε πρώτος Πρόεδρος της Ρωσίας και στις 12 του Ιούνη 1992 με διάταγμά του όρισε αυτή τη μέρα ως «Μέρα της Ανεξαρτησίας» της Ρωσίας. Φέτος η Ρωσία των Μεντβέντιεφ - Πούτιν γιόρτασε τα 20χρονα από την «ανεξαρτησία» της.

Ωστόσο, το ερώτημα εδώ και 20 χρόνια παραμένει το ίδιο: Από ποιον έγινε ανεξάρτητη η Ρωσία;

Αν κάποιος δικαιούται να πανηγυρίζει γι' αυτήν τη μέρα, αυτός δεν είναι άλλος από τις δυνάμεις του λεγόμενου «σκιώδους κεφαλαίου». Που σταδιακά εμφανίστηκε στην ΕΣΣΔ (και στη Ρωσία) τη δεκαετία του 1980, ως αποτέλεσμα των οικονομικών μεταρρυθμίσεων, που έγιναν στην ΕΣΣΔ το 1958 στον αγροτικό τομέα και το 1965 στη βιομηχανία. Επρόκειτο για αποτέλεσμα όχι μόνο πλουτισμού από το επιχειρησιακό κέρδος, που εξαιτίας εκείνων των μεταρρυθμίσεων μπορούσαν να διαχειρίζονται στελέχη του κρατικού και κομματικού μηχανισμού, αλλά και της «μαύρης» αγοράς, εγκληματικών πράξεων σφετερισμού του κοινωνικού προϊόντος. Αυτό το «σκιώδες κεφάλαιο» επιδίωκε τη νόμιμη λειτουργία του ως κεφαλαίου στην παραγωγή, δηλαδή την ιδιωτικοποίηση των μέσων παραγωγής, την παλινόρθωση του καπιταλισμού κι αποτέλεσε την κινητήρια κοινωνική δύναμη της αντεπανάστασης, αξιοποιώντας τον κρατικό και κομματικό μηχανισμό. Χρησιμοποιώντας ως όχημα τη λεγόμενη «περεστρόικα» τα κατάφεραν να παλινορθώσουν στη Ρωσία το σύστημα της κοινωνικής αδικίας! Αυτή, η τελευταία, είναι πραγματικά που μπορεί να νιώθει «ανεξάρτητη», κυριολεκτικά ασύδοτη στις σημερινές συνθήκες, όπου η συντριπτική πλειοψηφία το λαού ζει στην ανέχεια, αλλά μια χούφτα καπιταλιστές λυμαίνονται τον τεράστιο φυσικό πλούτο και εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη εκατομμυρίων!

«Ανετα» κι «ανεξάρτητα» μπορούν να νιώθουν οι 77 δισεκατομμυριούχοι της Ρωσίας, η περιουσία των οποίων μέσα σ' ένα χρόνο (και σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης) αυξήθηκε από τα 75,9 στα 139,9 δισεκατομμύρια δολάρια.

Πράγματι, είναι αυτοί που νιώθουν την πλήρη ελευθερία, που τους εξασφαλίζει η οικονομική τους θέση και η εδραίωση της αστικής εξουσίας, η οποία υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους.

Την ίδια ώρα αυτή η «ανεξαρτησία» σήμαινε για τους εργαζόμενους της Ρωσίας και των άλλων πρώην Δημοκρατιών της ΕΣΣΔ τη σκλαβιά στη μισθωτή εργασία. Ως αποτέλεσμα:

Η εργασία από δικαίωμα κι υποχρέωση του εργαζόμενου ανθρώπου έγινε αντικείμενο κερδοφορίας για την εργοδοσία. Σήμερα εκατομμύρια Ρώσοι εργαζόμενοι γεύονται το τι σημαίνει η λέξη που άκουγαν πριν 20 χρόνια και δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν το νόημά της: Ανεργία!

Εκεί που κανείς δεν μπορούσε να τους διώξει από τη δουλειά, βίωσαν το τι σημαίνει η λέξη απόλυση!

Μέσα σε 2 δεκαετίες η δωρεάν Υγεία (από την εξέταση έως την πιο δύσκολη εγχείρηση) έγινε παρελθόν! Η Υγεία έγινε ένα ακόμη εμπόρευμα, από το οποίο κερδοσκοπεί το μεγάλο κεφάλαιο.

Η δωρεάν δημόσια Παιδεία, που ξεκινούσε από ένα ευρύτατο δίκτυο προσχολικής αγωγής, συνέχιζε με το υποχρεωτικό σχολείο και τη δωρεάν Ανώτατη ή επαγγελματική μόρφωση, με πτυχία που είχαν 100% επαγγελματικό αντίκρισμα, καταργήθηκε! Οι επιχειρηματίες κι εδώ ένιωσαν «ανεξάρτητοι» να εκμεταλλευτούν τους γονείς και τη νεολαία, κάνοντας τη μόρφωση εμπόρευμα, όπως στον υπόλοιπο «πολιτισμένο» καπιταλιστικό κόσμο.

Η φθηνή λαϊκή κατοικία, πρόσβαση στην οποία είχε κάθε άνθρωπος άνω των 18 χρόνων, μέσα από ένα τεράστιο κρατικό πρόγραμμα λαϊκής στέγης, έδωσε τη θέση της στους εργολάβους και στα τραπεζικά στεγαστικά δάνεια.

Μια σειρά άλλες υπηρεσίες, που είχαν οι εργαζόμενοι επί ΕΣΣΔ δωρεάν, είτε με ελάχιστο αντίτιμο, όπως, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, συγκοινωνίες, διακοπές, φθηνά τρόφιμα, είδη ενδυμασίας, σχολικά, κ.ά., έγιναν αντικείμενο παραπέρα εκμετάλλευσης και ξεζουμίσματος των εργαζομένων και κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Την ίδια ώρα το ρωσικό κεφάλαιο, ενισχυμένο από την εκμετάλλευση των πλούσιων φυσικών πόρων της χώρας, αλλά και του υψηλά μορφωμένου κι ειδικευμένου εργατικού δυναμικού της, διεκδικεί έναν πιο αναβαθμισμένο ρόλο στο διεθνές προσκήνιο του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος. Πότε «κοντράρει» και πότε «συμμαχεί» με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για να εξασφαλίσει τα δικά του συμφέροντα στον έλεγχο των φυσικών πόρων, των δρόμων μεταφοράς τους, αλλά και για τον έλεγχο νέων μεριδίων στις διεθνείς αγορές.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση οξύνεται η αντιπαράθεσή του με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί το νέο «πατριωτισμό», υπέρ της αστικής Ρωσίας, που καλλιεργεί στη χώρα.

Είκοσι χρόνια οι εργαζόμενοι της Ρωσίας πρέπει να απαντήσουν στο ίδιο βασανιστικό ερώτημα: «Ανεξαρτησία από ποιον και προς όφελος ποιων;».