Icon

Η κλιμάκωση της πάλης είναι ευθύνη απέναντι στην τάξη και τα παιδιά μας(φωτ. η διαδήλωση της Πέμπτης στην Αθήνα)

Επόμενος αγωνιστικός σταθμός, για τον οποίο το ΠΑΜΕ έχει ήδη σημάνει συναγερμό, είναι η φετινή Πρωτομαγιά, η μαζική συμμετοχή του εργαζόμενου λαού στις πολύμορφες κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις που αναδεικνύουν το γνήσιο περιεχόμενο και το αληθινό μήνυμα αυτής της μέρας: Μόνο μέσα από την όξυνση της ταξικής πάλης, μέσα από σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές και το πολιτικό τους προσωπικό, μπορούν και να μετρούν κατακτήσεις και να δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την οριστική τους διασφάλιση μέσα από την οριστική ανατροπή της ρίζας των προβλημάτων τους: Της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η κάθε μέρα μέχρι την 1η Μάη πρέπει να αξιοποιηθεί δημιουργικά, αποφασιστικά, ολόπλευρα, επίμονα από τον καθένα μας για να αναδειχτεί το περιεχόμενο της Εργατικής Πρωτομαγιάς, να γίνει κτήμα των εργαζομένων η θέση: Κατακτήσεις που έχουν βαφτεί με αίμα, δεν τις χαρίζουμε! Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη! Η παρακαταθήκη που έχουν αφήσει όλοι οι προηγούμενοι πολύμηνοι και σκληροί αγώνες πρέπει να εκφραστούν με την επιτυχία των πρωτομαγιάτικων εκδηλώσεων, με το άνοιγμα συζητήσεων για το περιεχόμενο αυτής της μέρας, που εκφράζει την ανυπότακτη πάλη της εργατικής τάξης και τις κατακτήσεις της που σήμερα κινδυνεύει να τις χάσει όλες για να αυξηθούν τα κέρδη των μεγαλοεργοδοτών. Να δοθεί προτεραιότητα στη νεολαία - στην οποία το ΠΑΜΕ έχει αφιερώσει τη φετινή Πρωτομαγιά - που δέχεται τα περισσότερα πυρά του κεφαλαίου και σύντομα θα κληθεί να αναλάβει κρίσιμες ευθύνες για την πορεία του κινήματος.

Η επιτυχία της 48ωρης απεργίας που κάλεσε το ΠΑΜΕ και η παλικαρίσια ανταπόκριση πολλών εργατικών κέντρων, ομοσπονδιών, σωματείων, μεμονωμένων συνδικαλιστών κι εργαζομένων ήρθε μετά από πολύμηνη κλιμάκωση των αγώνων. Παρά τις αδυναμίες, παρά τα εμπόδια, οι ποιοτικές αλλαγές των τελευταίων μηνών αποτελούν κατάκτηση, καταγράφουν ωρίμανση και ενδυνάμωση του κινήματος.

Από την απεργία στις 17 Δεκέμβρη όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα συνειδητοποιούν το βάθος του συνθήματος «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», το κάνουν πράξη, συζητούν και προβληματίζονται γόνιμα πάνω στην προοπτική που ανοίγει ως στάση ζωής. Είναι τεράστιο το κέρδος από τις συζητήσεις που ραγδαία αυξάνονται σε χιλιάδες χώρους δουλειάς για το ότι οι εργάτες δεν μπορούν να «παίρνουν άδεια» από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές παρατάξεις για να απεργήσουν, για την ανάγκη να αψηφούνται ακόμα και δικαστικές αποφάσεις για «παράνομες» απεργίες, να παρακάμπτονται οι υποδείξεις διευθυντών και προϊσταμένων: Για το ίδιο τελικά το ταξικό περιεχόμενο του «νόμιμου» και πώς αυτό καθορίζεται.

Τους τελευταίους μήνες δημιουργήθηκαν πυρήνες οργάνωσης σε χώρους δουλειάς, στήθηκαν απεργιακές επιτροπές και επιτροπές αγώνα, που σαν «ρυάκια» που ένωσαν σε ένα μεγάλο ποτάμι εργαζόμενους του ίδιου κλάδου, εργαζόμενους όλων κλάδων, εργάτες του χεριού και του πνεύματος, από τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ένωσαν εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, μικρούς ΕΒΕ, νεολαίους των λαϊκών οικογενειών. Μπήκαν θεμέλια που πρέπει ν' αποτελέσουν στέρεες βάσεις και για την άμυνα απέναντι στη σφροδρή αντεργατική επίθεση, αλλά και - πάνω απ' όλα - την οργάνωση της αντεπίθεσης.

Μπροστά μας είναι ακόμα πιο πολλές, δύσκολες και κρίσιμες μάχες. Οι δυνατότητες που υπάρχουν για να αναπτυχθούν μεγάλοι ταξικοί αγώνες με προοπτική είναι πολλές. Λαμβάνοντας υπόψη και αυτές τις δυνατότητες πραγματοποιήθηκε η 48ωρη απεργία, μετά από πολλά χρόνια στην Ελλάδα, με την πρωτοπόρα παρέμβαση του ΠΑΜΕ.

Αλλες τόσες είναι και οι απαιτήσεις που προκύπτουν από την κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης για λογαριασμό των μονοπωλίων. Οσο θα βιώνουν στο πετσί τους οι εργαζόμενοι, οι μικροκαταστηματάρχες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες τις συνέπειες από την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων, τόσο θα μεγαλώνει η αγανάκτηση, η λαϊκή οργή, αλλά και ο κίνδυνος να επικρατήσει ο φόβος, ο συμβιβασμός, η ηττοπάθεια. Να, γιατί είναι μεγάλη η ευθύνη που έχει το ταξικό κίνημα, κάθε πρωτοπόρος εργάτης, για την ακούραστη, την αταλάντευτη, με αυτοθυσία δουλειά που πρέπει να συνεχιστεί. Οι τελευταίοι πολύμηνοι αγώνες, που δόθηκαν με μπροστάρη το ΠΑΜΕ, αποτελούν ουσιαστική παρακαταθήκη για τους αγώνες που «ξημερώνουν» καθώς οξύνεται η ταξική πάλη.

Το ζητούμενο, λοιπόν, σήμερα είναι: Ολες αυτές οι νέες δυνάμεις που ρίχνονται σήμερα στη μάχη - άλλες πιο δειλά, άλλες πιο αποφασιστικά - να γίνουν οι στέρεοι πυρήνες οργάνωσης σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε γραφείο, σε κάθε σχολείο, σε κάθε εργοτάξιο, στη γειτονιά, στα πανεπιστήμια, στις σχολές μαθητείας. Να γίνει η οργάνωση και η αντεπίθεση με ταξικό περιεχόμενο υπόθεση όλο και περισσότερων εργαζομένων. Να δυναμώσει η δράση για την πλατιά διαφώτιση των λαϊκών μαζών, ώστε να συνειδητοποιείται και η πραγματική αιτία και η πραγματική λύση των προβλημάτων τους, κόντρα σε αυταπάτες που ευνοούν την απογοήτευση, τη μοιρολατρία.

Εξω από τους χώρους δουλειάς όλο αυτό το διάστημα προετοιμασίας και περιφρούρησης της 48ωρης απεργίας εργαζόμενοι συμπλήρωσαν αιτήσεις εγγραφής στα συνδικάτα τους, έγιναν πολλές συζητήσεις με εργαζόμενους, πολλοί από αυτούς ήταν νέοι άνθρωποι. Συζητήσεις για τα αντεργατικά μέτρα και ότι αυτά θα είναι αποτελεσματικά για τους μεγαλοεπιχειρηματίες, για την ανάγκη οργανωμένης απάντησης και αντεπίθεσης, για τον πλούτο που υπάρχει και το πόσο καλύτερα θα μπορούσε να ζει σήμερα η εργατική τάξη της χώρας σε μια λαϊκή εξουσία με κοινωνικοποιημένα τα βασικά μέσα παραγωγής. Συζητήσεις που έδειξαν ότι οι ανάγκες του λαού δε χωρούν στην κυριαρχία των μονοπωλίων. Οτι δεν μπορείς σήμερα να παλεύεις για καλύτερους όρους δουλειάς, αν δεν παλεύεις πρώτα απ' όλα ενάντια στην πολιτική που αντιμετωπίζει τα δικαιώματα του εργάτη ως «κόστος».

Αυτές οι παρεμβάσεις των ταξικών δυνάμεων στους χώρους δουλειάς πρέπει να συνεχιστούν ολόπλευρα, να εδραιωθούν στους εργασιακούς χώρους. Να δυναμώσει η σταθερή, γόνιμη επαφή με όσους εργαζόμενους έκαναν για πρώτη φορά το βήμα και όρθωσαν ανάστημα στους εργοδότες, τους εργατοπατέρες, την κυβέρνηση. Δεν αρκεί σήμερα να συμμετέχει κανείς σε μια απεργία, παρά τις δυσκολίες και την τρομοκρατία. Δεν αρκεί να είναι απλά, τυπικά μέλος του συνδικάτου, του επιχειρησιακού σωματείου. Πρέπει να βάλει το δικό του λιθαράκι στην οργάνωση της εργατικής τάξης, να γίνει πρώτα απ' όλα δική του υπόθεση η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Και όλα αυτά τα βήματα πρέπει να είναι γοργά, να ακολουθήσουν οι πιο πρωτοπόροι εργαζόμενοι τον γρήγορο βηματισμό της κυβέρνησης και της πλουτοκρατίας, προς την αντίθετη όμως κατεύθυνση, προς την κατεύθυνση της ικανοποίησης των λαϊκών και κοινωνικών αναγκών και όχι των συμφερόντων των μονοπωλίων.

Μεγάλη συμβολή σε αυτό μπορούν και πρέπει να έχουν οι Απεργιακές Επιτροπές και οι Επιτροπές Αγώνα που έχουν στηθεί στους εργασιακούς χώρους. Να γίνουν μοχλός συσπείρωσης και δράσης, να παίρνουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες, να προωθούν την κοινή δράση με εργαζόμενους του ίδιου κλάδου. Τα ρήγματα που έχουν γίνει στη συνείδηση πολλών εργαζομένων πρέπει να βαθύνουν, να τροφοδοτήσουν την ενίσχυση της πολιτικής πάλης.

Κανείς δεν μπορεί να μένει αμέτοχος και ουδέτερος μπροστά στις κοσμογονικές αντιλαϊκές μεθοδεύσεις. Οι συσκέψεις, οι εκδηλώσεις μέσα κι έξω από τους εργασιακούς χώρους πρέπει να πληθύνουν. Η δράση των σωματείων πρέπει να αγκαλιάζει όλες τις πτυχές των εργαζομένων, να αναδεικνύει πολύμορφα όλα όσα οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να έχουν, αλλά τα στερούνται λόγω του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, όπως σταθερή εργασία, υγεία, δωρεάν αθλητισμό και πολιτισμό, φθηνά και ποιοτικά αγροτικά προϊόντα και τρόφιμα κ.ά.