Associated Press |
Εξάλλου, η πρεσβευτής, τότε, των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Εθνη Μαντλίν Ολμπράιτ, μιλώντας σε εκδήλωση που διοργανώθηκε σε ανοιχτό στάδιο της Φλόριδα από αντεπαναστατικές οργανώσεις Κουβανών, υποστήριξε ότι η κυβέρνηση Κλίντον «θα επιστρατεύσει κάθε διπλωματικό μέσο για την επιβολή σκληρότερων κυρώσεων σε βάρος της κυβέρνησης της Κούβας».
Η μετάβαση είναι το πιο πιθανό να ήταν ειρηνική, εάν το παρόν καθεστώς έπαιρνε την πρωτοβουλία ή επέτρεπε μια τέτοια διαδικασία. Δεν είναι η πολιτική της ΕΕ να προσπαθήσει να προκαλέσει τέτοια αλλαγή με πιεστικά μέτρα, που θα έχουν σαν αποτέλεσμα την αύξηση της οικονομικής δυσπραγίας των Κουβανών». Και καταλήγει με το άρθρο 5 που ορίζει: «Η εφαρμογή της Κοινής θέσης θα πραγματοποιηθεί από το Συμβούλιο και οι εκτιμήσεις θα επαναλαμβάνονται κάθε έξι μήνες».
Από το περιεχόμενο της Κοινής Θέσης αποδεικνύεται ότι και η ΕΕ έχει τον ίδιο σκοπό και στόχο με αυτόν των ΗΠΑ, δηλαδή την ανατροπή του σοσιαλιστικού, κοινωνικού και πολιτικού συστήματος και την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Παραπέρα, με τους όρους που θέτει, παραβιάζει τους θεμελιώδεις κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, και τις αρχές, όπως την κυρίαρχη ισότητα των κρατών, την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία αυτών και τη μη επέμβαση στην εσωτερική τους δικαιοδοσία. Με αυτά τα δεδομένα, η κουβανική κυβέρνηση ένα μόνο δρόμο είχε, την απόρριψή της, και μία επιδίωξη, αγώνα για την κατάργησή της. Από τις 29 Νοέμβρη 1996 που εκδόθηκε η Κοινή Θέση μέχρι τις 31 Δεκέμβρη 2002, η ΕΕ, μέσω του Συμβουλίου της, προέβη στην έκδοση 12 Δηλώσεων και Αξιολογήσεων σχετικά με την εσωτερική πολιτική πορεία στην Κούβα. Στο χρονικό αυτό διάστημα διαπίστωσε ότι δεν πραγματοποιήθηκαν οι επιθυμητές γι' αυτήν αλλαγές. Ετσι, προς «λύπη της», δεν της δόθηκε η δυνατότητα εφαρμογής της πολιτικής που η Κοινή Θέση των κρατών - μελών της όριζε, μιας πολιτικής ανατροπής και καταστροφής για την Κούβα.
Υπενθυμίζεται ότι η Κούβα είχε υποβάλει το Γενάρη του 2003 επίσημη αίτηση προσχώρησης στη Συμφωνία Κοτουνού και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναμένετο να γνωμοδοτήσει σχετικά με την αίτηση τον Ιούνη του 2003. Στη συνέχεια, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανέστειλε την έκθεση αξιολόγησης του αιτήματος της Κούβας για προσχώρηση στη Συμφωνία Κοτουνού και η κυβέρνηση της Κούβας απέσυρε το σχετικό αίτημα για δεύτερη φορά. Ακόμα, αποφάσισε την επιβολή κυρώσεων στη Δημοκρατία της Κούβας, όπως είναι ο περιορισμός των διμερών κυβερνητικών επισκέψεων υψηλού επιπέδου, η υποβάθμιση συμμετοχής των κρατών - μελών σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, η πρόσκληση Κουβανών αντιφρονούντων σε εορτασμούς εθνικών εορτών, η επανεξέταση της Κοινής Θέσης και, τέλος, επανέλαβε τη σταθερή καταδίκη για τη συνεχιζόμενη δήθεν παραβίαση των πολιτικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών των δήθεν μελών της κουβανικής αντιπολίτευσης (η αλήθεια είναι ότι πρόκειται περί μισθοφόρων και εγκληματιών του κοινού Ποινικού Δικαίου, που έθεσαν εαυτούς στην υπηρεσία της στρατιωτικής δύναμης των ΗΠΑ εναντίον της πατρίδας τους).
Ετσι, με αυτά τα δεδομένα, παρέμειναν σε ισχύ τόσο η Κοινή Θέση, όσο και οι κυρώσεις. Υστερα από αυτά, η Κούβα αποφάσισε τη διακοπή των διμερών σχέσεων και οι Κουβανοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι έπαυσαν να παρίστανται στις εκδηλώσεις που διοργάνωναν οι πρεσβείες των κρατών - μελών της ΕΕ για τις Εθνικές Επετείους τους και στις άλλες εκδηλώσεις στις περιπτώσεις που προσκαλούντο και οι αντιφρονούντες. Από το 2005, οι κυρώσεις πάγωσαν. Τέλος, υπό την πίεση της σταθερής πολιτικής θέσης της Κούβας, του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης, αλλά και της μη απόδοσης των αποτελεσμάτων που περίμεναν, αποφάσισαν τον Ιούνη του 2008 την άρση των κυρώσεων και τη διατήρηση σε ισχύ της Κοινής Θέσης.
Κατόπιν όλων αυτών, επιβεβαιώνεται ότι η θέση των ΗΠΑ και της ΕΕ έναντι της Κούβας και του σοσιαλιστικού κοινωνικού συστήματος, που ο κουβανικός λαός με κόπους και στερήσεις οικοδομεί, είναι άκρως εχθρική και παραμένει σταθερή. Αλλωστε, η φύση τους, ως ιμπεριαλιστών, δεν τους παρέχει τη δυνατότητα να είναι διαφορετική. Η στάση της ΕΕ καθορίζεται κάθε φορά από την Κοινή Θέση της, η οποία αποτελεί αντιγραφή του νόμου που ψηφίστηκε τον ίδιο χρόνο στις ΗΠΑ, με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Για την ελευθερία της Κούβας και τη δημοκρατική Αλληλεγγύη». Σύμφωνα με την Κοινή Θέση, οι στόχοι της ΕΕ είναι δήθεν «η εδραίωση στην Κούβα μιας διαδικασίας μετάβασης στην πλουραλιστική δημοκρατία, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών, η μόνιμη οικονομική ανάκαμψη και η βελτίωση του επιπέδου ζωής του κουβανικού λαού».
Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι εννοούν με τις λέξεις «ελευθερία», «πλουραλισμό», «σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών» και πόση υποκρισία και διπλή ηθική υποκρύπτεται. Η Κοινή Θέση, πέρα από τις οικονομικές επιπτώσεις που έχει για την Κούβα, αποτέλεσε και αποτελεί και το πολιτικό σκεπτικό για τις καταδικαστικές ψήφους ενάντια στην Κούβα στις Συνόδους της Επιτροπής και του Συμβουλίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ στη Γενεύη. Πάντοτε το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η ΕΕ, το χρησιμοποίησαν και το χρησιμοποιούν ως ένα όπλο του βρώμικου πολέμου τους. Σήμερα, η Δημοκρατία της Κούβας είναι μέλος του Συμβουλίου Προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ με τριετή θητεία. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος αυτού του Συμβουλίου. Εκλέχτηκε με 135 ψήφους των μελών της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, δηλαδή με περισσότερα από τα 2/3 των μελών της, παρά τις πιέσεις των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της ΕΕ που εργάστηκαν δραστήρια ενάντια στην υποψηφιότητά της, ενώ αυτή των ΗΠΑ καταψηφίστηκε. Η Κούβα δούλεψε στα δύο χρόνια που πέρασαν με εποικοδομητικό τρόπο και με πνεύμα συνεργασίας. Επαναβεβαίωσε τη δέσμευση απέναντι σ' αυτό το νέο Οργανο και στην Παγκόσμια Περιοδική Αναθεώρησή του.
Οι δόλιες και βρώμικες προτάσεις τους για καταδίκη της Κούβας για δήθεν παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου στις επανειλημμένες ψηφοφορίες των Συνόδων της Επιτροπής και του Συμβουλίου έχουν απορριφθεί. Παρά ταύτα, χωρίς αιδώ εξακολουθούν να θέτουν θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό υπαγορεύει η υποκρισία τους, η διπλή ηθική τους, ο ιμπεριαλισμός τους.
Στη συνέχεια, παρατηρείται μια κλιμάκωση της επιθετικότητας της ΕΕ απέναντι στη σοσιαλιστική Κούβα. Αυτό καταγράφεται στο καθόλα απαράδεκτο κείμενο που αποφασίστηκε στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της 15ης Ιούνη 2009. Κείμενο το οποίο:
Αποτελεί μνημείο ωμής και απροκάλυπτης επέμβασης στα βασικά θέματα της εσωτερικής δικαιοδοσίας της φίλης χώρας. Αναγορεύει σε ισότιμο συνομιλητή τις μισθοφορικές αντεπαναστατικές ομάδες. Διατηρεί σε ισχύ το απαράδεκτο καθεστώς της Κοινής Θέσης. Επαναφέρει το θέμα των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Αλήθεια, έχει η ΕΕ το πολιτικό και ηθικό ανάστημα να κάνει υπόδειξη σεβασμού των δικαιωμάτων του ανθρώπου, όταν και αυτή ως ιμπεριαλιστική δύναμη συμμετέχει σε άδικους κατακτητικούς πολέμους, ιδρύει στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, έχει εκατομμύρια ανέργων και συνεχώς αυξάνει τους τρόπους, τα μέσα και τις δυνάμεις καταστολής κατά του λαϊκού κινήματος; Οταν με την ένοχη σιωπή της γίνεται συνένοχη του κατ' εξακολούθηση πολιτικού και δικαστικού εγκλήματος της αυθαίρετης και παράνομης κράτησης των 5 Κουβανών ηρώων, των οποίων η αίτηση αναθεώρησης της δίκης τους απορρίφθηκε από το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο των ΗΠΑ στις 16/5/2009 χωρίς καμία αιτιολογία; Αραγε, είναι τυχαίο το γεγονός που αυτή τη μέρα προέβη και στην έκδοση του κειμένου της, με το οποίο εισάγει στις διακρατικές σχέσεις την αυθαιρεσία και την υποταγή, καταργώντας έτσι την Αρχή της Κυρίαρχης Ισότητας των Κρατών;
Σήμερα, με το απαράδεκτο πρόσφατο κείμενο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το γεμάτο μίσος, ψευδολογίες και αντικομμουνισμό, η υπεράσπιση της Κουβανικής Επανάστασης, του κουβανικού λαού και της κυβέρνησής του είναι καθήκον άμεσης προτεραιότητας.
Η υλοποίηση αυτού του καθήκοντος έχει διεθνή διάσταση και σημασία. Πρέπει να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη μας με κάθε τρόπο και μέσο. Να δείξουμε ότι ο κουβανικός λαός δεν είναι μόνος στον πανανθρώπινο αγώνα του. Συστρατεύονται δίπλα του λαοί και κινήματα. Να απαιτήσουμε την άρση του οικονομικού αποκλεισμού, την κατάργηση της Κοινής Θέσης, την αποφυλάκιση των πέντε αθώων Κουβανών, που επί 12 χρόνια κρατούνται σε φυλακές ύψιστης ασφάλειας των ΗΠΑ. Η Σοσιαλιστική Κούβα δεν είναι μόνη.