Οταν το ΚΚΕ εκτιμά ότι καμιά διαχείριση δεν μπορεί να βοηθήσει το σύστημα να ξεπεράσει τις αντιφάσεις του κι ότι η μία κρίση θα διαδέχεται την άλλη, γιατί αυτό είναι συστατικό του συστήματος, διάφοροι ρωτάνε «μα τι λένε τώρα οι κομμουνιστές;».

Ο χτεσινός «πανικός» στα χρηματιστήρια - ακόμα κι αν ήταν υπερβολική η προβολή από τα μέσα ενημέρωσης - ήρθε να επιβεβαιώσει πως το σύστημα είναι υποχρεωμένο να πηγαίνει από κρίση σε κρίση. Και ότι - βεβαίως - σε μια τέτοια αναμπουμπούλα, αυτοί που κερδίζουν, χαίρονται (ο λύκος είναι ακίνδυνος μπροστά τους). Ηδη χτες βγήκαν και ζητούσαν εδώ και τώρα νέες αποφάσεις για ό,τι δεν έχει ακόμα αποφασιστεί, όπως ένα ακόμα πιο πλατύ κύμα ιδιωτικοποιήσεων και απόλυτη ασυδοσία στην αγορά εργασίας.

Οταν το ΚΚΕ μιλά για τη δικτατορία των μονοπωλίων που καλύπτεται μ' έναν κοινοβουλευτικό μανδύα, πάλι διάφοροι σκίζουν, δήθεν - τις δαντέλες τους. Ομως, στον ίδιο τον αστικό Τύπο δημοσιεύονται πια αναλύσεις που εξηγούν πως το πολιτικό σύστημα στον καπιταλισμό δεν είναι τίποτα άλλο από μια ομπρέλα για να κάνουν καλύτερα τις δουλειές τους οι εταιρείες. Λένε, επίσης πως σ' αυτό το σύστημα όλα είναι τόσο πολύ εμπόρευμα που δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον κανόνα ούτε και αυτοί οι πολιτικοί που το στηρίζουν. Ετσι προκύπτει το «ο καθένας και η τιμή του».

Και για να μη μένουν απορίες για το πώς το συμφέρον του μονοπωλίου καθορίζει την πολιτική απόφαση, μόλις χτες κυκλοφόρησε η αποκάλυψη πως οι τρεις επιστήμονες που κατάρτισαν το πρόγραμμα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για τη γρίπη, ήταν ήδη χρυσά αμειβόμενοι από τις εταιρείες που πουλούσαν τα φάρμακα. Οι κυβερνήσεις ήρθαν να κάνουν πολιτική απόφαση αυτό που ήδη το λογιστήριο των εταιρειών είχε καθορίσει. Κι αυτή η απόφαση έφερε στο ταμείο δύο πολυεθνικών 7 δισ. δολάρια.

Αυτή η πραγματικότητα ζητάει την ανατροπή της. Και σ' αυτό το σημείο παρεμβαίνει ο αστικός Τύπος να πείσει τους ανθρώπους ότι η λύση βρίσκεται σε κάποια κάθαρση, στο πρόσωπο αυτού ή του άλλου πολιτικού. Μόνο που το σκάνδαλο δεν είναι αυτουνού ή του άλλου πολιτικού, αλλά το ίδιο το σύστημα.

Παράδειγμα οι ιδιωτικοποιήσεις. Αυτό που στις πρώτες θητείες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ εμφανίζονταν ως ανάγκη οι τότε κρατικοποιήσεις, τώρα καταγγέλλεται ως αναχρονισμός. Τότε έπρεπε τα χρέη των καπιταλιστών να ξεχρεωθούν από το κράτος. Οταν, με κρατικό χρήμα, καθάρισαν οι επιχειρήσεις από τα χρέη τους επιστράφηκαν στους καπιταλιστές, καθώς ανακαλύφθηκε ότι «το κράτος δεν μπορεί να παράγει κάλτσες». Η γραμμή άμυνας τότε έλεγε πως θα κρατηθούν οι στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις κι ώσπου αυτός που έχαψε το παραμύθι να πει «καλημέρα» το «ούτε μία μετοχή» έγινε «Ντόιτσε Τέλεκομ».

Ετσι και σήμερα. Οταν μεγάλα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα άρχισαν να «προστατεύουν» τα δάση, οι αρμόδιοι υπουργοί έπιναν νερό στο όνομα της διακήρυξης «άπαξ δάσος, πάντα δάσος». Αυτό που δεν ξεκαθάρισαν είναι σε ποιον θα ανήκει το δάσος και η εκμετάλλευσή του. Ετσι σήμερα όποιος πρόλαβε το ...Τατόι είδε. Το κυβερνητικό πλάνο προβλέπει να πληρώνεις εισιτήριο στον ιδιώτη επενδυτή, για να μπεις στο δάσος, όπως θα πληρώνεις διόδια στην με κρατικό χρήμα κατασκευασμένη «Εγνατία» που δίνεται όμως στις εταιρείες για να κερδίσουν από τη συντήρηση του οδικού δικτύου.

Απέναντι σ' αυτό το όργιο εξόφθαλμης παραχώρησης κρατικής ιδιοκτησίας στις εταιρείες, ο αστικός Τύπος έχει να αντιπαραθέσει μόνο το να γίνουν όλα με διαφάνεια, γιατί, λένε, ο τόπος δεν αντέχει άλλα σκάνδαλα.

Ετσι, καλύπτεται το πραγματικό σκάνδαλο που στη μόνιμη και σταθερή κλοπή της υπεραξίας από την εργατική δύναμη, προσθέτει και την κλοπή της προσόδου από την εκμεταλλεύσιμη γη. Κλοπές που σ' αυτό το σύστημα θεωρούνται αυτονόητες αρκεί να γίνονται με το γράμμα του νόμου.

Απέναντι σ' αυτόν τον τραγέλαφο το ΚΚΕ έχει διακηρύξει ότι η διέξοδος βρίσκεται στην κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και στη μετατροπή της γης σε λαϊκή περιουσία. Αντί για προτάσεις που θα κάνουν νομότυπη την κλοπή, το ΚΚΕ διακηρύσσει ότι πρέπει να καταργηθεί η ίδια η κλοπή.

Είναι προφανές πως καθώς κανείς δε δικαιούται να δηλώνει μια ζωή ξεγελασμένος, καθώς η συζήτηση πλέον προ πολλού έχει πάψει να αφορά στη μορφή της διαχείρισης, τώρα πια μόνο ένα μετράει: Πώς πλατιές λαϊκές μάζες θα συστρατευτούν σε μια μαζική πολιτική πάλη που θα έχει ως στόχο να ανατρέψει το σύνολο αυτής της πολιτικής μαζί με το σύστημα που αυτή καλύπτει και συντηρεί.