Σήμερα θα «ξεχειλίσει» η ευαισθησία.

Ομως, η πραγματικότητα, η δύσκολη καθημερινότητα των ανθρώπων αυτών που βίωσαν και βιώνουν περισσότερο απ' τον καθένα τις επιπτώσεις από την πολιτική που έχουν ασκήσει όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, πολιτική που βάζει στο περιθώριο τις ανθρώπινες ανάγκες, που φοβάται και δεν ξέρει να αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα, θα παραμείνει.

Χιλιάδες άνθρωποι, που βιώνουν σκληρά τη διαφορετικότητά τους σε κάθε τους βήμα. Από το πρωινό ξύπνημα, στις καθημερινές ανάγκες, στο σχολείο, στη δουλιά, στο δρόμο, στην ψυχαγωγία, σε όλα αυτά, που για τους περισσότερους ανθρώπους είναι αυτονόητα.

Με βάση κάποια διεθνή δεδομένα, οι ανάπηροι και τα ΑμΕΑ φτάνουν το 10% του γενικού πληθυσμού. Οι μισοί από αυτούς, το 5% του γενικού πληθυσμού, είναι οι βαριά ανάπηροι (τυφλοί, παραπληγικοί, κωφοί, παιδιά με νοητική στέρηση κ.ά.) και οι χρόνιοι πάσχοντες (νεφροπαθείς, αιμορροφιλικοί, πάσχοντες από σκλήρυνση κατά πλάκας, μεσογειακή αναιμία κλπ.). Οι πρωτιές της χώρας μας στα εργατικά και τροχαία ατυχήματα, σε συνδυασμό με την ανυπαρξία πολιτικής πρόληψης και Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, επιβεβαιώνουν τη σκληρή πραγματικότητα.

Οι ανάπηροι και τα ΑμΕΑ στη χώρα μας δεν καταγράφηκαν ποτέ. Μια συνειδητή επιλογή των κυβερνήσεων, γιατί η απογραφή τους θα αναδείκνυε το μέγεθος του προβλήματος και την αναντιστοιχία των αναγκών με όσα γίνονται για την πρόληψη της αναπηρίας, την αποκατάσταση, την εκπαίδευση, την παραγωγική ένταξη των ΑμΕΑ.

Τα κέντρα ενημέρωσης και στήριξης των οικογενειών, που φέρνουν στη ζωή ένα ανάπηρο παιδί ή που το παιδί τους καθίσταται ανάπηρο μετά από ένα ατύχημα ή μια ασθένεια, είναι ανύπαρκτα. Βασικός κορμός στήριξης των αναπήρων και ΑμΕΑ, η οικογένεια, που προσπαθεί να αναπληρώσει τις ανεπάρκειες ενός κράτους που αδιαφορεί. Της οικογένειας, που, εκτός από μια δύσκολη καθημερινότητα, από τα βασανιστικά βιώματα, ζει και με το άγχος του μέλλοντος για τους δικούς της ανθρώπους, όταν εκείνη θα αδυνατεί πια να τους στηρίξει ή όταν οι άνθρωποι που τους στηρίζουν θα έχουν φύγει απ' τη ζωή.

Στη χώρα μας, υπάρχουν μόνο 200 δημόσια κρεβάτια σε κέντρα αποκατάστασης, όλα στην Αθήνα, για τους τραυματίες από εργατικά και τροχαία ατυχήματα και για την αντιμετώπιση των 30.000 εγκεφαλικών επεισοδίων το χρόνο. Απ' τα 200.000 περίπου παιδιά στη χώρα μας, που έχουν ανάγκη ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης, μόνο τα 14.000 πηγαίνουν σε κάποιο δημόσιο ή ιδιωτικό ειδικό σχολείο ή ειδική τάξη. Τα υπόλοιπα 160.000 παιδιά παραμένουν εγκλωβισμένα στους τέσσερις τοίχους των σπιτιών τους, «απολαμβάνοντας» τους σύγχρονους Καιάδες. Η πρόσβαση στα πανεπιστήμια πρακτικά είναι κενό γράμμα, αφού ούτε οι ανάλογες υποδομές υπάρχουν (ράμπες κλπ.), ούτε τα ανάλογα εποπτικά μέσα και το κατάλληλο προσωπικό (διερμηνείς για κωφούς φοιτητές, βιβλία Μπράιγ για τυφλούς κλπ.) για τους φοιτητές με Ειδικές Ανάγκες.

Ο αποκλεισμός από την εκπαίδευση, η έλλειψη βιβλίων για τυφλούς, η αδυναμία πρόσβασης σε θέατρα, κινηματογράφους, μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους, δημόσιες υπηρεσίες, οι μεγαλουπόλεις των πολυκατοικιών και της ανυπαρξίας έστω και μιας ελεύθερης σπιθαμής γης, που είναι απροσπέλαστες στα ΑμΕΑ, τα απροσπέλαστα μέσα μαζικής μεταφοράς, η αδυναμία σε πολλές περιπτώσεις των παραπληγικών και νεφροπαθών να βρουν ακόμα και έναν κατάλληλο τόπο για τις διακοπές τους είναι ενδεικτικά για την πρόσβαση των αναπήρων και ΑμΕΑ στον πολιτισμό, την ψυχαγωγία, των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν στην καθημερινή τους ζωή.

Πολύ περισσότερο, οι ανάπηροι και τα ΑμΕΑ, στην εποχή της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, της διόγκωσης της ανεργίας, δεν έχουν θέση στην παραγωγή για την κυβέρνηση, που προσπαθεί να κουκουλώσει το πρόβλημα με κάποια πενιχρά επιδόματα, αλλά και με διάφορα προγράμματα, επιδοτούμενης ή όχι, κατάρτισης και επανακατάρτισης και ποτέ απασχόλησης.