Τον Δεκέμβρη του 2008, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε «εξέγερση» το ξέσπασμα μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, δίνοντάς του επικές διαστάσεις, με έκδηλο το άγχος να κατοχυρώσει λάθρα ένα νέο αγωνιστικό υποκείμενο, στην θέση της πρωτοπόρας εργατικής τάξης.

Σήμερα, διά στόματος του επικεφαλής του Α. Τσίπρα, χαρακτηρίζει «εξαλλοσύνες» (26/4, δελτίο ειδήσεων ΜΕΓΚΑ) τις κινητοποιήσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και το δικαίωμα των απεργών να περιφρουρούν τις κινητοποιήσεις τους. Είναι ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να φέρει την πραγματικότητα στα μέτρα του και να επιβεβαιώσει τη χρησιμότητά του στη θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος.

Πρόκειται για το κόμμα που όταν το σύστημα «πόνταρε» ανοιχτά στο ΠΑΣΟΚ προεκλογικά, το πριμοδοτούσε με κάθε τρόπο:

-- Τον Σεπτέμβρη του 2009 ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε: «Το ΠΑΣΟΚ λέει σωστά πράγματα, δεν ξέρω όμως αν είναι αρκετά». Και: «Από το ΠΑΣΟΚ οι πολίτες έχουν άλλες απαιτήσεις». Ενώ ο Δ. Παπαδημούλης τόνιζε: «Θα είμαστε δύναμη ελέγχου για την τήρηση θετικών δεσμεύσεων, που θα κρατάει τα μπόσικα».

-- Δύο μέρες πριν τις εκλογές (2/10/2009), ο Γ. Δραγασάκης δήλωνε για το ΠΑΣΟΚ: «Δεσμεύεται ότι θα καταργήσει όλους τους νόμους που ψήφισε η ΝΔ και περιορίζουν εργασιακά δικαιώματα. Αυτό είναι θετικό (...) Δεύτερη ανάλογου χαρακτήρα δέσμευση, που περιλαμβάνει το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, είναι η δέσμευση να καταργήσει τους νόμους που περιορίζουν ασφαλιστικά δικαιώματα». Αντιγράφουμε απ' το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ ορισμένα απ' όσα κάνουν πως «δεν είδαν» οι οπορτουνιστές: «Παράταση του ασφαλιστικού βίου. Διαχωρισμός των προνοιακών παροχών απ' τις ασφαλιστικές. Ενίσχυση της ανταποδοτικής σχέσης εισφορών - παροχών. Αμεση προώθηση ενοποίησης ταμείων. Αναμόρφωση του κανονισμού Βαρέων και Ανθυγιεινών».

Προεκλογικά συνέδραμαν την προσπάθεια της πλουτοκρατίας για να αναρριχηθεί το ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική εξουσία, εξωραΐζοντας την εικόνα του, καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες στον λαό ώστε και να ατονήσει η ετοιμότητά του, την ώρα που όλα συνηγορούσαν υπέρ του ότι έρχεται θύελλα αντιλαϊκή - αντεργατική. Και συνέχισαν να το πράττουν και μετά τις εκλογές:

-- Την επομένη, στις 5/10/2009, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με ανακοίνωσή του σπεύδει να συνηγορήσει υπέρ μιας «ελάχιστης περιόδου χάριτος».

-- Στις 13/10/2009, η ΠΓ του ΣΥΝ σε ανακοίνωσή της επιμένει στην καλλιέργεια κλίματος αναμονής σε ό,τι αφορά στην πολιτική που θα εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ, προσάπτοντάς του απλώς και μόνο «μη συγκεκριμένες δεσμεύσεις (...) ασαφές πρόγραμμα».

-- Στις 15/10/2009, ο Δ. Παπαδημούλης επαναλαμβάνει την προσήλωση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην «προγραμματική αντιπολίτευση», και τονίζει: «Αν βλέπουμε κάτι αρνητικό, μια αθέτηση δέσμευσης, μια αντιλαϊκή επιλογή, τότε φυσικά θα αντιτασσόμαστε».

-- Τον Οκτώβρη του 2009 ο Αλ. Τσίπρας δηλώνει και ουσιαστικά διαμηνύει στο ΠΑΣΟΚ να επιταχύνει, να εκμεταλλευτεί το κλίμα προσδοκιών που είχαν καλλιεργήσει στον λαό: «Αναμφίβολα υπάρχει ένα θετικό κλίμα, υπάρχει μια πίστωση χρόνου από τους πολίτες. Και αυτή την πίστωση χρόνου, οφείλει η κυβέρνηση να την επωφεληθεί. Εμείς βλέπουμε ότι το πρώτο διάστημα υπάρχουν και θετικές εξαγγελίες, αλλά και αντιφατικές πρακτικές».

-- Τον ίδιο μήνα, η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζοντας να καθησυχάζει το λαό, επικροτεί τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, για τις οποίες δηλώνει ο επικεφαλής του: «Ακούσαμε σήμερα θετικές εξαγγελίες (...) Κύριε πρωθυπουργέ, έχετε μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποδείξετε ότι είστε ειλικρινείς, όταν λέτε ότι είστε διατεθειμένοι για μεγάλες ρήξεις και τομές. Κάντε το και πρώτα εμείς θα το χαιρετίσουμε».

Την ίδια περίοδο, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει ενεργά στην κυρίαρχη προπαγάνδα ότι η νέα κυβέρνηση έχει μεν καλές προθέσεις, αλλά παρέλαβε χάος.

-- Ελεγε ο Αλ. Τσίπρας, νομιμοποιώντας το άλλοθι της «καμένης γης»: «Η πραγματικότητα είναι ότι δεχόμαστε ως χώρα ισχυρότατες πιέσεις για μεταρρυθμίσεις εις βάρος των εργαζόμενων (...) αυτή είναι η πίεση που δεχόμαστε απ' αυτό που εσείς ονομάζετε "διεθνείς αγορές" (...) το κρίσιμο, λοιπόν, ερώτημα είναι: Θα ενδώσετε, κύριε πρωθυπουργέ;».

-- Τον Νοέμβρη, ξεκινάνε άλλο τροπάρι: «Εχω ενδείξεις ότι η κυβέρνηση έχει χάσει τον προσανατολισμό και τον μπούσουλά της, εξαιτίας των σφοδρών πιέσεων που δέχεται απ' τις Βρυξέλλες», δηλώνει ο Αλ. Τσίπρας και τον Δεκέμβρη επιμένει: «Ποιος κυβερνάει τελικά αυτόν τον τόπο (...) ο κυρίαρχος λαός που αποφάσισε εγκρίνοντας προγράμματα ή οι χρηματαγορές που θέλουν να επιβάλουν τη δική τους επιλογή με τρόπο που ξεπερνάει τη δημοκρατία;». Ταυτόχρονα, ο Δ. Παπαδημούλης εγκαλεί τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που δεν δουλεύουν εντατικότερα για την προώθηση μιας πολιτικής που είναι πλέον καθαρό ότι θα σφαγιάσει δικαιώματα: «Ο πρωθυπουργός λέει ορθοπεταλιά και εσείς κάνετε χάζι»!

-- Δεκέμβρη και Γενάρη η ηγεσία του ΣΥΝ επιμένει να εξωραΐζει την εικόνα του ΠΑΣΟΚ, αναπαράγοντας την αυταπάτη ότι η κυβέρνηση δεν δρα και αποφασίζει συνειδητά, ως πολιτικός εκπρόσωπος της αστικής τάξης. Από τον Αλ. Τσίπρα, τον Π. Λαφαζάνη, τον Ν. Χουντή, αρχίζουν δηλώσεις του τύπου: «Η κυβέρνηση δεν τολμά ή δεν μπορεί να σηκώσει ανάστημα, να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων». «Η κυβέρνηση υποχώρησε στις πιέσεις και στους εκβιασμούς». «Η κυβέρνηση είναι υπάκουη και όμηρος των κεφαλαιαγορών και των διευθυντηρίων, δεν έχουμε κυβέρνηση, αλλά στην ουσία έχουμε μια επιτροπή διαχείρισης και διεκπεραίωσης των κατευθύνσεων των Βρυξελλών και των κεφαλαιαγορών (...) στην ουσία η χώρα τελεί υπό οικονομική κατοχή».

-- Τον Φλεβάρη ο Δ. Παπαδημούλης, βάζοντας πλάτη στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, προσπαθεί να υποβάλει στον λαό μια επιζήμια λογική και διαμηνύει στην κυβέρνηση ότι δεν έχει αρκούντως εκμεταλλευτεί το «όπλο» της «διαβούλευσης»: «Πρέπει ασφαλώς να νοικοκυρέψουμε τα δημόσια οικονομικά μας (...) Ομως αυτός που θα πληρώσει ακόμη πιο ακριβά τη βενζίνη, θέλει να πληρώσει φόρο και αυτός που κατέχει τα διυλιστήρια και αυτός που κατέχει τις εταιρείες εμπορίας καυσίμων»! Και παρακάτω: «Είμαστε μια πολιτική δύναμη που δε λέει μόνο όχι, αλλά καταθέτει και εναλλακτικές προτάσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δε ζητήθηκαν καν (...) Αυτό που θα μπορούσε να γίνει είναι ο πρωθυπουργός να πει "κοιτάξτε να δείτε, εδώ βρίσκω μια κατάσταση η οποία είναι διαφορετική από αυτήν που λογάριαζα, δεν μπορώ να κάνω όσα υποσχέθηκα, πρέπει να πάρω πιο δραστικά μέτρα για την αύξηση των εσόδων και την περικοπή των δαπανών, για να δώσω ένα σήμα ότι νοικοκυρεύονται τα πράγματα και να βάλω και τη χώρα στην ανάπτυξη", και να ζητήσει γι' αυτά διάλογο»!

Τον Απρίλη, όταν πλέον στα μάτια του λαού πέφτει και το τελευταίο φύλλο συκής ως προς τις ευθύνες του ΠΑΣΟΚ στην χάραξη της κυρίαρχης γραμμής σε Ελλάδα και ΕΕ σε σχέση με την κρίση, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει ποίημα, προκειμένου να γλιτώσει τη λαϊκή κατακραυγή.

-- Ο Αλ. Τσίπρας ισχυρίζεται: «Είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση συμμετέχει ενεργά στο σχέδιο αυτό. Δεν πιέζεται και οπισθοχωρεί. Ασχετα αν παριστάνει την ανήμπορη και την άβουλη, προκειμένου να αποφύγει το πολιτικό κόστος»!

Δεν εγκαταλείπουν όμως και τα περί «ερασιτεχνικών χειρισμών», «γκαφών» και «παλινωδιών» καθώς δεν μπορούν και να ξεγυμνώσουν τελείως ένα κόμμα με το οποίο τους δένει εκλεκτική συγγένεια.

-- Το τελευταίο «επιχείρημα» των οπορτουνιστών είναι πως η κυβέρνηση «δεν έχει τη δημοκρατική νομιμοποίηση και τη λαϊκή εντολή (να) παραδώσει τη χώρα στο ΔΝΤ». Γι' αυτό ζητούν δημοψήφισμα. Δηλαδή, την ίδια ώρα που απαιτείται η μέγιστη δυνατή λαϊκή συσπείρωση για την ανατροπή της πολιτικής των μονοπωλίων, καλούν το λαό να απορρίψει τον έναν ιμπεριαλιστή (ΔΝΤ) και να ταυτιστεί με τον άλλο (ΕΕ). Αποδεικνύοντας ότι οι ίδιοι είναι πλήρως ταυτισμένοι με το σύστημα κι έχουν στρατευτεί στην υπόθεση της διάσωσής του, δηλώνουν ακόμα: «Θα πρέπει (σ.σ. ο πρωθυπουργός) να έρθει στην Βουλή χωρίς εξωραϊσμούς να πει την αλήθεια (...) να αναλάβει δεσμεύσεις και να πείσει το ελληνικό κοινοβούλιο (...) μια σοβαρή συζήτηση για το τι έρχεται ειλικρινώς και για το τι πρέπει να αλλάξει. Τι εγγυάται ότι οι θυσίες θα πιάσουν τόπο;» (Δ. Παπαδημούλης).

`Η «η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους αποτελεί μία κίνηση που ανοίγει καινούριους δρόμους και καινούριες προοπτικές, μία κίνηση αντίστασης αλλά και εναλλακτικής πρότασης, ανοίγει μία ρεαλιστική προοπτική και για τους πιστωτές» (Π. Λαφαζάνης).

`Η «Η θέση μας σαν κόμμα είναι ότι το πρόβλημα πρέπει να λυθεί στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης (...) Μηχανισμός στήριξης έπρεπε να υπάρχει έτσι και αλλιώς. Η Ελλάδα πρέπει να δανειστεί και δεν πρέπει να δανειστεί με τα επιτόκια του 8%, ούτε με το 5% (...) Ούτε στα διαρθρωτικά μέτρα διαφωνεί κανένας. Το θέμα είναι ποια διαρθρωτικά μέτρα; Θέλουμε να δούμε το συνολικό σχέδιο της κυβέρνησης» (Ν. Τσούκαλης).

Με τα ίδια τους τα λόγια επιβεβαιώνουν όχι μόνο το χαμαιλεοντισμό τους, αλλά και το πόσο επικίνδυνοι είναι για το λαό, τους εργαζόμενους και το κίνημά τους. Οσο η ταξική πάλη οξύνεται, όσο αυξάνουν οι δυσκολίες για το αστικό πολιτικό σύστημα, τόσο περισσότερο θα ξεγυμνώνονται και θα αποκαλύπτεται ο πραγματικός τους ρόλος. Συμφέρον των εργαζόμενων είναι να τους απομονώσουν, να τους ξεπεράσουν. Μια τέτοια εξέλιξη, μαζί με την ανασυγκρότηση του κινήματος και το αντιπάλεμα των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, θα έχει καθοριστική συμβολή στην ανάπτυξη της πάλης και στη ριζοσπαστικοποίησή της.