Τρεις μέρες έχουν απομείνει για την πανελλαδική - πανεργατική απεργία την Τετάρτη 23 του Ιούνη, που έχουν ήδη προκηρύξει ταξικά Συνδικάτα, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, απ' όλη τη χώρα. Τρεις μέρες και χιλιάδες και χιλιάδες εργάτες δίνουν ήδη τα αγωνιστικά τους ραντεβού στην περιφρούρηση των εργοστασίων και στις συγκεντρώσεις που μέχρι στιγμής έχουν οριστεί σε 60 πόλεις σε όλη την Ελλάδα. Τρεις μέρες, και πρέπει, κυριολεκτικά, οι εργάτες και οι εργάτριες να μετατρέψουν τον κάθε τόπο δουλειάς, το κάθε εργοστάσιο, το κάθε γιαπί, σε κάστρο αντίστασης και αγώνα. Με συζητήσεις, εργάτη τον εργάτη, άνθρωπο τον άνθρωπο, η απεργία αυτή μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ένα ακόμη ποιοτικό βήμα κλιμάκωσης των αγώνων που διεξάγει η εργατική τάξη, όλους αυτούς τους μήνες, να δώσει νέα ώθηση στην εξασφάλιση όλων των προϋποθέσεων που απαιτεί η ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Να δώσει στον εργαζόμενο λαό νέα δύναμη για τους σκληρούς και κρίσιμους αγώνες που έρχονται.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να εμπιστευτούν τη δύναμή τους, να παρατήσουν τα δεκανίκια του συστήματος και να οργανωθούν σε ταξική βάση, να περπατήσουν με τα δικά τους πόδια. Ολους τους προηγούμενους μήνες, οι αγωνιστικές και απεργιακές κινητοποιήσεις, στις οποίες πρωτοστάτησαν οι ταξικές δυνάμεις, όπλισαν τους εργάτες με νέα πείρα. Αναδείχθηκε ακόμα πιο καθαρά σε ακόμα περισσότερους ότι η ενίσχυση των ταξικών αγώνων είναι μονόδρομος. Γι' αυτό και «λυτοί και δεμένοι» έχουν πέσει πάνω σε όσους αγωνίζονται, σε όσους σηκώνουν κεφάλι. Γιατί οι αγώνες που δυναμώνουν δεν αφορούν σε μία μεμονωμένη κινητοποίηση, δεν είναι «πυροτέχνημα». Εχουν αιτήματα ουσιαστικά, που στοχεύουν κατευθείαν την καρδιά του προβλήματος, την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Γιατί είναι αγώνες που μπορούν να πείσουν τους εργαζόμενους όχι μόνο να μη δεχτούν τα εφιαλτικά μέτρα, αλλά και ότι «πατριωτισμός είναι το δίκιο του λαού», όπως γράφουν τα πανό και «φωνάζουν» διαδηλωτές στις πορείες του ΠΑΜΕ.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να κρίνουν με βάση την πείρα τους. Την πείρα που λέει ότι και με πτωτικούς και με ανοδικούς τους δείκτες για τα έσοδα των επιχειρήσεων, εκείνοι πάντα στερήσεις μετρούσαν.

Μ' αυτή την πείρα, πιο αποφασιστικά, πιο στοχοπροσηλωμένα, πρέπει να επιμείνουν για νέα βήματα στην κλιμάκωση της πάλης, μαζί με το ΠΑΜΕ. Είναι μεγάλη η ευθύνη για καθέναν που καταλαβαίνει την κρισιμότητα της κατάστασης. Για καθέναν που θέλει να εμποδίσει τη λαίλαπα. Να συμβάλει για ουσιαστικό περιεχόμενο και σταθερότητα στη λειτουργία των συνδικάτων. Με αγωνιστικό πείσμα - και αυτές τις μέρες που μένουν μέχρι την απεργία της Τετάρτης - με συνελεύσεις, συζητήσεις, εξορμήσεις, περιοδείες, συσκέψεις να φτάσει παντού το απεργιακό κάλεσμα του ΠΑΜΕ. Να ατσαλωθούν ακόμα περισσότερες συνειδήσεις.

Αυτό ακριβώς είναι που τρέμουν οι αστοί και οι πολιτικοί τους εκφραστές. Γι' αυτό και εξαπολύουν μια πρωτόγνωρη εκστρατεία τρομοκρατίας, φόβου και, ταυτόχρονα, αποπροσανατολισμού. Χρησιμοποιούν όλα τα όπλα που έχουν στη φαρέτρα τους. Η εργοδοτική τρομοκρατία της απόλυσης (όπως έγινε και στις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στο Μετρό), διαδέχεται τις βαρύγδουπες «αναλύσεις» των ΜΜΕ που καλούν σε συστράτευση και στο «σκύψτε τα κεφάλια», για να καταλήξουμε στις ξεπουλημένες ηγεσίες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, που ευαγγελίζονται τη συνεργασία με αυτούς που εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη.

Ποιο είναι, όμως, ένα απ' τα βασικότερα στοιχεία που προκύπτει, απ' την ίδια την πείρα των εργαζομένων; Οτι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο διαλόγου με την πλουτοκρατία. Διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις, σφαγιάζουν την Κοινωνική Ασφάλιση, τσαλαπατούν την ίδια τη ζωή μας. Δεν πρέπει να διαπραγματευτούμε τίποτα. Το ζήτημα, σήμερα, είναι απλό: `Η αυτοί, ή εμείς. Πρέπει να μπει τέρμα σε κάθε αυταπάτη. Είναι ώρα επιλογής για καθέναν: `Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες!

Δεν αρκεί σήμερα να παλεύει ο εργάτης μόνο για να μην περάσουν τα νέα μέτρα. Πρέπει ο αγώνας να έχει προσανατολισμό, να έχει στόχο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης. Οσες φορές οι εργαζόμενοι διαπραγματεύτηκαν τις ανάγκες τους, βρέθηκαν να χάνουν κι αυτά που ήδη είχαν. Μόνο με ταξική ενότητα και πάλη απέσπασαν νίκες.

Οι συνθήκες, στις οποίες διεξάγεται ο σημερινός αγώνας, φέρνουν νέες, αυξημένες απαιτήσεις. Θα αυξηθούν οι δυσκολίες, θα δυναμώσει η επίθεση, με κάθε τρόπο, απέναντι στο κίνημα και στους αγώνες. Μόλις την περασμένη Πέμπτη πιάστηκε στα πράσα άνδρας της Ασφάλειας μέσα στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ. ΕΕ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΔΝΤ εμπλουτίζουν και το νομικό οπλοστάσιο της εργοδοσίας. Οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού εντείνουν την υπονομευτική τους δράση. Οι εργάτες και οι εργάτριες έχουν απάντηση. Με το ΠΑΜΕ στην αντεπίθεση. Η εργατική τάξη σε συμμαχία με τους μικρούς εμπόρους και βιοτέχνες, τη φτωχή και μεσαία αγροτιά, πρέπει να χαράξει το δρόμο για μια κοινωνία όπου θα διαφεντεύει την οικονομία και τον παραγόμενο πλούτο.

Γι' αυτό η απεργία της Τετάρτης μπορεί και πρέπει να γίνει νέο εφαλτήριο για την κλιμάκωση των λαϊκών αγώνων.

Γι' αυτό πρέπει μέχρι την τελευταία στιγμή να «οργωθεί» κάθε χώρος εργασίας, κάθε εργοστάσιο και γιαπί, να μιλήσουμε με κάθε άνθρωπο του μόχθου, αναλύοντας όχι μόνο τις εξελίξεις, αλλά, κύρια, το χαρακτήρα των μέτρων. Να γίνει ξεκάθαρο πως αυτοί που παίρνουν τα μέτρα, είναι αυτοί που δημιούργησαν τα χρέη, πως το χρέος είναι τα τεράστια κέρδη, η ληστεία του ιδρώτα της εργατιάς. Να φτάσουμε μέχρι το «ζουμί», την ανάγκη να εγκαταλείψουν οι εργάτες μαζικά το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, το ΛΑ.Ο.Σ., να μην έχουν καμιά εμπιστοσύνη στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, να γυρίσουν την πλάτη στις πλειοψηφίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Η κινητοποίηση αυτή πρέπει να γίνει ένας αγώνας που θα κοιτάει μπροστά, θα κοιτάει στο αύριο, στις επόμενες μάχες, τόσο τις άμεσες, όπως είναι για τις Συλλογικές Συμβάσεις, όσο και αυτές που έρχονται.