Κυριακή 27 Ιούνη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 8
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΔΙΗΓΗΜΑ
Ο μαύρος γάτος

Εικονογράφηση του Garry Kelly από το βιβλίο
Εικονογράφηση του Garry Kelly από το βιβλίο
{...}

Παντρεύτηκα νέος και χάρηκα σαν είδα πως η γυναίκα μου συμμεριζόταν τα αισθήματά μου για τα ζώα. Βλέποντας την αδυναμία μου γι' αυτά, δεν έχανε καμιά ευκαιρία για ν' αποκτήσουμε μερικά από τα πιο συμπαθητικά. Είχαμε πουλιά, χρυσόψαρα, έναν ωραίο σκύλο, κουνέλια, μια μικρή μαϊμού κι ένα γάτο.

Αυτός ο γάτος ήταν ένα πολύ μεγάλο και ωραίο ζώο, κατάμαυρος κι εξαιρετικά έξυπνος. Οταν μιλούσε για το γάτο η γυναίκα μου, που κατά βάθος ήταν αρκετά προληπτική, ανέφερε συχνά την παλιά λαϊκή ιδέα πως όλες οι μαύρες γάτες ήταν μεταμορφωμένες μάγισσες. Οχι πως το 'λεγε στα σοβαρά - και αν κάνω λόγο γι' αυτό το ζήτημα, είναι μόνο και μόνο γιατί έτυχε να το θυμηθώ τούτη τη στιγμή.

Ο Πλούτων - αυτό το όνομα είχε ο γάτος - ήταν ο αγαπημένος μου κι ο σύντροφός μου. Εγώ μονάχα τον τάιζα, κι όπου κι αν πήγαινα μέσα στο σπίτι, ερχόταν από πίσω μου. Και με δυσκολία τον εμπόδιζα να με ακολουθεί και στο δρόμο.

Αυτή η φιλία μας κράτησε πολλά χρόνια, και σ' αυτό το διάστημα η ιδιοσυγκρασία μου και ο χαρακτήρας μου - μέσω του σατανά, που είναι το πιοτό - είχαν πάθει (κοκκινίζω από την ντροπή μου που το λέω) μια ριζική μεταβολή προς το χειρότερο. Μέρα με τη μέρα γινόμουν πιο ιδιότροπος, πιο ευερέθιστος, πιο αδιάφορος για τα αισθήματα των άλλων. Υπέφε­ρα κι εγώ ο ίδιος που μιλούσα στη γυναίκα μου με κακό τρόπο. Στο τέλος, χειροδικούσα κιόλα πάνω της. Φυσικά, και τα ζώα που είχαμε στο σπίτι ένιωσαν τον αντίκτυπο αυτής της μεταβολής στο χαρακτήρα μου. Οχι μόνο τα παραμελούσα, τα κακομεταχειριζόμουν κιόλα. Τον Πλούτωνα, ωστόσο, τον είχα ακόμα σε αρκετή υπόληψη κι απόφευγα να τον κακομεταχειριστώ, ενώ δεν είχα κανέναν ενδοιασμό για τα κουνέλια, για τη μαϊμού, ακόμα και για το σκύλο, όταν τυχαία ή από αγάπη βρίσκονταν στο δρόμο μου. Αλλά η αρρώστια μου χειροτέρευε - κακή αρρώστια το αλκοόλ! - και στο τέλος ακόμα και ο Πλούτων, που γερνούσε τώρα, και όπως είναι επόμενο, είχε γίνει κάπως δύσκολος - ακόμα και ο Πλούτων άρχισε να δοκιμάζει τα αποτελέσματα της αναποδιάς μου.

Μια νύχτα, που γύρισα στουπί στο μεθύσι από ένα γύρο που είχα κάνει στις ταβέρνες, μου φάνηκε πως ο γάτος με απόφευγε. Τον έπιασα με το ζόρι, εκείνος τότε τρόμαξε και με δάγκωσε ανάλαφρα στο χέρι. Δαιμονίστηκα απ' το κακό μου. Δεν ήξερα τι έκανα, δεν ήμουν πια ο εαυτός μου. Λες και η καθαυτό ψυχή μου πέταξε και παράτησε το σώμα μου, και μια περισσότερο κι από διαβολική μοχθηρία, θρεμμένη με τζιν, διαπέρασε το κάθε μόριο του κορμιού μου. Εβγαλα από το γιλέκο μου ένα σουγιά, τον άνοιξα, άδραξα το δυστυχισμένο ζώο από το λαιμό και του ξερίζωσα το ένα μάτι. Ντρέπομαι, καίγο­μαι, ανατριχιάζω γράφοντας αυτή τη φρικαλέα πράξη.

Οταν ξανάρθα στα λογικά μου το πρωί - όταν με τον ύπνο ξεθύμανε το νυχτερινό μεθύσι μου ένιωσα ένα αίσθημα ανάμεικτο από φρίκη και τύψεις για το έγκλημα που είχα διαπράξει. Αλλά, όπως και να το πάρεις, ήταν ένα φτωχό και αμ­φίβολο αίσθημα και η ψυχή έμεινε ανέγγιχτη. Ξανάπεσα στο πιοτό, και δεν άργησα να πνίξω στο κρασί κάθε θύμηση από κείνη την πράξη.

Στο μεταξύ, ο γάτος ξαναρχόταν σιγά σιγά στα συγκαλά του. Είναι αλήθεια πως η τρύπα του χαμένου ματιού του πα­ρουσίαζε ένα φριχτό θέαμα, αλλά δε φαινόταν να υποφέρει, να πονεί. Τριγύριζε μέσα στο σπίτι όπως πάντα, αλλά, όπως είναι φυσικό, το 'βαζε στα πόδια κατατρομαγμένος μόλις πλησίαζα. Καθώς μου είχε μείνει κάτι από την παλιά καρδιά, στην αρχή θλιβόμουν γι' αυτή τη φανερή απέχθεια που είχε για μένα ένα πλάσμα που άλλοτε με είχε τόσο πολύ αγαπήσει. Αυτό όμως το συναίσθημα παραχώρησε γρήγορα τη θέση του στο θυμό. Και τότε, σαν τελειωτική και ανέκκλητη κατάπτωση, φώλιασε μέσα μου το πνεύμα της ΔΙΑΣΤΡΟΦΗΣ. Η φιλοσοφία δεν το λογαριάζει αυτό το πνεύμα. Και όμως είμαι τόσο βέβαιος, όσο είμαι βέβαιος πως ζω, πως η διαστροφή είναι ένα από τα αρχέ­γονα ορμέμφυτα της ανθρώπινης καρδιάς - μια από τις αδιαί­ρετες πρωταρχικές δυνάμεις, ή συναισθήσεις, που δίνουν μια κατεύθυνση στο χαρακτήρα του ανθρώπου. Ποιος δεν έπιασε τον εαυτό του, εκατό φορές, να 'χει κάνει μια ποταπή ή ανόητη πράξη, για το μόνο λόγο πως ήξερε πως δεν έπρεπε να την κάνει; Μήπως δεν έχουμε μια αιώνια τάση, όσο κι αν είμαστε άνθρ­ωποι με κρίση, να παραβαίνουμε το Νόμο, μόνο και μόνο γιατί είναι ο νόμος;

Αυτό το πνεύμα της διαστροφής, όπως είπα, έφερε την τελειωτική μου κατάπτωση. Ηταν αυτός ο αβυσσαλέος πόθος της ψυχής να εναντιωθεί στον εαυτό της, να παραβιάσει την ί­δια της τη φύση, να κάνει το κακό για το κακό και μόνο, που μ' έσπρωξε να συνεχίσω και να αποτελειώσω το βασάνισμα του άκακου ζώου. Ενα πρωί, με ψυχραιμία, του πέρασα μια θηλιά στο λαιμό και το κρέμασα απ' το κλαδί ενός δέντρου - το κρέμασα, ενώ τα δάκρυα κυλούσαν ποτάμι απ' τα μάτια μου, και με τις σκληρότερες τύψεις να με βασανίζουν, το κρέμασα, γιατί ήξερα πως μ' είχε αγαπήσει, και γιατί ένιωθα πως δε μου είχε δώσει καμιά αιτία να του κάνω κακό. Το κρέμασα, γιατί ήξερα πως αυτό που έκανα ήταν μια αμαρτία - μια θανάσιμη αμαρτία, που μ' αυτή θα διακινδύνευα να θέσω την ψυχή μου (αν ένα τέτοιο πράγμα είναι δυνατόν) πέρα κι από το άπειρο έλεος του Πανελεήμονος και Παντοδύναμου θεού.

Τη νύχτα της ίδιας μέρας που είχα κάνει αυτή την τόσο μεγάλη απονιά, με ξύπνησαν φωνές: «Πυρκαγιά, πυρκαγιά!» Οι κουρτίνες του κρεβατιού μου καίγονταν. Ολόκληρο το σπίτι λαμπάδιαζε. Με μεγάλη δυσκολία η γυναίκα μου, μια υπηρέτρια κι εγώ μπορέσαμε να γλιτώσουμε. Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική. Ολα τα επίγεια αγαθά μου είχαν χαθεί, κι από δω και μπρος το μόνο μου καταφύγιο ήταν η απελπισία.{...}

  • Απόσπασμα από το βιβλίο «Ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας» (εκδ. «ΓΝΩΣΗ»)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ