Κυριακή 11 Απρίλη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 11
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΙΣΤΟΡΙΑ
Στα 140 χρόνια από τη γέννηση του Β. Ι. Λένιν

Ο Λένιν στο 3ο Συνέδριο της Κομσομόλ
Ο Λένιν στο 3ο Συνέδριο της Κομσομόλ
Είναι γεγονός ότι σε κάθε ιστορική επέτειο για το κομμουνιστικό κίνημα - ιδιαίτερα αν πρόκειται για επέτειο που φέρνει στο νου ηγέτες του κινήματος, η δράση των οποίων είναι δεμένη με κοσμοϊστορικά γεγονότα - τότε η μνήμη γίνεται ένα με το σήμερα. Οχι μόνο γιατί αποτιμά το επαναστατικό τους έργο, μα γιατί αυτό το έργο είναι υλική δύναμη για το μέλλον της ιστορικής εξέλιξης. Δύναμη, που συμβάλλει στη διαμόρφωση και την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης. Ετσι μόνο μπορεί να μετατρέπεται σε παράγοντα που επιδρά στην ανάπτυξη του αγώνα της εργατικής τάξης για την εκπλήρωση του τελικού σκοπού, την ανατροπή του καπιταλισμού, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και της κομμουνιστικής κοινωνίας. Πολύ περισσότερο δε, όταν πρόκειται για επέτειο που αφορά στη μεγαλύτερη προσωπικότητα που ανέδειξε το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα στον 20ό αιώνα, τον Β. Ι. Λένιν (γεννήθηκε στις 22 Απρίλη 1870), έναν από τους κλασικούς της κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης, που δικαίως φέρει και το δικό του όνομα: Μαρξισμός - Λενινισμός.

Ο Βλαντίμιρ Ιλιτς Ουλιάνοφ (Λένιν) γεννήθηκε στις 22 Απρίλη 1870 στην πόλη Σιμπίρσκ (το σημερινό Ουλιάνοφσκ). Οι γονείς του ανήκαν στο στρώμα της πρωτοπόρας ρωσικής διανόησης.

Ο Λένιν αφού τελείωσε το Γυμνάσιο, το 1887, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Καζάν, γρήγορα όμως πιάστηκε και διώχτηκε από το Πανεπιστήμιο για τη συμμετοχή του στο επαναστατικό κίνημα των φοιτητών. Στο Καζάν, ο Λένιν προσχώρησε σ' ένα μαρξιστικό κύκλο. Μόλις εγκαταστάθηκε ο Λένιν στη Σαμάρα, σχηματίστηκε γύρω του ο πρώτος κύκλος των μαρξιστών της Σαμάρας.

Στο τέλος του 1893, ο Λένιν πήγε και εγκαταστάθηκε στην Πετρούπολη. Η ασυνήθιστα βαθιά γνώση του στο έργο του Κ. Μαρξ, η ικανότητα να εφαρμόζει το μαρξισμό στην κοινωνικοοικονομική κατάσταση της Ρωσίας εκείνης της εποχής, η πίστη του στη νίκη του προλεταριάτου, οι εξαιρετικές οργανωτικές του ικανότητες, έκαναν το Λένιν, τον αναγνωρισμένο ηγέτη των μαρξιστών της Πετρούπολης.

Στο γραφείο του διαβάζοντας την «Πράβντα»
Στο γραφείο του διαβάζοντας την «Πράβντα»
Το 1895, ο Λένιν κατάφερε να συνενώσει όλους τους μαρξιστικούς εργατικούς κύκλους της Πετρούπολης και έτσι δημιουργήθηκε η «Ενωση Αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης». Ηταν ένα βήμα στην προετοιμασία της δημιουργίας του Κόμματος Νέου Τύπου της εργατικής τάξης στη Ρωσία.

Η «Ενωση Αγώνα...», για πρώτη φορά στη Ρωσία, άρχισε να πραγματοποιεί τη συνένωση του σοσιαλισμού με το εργατικό κίνημα. Με διάφορες μπροσούρες και σοσιαλιστικές προκηρύξεις, έλεγαν την αλήθεια για τις πληγές που φέρνει ο καπιταλισμός, για την άθλια οικονομική κατάσταση των εργατών, για τις αβάσταχτες συνθήκες εργασίας (12-14 ώρες) και για τα δικαιώματά τους, που καταπατούνταν με τον πιο βάναυσο τρόπο από το απολυταρχικό τσαρικό καθεστώς.

Το Δεκέμβρη του 1895, ο Λένιν πιάστηκε από την τσαρική κυβέρνηση και φυλακίστηκε, αλλά δε σταμάτησε την επαναστατική του πάλη. Συνέχισε να βοηθά την «Ενωση Αγώνα» από τη φυλακή, στέλνοντας μπροσούρες και προκηρύξεις. Στη φυλακή, ο Λένιν έγραψε την μπροσούρα «Για τις απεργίες» και την προκήρυξη «Στην τσαρική κυβέρνηση», όπου ξεσκέπαζε την άγρια αυθαιρεσία του τσαρικού καθεστώτος. Στην ίδια φυλακή, ο Λένιν έγραψε (με γάλα, ανάμεσα στις γραμμές κάποιου ιατρικού βιβλίου) κι ένα σχέδιο Προγράμματος του Κόμματος.

Κρεμλίνο 1920: Ο Λένιν συζητά με αντιπροσώπους του 2ου Συνεδρίου της Διεθνούς
Κρεμλίνο 1920: Ο Λένιν συζητά με αντιπροσώπους του 2ου Συνεδρίου της Διεθνούς
Αν και ο Πλεχάνοφ είχε δώσει από το 1880-1890 χτύπημα στις απόψεις των ναρόντνικων, ωστόσο συναντούσαν ακόμα συμπάθειες σε ορισμένες μερίδες της επαναστατικής νεολαίας.

Ηταν ανάγκη να συντριβούν ιδεολογικά ως το τέλος οι ναρόντνικοι, για να διαδοθεί παραπέρα ο μαρξισμός και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ίδρυση του κόμματος της εργατικής τάξης.

Το καθήκον αυτό εκπληρώθηκε από τον Λένιν, με το βιβλίο του: «Τι είναι οι "φίλοι του λαού" και πώς καταπολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες», όπου ξεσκέπασε ως το τέλος το αληθινό πρόσωπο των ναρόντνικων και έδειξε πως ήταν κάλπικοι «φίλοι του λαού», οι οποίοι, στην πραγματικότητα, ήταν ενάντια στο λαό. Στο «Τι είναι οι «φίλοι του λαού», ο Λένιν για πρώτη φορά διατύπωσε την ιδέα της επαναστατικής συμμαχίας των εργατών και αγροτών.

Σε πολλά από τα έργα του, ο Λένιν υπέβαλε σε κριτική τα μέσα της πολιτικής πάλης, που χρησιμοποιούσαν οι ναροντοβόλτσοι - βασική ομάδα των ναρόντνικων - και οι συνεχιστές τους αργότερα - οι εσσέροι - (από τα αρχικά εσ. ερ. των λέξεων σοσιαλ-επαναστάτες) και πιο ειδικά την τακτική της ατομικής τρομοκρατίας. Ο Λένιν τη θεωρούσε πολύ επιζήμια για το επαναστατικό κίνημα, γιατί υποκαθιστούσε την οργανωμένη πάλη των μαζών με την πάλη των μεμονωμένων ηρώων, ήταν και δείγμα της έλλειψης πίστης απέναντι στο λαϊκό επαναστατικό κίνημα. Εκτός αυτού, στο ίδιο έργο του, ο Λένιν εξέθεσε τα βασικά καθήκοντα των Ρώσων μαρξιστών και την ανάγκη δημιουργίας ενός ενιαίου σοσιαλιστικού εργατικού κόμματος από τους σκόρπιους μαρξιστικούς ομίλους.

Ο Λένιν με μέλη της οργάνωσης «Ενωση Πάλης για την Απελευθέρωση της Εργατικής Τάξης» στην Πετρούπολη
Ο Λένιν με μέλη της οργάνωσης «Ενωση Πάλης για την Απελευθέρωση της Εργατικής Τάξης» στην Πετρούπολη
Το 1898, έγινε η πρώτη προσπάθεια δημιουργίας σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, δηλαδή επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης. Γι' αυτόν το σκοπό, το Μάρτη του 1898, συνήλθε το πρώτο συνέδριο του Ρωσικού Σοσιαλ-δημοκρατικού Εργατικού Κόμματος (ΡΣΔΕΚ), στο οποίο συμμετείχαν μόνον 9 αντιπρόσωποι.

Ο Λένιν δεν πήρε μέρος στο Συνέδριο, γιατί ήταν εξόριστος στη Σιβηρία στο χωριό Σουσένσκοε. Και στην εξορία ο Λένιν συνέχιζε να αγωνίζεται. Εδώ τελείωσε το μεγάλο επιστημονικό έργο του: «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία», με το οποίο ουσιαστικά έθεσε το ζήτημα της επαναστατικής πάλης της εργατικής τάξης για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, αποτέλεσμα της οποίας στη Ρωσία ήταν η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Η πραγματοποίησή της έγινε δυνατή με τη σωστή στρατηγική και τακτική του Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκων). Επιβεβαιώθηκε, έτσι, η λενινιστική θεωρία ότι μόνο ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, που καθοδηγείται από την πρωτοπόρα επιστημονική κοσμοθεωρία, έχει σωστή στρατηγική και τακτική και δρα καθημερινά ενιαία για την προώθηση της στρατηγικής του, έχει γερούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού, είναι σε θέση να ηγηθεί στον αγώνα όλων των εκμεταλλευόμενων για την κατάργηση της εκμετάλλευσης. Οτι μόνο ένα Κόμμα νέου τύπου, που συνδυάζει αρμονικά τη δημοκρατική λειτουργία με τη σιδερένια πειθαρχία και την ενιαία θέληση στη δράση, μπορεί να διασφαλίσει τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης, στον αγώνα για το άλμα «από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας».

Στο Σμόλνι, 1930
Στο Σμόλνι, 1930
Αλλωστε το κόμμα των μπολσεβίκων ήταν το μοναδικό κόμμα απ' όλα τα τότε κόμματα της εργατικής τάξης στην Ευρώπη που είχε στο Πρόγραμμά του ως σκοπό της πάλης του την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, δηλαδή την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Και δρούσε με αυστηρή συνειδητή πειθαρχία, ενιαία και με συνέπεια για την εκπλήρωση αυτού του σκοπού, για την προώθηση της στρατηγικής του, του Προγράμματός του. Και μάλιστα σε ανειρήνευτη πάλη με τον οπορτουνισμό, με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης.

Ο Λένιν στο έργο του: «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία» έγραφε χαρακτηριστικά: «Η ανάλυση του κοινωνικο-οικονομικού καθεστώτος, συνεπώς και της ταξικής διάρθρωσης της Ρωσίας, που έγινε σ' αυτό το έργο με βάση την οικονομική έρευνα και την κριτική ανάλυση των στατιστικών στοιχείων, επιβεβαιώνεται τώρα με την ανοιχτή πολιτική εμφάνιση όλων των τάξεων, στην πορεία της επανάστασης. Αποκαλύφθηκε, πέρα για πέρα, ο καθοδηγητικός ρόλος του προλεταριάτου. Αποκαλύφτηκε επίσης ότι η δύναμή του στο ιστορικό ξεκίνημα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από το ποσοστό του στο γενικό σύνολο του πληθυσμού».

Για τη δημοκρατία

Στη σημερινή 140ή επέτειο από τη γέννηση του Λένιν παρουσιάζουμε από την μπροσούρα του «Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι», την αντιπαράθεση του Λένιν με τον Κάουτσκι στα ζητήματα αστικής και προλεταριακής δημοκρατίας, (Απαντα, Τ.37, σελ. 251 - 264, 5η έκδοση «Σύγχρονη Εποχή»). Είναι επίκαιρο και από την άποψη ότι έχουν χυθεί τόνοι αντικομμουνιστικής λάσπης στο συγκεκριμένο ζήτημα, ότι δηλαδή η δημοκρατία στο σοσιαλισμό είναι ανύπαρκτη. Το συγκεκριμένο ζήτημα αποτελεί μια από τις αιχμές αστών και οπορτουνιστών ιδεολόγων και πολιτικών, προκειμένου να συκοφαντήσουν το σοσιαλισμό, αποτελεί αιχμή της σύγχρονης αντικομμουνιστικής προπαγάνδας που έφτασε να εξισώνει τον κομμουνισμό με το φασισμό. Προκειμένου να «βγάλει λάδι» την ταξική ουσία της αστικής δημοκρατίας ως μιας στυγνής δικτατορίας της ισχνής κοινωνικής μειοψηφίας των αστών πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Ο Λένιν ανακηρύσσει την μπολσεβική εξουσία στο δεύτερο Συνέδριο των Σοβιέτ (πίνακας του Β. Σερόφ)
Ο Λένιν ανακηρύσσει την μπολσεβική εξουσία στο δεύτερο Συνέδριο των Σοβιέτ (πίνακας του Β. Σερόφ)
Μπορούμε, για παράδειγμα, σήμερα να θεωρούμε ότι υπάρχει δημοκρατία; Οτι ασκεί εξουσία ο λαός; Οτι συμμετέχει στην πολιτική, διαχειρίζεται ο ίδιος τις υποθέσεις του και το κράτος; Μπορεί να υπάρχει πολιτική ισότητα για τους ανθρώπους μιας κοινωνίας που θεμελιακό της γνώρισμα είναι οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες, άρα και κοινωνικές, και που η βάση τους βρίσκεται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής;

Το αστικό Σύνταγμα υποτίθεται ότι κατοχυρώνει θεμελιακά την αρχή ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό και ασκούνται από το λαό». Οτι όλοι οι πολίτες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αλλά κατοχυρώνει, ταυτόχρονα, ως «ιερή και απαραβίαστη» την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Η ατομική ιδιοκτησία, όμως, είναι δικαίωμα και προνόμιο μόνο της αστικής τάξης, μιας ισχνής μειοψηφίας της κοινωνίας, σε σχέση με την τεράστια λαϊκή πλειοψηφία.

«Να μιλάει κανείς για καθαρή δημοκρατία, για δημοκρατία γενικά, για ελευθερία, για παλλαϊκότητα, όταν οι εργάτες και όλοι οι εργαζόμενοι είναι πεινασμένοι, γυμνοί, ρημαγμένοι, καταπονημένοι και όχι μόνο από τη μισθωτή δουλειά, αλλά και από τον τετράχρονο ληστρικό πόλεμο, ενώ οι καπιταλιστές και οι κερδοσκόποι εξακολουθούν να έχουν στα χέρια τους την αποκτημένη με ληστείες "ιδιοκτησία" και τον "έτοιμο" μηχανισμό της κρατικής εξουσίας, σημαίνει χλευασμό των εργαζομένων και των εκμεταλλευομένων» («Απαντα» Λένιν, 5η έκδοση, τόμος 37, σελ. 389, ΣΕ).

Δημοκρατία στον καπιταλισμό σημαίνει την ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης πάνω στο λαό. Η αστική τάξη την εμφανίζει σαν σύστημα κρατικής εξουσίας και πολιτικής διακυβέρνησης, ταξικά ουδέτερη και καθολική για ολόκληρη την κοινωνία. Τα πολιτικά της κόμματα, άλλα κόμματα που πολιτεύονται και δρουν στα πλαίσια που καθορίζονται από τα όρια του καπιταλισμού, τον οποίο και δεν αμφισβητούν σαν κοινωνικοοικονομικό σύστημα, όλοι οι δημοσιολόγοι που αναπαράγουν την αστική ιδεολογία, φροντίζουν να παρουσιάζουν τη «δημοκρατία» ως υπερταξικό σύστημα.

Η ταξική ουσία της

Ο Λένιν το Νοέμβρη του 1918
Ο Λένιν το Νοέμβρη του 1918
Η συγκάλυψη της ταξικής ουσίας και του περιεχομένου της αστικής δημοκρατίας στηρίζεται στην αληθοφάνεια της τυπικής ισότητας που εμφανίζεται στη λειτουργία του κράτους και των θεσμών του. Η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας γίνεται από την κυβέρνηση που σχηματίζεται από το πολιτικό κόμμα ή και κόμματα σε συνεργασία, που εξασφαλίζουν τη λαϊκή πλειοψηφία με την εκλογή αντιπροσώπων του λαού (βουλευτές), οι οποίοι εκλέγονται με άμεση καθολική μυστική ψηφοφορία. Ταυτόχρονα, στη Βουλή, την επιφορτισμένη με το νομοθετικό έργο, τον έλεγχο της κυβέρνησης, υπάρχει και δρα η αντιπολίτευση, άρα εκφράζονται όλες οι πολιτικές απόψεις οργανωμένα, η κυβέρνηση ελέγχεται διά των αντιπροσώπων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία και συμβάλλουν και στο νομοθετικό έργο. Ετσι καλλιεργείται η αυταπάτη ότι στη λειτουργία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο λαός συμμετέχει ελεύθερα στην πολιτική μέσω της ανάδειξης των οργάνων εξουσίας, που φαίνεται να λειτουργούν «δημοκρατικά».

«Η αστική τάξη αρέσκεται, φυσικά, να ονομάζει "ελεύθερες", "ίσες", "δημοκρατικές", "παλλαϊκές" τις εκλογές που γίνονται κάτω από αυτές τις συνθήκες, επειδή οι λέξεις αυτές χρησιμεύουν για την απόκρυψη της αλήθειας, για την απόκρυψη του ότι η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η πολιτική εξουσία παραμένουν στους εκμεταλλευτές και γι' αυτό ούτε λόγος μπορεί να γίνει για πραγματική ελευθερία, για πραγματική ισότητα για τους εκμεταλλευόμενους, δηλαδή για την τεράστια πλειονότητα του πληθυσμού. Την αστική τάξη τη συμφέρει και της χρειάζεται να κρύβει από το λαό τον αστικό χαρακτήρα της σύγχρονης δημοκρατίας, να την παρουσιάζει σαν δημοκρατία γενικά, ή σαν "καθαρή δημοκρατία", και οι Σάιντεμαν, καθώς και οι Κάουτσκι, επαναλαμβάνοντάς το αυτό εγκαταλείπουν στην πράξη την άποψη του προλεταριάτου και περνούν με το μέρος της αστικής τάξης» (Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», τ. 37, σελ. 389).

Οχτωβριανή Επανάσταση: Μπολσεβίκοι καθ' οδόν προς τα χειμερινά ανάκτορα
Οχτωβριανή Επανάσταση: Μπολσεβίκοι καθ' οδόν προς τα χειμερινά ανάκτορα
Η διαβόητη πολυφωνία, η ελευθερία του Τύπου, της λειτουργίας και δράσης πολλών αστικών ή μικροαστικών κομμάτων, άρα πολλές διαφορετικές πολιτικές που εκφράζονται ελεύθερα, επίσης η ελευθερία των εργατών, των ανθρώπων από τα άλλα λαϊκά στρώματα να εκφράζουν τις απόψεις τους, να συνέρχονται σε δικές τους ενώσεις, κοινωνικές ή πολιτικές, αλλά ακόμη και να διεκδικούν, η τυπική ισότητα απέναντι στους νόμους (βεβαίως οι νόμοι προστατεύουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας), όλα αυτά επίσης συγκαλύπτουν την ταξικότητα της αστικής δημοκρατίας.

Πράγματι, υπάρχουν όλες αυτές οι ελευθερίες, αλλά ο Τύπος, τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ είναι ιδιοκτησία των καπιταλιστών, υπερασπίζουν την πολιτική τους, τα συμφέροντά τους, ενώ αποσιωπούν, διαστρεβλώνουν ή εναντιώνονται στην πολιτική του ΚΚΕ, στη δράση του λαϊκού κινήματος. Οι ίδιοι έχουν την οικονομική δυνατότητα και στηρίζουν τη δράση των κομμάτων του συστήματος, ιδιαίτερα δε προεκλογικά. Για παράδειγμα, τα εκλογικά έξοδα των κομμάτων είναι ένας ασφαλής δείκτης για του λόγου το αληθές. Είναι πολλαπλάσια άνιση η εκλογική και κάθε πολιτική αναμέτρηση ανάμεσα στα αστικά κόμματα και το κόμμα της εργατικής τάξης. Ακόμη, η ελευθερία του εκλέγειν και εκλέγεσθαι είναι απατηλή, αφού ο εργάτης ή ο φτωχός αγρότης δεν έχουν την ίδια οικονομική δυνατότητα για τον πολιτικό στίβο με την πλουτοκρατία. Εξαρτώνται δε απ' αυτήν και τα πολιτικά της κόμματα με χίλια δύο νήματα. Από το φόβο της ανεργίας, τα χρέη από τραπεζικά δάνεια των αγροτών και των ΕΒΕ, ως το ρουσφέτι και την υποσχεσιολογία, ή και την εξαγορά, η χειραγώγηση των λαϊκών συνειδήσεων έχει γερή βάση.

Ο Λένιν κατά τη διάρκεια εθελοντικής εργασίας
Ο Λένιν κατά τη διάρκεια εθελοντικής εργασίας
Να πώς τοποθετούσε ο Λένιν το ζήτημα: «Οι Σάιντεμαν και οι Κάουτσκι, οι Αούστερλιτς και οι Ρένερ πασχίζουν να πείσουν τους εργάτες ότι οι εκλογές για Συνταχτική Συνέλευση που γίνονται τώρα στη Γερμανία και στην Αυστρία διεξάγονται "δημοκρατικά". Αυτό είναι μια ψευτιά, γιατί στην πραγματικότητα οι καπιταλιστές, οι εκμεταλλευτές, οι τσιφλικάδες, οι κερδοσκόποι κρατούν στα χέρια τους τα 9/10 από τα καλύτερα οικήματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για συγκεντρώσεις και τα 9/10 των αποθεμάτων χαρτιού των τυπογραφείων κλπ. Ο εργάτης στην πόλη, ο εργάτης γης και ο μεροκαματιάρης στο χωριό, στην πραγματικότητα αποκλείονται από τη δημοκρατία τόσο με το "ιερό δικαίωμα της ιδιοκτησίας", ...όσο και με τον αστικό μηχανισμό της κρατικής εξουσίας, δηλ. με τους αστούς υπάλληλους, με τους αστούς δικαστές κλπ. Στη γερμανική "ρεπουμπλικάνικη" (αστικοδημοκρατική) δημοκρατία, η τωρινή "ελευθερία του συνέρχεσθαι και του Τύπου" είναι ψευτιά και υποκρισία, γιατί στην πραγματικότητα σημαίνει ελευθερία για τους πλουσίους να αγοράζουν και να εξαγοράζουν τον Τύπο, ελευθερία των πλουσίων να δηλητηριάζουν το λαό με την ψευτιά του αστικού Τύπου, ελευθερία των πλουσίων να έχουν στην "ιδιοκτησία" τους τα τσιφλικάδικα οικήματα, τα καλύτερα κτίρια κλπ.» («Απαντα», 5η έκδοση, τόμος 37, σελ. 391, ΣΕ).

...και η ανύπαρκτη ανεκτικότητά της

Αντιπρόσωποι του 7ου Συνεδρίου της Β` Διεθνούς, που πραγματοποιήθηκε το 1907 στη Στουτγάρδη. Πάρθηκαν σημαντικές αποφάσεις για τον αγώνα της εργατικής τάξης ενάντια στον πόλεμο και την καπιταλιστική εκμεταλλευτική κοινωνία. Ανάμεσά τους ο Β. Ι. Λένιν, η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Αύγουστος Μπέμπελ
Αντιπρόσωποι του 7ου Συνεδρίου της Β` Διεθνούς, που πραγματοποιήθηκε το 1907 στη Στουτγάρδη. Πάρθηκαν σημαντικές αποφάσεις για τον αγώνα της εργατικής τάξης ενάντια στον πόλεμο και την καπιταλιστική εκμεταλλευτική κοινωνία. Ανάμεσά τους ο Β. Ι. Λένιν, η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Αύγουστος Μπέμπελ
Αλλά η αστική δημοκρατία είναι ανεκτική στη λειτουργία των δικών της «ελευθεριών» και ορίων, όσο δε θίγονται «τα ιερά και όσια της ατομικής ιδιοκτησίας», η εξουσία της αστικής τάξης, δεν αμφισβητείται αυτή η «δημοκρατία» από το οργανωμένο εργατικό κίνημα, με τη συμμετοχή των λαϊκών μαζών στην πολιτική μέσω οργανωμένων κοινωνικοπολιτικών αγώνων ενάντια στην πλουτοκρατία. Γιατί τότε πρέπει να προστατευτεί η κοινωνία!

Ετσι εφαρμόζεται «το κράτος του νόμου» ενάντια στον «εχθρό λαό». Με την προσαγωγή σε δίκες όσων αγωνίζονται. Με το χαρακτηρισμό των απεργιών ως παράνομων. Με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου για αυτεπάγγελτες διώξεις στους μαθητές. Με την ποινικοποίηση της δημόσιας κοινωνικής και πολιτικής ζωής, τις διώξεις ενάντια στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών και γραπτού λόγου και ιδιαίτερα του εργατικού και κομμουνιστικού Τύπου, με τους τρομονόμους, με το ηλεκτρονικό φακέλωμα. Με τη δράση των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών, και την τρομοκρατία πρώτ' απ' όλα στους τόπους δουλειάς και ενάντια στο λαϊκό κίνημα, αποκαλύπτοντας ότι είναι στυγνή δικτατορία των αστών πάνω στους προλετάριους, στο λαό.

Οταν, βεβαίως, η εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα συνειδητοποιούν την ανάγκη να επιβάλουν τη δική τους θέληση, είτε αμφισβητώντας την πολιτική με την οποία τους εξουσιάζουν, είτε αμφισβητώντας το ίδιο το σύστημα εκμετάλλευσης, την εξουσία που το επιβάλλει και τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, τότε την καθημερινή βία του καταναγκασμού των εργατών να πουλούν την εργατική τους δύναμη για να ζήσουν, παράγοντας πλούτο που ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές, την αντικαθιστά η κρατική βία και καταστολή και η δύναμη των όπλων των κυρίαρχων. Τότε αποκαλύπτεται μεγαλόπρεπα η αυτού μεγαλειότης, η δικτατορία του κεφαλαίου, αφού τέτοια είναι η αστική δημοκρατία.


Αυτή η δημοκρατία έχει θωρακιστεί και με τους απαραίτητους και αναγκαίους νόμους. Η νομιμότητα γι' αυτήν είναι η νομιμότητα της βίας των εκμεταλλευτών ενάντια στους εκμεταλλευόμενους. Οι καπιταλιστές επιδιώκουν να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους, να απομυζούν όσο το δυνατό μεγαλύτερη υπεραξία από την εργατική δύναμη. Να εντείνουν την εκμετάλλευση. Αυτό είναι το δίκιο τους, αυτή είναι η νομιμότητά τους, ανάλογο και το αστικό δίκαιο. Μα, οι εργάτες επιδιώκουν να μειώνουν την εκμετάλλευση, ώσπου να την καταργήσουν, να κάνουν δική τους όλη την υπεραξία, άρα να κοινωνικοποιήσουν τα μέσα παραγωγής, αυτός είναι ο νόμος τους, αυτό και το δίκαιό τους. Και έτσι έχουμε δίκαιο ενάντια σε δίκαιο, που αντιμετωπίζεται μόνο με τη βία. Αλλά η βία της κοινωνικής μειοψηφίας (αστική τάξη), πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία (λαϊκές μάζες) είναι εντελώς αντίθετη από την επαναστατική βία των λαϊκών μαζών, προκειμένου να γίνουν κοινωνικά κυρίαρχες, να αντικαταστήσουν την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής με την κοινωνική ιδιοκτησία σ' αυτά και να μετατρέψουν την ατομική ιδιοποίηση του πλούτου που παράγουν σε παλλαϊκή ιδιοποίηση.

Μα, γι' αυτό το σκοπό χρειάζεται, δηλαδή, η δικτατορία του προλεταριάτου, που ως διακυβέρνηση του εργατικού κράτους τραβάει στην πολιτική, στη διαχείριση των υποθέσεων της κοινωνίας, την τεράστια πλειοψηφία του λαού.

Οτι αυτό το σύστημα δέχτηκε και δέχεται την επίθεση της αστικής τάξης είναι ιστορικά καταγραμμένο, μα ήταν και αναμενόμενο, αφού οργανώθηκε ο μοχλός κατάργησής της που ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου. Η οποία τραβώντας ολόκληρη την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στην κοινωνικοπολιτική δράση, αφού καταργήσει επαναστατικά το αστικό κράτος, οικοδομεί την κοινωνία που εξαλείφει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής αντικαθιστώντας την με την κοινωνική ιδιοκτησία, προκειμένου να εξαλειφθεί η βάση εκμετάλλευσης και πλουτισμού των λίγων εις βάρος των πολλών.

Αλλά αυτή η μορφή οργάνωσης του κράτους και της εργατικής δημοκρατίας δέχτηκε τα πυρά των οπορτουνιστών, γιατί κατάργησε την καθολική ελευθερία, δηλαδή την ελευθερία των καπιταλιστών και την ανύπαρκτη ισότητα εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων στη λειτουργία της δημοκρατίας. Αλλά: «Αληθινή ελευθερία και ισότητα θα υπάρχει στο καθεστώς που οικοδομούν οι κομμουνιστές, σ' αυτό δε θα υπάρχει η δυνατότητα πλουτισμού σε βάρος άλλων...» (Β. Ι. Λένιν «Απαντα» τ. 37, σελ. 495).


Σ. Κ.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ