Παρασκευή 7 Μάη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 6
ΒΟΥΛΗ
ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Η αλλαγή στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας είναι πιο αναγκαία από ποτέ

Η παρέμβαση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη χτεσινή συζήτηση στη Βουλή

Η Αλέκα Παπαρήγα στο βήμα της χτεσινής συζήτησης

Eurokinissi

Η Αλέκα Παπαρήγα στο βήμα της χτεσινής συζήτησης
Σας κατανοώ, γιατί το θέμα έχει κορεστεί. Οσο πιο πολύ συζητάμε αυτό το καίριο θέμα για τον ελληνικό λαό, τόσο πιο βαρετή και απεχθής γίνεται η συζήτηση στη Βουλή. Και αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι τι γίνεται και τώρα, και αύριο, και μεθαύριο, και σε ένα χρόνο έξω από τη Βουλή. Εδώ τελείωσε το πράγμα.

Επιτρέψτε μου να σταθώ σε ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη, για να εξηγήσω - για να μη λέω κενά και μεγάλα λόγια - γιατί το ΚΚΕ δεν θαυμάζει την αστική δημοκρατία, το διεθνές δίκαιο και το εσωτερικό δίκαιο στην Ελλάδα, το οποίο βεβαίως είναι κομμένο και ραμμένο στο διεθνές δίκαιο.

Στα τέλη του 1997 - αν θυμάμαι καλά ήταν Δεκέμβρης ή το πολύ να ήταν Γενάρης του 1998 - ο τότε διορισθείς πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών κ. Νίκολας Μπερνς, ο οποίος πήρε μετά και ανώτερα αξιώματα και ο οποίος ήταν και επί Μπους και επί Κλίντον, ζήτησε να κάνει εθιμοτυπική επίσκεψη στα γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, όπως έκανε και με όλα τα Κόμματα. Τότε, δεν είχε γίνει ακόμα ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία. Είπαμε, ας το δεχτούμε. Εθιμοτυπική διπλωματική επίσκεψη.

Ξεκίνησε ο κ. Μπερνς στη συνάντηση που είχαμε, ως εξής: Κακώς το ΚΚΕ αντιμετωπίζει έτσι την πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν είμαστε στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας την ύπαρξη και δράση ενός Κομμουνιστικού Κόμματος κ.λπ. και ότι εν πάση περιπτώσει οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αλλάξει, σέβονται τις αποφάσεις των λαών. Γι' αυτό, επιπροσθέτως παρακάλεσε: Δε χρειάζονται να γίνονται πορείες μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία. Απηχεί παλαιότερες εποχές.

Από τη χτεσινή συνεδρίαση της Βουλής
Από τη χτεσινή συνεδρίαση της Βουλής
Του είπα, λοιπόν, κι εγώ - του ζήτησα, όμως, να μου απαντήσει ειλικρινά - το εξής: Πείτε, λέω, υποθετικά, γιατί δεν είναι κανένα άμεσο ζήτημα, δε ζούμε στα ροζ σύννεφα, ότι ο ελληνικός λαός αναδεικνύει στη διακυβέρνηση του τόπου το ΚΚΕ ή μία κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει το ΚΚΕ με συμμάχους. Κι αναδεικνύεται, έχουμε καινούργια κυβέρνηση με λαϊκή πλειοψηφία.

Του λέω: Ξέρετε, ένα από τα πρώτα μέτρα που θα πάρει αυτή η κυβέρνηση είναι να κλείσει τις αμερικάνικες βάσεις. Γιατί αυτό θα το έχει βάλει προεκλογικά στο λαό, δε θα κάνουμε σαν τις προηγούμενες κυβερνήσεις, θα το έχουμε βάλει. Θα μας έχει ψηφίσει ο λαός. Και αυτό θα το κάνουμε. Από τα πρώτα μέτρα που θα πάρουμε. Αυτό που δεν ξέρω να σας πω είναι αν θα δώσουμε προθεσμία ένα με τρεις μήνες, γιατί υπάρχει και η τεχνική πλευρά του ζητήματος, πώς θα φύγουν οι βάσεις. Τι θα κάνετε τότε;

Κοντοστέκεται. Του λέω, θέλω, σας παρακαλώ, να μου απαντήσετε ανοικτά και καθαρά. Κι ούτε πρόκειται να κάνω καμία δημόσια δήλωση τώρα. Πρεσβευτής είστε. Καταλαβαίνω. Μου λέει: Αυτό δεν πρόκειται να το δεχθούμε. Του απαντάω: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Είστε ειλικρινής. Το ξέρουμε ότι δεν θα το δεχθείτε και γι' αυτό αυτήν την αστική δημοκρατία που εσείς υπολήπτεστε, εμείς δεν την υποληπτόμαστε. Κι εμείς όταν θα είμαστε διακυβέρνηση θα το κάνουμε αυτό εν γνώσει ότι δε θα το δεχθείτε.

Πάνω απ' όλα, όμως, θα το έχει εγκρίνει ο ελληνικός λαός, γιατί εμείς στον ελληνικό λαό προτείνουμε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, ο οποίος έχει θυσίες - βεβαίως - έχει κινδύνους. Εμείς, όμως, λέμε χίλιες φορές να κάνεις θυσίες για μια άλλη κοινωνία που θα επιλέξεις, που θα πεισθείς να το κάνεις και όχι με διάφορα ροζ σύννεφα, όμορφα λόγια ή να υφίστασαι θυσίες οι οποίες όχι μόνο είναι μονόπλευρες - αυτή είναι η μία πλευρά - αλλά είναι σε βάρος σου.

Τρομοκρατία με τα δημοσιονομικά

Μιλάμε σήμερα για ένα μνημόνιο και για μια συνολική πολιτική, η οποία με τα σημερινά δεδομένα, μέχρι το 2014, έχει κόψει στο λαό ένα ποσό 45 δισ. θυσίες. Αυτό είναι μέχρι το 2014 με τα σημερινά δεδομένα. Μετά από τρεις μήνες, μετά από έξι μήνες μπορεί να είναι 50, 60 δισ. κ.λπ.

Θα σταθώ προς στιγμήν σε αυτά τα δημοσιονομικά - τα οποία λέτε - και τη λογιστική αντιμετώπιση της κρίσης. Η κρίση δεν είναι λογιστικό ζήτημα, είναι καθαρά πολιτικό, είναι ζήτημα σχέσεων ιδιοκτησίας, αλλά εν πάση περιπτώσει θα σταθούμε, λοιπόν, και εμείς στα λογιστικά και στα δημοσιονομικά. Λέτε σήμερα στον ελληνικό λαό ότι μετά από τρία χρόνια θα έχει αναγεννηθεί η Ελλάδα εάν κάνει αυτές τις θυσίες. Και εμείς απαντάμε: από πού το βγάζετε αυτό;

Η Ελλάδα είναι ενταγμένη και προσαρμοσμένη μέσα στην Ευρωζώνη και γενικότερα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, που εμείς αυτήν την προσαρμογή τη θεωρούμε ως έναν παράγοντα επιπρόσθετο που όξυνε την κρίση. Με βάση, λοιπόν, την εαρινή έκθεση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μέχρι το 2011 το δημόσιο χρέος της Ευρωζώνης, το διακυβερνητικό χρέος της Ευρωζώνης, θα έχει αυξηθεί κατά 20% και γενικότερα της Ευρωπαϊκής Ενωσης κατά 22%. Η συμμετοχή της Ελλάδας είναι πολύ μικρή στο χρέος της Ευρωζώνης, γιατί η ελληνική οικονομία έχει μια πολύ μικρή συμμετοχή.

Και σας απαντάω: Πώς η Ελλάδα θα έχει αναγεννηθεί, αφού για όλους αντάμα τους συμμάχους προβλέπεται επιδείνωση για το 2011; Και όταν στην εαρινή έκθεση που δημοσιεύεται και σήμερα υπάρχει η εξής πρόβλεψη ότι: Στην Ελλάδα θα είναι κοντά μείον 2% το κόστος των μισθών, δηλαδή αρνητικό, δηλαδή δε συμμετέχει στα προβλήματα της Ευρωζώνης. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, επίσης, θα είναι αρνητικό μείον 2,5%.

Θέλετε να πείσετε τον ελληνικό λαό ότι πρέπει να δεχτεί θυσίες μισθών κ.τ.λ. για να ανακάμψει η Ελλάδα. Και δεν μπορούμε τώρα να μιλάμε για την Ελλάδα, πρέπει να μιλάμε για την Ευρωζώνη, αφού η Ελλάδα ανήκει σε ένα μηχανισμό όπου οι διάφορες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης διμερώς θα δανείζουν. Μα αυτές είναι οι εξελίξεις. Χρησιμοποιώ ένα επιχείρημα με τη λογική που λειτουργείτε εσείς, γιατί δεν είναι η δικιά μας αφετηρία αυτή, εμείς έχουμε άλλη αφετηρία. Αλλά εν πάση περιπτώσει, να πάμε και στα δικά σας επιχειρήματα.

Να χρησιμοποιήσω και ένα δεύτερο επιχείρημα, πάλι με τη δική σας δημοσιονομική λογική, όχι με τη δική μας ταξική λογική. Τρομοκρατείτε τον ελληνικό λαό ότι αν δε σκύψει το κεφάλι και δεν παραιτηθεί από στοιχειώδεις συνδικαλιστικές ελευθερίες, όχι από το δικαίωμα να μη σεβαστεί τους άδικους νόμους που υπάρχουν, ότι σε δύο - τρεις μήνες δε θα μπορούν να του καταβάλουν τις συντάξεις. Γιατί αυτή είναι η τρομοκρατία, αφού δεν μπορείτε να πείσετε, προσπαθείτε να τρομοκρατείτε.

Λέμε το εξής πράγμα: Με βάση τις δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού πόσο είναι το κόστος των αποδοχών και των συντάξεων, εννοείται για το Δημόσιο; Είναι 26 δισ. ευρώ. Πόσο είναι τα κρατικά έξοδα για ασφάλιση, για περίθαλψη, για κοινωνική προστασία; Είναι 15 δισ. ευρώ. Αρα, 26 δισ. ευρώ και 15 δισ. ευρώ μας κάνουν 41 δισ. ευρώ, άντε να τα στρογγυλοποιήσουμε και να τα κάνουμε 42 δισ. ευρώ.

Τι προβλέπετε ότι θα εισπράξετε προ των νέων εισπρακτικών μέτρων; Αυτά που είχατε αρχικά υπολογίσει, δηλαδή σύνολο φορολογικών εισόδων - δε λέμε το καινούργιο κοστούμι που κόψατε - 54 δισ. ευρώ. Λέω την ταμειακή σας λογική. Εμείς έχουμε άλλη μεθοδολογία προσέγγισης των στατιστικών, αλλά να προσχωρήσουμε στη δικιά σας. Γιατί θα γίνει στάση συντάξεων;

Αλλο πράγμα να μου πείτε, ότι εμείς θέλουμε ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση που θέλουμε να εξασφαλίσουμε την απρόσκοπτη κερδοφορία του κεφαλαίου. Αυτό μάλιστα. Αυτό, όντως, είναι ένα πολύ λογικό πρόγραμμα διεξόδου που προτείνετε. Τώρα αν είναι εύστοχο, αν είναι καλύτερο το μείγμα της Νέας Δημοκρατίας ή καλύτερο το μείγμα το άλλο, αυτό δεν το ψάχνουμε, γιατί εμάς δεν μας ενδιαφέρει το μείγμα, μας ενδιαφέρει αυτό που φτιάχνετε.

Ο πραγματικός χαρακτήρας της κρίσης

Και με την ευκαιρία, αναρωτιέμαι, θα μπορούσε να γίνει μια ειλικρινής συζήτηση διαφωνούντων στη Βουλή για το πού οφείλεται η κρίση - δεν είναι μόνο ότι παίρνετε αντεργατικά μέτρα, τα οποία θα είναι τουλάχιστον μέχρι το 2020, αναπροσαρμοζόμενα συνεχώς και πάει λέγοντας - μια συζήτηση μακριά από το ψέμα.

Γιατί ή λέτε ψέματα - και η Νέα Δημοκρατία - ή λέτε συνειδητά ψέματα, ή με συγχωρείτε, αλλά θα πω ότι έχετε έναν ανορθολογισμό και μία προχειρότητα - προτιμούμε το πρώτο - και να βάλουμε το εξής ερώτημα: Η κρίση στην Ελλάδα και στην ευρωζώνη, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η διεθνής κρίση πού οφείλεται; Στα λαμόγια και στις μίζες; Οχι ότι δεν υπάρχουν τέτοια. Υπάρχουν και παραϋπάρχουν. Και εργατική αριστοκρατία και εξαγορασμένοι υπάρχουν. Και λαθεμένες επιλογές και από την οπτική που έχετε εσείς μπορεί να υπάρχουν. Και ανίκανοι υπουργοί.

Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση. Για πρώτη φορά το παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν έχει μείωση, με την Κίνα και την Ινδία να έχουν 8%, 9% ανάπτυξη. Δεν έχει ξαναγίνει αυτό, τέτοια συντονισμένη και ταυτισμένη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Παντού είναι τα λαμόγια, αυτοί που διόριζαν τα ανίψια τους, τα παρανίψια τους; Τα Stage είναι; Οι Stagiers είναι, όπως τους λέτε; Αυτό φταίει;

Ορισμένοι ιδεολόγοι εκπρόσωποι και οικονομολόγοι του συστήματος και αυτά τα "think tank" που υπάρχουν κάνουν πολύ πιο ουσιαστική συζήτηση. Δεν φαντάζομαι να είστε τόσο τραγικά ανίκανοι να προσεγγίσετε τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης από τη σκοπιά του συστήματος. Οχι! Θέλετε να πείσετε τον κόσμο ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κακή διαχείριση και κλεψιά.

Και μη σας κάνει εντύπωση όταν λένε "κλέφτες, κλέφτες". Αφού εσείς τα λέτε. Ολη μέρα "εσύ έκλεψες", "Οχι, εσύ έκλεψες. Οι φίλοι, τα λαμόγια, οι συγγενείς, οι συμπέθεροι, οι κουμπάροι". Αυτή τη δουλειά κάνετε. Γιατί; Συνειδητά το κάνετε. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι έχετε τέτοια ανικανότητα και τόσο επιστημονικά υπολείπεστε και έχετε τέτοιο ανορθολογισμό. Σας συμφέρει αυτή τη στιγμή να τα βάζετε με ορισμένες συνέπειες που υπάρχουν και όχι με τη βαθύτερη αιτία.

Η κρίση και η ύφεση έρχονται ύστερα από υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, είτε χρηματικών είτε εμπορευμάτων; Ναι. Ετσι είναι πάντα. Οποια κρίση και αν υπήρχε στον καπιταλισμό, ήρθε μετά από μία εκτίναξη. Εξηγήστε το αυτό. Πού οφείλεται;

Εμείς προσπαθούμε - πραγματικά έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον - να την κάνουμε αυτή τη συζήτηση, αλλά μέσα στον κόσμο. Εδώ δεν έχει καμία αξία, γιατί εδώ, πέρα από λαμόγια και λαμογιές δε συζητιέται κάτι άλλο. Στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα υπάρχει ένας μεγάλος πονοκέφαλος. Δεν είναι το κέντρο η Ελλάδα - και η Ελλάδα έχει τα ίδια συμπτώματα, οι ιδιαιτερότητες είναι δευτερεύουσες - ούτε την κρίση τη δημιούργησε η διαχείριση του ΠΑΣΟΚ και η διαχείριση της Νέας Δημοκρατίας. Εδώ υπάρχει ένας πολύ μεγάλος πονοκέφαλος. Αυτή η συζήτηση γίνεται και, εάν θέλετε, εν μέρει και σε ένα βαθμό με κακέκτυπο τρόπο περνάνε και οι διαφωνίες μέσα στη Βουλή και σε άλλους χώρους.

Υπάρχει το εξής πρόβλημα που συζητιέται: Πού θα γίνει η ρύθμιση; Πού θα βάλουμε ένα φρένο; Ποιο φρένο; Στην καπιταλιστική αγορά που δεν μπαίνει φρένο, που έχει τους δικούς της νόμους; Τα ίδια έγιναν και στο σοσιαλισμό. Και ο σοσιαλισμός είχε τους δικούς του νόμους και όταν το πολιτικό υποκείμενο δεν παίρνει υπόψη τους νόμους της σοσιαλιστικής οικονομίας, όπως και της καπιταλιστικής - ή θα τους υπηρετείς πιστά, με ικανότητα, ή θα τους παραγνωρίζεις - όπως έγινε στο σοσιαλισμό, φθάνουμε εκεί που φθάσαμε.

Εδώ πού θα βάλουμε τη ρύθμιση; Οι τράπεζες θα είναι ο άξονας της ρύθμισης της κρίσης; Μέσω ποιων; Μέσω πολιτικών προγραμμάτων σταθερότητας; Γίνεται μια τέτοια διαπάλη και δεν έχει βρεθεί λύση.

Και εδώ δείχνει ακριβώς ότι η κρίση είναι τόσο βαθιά. Και δείχνει και ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να ξεπερνά την κρίση όπως την ξεπέρναγε πριν. Και γι' αυτό τα πράγματα είναι ακόμη πιο επικίνδυνα για τους εργαζόμενους. Τα κόμματα, οι υπηρέτες αυτού του συστήματος, χειρίζονται τα πράγματα ανάλογα. Διότι παλαιότερα τι έκανε το σύστημα; Απαξίωνε το χρηματικό κεφάλαιο και τα εμπορεύματα. Τα υποτιμούσε, για να μπορέσει να ξαναμπεί το σύστημα σε μια ρότα, να ξαναβγάλει την κερδοφορία.

Σήμερα, αυτή την απαξίωση δεν την κάνει. Γιατί δεν την κάνει; Εκεί γίνεται ο τσακωμός. Και αν δεν κάνει την απαξίωση του κεφαλαίου, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει όχι φιλολαϊκά - φιλολαϊκά δεν πρόκειται ποτέ να αντιμετωπιστεί - αλλά εν πάση περιπτώσει να αντιμετωπίσει τα δικά του, έστω προσωρινά, αδιέξοδα. Και εδώ έχουμε το εξής φαινόμενο: γιατί δεν τα συζητάμε αυτά; Οι τιμές των εμπορευμάτων αντί να πέφτουν, στα περισσότερα ανεβαίνουν, ενώ συνήθως στην κρίση πέφτουν τα εμπορεύματα. Αυτό δε γίνεται. Και έχουμε αύξηση. Και δε μιλάω μόνο για την Ελλάδα. Μιλάμε γενικότερα.

Ο λαός αλλάζει τους νόμους

Εμείς τα μελετάμε αυτά. Από ποια σκοπιά; Οχι για να προσφέρουμε λύσεις να τονωθεί το καπιταλιστικό σύστημα. Δε μας ενδιαφέρει. Ούτε για να βοηθήσουμε το πολιτικό σύστημα να τα βγάλει πέρα. Αλλά γιατί πρέπει το εργατικό λαϊκό κίνημα να ξέρει πού πάνε τα πράγματα και να αξιοποιήσει την κρίση του συστήματος προς όφελός του.

Και αν θέλετε, το θέμα της αλλαγής στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας γίνεται περισσότερο αναγκαίο από ποτέ, παρά το γεγονός ότι υποκειμενικά σήμερα η μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού δεν την είχε επιλέξει, αλλά τουλάχιστον εμείς σαν ζύμωση και κατεύθυνση δράσης θα το βάζουμε.

Γιατί δεν πέφτουν οι τιμές των εμπορευμάτων; Πάρτε τις τιμές των κατοικιών. Γιατί δεν πέφτουν; Και εδώ υπάρχει πρόβλημα. Και τι μέτρα παίρνετε από τη σκοπιά σας; Συνεχώς υποτίμηση, πιο φτηνή εργατική δύναμη. Αυτό έχει και την αντίφασή του. Και τα λέτε μεταξύ σας, ότι τα μέτρα που παίρνετε θα οδηγήσουν σε ύφεση.

Αυτό λέτε. Και δεν τα έχετε βρει ως υποστηρικτές και απολογητές αυτού του συστήματος, πού θα δώσετε βάρος. Θα προχωρήσετε σε υποτίμηση του κεφαλαίου, να φύγει και από τη μέση το πλασματικό κεφάλαιο, ή θα δώσετε και το τελευταίο χτύπημα στην εργατική δύναμη; Και φοβάστε, όπως λέτε, τις κοινωνικές εκρήξεις. Βεβαίως τις φοβάστε. Εμείς δεν τις φοβόμαστε, παρότι ξέρουμε ότι μέσα σε αυτό το κίνημα θα μπουν και λαϊκές μάζες που δεν έχουν την απαιτούμενη εμπειρία και που μπορεί, αν θέλετε, να πέσουν και σε προβοκάτσιες.

Και με αυτήν την έννοια, όταν ωριμάζει αντικειμενικά η συζήτηση για την εναλλακτική πρόταση εξουσίας, εμείς δεν πρόκειται να την υποκαταστήσουμε με το να σας προτείνουμε αν θα βγαίνει κάποιος στη σύνταξη στα 67 ή στα 68 ή στα 70. Σήμερα πολύ περισσότερο από ποτέ πρέπει να προβληθεί το εξής ζήτημα: Αν τον 19ο αιώνα ζητούσαν οι εργαζόμενοι 8ωρο, σήμερα με την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας τι πρέπει να ζητήσουν; Εδώ, να συζητήσουμε τι πρέπει να ζητήσουν.

Εδώ βγαίνετε και λέτε ωμά - και όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά και η Νέα Δημοκρατία και αυτό το υποστήριζαν και άλλα κόμματα από τη δεκαετία του '90, αν και τώρα μερικοί αλλάζουν, ελίσσονται - ότι έχουν αλλάξει οι μορφές απασχόλησης. Γιατί έχουν αλλάξει οι μορφές απασχόλησης; Από πού και ως πού άλλαξαν οι μορφές απασχόλησης; Η σταθερή δουλειά, ο ελεύθερος χρόνος, τι άλλαξε;

Ναι, ένα πράγμα άλλαξε. Οι νέες τεχνολογίες δίνουν τη δυνατότητα στους καπιταλιστές να ελαστικοποιούν το χρόνο εργασίας, κάτι που δεν μπορούσαν να το κάνουν παλιότερα. Εμείς, λοιπόν, ακριβώς λέμε ότι οι νέες τεχνολογίες πρέπει να δώσουν τη δυνατότητα να ανέβει η παραγωγικότητα, να μειωθεί ο χρόνος εργασίας, να ανέβουν οι μισθοί και τα μεροκάματα. Εμείς δεν πρόκειται να σας συνδράμουμε, για να βγει το κεφάλαιο από τα αδιέξοδά του. Αυτό δεν πρόκειται να το κάνουμε. Καθαρά πράγματα.

Και για μας εγγύηση δημοκρατίας, δημοκρατικής ατμόσφαιρας και των πάντων είναι ο λαός ο οργανωμένος, με πρόγραμμα πάλης, με κατεύθυνση, με αντοχή - γιατί θα υπάρχουν δυσκολίες στην πάλη - και τώρα πια το ζήτημα της αλλαγής τάξης στην εξουσία, είναι ένα κυρίαρχο ζήτημα, ανεξάρτητα αν υποκειμενικά αυτή τη στιγμή έχουν ωριμάσει όλες οι προϋποθέσεις.

Και αφήστε όλα αυτά τα οποία συζητούνται τώρα, τι είναι νόμιμο, τι δεν είναι κ.λπ. Ο λαός με την πλειοψηφία του μπορεί να αλλάζει τους νόμους. Και πρώτα αλλάζουν οι νόμοι μέσα στην κοινωνία και μετά γίνονται νόμοι. Αλίμονο αν οι νόμοι αλλάζουν από το κεφάλι τους. Και μη μας φοβίζετε γι' αυτό.

Δεν πρόκειται να μας στριμώξετε

Και πρέπει να σας πω ότι για πρώτη φορά σε αυτήν την αίθουσα - το έθιξε και ο Γιώργος ο Μαρίνος - για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια ακούσαμε έκκληση συστράτευσης Νέας Δημοκρατίας, ΠΑΣΟΚ και ΛΑ.Ο.Σ. κατά ΚΚΕ, έτσι επίσημα.

Και πρέπει να σας πω ότι είμαστε μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια.

Και σας ξεκαθαρίζω το εξής πράγμα: Είμαστε διδαγμένοι περισσότερο από ποτέ και διδασκόμαστε και από την προσφορά μας και διδασκόμαστε και από τις αδυναμίες μας και από τα λάθη μας. Ενα πράγμα δεν πρόκειται να πετύχετε; Να μας στριμώξετε. Να μας παρεμποδίσετε στη δράση. Αυτό μη σας περνάει από το νου. Και θα γυρίσει μπούμερανγκ. Αυτό να το ξέρετε. Διότι, ενενήντα δύο χρόνια, ξέρουμε πάρα πολύ καλά με ποιους έχουμε να κάνουμε. Λοιπόν, μη φανταστείτε τέτοιο πράγμα. Μην ονειρεύεστε καρβέλια.

Γι' αυτό έφερα και το παράδειγμα του κ. Μπερνς. Αυτή τη δημοκρατία εμείς δεν τη σεβόμαστε. Αυτός που θα επιβάλει την πραγματική δημοκρατία είναι ο λαός, όχι το ΚΚΕ. Το ξέρουμε πάρα πολύ καλά, ο λαός. Ο ορίζοντας είναι ανοιχτός και δεν πρόκειται να μας κάνετε να διστάσουμε ή να δειλιάσουμε. Μερικοί είναι αδίστακτοι. Εμείς είμαστε πολύ θαρραλέοι να αντιμετωπίσουμε αυτά τα ζητήματα.

Περάσαμε από πολλές συμπληγάδες, παραλίγο να γλιστρήσουμε, παραλίγο δεν ξέρω τι. Να σας πω κάτι; Τώρα δε θα μας το συγχωρήσει κανένας, να υποκύψουμε σε εκβιασμούς. Πριν τριάντα, σαράντα, πενήντα χρόνια ήσουν πιο άπειρος, μπορούσες να κάνεις και λάθη από απειρία. Σήμερα, είτε από απειρία είτε από δειλία, δε θα μας τα συγχωρήσει κανείς.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ