Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΑΥΓΗ στις 17/03/10 και που υπογράφεται από το μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ Αγγελο Μανταδάκη.

Σχολιάζει ο γράφων ότι «(...) πρόκειται για ανατροπή του κοινωνικού και οικονομικού στάτους που διαμορφώθηκε στη χώρα κατά τη μεταπολίτευση (...)», αναφερόμενος στα νέα μέτρα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Σε άλλο σημείο αναφέρει: «Οπως η κρίση γεννήθηκε και εξελίχθηκε μέσα σε ένα πλαίσιο αναδιανομής του πλούτου υπέρ των ισχυρών και η έξοδος από αυτή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το αντίστροφο (...) Αυτή η αναγκαία αναδιανομή σημαίνει μεταφορά πλούτου και ισχύος από το ιδιωτικό στο δημόσιο, από τους λίγους και ισχυρούς στους πολλούς (...)».

Και αναφερόμενος στο ρόλο που πρέπει να παίξει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ υπογραμμίζει: «(...) Χρειάζεται ισχυρό, πειστικό, εναλλακτικό λόγο. Να πει τα πράγματα με το όνομά τους για το ποιοι πρέπει να πληρώσουν και πώς, ποιες μεγάλες αλλαγές πρέπει να γίνουν στην οικονομία, στο κράτος, στο πολιτικό σύστημα, ποια συμφέροντα θα θιγούν και ποια θα ευνοηθούν, τι πρέπει να διεκδικήσει η χώρα μας στην Ευρωζώνη που εγκλωβίζεται στη μέγκενη του Συμφώνου Σταθερότητας και σε συμμαχία με ποιους. Κυρίως όμως ο ΣΥΡΙΖΑ (...) θα πρέπει να αναζητήσει το πρόταγμα που θα εμπνεύσει πλατιές κοινωνικές δυνάμεις σε μια πορεία ανασυγκρότησης του τόπου, στη βάση της εξυπηρέτησης των πολλών».

Λύση δεν είναι η αναδιανομή του πλούτου στον καπιταλισμό. Ουτοπία είναι να περιμένει κανείς να πάρει μέτρα η εκάστοτε κυβέρνηση που στηρίζει και εξυπηρετεί τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, προκειμένου εκείνοι να μοιραστούν τα αμύθητα πλούτη τους με την εργατική τάξη.

Και τα μέτρα της κυβέρνησης δεν ανέτρεψαν κανένα «κοινωνικό και οικονομικό στάτους που διαμορφώθηκε στη χώρα κατά τη μεταπολίτευση». Και τότε οι καπιταλιστές ξεζούμιζαν την εργατιά και τώρα το ίδιο κάνουν. Η μόνη διαφορά είναι ότι όσο βαθαίνει ο καπιταλισμός, τόσο μεγαλώνει και η επιθετικότητά του, που πηγάζει από τις αντιθέσεις και αντιφάσεις που ο ίδιος δημιουργεί.

Και έρχεται κανείς να διερωτηθεί με βάση τα παραπάνω και με βάση και το συγκεκριμένο άρθρο: Γιατί δεν κατονομάζει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τους πραγματικούς υπεύθυνους και τις πραγματικές αιτίες που καθιστούν σήμερα ζοφερή τη ζωή του λαού και της νεολαίας; Γιατί φοβάται να χρησιμοποιήσει τους όρους αστική και εργατική τάξη; Ποια είναι η πρόταση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη βάρβαρη πραγματικότητα που ζούμε σήμερα; Στο προηγούμενο Συνέδριο του ΣΥΝ η απόφαση έλεγε ότι θα πρέπει να διαμορφωθεί η πολιτική πρόταση μέσα από τη δράση του κόμματος. Και παρ' όλα τα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει πρόταση ακόμη δεν υπάρχει. Και είναι σκόπιμο...

Ανάλογα με τις συγκυρίες, τις διαθέσεις του κόσμου επιλέγει και συνθήματα και προτάσεις και επιχειρηματολογία, τα οποία επενδύονται συνήθως από ένα νεφελώδες «ναι μεν, αλλά». Και αυτός ακριβώς είναι ο οπορτουνισμός. Μια δύναμη επικίνδυνη για το λαϊκό κίνημα, το εργατικό, το νεολαιίστικο κίνημα, μια δύναμη χαμαιλέοντας, με σκοπό τον εγκλωβισμό των όποιων ριζοσπαστικών, αγωνιστικών διαθέσεων, προκειμένου αυτές να μη θίξουν το κυρίαρχο σύστημα. Είναι ο στυλοβάτης των αστών, είναι ο «αφανής» συνοδοιπόρος τους.

Χρειάζεται ανατροπή του καπιταλισμού. Να οικοδομηθεί το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο, η συμμαχία της εργατικής τάξης με τη μικρομεσαία αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους, τις γυναίκες και τη νεολαία, για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Να απολαμβάνει η εργατική τάξη τον πλούτο που παράγει, να διατίθεται αυτός για την ικανοποίηση των αναγκών της. Ο μόνος δρόμος σήμερα είναι να πάρει την εξουσία η εργατική τάξη από την αστική, να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός. Ετσι έχουν τα πράγματα.