Πάνω σε αυτή τη βάση, ας αναρωτηθούμε: Πόσα σχολεία χτίστηκαν φέτος; Πόσα δημόσια νοσοκομεία; Πόσα και ποια αντιπλημμυρικά έργα έγιναν; Υπήρξε αντισεισμική θωράκιση σε μια χώρα όπου εκλύεται το 50% της σεισμικής δραστηριότητας στην Ευρώπη; Τίποτα απ' τα παραπάνω δεν έγινε. Η Αθήνα, αυτή η τερατούπολη, έχει τον ίδιο αριθμό δημόσιων μαιευτηρίων που είχε και τη δεκαετία του ...1950 («Ελενα» και «Αλεξάνδρα»)! Στο δήμο της Αθήνας το 10% των σχολείων και στη Θεσσαλονίκη το 35% λειτουργούν σε διπλοβάρδια. Αρα χρειάζεται να χτιστούν σχολεία. Στον Πειραιά 53 σχολεία βρίσκονται υπό έξωση. Το 30,2% των σχολικών κτιρίων είναι χτισμένα πριν το 1959. Την ίδια στιγμή, κάθε χρόνο, με τις πρώτες νεροποντές, χάνονται ανθρώπινες ζωές.

Είναι επιτακτική ανάγκη, σήμερα, οι εργαζόμενοι στην οικοδομή και στον κλάδο να βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα. Οτι, δηλαδή, όσο συνεχίζεται η οικοδομική δραστηριότητα να έχει ως γνώμονα το κέρδος λίγων μεγαλοκαρχαριών, όχι μόνο δε θα έχουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα τα μεγάλα - στην κυριολεξία - εκείνα έργα που είναι αναγκαία για την καλυτέρευση της ποιότητας ζωής τους, αλλά επιπλέον, και οι ίδιοι οι οικοδόμοι και οι εργαζόμενοι στις κατασκευές θα βρίσκονται μόνιμα υπό την απειλή της ανεργίας. Μόνο που, για να γίνει αυτό, χρειάζεται άλλος τρόπος ανάπτυξης, με κεντρικό σχεδιασμό. Και σε αυτή την περίπτωση το δίλημμα είναι ένα: «Εργα για τα μονοπώλια ή για το λαό;».