Η βία, ως έκφραση μικρών συνωμοτικών πυρήνων ή κάπως ευρύτερων οργανώσεων, υπήρξε το αγαπημένο παιδί της επαναστατικής Αριστεράς. Η βιολογική εξόντωση του "ταξικού εχθρού" θεωρήθηκε το αναγκαίο μέσο για τη μετάβαση στη νέα κοινωνία. Από την εποχή του Λένιν μέχρι τον Ψυχρό Πόλεμο, η "ένοπλη πάλη" εξυμνήθηκε από τους οπαδούς της επανάστασης. Οι εμφύλιοι πόλεμοι αντιμετωπίστηκαν όχι ως τραγωδίες αλλά ως πρόσκληση σε γιορτή ή ως τελική λύση. Μέχρι πρόσφατα οι τρομοκράτες των Ερυθρών Ταξιαρχιών ή της "17 Νοέμβρη" θεωρούνταν "ένοπλοι σύντροφοι" που παραστράτισαν».

Αυτά έγραφε, ανάμεσα σε άλλα, σε άρθρο του στο «Βήμα» (18/4/2010), ο αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Ν. Μαραντζίδης. Τόσο πολλά σκόπιμα ψέματα σε 100 λέξεις για να στηρίξει ένας καθηγητής πανεπιστημίου την άποψή του για την τρομοκρατία και το ΚΚΕ; Ετσι τεκμηριώνει άποψη; Αλλά ας το δούμε πιο συγκεκριμένα.

Δεύτερο ψέμα, η «κραυγαλέα αμηχανία του ΚΚΕ». Πού την είδε; Αυτό μόνο ως αποκύημα της φαντασίας του μπορεί να εκληφθεί. `Η, πιο σωστά, ως συνειδητή επιλογή του να προβάλει ανυπόστατες εκτιμήσεις για να φανεί «αληθινός», να τεκμηριώσει την άποψή του για τη στάση του ΚΚΕ. Είναι άλλωστε μέσα στη μεθοδολογία του και στα ζητήματα Ιστορίας, να φτιάχνει ένα δικό του αξίωμα ως προς τα ιστορικά γεγονότα, και να τα προσεγγίζει με βάση το δικό του αξίωμα, ή να ασκεί πολεμική με βάση το δικό του αξίωμα. Αν διάβαζε «Ριζοσπάστη» θα γνώριζε ότι από τα ρεπορτάζ της εφημερίδας μας δεν έλειπε τίποτα απ' όσα οι άλλες έγραψαν για το θέμα. Οπως επίσης και από το σχολιασμό και την αρθρογραφία μας, με την οποία είναι κάθετα αντίθετος ο ίδιος, θα γνώριζε και τη γνώμη μας. Που κάθε άλλο παρά αμηχανία εκφράζει.

Στο άρθρο του Λένιν «Ο μαρξισμός και η εξέγερση» (προφανώς δεν το γνωρίζει), αναφέρεται ότι οι κομμουνιστές δεν είναι μπλανκιστές (από τον Μπλανκί, Γάλλο εργάτη που συμμετείχε στην Κομμούνα του Παρισιού και που θεωρούσε ότι η επανάσταση δεν είναι ζήτημα πάλης των μαζών, αλλά μιας μικρής συνωμοτικής ομάδας). Και σ' αυτό το άρθρο είναι ξεκάθαρη η πολεμική του Λένιν και των μπολσεβίκων ενάντια στην ατομική τρομοκρατία γενικά και των εσέρων πιο ειδικά, που έκανε ζημιά στην επαναστατική πάλη. Ο ίδιος ο Λένιν είχε απορρίψει την ατομική τρομοκρατία, από την εποχή των ναρόντνικων. Στην μπροσούρα του «Ποιοι είναι οι φίλοι του λαού και πώς πολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες», από τα πρώτα έργα του, ξεμπέρδεψε μ' αυτή την εχθρική για την επαναστατική πάλη ταχτική. Αλλωστε, ο μαρξισμός ξεκαθάρισε με την ατομική τρομοκρατία, που του αποδίδει ο Ν. Μαραντζίδης, από την εποχή του Μαρξ και την οξύτατη διαπάλη στους κόλπους της Α' Διεθνούς. Ετσι πέταξε από τη Διεθνή τον Μπακούνιν και τον Νετσάγιεφ. Ο Ενγκελς έγραφε για τον τελευταίο ότι αν δεν είναι πράκτορας της Οχράνας (μυστικής αστυνομίας του Τσάρου της Ρωσίας) δρα ως τέτοιος.

Τέταρτο ψέμα, η άποψη που μας αποδίδει περί «βιολογικής εξόντωσης του ταξικού εχθρού». Δε θα βρει πουθενά, σε κανένα μαρξιστικό βιβλίο, σε κανένα ντοκουμέντο μας, σε κανένα άρθρο μας, αυτή την άποψη. Πράγματι, ο κύριος καθηγητής φτιάχνει ξανά ένα δικό του αξίωμα για να το προσάψει ως σκοπό της πάλης του ΚΚΕ. Κάποτε οι αστοί μιλούσαν για σφαγές από τους κομμουνιστές με κονσερβοκούτια. Τώρα αυτός γίνεται πιο sic, προκειμένου να μην ταυτιστεί με τον πρωτόγονο αντικομμουνισμό, αλλά αυτό κάνει. Σκοπός του αγώνα μας είναι να αφαιρέσουμε την καπιταλιστική ιδιοκτησία από τα φυσικά πρόσωπα, τους καπιταλιστές, και να την κάνουμε κοινωνική ιδιοκτησία. Αυτό τον «πονάει». Και οι πρώην ιδιοκτήτες να δουλεύουν όπως όλα τα μέλη της κοινωνίας για όλη την κοινωνία και όχι για τον ατομικό τους πλουτισμό. Να γίνουν εργάτες. Αυτό ο κύριος καθηγητής το θεωρεί βαρβαρότητα. Αλλά βαρβαρότητα είναι ο καπιταλισμός που υπερασπίζεται με ανέντιμα μέσα.

Εκτο ψέμα, οι «σύντροφοι των Ερυθρών Ταξιαρχιών και της "17 Νοέμβρη"». Δε θα βρει πουθενά, ούτε στην εφημερίδα μας ούτε στο Κόμμα τέτοια άποψη. Ισα ίσα, το αντίθετο. Η δράση τους πρόσφερε τα μέγιστα στα καπιταλιστικά κράτη για να οργανώνουν ολοένα και πιο βάρβαρη καταστολή ενάντια στα λαϊκά κινήματα και στους κομμουνιστές.

Εβδομο ψέμα, τα περί «ψελλίσματος για προβοκάτορες». Δεν το ψελλίζουμε, το φωνάζουμε, το αποδεικνύουμε, και όχι μόνο. Προειδοποιούμε και συμβάλλουμε στην περιφρούρηση του λαϊκού κινήματος από τέτοιου είδους μηχανισμούς που βαφτίζει «επαναστάτες» για να ρίχνει λάσπη στην επανάσταση. Και λέμε ακόμη: Αν δεν είναι στημένοι μηχανισμοί από μυστικές και φανερές υπηρεσίες του καπιταλιστικού κράτους, ξένες και ντόπιες, χρησιμοποιείται η δράση τους ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Διαφορετικά, ας εξηγήσει ο κύριος καθηγητής πώς γίνεται να χτυπάνε αυτοί στις πορείες του Πολυτεχνείου και να προκαλούν την επέμβαση των κατασταλτικών μηχανισμών, να τους πιάνουν «οι κρατικές αρχές», και να τους αφήνουν. Ας εξηγήσει ο κύριος καθηγητής γιατί ενώ τους ξέρουν χρόνια, όπως λένε, τους άφηναν ανενόχλητους. Μήπως βολεύει η δράση τους το σύστημα ενάντια στο λαϊκό κίνημα; Μήπως το σύστημα χρειάζεται και εναλλαγές σε τέτοιου είδους μηχανισμούς και τώρα τους αποσύρουν; Αυτά τα λέγαμε και τα γράφαμε από την εποχή πιο «πιάσανε» τη «17Ν».