Είναι σε όλους φανερό πως σήμερα όλο και περισσότερο δυσκολεύει η ζωή μας. Ο καθημερινός αγώνας της επιβίωσης μάς γεμίζει αγωνία και ανασφάλεια για το μέλλον. Κι αυτός ο αγώνας είναι άνισος. Η άρχουσα τάξη σχεδιάζει τη χειραγώγηση και την υποταγή των εργαζομένων και της νεολαίας. Μεγάλη βαρύτητα δίνει στις μορφές και στους τρόπους, «οργανώνει» την επίθεσή της, γίνεται πιο βάρβαρη, με στόχο να κάμψει κάθε φωνή αντίστασης.

Καθοριστικό ρόλο σ' αυτά της τα σχέδια, παίζουν σήμερα τα ΜΜΕ, ελεγχόμενα από το μεγάλο κεφάλαιο, παρεμβαίνοντας έμμεσα και άμεσα, στην πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική ζωή του τόπου. Η αλληλεγγύη, το δικαίωμα να αγωνίζεσαι, η φιλία, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ισοπεδώνονται και ξεφτιλίζονται μέσα από τα καθημερινά ριάλιτι σόου.

Τα παιδικά προγράμματα «εθίζουν» στη βία, στην εχθρότητα, στην παθητικότητα, στέλνοντας στα αθώα παιδικά μάτια τρομακτικά μηνύματα για τις «κλωνοποιημένες συνειδήσεις» του μέλλοντος, απαραίτητα συνδρομήτριες στην κινητή τηλεφωνία.

Η δύναμη της εικόνας, τα εύπεπτα, με ηλίθιο αλλά και χυδαίο χιούμορ σίριαλ, τα «σίριαλ» των ειδήσεων, καθηλώνουν τον εργαζόμενο, το νεολαίο, στο άνετο ή άβολο καναπέ του, να παρακολουθεί ανήμπορος και ανυπεράσπιστος τα γεγονότα. Ετσι παρακολουθεί τον κάθε Τριανταφυλλόπουλο, να τσαλαπατάει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, χωρίς ηθικούς κανόνες, να γίνεται «ήρωας», σώζοντας από βέβαιο θάνατο τους Γιαπωνέζους τουρίστες, από ένα ψυχολογικά άρρωστο άνθρωπο.

Παρακολουθεί τους μικρούς μαθητές του Γυμνασίου της Ν. Μηχανιώνας, να θυμώνουν και να κλαίνε μπροστά στην κάμερα για τη σημαία, χωρίς να μπορούν να προσδιορίσουν τα συναισθήματά τους, μα και κάποιους γονείς - μεμονωμένες ίσως περιπτώσεις - να σχίζουν τα ιμάτιά τους, πάλι μπροστά στις κάμερες, για το εθνικό μας σύμβολο, καλλιεργώντας στα παιδιά μας συναισθήματα μίσους και ρατσισμού. Τα χαμογελαστά πρόσωπα των πολιτικών της κυβέρνησης και μη, που στο όνομα της δύναμης της Ελλάδας, μάς δένουν πιο σφιχτά στο άρμα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Τέλος, ο Χριστόδουλος, με το νεανικό, χριστιανικό προφίλ του, δεν προσεγγίζει τη νεολαία μόνο με ανέκδοτα πια, αλλά τολμά και εκδίδει περιοδικά με ομώνυμο τίτλο (ΤΟΛΜΗ δηλ.), παίρνοντας θέση για τη λεγόμενη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, για τα τεκταινόμενα στην ελληνική κοινωνία και κυρίως συμβουλεύοντας τους πιστούς για το πώς θα ανάβουν το καντήλι στο σπίτι τους.

Και πριν μάς πιάσει ο φόβος και η αγωνία για το πότε θα «σβήσει» το δικό μας καντήλι, όντας ακόμη αρκετά νέοι, είναι φανερό πως η φθορά των συνειδήσεων στη σημερινή κοινωνία, έχει ξεπεράσει προ πολλού τις παραδοσιακές μεθόδους, οι μορφές είναι μελετημένες στα επιτελεία του συστήματος, δεν επιδέχονται διορθώσεις και στοχεύουν να κυριαρχήσουν άμεσα -και περνάει αυτό σήμερα - ο ατομισμός, το βόλεμα, η ιδιοτέλεια και σε τελική ανάλυση η υποταγή και ενσωμάτωση στο σύστημα. Τα παραπάνω μάς βάζουν επιτακτικά μπροστά στις ευθύνες μας σαν μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Αν για την άρχουσα τάξη το κύριο είναι να μας «εξαφανίσει», για μας το κυρίαρχο είναι, συγκροτημένα, με επαναστατικότητα αλλά και ρομαντισμό, με επίγνωση για τις θυσίες που απαιτούνται στις σημερινές σκληρές συνθήκες, αλλά και ανθρωπιά, να προχωρήσουμε το χτίσιμο του Μετώπου, μοναδική απάντηση και προοπτική.

Καθοριστικό ρόλο στους στόχους που βάζει σήμερα το Κόμμα, θα παίξει, κατά τη γνώμη μου, αποκλειστικά η ΚΟΒ. Η ΚΟΒ είναι το κλειδί. Μόνο με γερές ΚΟΒ μπορούμε να χτίσουμε το Μέτωπο. Να αντιλαμβανόμαστε άμεσα τις εξελίξεις και στα μεγάλα και στα επιμέρους ζητήματα. Η επιμόρφωση και η εξήγηση των πολιτικών γεγονότων, θα μας κάνουν πιο μεθοδικούς, πιο αποτελεσματικούς στην καθημερινή μας δουλιά. Τα μέλη των ΚΟΒ να είναι σε θέση να δίνουν προσανατολισμό, να ανοίγουν νέους δρόμους στο χώρο τους, να εμπνέουν στους εργαζόμενους, άνεργους, νεολαίους, την προοπτική του Μετώπου. Να καλλιεργούν με το προσωπικό τους παράδειγμα την αισιοδοξία, ότι αυτή η κοινωνία θ' αλλάξει μόνο μέσα από το συλλογικό αγώνα. Να καλλιεργούμε τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη.

Για να γίνουν όλα αυτά, χρειάζεται ιδεολογικοπολιτική θωράκιση των μελών της κάθε ΚΟΒ. Μόνο τότε θα παίζει το ρόλο του το μέλος του Κόμματος, δε θα περιορίζεται αποκλειστικά στην εκτέλεση των καθημερινών, πρακτικών καθηκόντων, μα θα διευρύνεται, θα αποχτάει ουσία και περιεχόμενο, θα διαμορφώνει και πιο συγκροτημένα θα υλοποιεί τους στόχους του Κόμματος.

Θα συμβάλλει στη διαμόρφωση θέσεων, θα ελέγχει και θα διαπαιδαγωγεί - γιατί όχι; - ακόμη και τα στελέχη του Κόμματος. Γιατί εξίσου σημαντικός ρόλος, που ναι μεν θίγουν διεξοδικά οι θέσεις, αλλά επιφανειακά, κατά τη γνώμη μου, κυρίως όσον αφορά στα κριτήρια ανάδειξης, είναι εκείνος των στελεχών.

Χωρίς διάθεση απολυτότητας και γενίκευσης, με αφορμή και τη στάση των στελεχών που «έθεσαν τον εαυτό τους εκτός Κόμματος», καταθέτω κάποιες σκέψεις. Σήμερα πιο επιτακτικά επιβάλλεται τα μέλη και τα στελέχη να είναι πρότυπα στο χώρο τους. Χωρίς να αγνοώ τις δυσκολίες, τα στελέχη κυρίως, δεν πρέπει να «βολεύονται» στη χρέωσή τους. Αυτό εγκυμονεί τον κίνδυνο της αυτάρκειας και της ωραιοποίησης της δουλιάς μας, κάποιες φορές δε, καλλιεργεί και αυταπάτες. Να νιώθουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι, να καλλιεργούν προς τα μέλη με τη στάση τους την ευθύνη της αυτοκριτικής, αλλά και το δικαίωμα της κριτικής, να είναι μέσα στη ζωή και όχι να την παρακολουθούν, να αντλούν δύναμη από τα προβλήματα και τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Να υποτάσσουν το «εγώ» τους στη δυναμική του «εμείς». Με το προσωπικό τους παράδειγμα να εμπνέουν σιγουριά και αισιοδοξία στα μέλη του Κόμματος. Να τα διακρίνει η ανιδιοτέλεια, η σεμνότητα, το ήθος και η ανθρωπιά, να παλεύουν και να λειτουργούν με τα κομμουνιστικά χαρακτηριστικά και τα χαρακτηριστικά της κομμουνιστικής ηθικής. Για να μην παρεξηγηθώ, ας μου επιτραπεί η ανάλυση ετυμολογικά. (*) «Κομμουνιστική Ηθική: πάγιες αρχές της είναι η αφοσίωση στην υπόθεση του κομμουνισμού, η διά της εργασίας αύξηση των κοινωνικών αγαθών, η συναίσθηση του κοινωνικού χρέους, ο ουμανισμός, ο διεθνισμός, η αλληλοβοήθεια, ο αμοιβαίος σεβασμός μέσα στην οικογένεια, η φροντίδα για τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού, η αδιαλλαξία απέναντι στην αδικία, στον παρασιτισμό και στον καριερισμό, απέναντι στους εχθρούς της ειρήνης κλπ.».

Να παλεύουμε καθημερινά, να κατακτούμε αυτά τα χαρακτηριστικά. Μόνο έτσι θα περιορίζουμε ή και θα μηδενίζουμε τον αναπόφευκτο - ίσως - εγωισμό που εμφανίζεται σε στελέχη κατά καιρούς, με αρνητικά αποτελέσματα τόσο για το Κόμμα, όσο και για το κίνημα.

Θα περιφρουρούμε τις αρχές μας, θα δρούμε συλλογικά δυναμώνοντας την αρχή του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, αντιμετωπίζοντας αποφασιστικά, αλλά κυρίως πειστικά κάθε «δεξιά» ή «αριστερή» απόκλιση. Θα διαπαιδαγωγούνται σωστά τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, με τις αρχές και τα ιδανικά μας. Θα πλησιάζουμε, θα πείθουμε, θα δίνουμε διέξοδο στον καθημερινό άνθρωπο, θα νιώθει πως αξίζει να μας εμπιστευτεί.

Κι αν η προσωπική μας επιλογή, να είμαστε μέλη του ΚΚΕ, έχει μεγάλη αξία και δε χαρίζουμε σε κανέναν τους αγώνες, τις θυσίες και το αίμα που έδωσαν ανώνυμοι και επώνυμοι αγωνιστές, στην 82χρονη ιστορία του, τόση και μεγαλύτερη αξία αποκτά σήμερα η διατήρηση και η περιφρούρηση αυτής μας της ιδιότητας. Το χρωστάμε σ' αυτούς, μα πάνω απ' όλα στα παιδιά μας και στα παιδιά του αύριο.

Συντροφικά

ΚΟΒ Παιδείας Ζωγράφου

(*) Σύντομο Κοινωνικοπολιτικό Λεξικό. Εκδόσεις «ΣΕ», Αθήνα 1995.