Αποστόλης Πλατανιάς |
Απευθυνόμαστε στους εργάτες και υπάλληλους, στους μικροαγρότες και άλλους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, στους ΕΒΕ, στη νεολαία και στις γυναίκες, ανεξάρτητα αν ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ ή άλλο κόμμα στις εκλογές, και τους λέμε ότι ήρθε η ώρα να αφήσουν επιμέρους επιφυλάξεις, δυσπιστίες και προκαταλήψεις απέναντι στο Κόμμα και να σκεφτούν αντικειμενικά:
Το ΚΚΕ και προειδοποίησε και προειδοποιεί ότι πρέπει τώρα να αλλάξει ρότα η χώρα. Κι επειδή η χώρα είναι κυρίως οι άνθρωποί της, ο λαός της, γι' αυτό λέμε ότι προϋπόθεση είναι να αλλάξει πολιτική ρότα η πλειοψηφία του λαού. Να βάλει πλάτη στο πλευρό του ΚΚΕ, στο πλευρό του ταξικού κινήματος. Στο πλευρό του ΠΑΜΕ, για τους εργατοϋπάλληλους. Της ΠΑΣΥ για τη φτωχή αγροτιά. Της ΠΑΣΕΒΕ για τους αυτοαπασχολούμενους, τους ΕΒΕ. Του ΜΑΣ για τους φοιτητές και σπουδαστές. Και τόσα άλλα κινήματα και δραστηριότητες που πρέπει να ενισχυθούν, να μαζικοποιηθούν, ώστε να δημιουργηθεί η απαραίτητη στρατιά της αλλαγής.
Μια από τις προϋποθέσεις γι' αυτό είναι να απορριφθούν μαζικά και αποφασιστικά στη συνείδηση πρώτ' απ' όλα των εργατών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, τα ιδεολογήματα της αστικής προπαγάνδας, που δηλητηριάζουν, βάζουν φρένο στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων, στην ίδια τη συμμετοχή στον αγώνα, στις γρήγορες στροφές της ταξικής πάλης.
Ο λαός ούτε λεπτό δεν πρέπει να ξεχνάει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που προώθησαν τα τελευταία 20 χρόνια η ΕΕ, η πλουτοκρατία, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ εναλλάξ.
Δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχάσει ότι αυτές οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις γίνονταν σε συνθήκες όπου υπήρχε σχετική καπιταλιστική ανάπτυξη, δεν υπήρχε κρίση και όλες γίνονταν στο όνομα «να πάει καλά η χώρα, η οικονομία», για «να πιάσουμε αναπτυξιακούς δείκτες», τους στόχους του Μάαστριχτ στην αρχή, τους στόχους της ΟΝΕ στη συνέχεια. Ετσι πέρασαν αντιασφαλιστικά νομοσχέδια, οι νόμοι Σιούφα - Ρέππα - Πετραλιά, έτσι πέρασαν μια σειρά ιδιωτικοποιήσεις, έτσι έφαγαν μέσα από τα μεγάλα σκάνδαλα του Xρηματιστηρίου, έτσι καθήλωσαν τους μισθούς και τις συντάξεις, έτσι σμπαράλιασαν τις εργασιακές σχέσεις, κατάργησαν στην πράξη το 8ωρο και το 7ωρο όπου υπήρχε, έφτιαξαν τα stage, ανέβασαν την ανεργία, εμπορευματοποίησαν την Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία, προώθησαν αντιλαϊκά μέτρα σε τοπικό επίπεδο με τον «Καποδίστρια», συνολικά ξεζούμισαν το λαό πάνω από 20 χρόνια τώρα, για να θησαυρίζουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι τράπεζες και οι παρατρεχάμενοί τους.
Τι χαρακτηριστικά είχαν τότε όλα αυτά τα μέτρα; Ηταν ολοφάνερα φιλομονοπωλιακά. Ευνοούσαν μόνο την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Ηταν φορομπηχτικά για το λαό, ήταν ξεκλήρισμα της μικρής αγροτιάς, ήταν χρέη και δυσκολίες για τους ΕΒΕ, ήταν πορεία ιδιωτικοποίησης των πάντων, ακόμα και των δασών, του περιβάλλοντος, του νερού που πίνουμε, ήταν αθρόα εισαγωγή προϊόντων διατροφής κακής ποιότητας, μεταλλαγμένων, την ώρα που η αγροτική οικονομία της Ελλάδας μπορεί να ταΐσει το 100% του πληθυσμού φτηνά και καλά και να περισσέψει πολύ πράγμα επίσης για εξαγωγές. Κι όλα αυτά προωθούνταν είτε κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ, είτε η ΝΔ, όποιον κι αν είχαν αρχηγό. Κι αυτό γιατί πάλι η ίδια τάξη κυβερνούσε, πάλι την εξουσία την είχαν οι ίδιοι, τα μονοπώλια.
Τα τελευταία 2 χρόνια περίπου, από τότε δηλαδή που μπήκε ο καπιταλιστικός κόσμος στη δίνη της ύφεσης, βρισκόμαστε πάλι μπροστά σε μια νέα επιχείρηση κατά του λαού εκ μέρους της πλουτοκρατίας, των μονοπωλίων, των κυβερνήσεών τους. Ιδιαίτερα στη χώρα μας τον τελευταίο χρόνο, οπότε μπήκαμε για τα καλά στην καρδιά του κυκλώνα, βλέπουμε τα αντιλαϊκά μέτρα που είχαν παρθεί με τις αναδιαρθρώσεις όχι μόνο να ενεργοποιούνται, αλλά και να αυγαταίνουν καθημερινά, να μπαίνουν πραγματική θηλιά στο λαιμό των εργαζομένων.
Τα λαϊκά στρώματα στη χώρα μας δεν τα πνίγει η θηλιά της οικονομικής κρίσης, αλλά η θηλιά των μέτρων που παίρνει η κυβέρνηση για να βγούμε δήθεν από την κρίση. Τα μέτρα της φέρνουν επιπλέον μεγάλες ανατροπές σε λαϊκές κατακτήσεις, ανατροπές, που οδηγούν πλατιές λαϊκές εργατικές μάζες σε συνθήκες μόνιμης, σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης. Η φάση ανάκαμψης θα οδηγήσει σε νέα συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, σε αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, της ανισομετρίας και σε επιτάχυνση ανακατατάξεων σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο. Η φάση ανάκαμψης, όταν και όπως έρθει, αφενός δε θα φέρει βελτίωση στη θέση της εργατικής τάξης και ορισμένων τμημάτων των μεσαίων στρωμάτων, αφετέρου θα οδηγήσει σε νέα κρίση.
Τα μέτρα λοιπόν που παίρνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με την ουσιαστική συναίνεση της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ., έρχονται για να μείνουν. Τα είχαν σκεφτεί, τα είχαν συζητήσει και πριν, απλά ήθελαν να το πάνε «λάου λάου», να μην είναι μπαράζ επίθεσης. Τους δόθηκε η ευκαιρία να τα πάρουν τώρα, χρησιμοποιώντας τον «μπαμπούλα» της κρίσης, ελπίζοντας ότι θα μπορούσαν να τα περάσουν χωρίς πολλές αντιστάσεις. Από αυτή τη σκοπιά το ΚΚΕ ασκεί αυστηρή και συγκεκριμένη κριτική και στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που συμπεριφέρεται ως απατημένη σύζυγος, προσπαθώντας να πείσει ότι δήθεν άλλαξε πολιτική το ΠΑΣΟΚ λόγω κρίσης και ελλειμμάτων, παίζοντας ακριβώς στο γήπεδο της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Και ποιοι τα λένε αυτά; Οι κοσμοπολίτες ευρωπαϊστές και αμερικανολάτρεις, αυτοί που τραπεζώνονται από το Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων, από το Σίτι του Λονδίνου, από τους μεγαλοκαναλάρχες, από τους τραπεζίτες τοκογλύφους, οι τρόφιμοι της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ.
Είναι δυνατόν λοιπόν να έχουν την ίδια πατρίδα οι εργάτες, οι αγρότες, οι επαγγελματίες με όλο αυτό τον συρφετό των καπιταλιστών, των κερδοσκόπων; Αυτοί πατρίδα και θεό τους έχουν το καπιταλιστικό κέρδος, την εκμετάλλευση. Ο λαός μας ξέρει να κάνει θυσίες, να δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Κι αυτό το έκανε όταν η πατρίδα η δική του κινδύνευε. Το απέδειξε σε κάθε κρίσιμη καμπή της ιστορίας.
Ο λαός μας δεν πρέπει να κάνει καμιά θυσία για την πλουτοκρατία! Τη μόνη «θυσία» που πρέπει να κάνει είναι να φύγει για λίγο από το «άραγμα», από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, από τον επικίνδυνο φόβο και το δισταγμό και να οργανώσει την πάλη του. Αυτή η «θυσία» μόνο θα πιάσει τόπο, αυτή η «θυσία» θα βοηθήσει τη δική του πατρίδα, το ταξικό συμφέρον του, θα ανοίξει το δρόμο για να πάμε μπροστά.
Η οικονομική κρίση δεν είναι γενικά κάποια κακιά στιγμή που βιώνουμε και για την οποία λίγο ως πολύ φταίμε όλοι. Είναι κρίση του καπιταλισμού. Οταν οι κυβερνήσεις λένε «μέτρα, όλο και περισσότερα μέτρα» δεν είναι για να βγούμε από την κρίση όλοι μας, αλλά για να βγει από την κρίση αλώβητο το σύστημά τους, ο καπιταλισμός. Βλέπουν το φάντασμα του πραγματικού κινδύνου: Με την κρίση να συνειδητοποιήσει η εργατική τάξη ότι η μόνη σταθερή και με αξία για το λαό λύση είναι η ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος, η ανατροπή του καπιταλισμού και η ανατολή του νέου κοινωνικού συστήματος, του σοσιαλισμού.
Ακριβώς γιατί η καπιταλιστική οικονομική κρίση είναι και περίοδος ταυτόχρονα συσσώρευσης πολιτικής πείρας, επαναστατικής ενέργειας, καθώς αποκαλύπτει περισσότερο τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, τον βαθιά αντιδραστικό, επικίνδυνο και παρασιτικό του χαρακτήρα.
Είναι ψεύτικη η αντιπαράθεση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ που εμφανίζει τη διόγκωση του δημόσιου χρέους της χώρας ως πρόβλημα «κακής» διαχείρισης. Οχι ότι δεν υπάρχουν και προβλήματα πώς διαχειρίστηκαν τα προβλήματα του συστήματος που υπηρετούν, αλλά αυτό συνέβη και σε όλες τις χώρες και μάλιστα με «νόμιμες» μεθόδους, ακριβώς γιατί έτσι λειτουργεί το σύστημά τους.
Πίσω από τη μεγάλη αύξηση του χρέους, πίσω από τα ελλείμματα, κρύβεται η πολιτική και των δύο τους. Κρύβονται, δηλαδή, οι μεγάλες φοροελαφρύνσεις και η κρατική χρηματοδότηση που αποφάσισαν και οι δύο για το μεγάλο κεφάλαιο. Κρύβονται οι τεράστιες δαπάνες στρατιωτικού εξοπλισμού για λογαριασμό του ΝΑΤΟ και όχι για τις πραγματικές αμυντικές ανάγκες της χώρας. Κρύβονται οι συνέπειες της έκθεσης της χώρας, της εγχώριας παραγωγής της στον ανταγωνισμό της απελευθερωμένης αγοράς της ΕΕ, από την οποία αντλούν κέρδη συγκεκριμένοι μονοπωλιακοί όμιλοι.
Το ΚΚΕ προσπαθεί καιρό τώρα να εξηγήσει αναλυτικά πώς προκαλούνται τα χρέη, ποιος ευθύνεται για τα ελλείμματα, να συνειδητοποιείται ευρύτερα ότι το πρόβλημα είναι πιο βαθύ, βρίσκεται στην ουσία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που ακολουθεί μια συγκεκριμένη και μόνιμη διαδικασία.
Οι καπιταλιστές από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης κατά την παραγωγική διαδικασία συγκεντρώνουν στα χέρια τους όλο και περισσότερα κεφάλαια. Τόσα, που κάποια στιγμή, και με δεδομένη την άναρχη ανάπτυξη της παραγωγής, δεν είναι δυνατόν να αποφέρουν τα επιδιωκόμενα κέρδη στον κλάδο που δραστηριοποιούνταν. Τότε ξεκινάει μια συνεχής κίνηση των κεφαλαίων, τα οποία αναζητούν άλλους κλάδους ή και άλλους τομείς της οικονομίας, όπου θα μπορούσαν να τοποθετηθούν αποδίδοντας το επιθυμητό ποσοστό κέρδους. Αυτή η κίνηση συνοδεύεται από ανακατατάξεις, ανταγωνισμούς, εξαγορές, συγχωνεύσεις επιχειρήσεων. Αλλοι δεν αντέχουν τον ανταγωνισμό και σβήνουν, άλλοι χάνουν απλώς την πρωτοκαθεδρία, κάποιοι, όμως, συγκεντρώνουν μεγάλο πλούτο και δύναμη στα χέρια τους. Κάποιο μέρος από αυτούς, αργά ή γρήγορα, συνασπίζεται με άλλα συγκεντρωμένα κεφάλαια και δημιουργούν τεράστιους χρηματοοικονομικούς ομίλους, οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε όλο το φάσμα των οικονομικών δραστηριοτήτων.
Ωστόσο, το κεφάλαιο έχει ανάγκη, εκτός από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, και την ακόμα μεγαλύτερη και ποικιλόμορφη στήριξή του από το κράτος. Η στήριξη αυτή εκφράζεται με κρατικές παραγγελίες, με φοροελαφρύνσεις, με παραχωρήσεις πλουτοπαραγωγικών πηγών, με τη χρηματοδότηση επενδύσεων, με θέσπιση οικονομικών κινήτρων, με τακτικές και έκτακτες ενισχύσεις του κεφαλαίου κ.ο.κ. Το γεγονός όμως ότι οι κεφαλαιοκράτες κρατούν για δικό τους λογαριασμό όλο και μεγαλύτερο κομμάτι, οδηγεί στη δημιουργία δημόσιων ελλειμμάτων, χαρακτηριστικό για όλες τις καπιταλιστικές κοινωνίες. Αυτά τα ελλείμματα του δημοσίου οι κυβερνήσεις - υπηρέτες της άρχουσας τάξης προσπαθούν να τα καλύψουν με τη μέθοδο του κρατικού δανεισμού. Το δημόσιο δανείζεται για να καλύψει τα ελλείμματα, στη συνέχεια παίρνει δάνεια για να καλύψει τα νέα ελλείμματα, αλλά και να πληρώσει τα προηγούμενα δάνεια, ο συνεχής δανεισμός διογκώνει το δημόσιο χρέος κ.ο.κ.
Μέχρι και τη δεκαετία του '80, το μεγαλύτερο μέρος των δανειακών αναγκών του δημοσίου καλυπτόταν από τον εσωτερικό δανεισμό. Με ομόλογα και έντοκα γραμμάτια που εξέδιδε το δημόσιο και τα οποία αγοράζονταν από ντόπιες τράπεζες και επιχειρήσεις, από ασφαλιστικά ταμεία, είτε με πόρους που προέρχονταν από τις τραπεζικές καταθέσεις του κόσμου. Μετά όμως την ψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, με τις περιβόητες 4 ελευθερίες, με βάση τις ρυθμίσεις που έγιναν, οι τραπεζικοί όμιλοι ανέλαβαν αποκλειστικά την υπόθεση της χρηματοδότησης του δημοσίου. Το δημόσιο απευθύνεται πλέον υποχρεωτικά στο σύνολο των τραπεζών που λειτουργούν στην ΕΕ. Η κάθε χώρα θεωρείται «πελάτης», για τον οποίο ισχύουν όροι και προϋποθέσεις δανεισμού, ανάλογα με την αξιολόγηση που κάνουν οι τράπεζες. Αν θεωρείσαι καλός πελάτης, σου δίνουν δάνεια με ευνοϊκούς όρους, αν σε θεωρούν κακοπληρωτή ή εκτιμούν ότι μπορεί να χάσουν, τότε σου επιβάλλουν υψηλότερα επιτόκια για να αντισταθμίσουν υποτίθεται το ρίσκο. Την αξιοπιστία - αξιολόγηση του κάθε πελάτη που εκδίδει ομόλογα, είτε πρόκειται για κάποιο επιχειρηματικό σχήμα, είτε για ολόκληρα κράτη, την καθορίζουν με τις εκθέσεις τους οι τέσσερις παγκοσμίως αναγνωρισμένοι οργανισμοί ταξινόμησης επενδυτικού κινδύνου. Ο φαύλος κύκλος της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου - ελλείμματα - δανεισμός είχε ως αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να φτάσει σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Με αυτά τα δεδομένα και με βάση το επιτόκιο δανεισμού της Γερμανίας, που σήμερα είναι γύρω στο 3%, τα κέντρα προσδιορισμού της αξιοπιστίας της Ελλάδας θεωρούν ότι οι τράπεζες μπορούν να δανείζουν στη χώρα ανάλογα, με επιτόκιο πολύ μεγαλύτερο της τάξης του 6%, 7% ή 8%, τα ονομαζόμενα «σπρεντς».
Αυτοί λοιπόν που ευθύνονται αυτοί πρέπει και να πληρώσουν. Γιατί τα χρήματα και τον πλούτο τον έχουν, υπάρχει. Πτώχευση λοιπόν τα μονοπώλια, οι όμιλοι, το κεφάλαιο δεν πρόκειται να πάθουν! Η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οι διαπραγματεύσεις με την ΕΕ και το ΔΝΤ για την επιβολή αντιλαϊκών μέτρων και η σαφής επιλογή της κυβέρνησης να μεταφέρει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων δημιουργούν μια αφόρητη κατάσταση για όλους αυτούς - οι οποίοι δεν ευθύνονται σε τίποτε για όλα τα παραπάνω εκτός μόνο από το γεγονός ότι δεν παίρνουν την απόφαση να ανατρέψουν τους εκμεταλλευτές τους και τους υπηρέτες αυτών οριστικά και αμετάκλητα.
Εμείς λέμε: Δεν υπάρχει καλός ή κακός ιμπεριαλιστής. Δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί ανάμεσα στις ΗΠΑ, τη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία, κλπ. Ολοι αυτοί είναι καλοί για τα δικά τους συμφέροντα, για την υπηρέτηση των συμφερόντων των δικών τους μονοπωλιακών ομίλων, των δικών τους τραπεζιτών και βιομηχάνων. Τους απαντάμε: Δε θα πέσουμε στην παγίδα να επιλέγουμε ιμπεριαλιστική δύναμη. Στα παιγνίδια που παίζονται σε βάρος του ελληνικού λαού είναι όλοι τους συνένοχοι. Εχουν να κάνουν τα παιγνίδια αυτά με τις μεγάλες αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς τους ποιος θα επικρατήσει στις αγορές.
Η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, γίνονται ανακατατάξεις στις μεταξύ τους συνεργασίες, ανάλογα με την εξέλιξη της κρίσης. Οξύνεται ο ανταγωνισμός ΗΠΑ - Γερμανίας και Ρωσίας, καθώς και των ΗΠΑ με την Κίνα. Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να παίξει πότε με το ένα πότε με το άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο. Προσπαθούν τα παπαγαλάκια και αυτό να το παρουσιάσουν ως δήθεν «έξυπνες κινήσεις» από την πλευρά του πρωθυπουργού, που αναβαθμίζει δήθεν τη θέση της χώρας μας, κλπ. Κάθε άλλο. Αλλωστε, οι ίδιες οι εξελίξεις, μέρα τη μέρα, επιβεβαιώνουν τις προειδοποιήσεις του Κόμματος ότι: Απλά μια τέτοια στάση οδηγεί μόνο σε βαθύτερη εμπλοκή στις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, προκειμένου δήθεν να εξασφαλίσει καλύτερους όρους δανεισμού, για να εξασφαλίσει την κερδοφορία του κεφαλαίου και τη στήριξη του αστικού πολιτικού συστήματος, γεγονός που οδηγεί μόνο σε νέα επικίνδυνα μονοπάτια.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δείχνει πρόθυμη να πάρει ακόμα πιο ενεργό μέρος σε στρατιωτικοπολιτικές επιχειρήσεις και επεμβάσεις κατά άλλων λαών, όπως στο Αφγανιστάν, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή κ.α. Είναι πρόθυμη να ανταλλάξει τη βοήθεια με επιλογές που φέρνουν συνδιαχειριστές σε ενεργειακές ύλες της χώρας και μάλιστα στο Αιγαίο, σε μέρη που η Τουρκία τα έχει ανακηρύξει γκρίζες ζώνες, θέτει ζήτημα αποστρατιωτικοποίησης νησιών στο Ανατολικό Αιγαίο, με αποτέλεσμα να αδυνατίζει η δυνατότητα της αμυντικής θωράκισης της χώρας και προστασίας αυτών των νησιών. Αρνητικές φαίνονται οι εξελίξεις στο Κυπριακό, αλλά και στα Βαλκάνια, στο Παλαιστινιακό, στην κατεύθυνση εναρμόνισης με τις επιδιώξεις των ΗΠΑ.
Το δίλημμα που εμφανίστηκε από το ΠΑΣΟΚ και το υιοθέτησαν και όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, «ευρωπαϊκή λύση ή ΔΝΤ», εκφράζει εκτός από τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά βουβάλια και τις πιέσεις που ασκούνται στην Ελλάδα να τοποθετηθεί με τη μια ή την άλλη μερίδα της άρχουσας τάξης, πράγμα που διαπερνά και τις ηγεσίες αυτών των κομμάτων. Τίποτε δεν έχει να κερδίσει ο λαός εάν, π.χ., τα συμφέροντα του βιομηχανικού και εμπορικού κεφαλαίου υπηρετούνται σήμερα καλύτερα από τον γαλλογερμανικό άξονα, ή εάν το εφοπλιστικό κεφάλαιο έχει προνομιακές σχέσεις με τις ΗΠΑ, την Κίνα ή άλλους.
Δεν είναι δίλημμα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της το «ή ΕΕ ή ΔΝΤ»! Δεν αλλάζει για το λαό τίποτα. Η ουσία των μέτρων και στη μια και στην άλλη περίπτωση είναι ίδια. Είτε μας δανείσει το ΔΝΤ είτε η ΕΕ πάλι τα αντιλαϊκά μέτρα θα είναι ίδια: Περικοπή μισθών, επιδομάτων, 14ου, 13ου μισθού, αντιδραστικές αλλαγές στο Ασφαλιστικό, αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων κ.ο.κ. Αλλωστε, η ίδια η πείρα λέει ότι «όταν στο βάλτο μαλώνουν τα βουβάλια πάντα την πληρώνουν τα βατράχια»!
Γίνεται ξανά αναγκαία και επίκαιρη η θέση του Κόμματος για αποδέσμευση της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Υπεράσπιση των συνόρων της περιοχής, οι μειονότητες, οι μετανάστες να γίνουν γέφυρα φιλίας των λαών. Να αποσύρουμε αμέσως τα στρατεύματα από Αφγανιστάν και τις άλλες περιοχές του κόσμου, να σταματήσουν οι υπέρογκες δαπάνες για συμμετοχή σε αποστολές και στα σχέδια του ΝΑΤΟ.
Η οικονομική κυριαρχία των μονοπωλίων και η πολιτική τους εξουσία είναι η ουσία του σύγχρονου καπιταλισμού και όχι το αποτέλεσμα κάποιας μορφής πολιτικής διακυβέρνησης. Ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα είναι στην κυβέρνηση, η τάση απόλυτης και σχετικής εξαθλίωσης, όλο και μεγαλύτερων τμημάτων των εργαζομένων στις πόλεις και τα χωριά, αποκτά μόνιμο χαρακτήρα. Η οικονομική κρίση, που είναι συνέπεια αυτής της εξέλιξης, θα κάνει ακόμα πιο ισχυρή αυτή την τάση, την πόλωση ανάμεσα στο συγκεντρωμένο πλούτο και την εκμετάλλευση.