Επειδή γνωρίζουν καλά πως - έτσι όπως κατρακυλά από τη μια κρίση στην άλλη το σύστημα - καμιά διαχείριση δεν είναι πια ικανή να του δώσει ζωή σε βάθος χρόνου, δηλώνουν ωμά ότι για να εφαρμοστεί ο μηχανισμός στήριξης των καπιταλιστών, θα χρειαστεί να «πατήσουν σε πτώματα».

Ε, λοιπόν, αυτά τα «πτώματα» δεν πρέπει να είναι των εργατών.

Αν είναι να γίνει για κάποιον «νεκροθάφτης» ο μηχανισμός στήριξης, ας γίνει για την κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα, και την τάξη που υπηρετούν, κανένα πρόβλημα.

Προσπαθούν και τη λαϊκή κατακραυγή να τη μετατρέψουν σε πλεονέκτημά τους. Και ήδη αφήνουν να υπονοείται μια «απειλή» περί εκλογών από τις οποίες όμως, λένε, θα προκύψει «ακυβερνησία», άρα;

Εχουν να σώσουν πολλά, τα κέρδη τους, την εξουσία τους κι έτσι θα βρίσκουν τρόπο και να κυβερνούν, όσο σε μεγάλο αριθμό του πληθυσμού δε γίνεται στέρεη συνείδηση η ανάγκη να αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία. Οσο θα διατηρείται η αυταπάτη ότι διάφορα αστικά κόμματα εναλλασσόμενα, ή συγκυβερνώντας, ή διαλυόμενα για να ανασυντεθούν, μπορούν να εξυπηρετήσουν το λαϊκό συμφέρον, τόσο η αστική εξουσία θα παραμένει αδιατάραχτη, ακόμα κι αν έχουμε κάθε μέρα εκλογές.

Τι πρέπει να κρατήσεις από την αγωνία διαφόρων μήπως και αναδειχτεί σε «νεκροθάφτη» ο περιβόητος «μηχανισμός στήριξης»;

Οτι βλέπουν τον κίνδυνο η λαϊκή οργή να μην εκτονωθεί σε ανώφελους δρόμους, αλλά να πάρει σχήμα και μορφή (να έχει δηλαδή περιεχόμενο) τέτοια που να μη χωράει στο σημερινό σύστημα. Να χτίζεται, δηλαδή, μέσα από τους καθημερινούς αγώνες, ένα όλο και πιο ισχυρό λαϊκό μέτωπο που θα έχει διαρκώς απέναντι τα ίδια τα μονοπώλια, που θα βάζει, δηλαδή, πλώρη για άλλη οικονομία με άλλη εξουσία. Γιατί, όσο κι αν πασχίζουν να το κρύψουν, απ' όπου κι αν το πιάσεις η καπιταλιστική ιδιοκτησία είναι το πρόβλημα, η εξουσία των καπιταλιστών ως τάξης επίσης είναι το πρόβλημα. Οσο η συζήτηση συνεχίζεται για το πώς θα γίνει ανθρώπινο ένα απάνθρωπο σύστημα, χαμένοι θα είναι οι εργάτες. Και οι εργάτες, όπως πολλά δείχνουν, δεν είναι αποφασισμένοι να παραμένουν οι μόνιμα χαμένοι.

Αρα, καμιά αγωνία για το «πώς θα βγει το καλοκαίρι», οργάνωση και δράση, ώστε η εργατική τάξη να είναι έτοιμη - μαζί με τους συμμάχους της - σε κάθε στιγμή να δώσει τις επόμενες ταξικές μάχες, ως τη μεγάλη μάχη και να φτάσει ως το τέρμα.

Οταν η συμβουλή - αξίωση που δίνει ο αστός δημοσιογράφος είναι να βρεθούν πολιτικοί που για δύο χρόνια δε θα μετράνε πολιτικό κόστος, όλοι καταλαβαίνουμε πως ό,τι κι αν αποφασίσουν θα 'ναι τόσο σκληρό που αυτός που αποφασίζει θα πέσει πρώτος. Ας πέσει. Οι εργάτες να μείνουν όρθιοι.

Μόνοι τους το λένε: «Στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος δεν υπάρχουν άλλες επιλογές». Ωραία, ας βάλουμε πλώρη για άλλο σύστημα.

Μόνοι τους το λένε: «Οι συστημικές δυνάμεις δεν έχουν πολλές επιλογές». Ωραία, εμείς έχουμε άλλη επιλογή, χωρίς αυτούς, δηλαδή άλλο σύστημα. Αυτό δεν είναι πρόβλημα, είναι η λύση.

Ορισμένοι κάνουν σαν τις απατημένες. Τώρα ανακαλύπτουν τι ψήφισε η Βουλή με το Μνημόνιο. Αλλά και τώρα επιμένουν στην απάτη. Η σύνταξη έχει ήδη πάει με νόμο δικό τους στα 65 και με δεδομένη την πραγματικότητα στις εργασιακές σχέσεις, στα 65 θα μπορούν να βγουν στη σύνταξη μόνο δημόσιοι υπάλληλοι που θα έχουν πιάσει δουλειά στα 25. Ολοι οι άλλοι - για την ακρίβεια οι οικογένειές τους - θα εισπράξουν μετά θάνατο μόνο ένα τμήμα από τα έξοδα κηδείας. Αν αυτό δεν είναι λόγος για να έρθουνε τα πάνω κάτω, ποιος θα είναι ο λόγος;

Ναι, ο δρόμος που προτείνει το ΚΚΕ είναι δύσκολος. Απαιτεί υψηλότερη συνείδηση, αλλά είναι πραγματικός μονόδρομος και είναι ο δρόμος με το πραγματικά μικρότερο κόστος για τους εργάτες. Ο,τι δεν ανατραπεί σήμερα, θα είναι πιο σφιχτή θηλιά αύριο. Είναι άλλο να ξέρει ένας παλιός εργάτης τι χάνει και να θλίβεται, κι άλλο να μπαίνει ένα νέο παιδί στην αγορά εργασίας χωρίς να ξέρει καν αν θα βγει κάποτε. Εκεί ποντάρει η κυβέρνηση. Στη νέα βάρδια που χωρίς κατακτήσεις θα χρειαστεί να διανύσει πιο μακρύ χρόνο μέχρι να κατακτήσει ξανά ένα προς ένα όσα της χρειάζονται. Ποντάρει σε ένα τμήμα της εργατικής τάξης, την αριστοκρατία, που έχει συνδέσει το ιδιοσυμφέρον του με τα δύο αστικά κόμματα που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία. Ποντάρει σ' ένα μηχανισμό προπαγάνδας που τρώει από την κυβέρνηση και σπέρνει απογοήτευση με μια αντίληψη «καλύτερα λιγότερα σήμερα, παρά καθόλου αύριο». Ομως δεν υπάρχει «λιγότερα σήμερα». Σήμερα αφαιρούνται όλα και σε βάθος χρόνου.

Ακου λέει προειδοποίηση: «Θα βγουν στο δρόμο να αποτελειώσουν ένα σύστημα πριν τους αποτελειώσει».

Μακάρι να γίνει έτσι, έτσι πρέπει να γίνει.