Κυριακή 14 Μάρτη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 18
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
Σπρώχνει στην ενσωμάτωση και στο συμβιβασμό

Παπαγεωργίου Βασίλης

Απ' τα προεόρτια της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εξέπεμπε ένα αγωνιώδες μήνυμα για το σύστημα και τη μακροημέρευσή του. Κύλησε κάμποσο «νερό στ' αυλάκι» απ' όταν τον Οκτώβρη του 2008 η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ παρουσίαζε την πρότασή της για την - όπως τη χαρακτήριζαν τότε - «χρηματοπιστωτική κρίση», μια πρόταση στήριξης των τραπεζών αλλά «με διαφάνεια» («Να είναι διαφανείς οι όροι και τα κριτήρια με τα οποία θα χορηγηθεί και θα κατανεμηθεί η όποια στήριξη», ζητούσε ο Γ. Δραγασάκης)!

Απ' όταν ο Αλ. Αλαβάνος προέτρεπε τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή να λάβει μέτρα που θα διαφυλάξουν τις επενδύσεις του ελληνικού κεφαλαίου στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Αλλά κι απ' όταν ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε: «Είναι σα να έχουν έναν ασθενή που αιμορραγεί ακατάπαυστα και αντί να προσπαθήσουν να δουν τις αιτίες της αιμορραγίας και να κλείσουν την πληγή αυτοί διαρκώς μεταγγίζουν τεράστιες ποσότητες αίματος»!

Σήμερα, η ρητορεία της ηγεσίας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταβληθεί. Σαν το χαμαιλέοντα, που αλλάζει χρώματα για να «καμουφλάρεται» στο φυσικό περιβάλλον που βρίσκεται κάθε φορά, έτσι και ο οπορτουνισμός προσαρμόζεται λεκτικά στα δεδομένα που διαμορφώνει η εξελισσόμενη καπιταλιστική κρίση, ώστε να καθίσταται πιο αποτελεσματική - στο μέτρο της απήχησής του - η αποπροσανατολιστική για τις λαϊκές συνειδήσεις παρέμβασή του.

Σήμερα, για να μην ξεπεραστεί από τη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή, εντείνει την αντικαπιταλιστική του ρητορεία. Προοριζόμενος όμως να παίξει το ρόλο της βαλβίδας εκτόνωσης, τη συνοδεύει με προτάσεις που καταλήγουν στην υπεράσπιση του συστήματος. Μιλάει για «καπιταλιστική κρίση». Οχι όμως για να αναδείξει ως ένοχο τον καπιταλισμό, αλλά τη μορφή διαχείρισής του στις σύγχρονες συνθήκες, το νεοφιλελευθερισμό.

Είναι χαρακτηριστική η επιμονή με την οποία η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ «καταχεριάζει» το τελευταίο διάστημα τις «κερδοσκοπικές αγορές». Στο απυρόβλητο ο καπιταλισμός, που είναι συνυφασμένος με το κέρδος.

Υποδεικνύουν σαν απάντηση στην κρίση μια άλλη «αναπτυξιακή προοπτική και αλλαγή της παραγωγικής βάσης», ένα «διαφορετικού είδους μείγμα πολιτικής», κοπιάροντας την «ιδέα» του προέδρου της ΝΔ Α. Σαμαρά που πρώτος ζήτησε «άλλο μείγμα πολιτικής». Ομως, με τα ίδια υλικά, στις ίδιες ποσότητες, δεν προκύπτει παρά ακριβώς το μείγμα που «παραγγέλνει» η άρχουσα τάξη, που να ανταποκρίνεται στα συμφέροντά της. Γιατί αυτή εξουσιάζει στην οικονομία, αυτή καθορίζει πολιτική. Ετσι, η απάντηση του οπορτουνισμού στην καπιταλιστική κρίση δεν μπορεί παρά να είναι ...ο καπιταλισμός. «Εξανθρωπισμένος» αντιτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως ψέμα καραμπινάτο ότι μπορεί να υπάρξει μια διαχείριση που θα ευνοεί συγχρόνως το κεφάλαιο και το λαό. Οτι μπορεί να υπάρξει «εκδημοκρατισμός της εξουσίας και της ιδιοκτησίας» όπως διατείνεται το «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς», σε διακήρυξή του, συσκοτίζοντας την αλήθεια. Οτι δηλαδή η εξουσία και η ιδιοκτησία ή θα είναι λαϊκές ή θα είναι των καπιταλιστών.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν εξωραΐζει απλώς τον καπιταλισμό. Κάνει κάτι περισσότερο απ' αυτό. Τοποθετείται στον ανταγωνισμό ανάμεσα σε καπιταλιστικά κέντρα, παίρνοντας το μέρος του ευρωενωσιακού καπιταλισμού και καλεί το λαό να πράξει ομοίως. Ξιφουλκεί κατά του «ατλαντισμού», χρεώνοντας στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ως και το προπατορικό αμάρτημα, την ίδια στιγμή που δεν αρθρώνει ούτε μια λέξη κριτικής απέναντι στην ΕΕ και το ρόλο της. Γνωρίζοντας ωστόσο ότι οι αναλύσεις του δεν αντέχουν στην κοινή λογική, αρθρώνει φαιδρότητες για κάποιες «ηγέτιδες δυνάμεις» και κάποια «λόμπι» τα οποία πρέπει να αντιπαλέψουν οι λαοί.

Δηλώνει ο Αλ. Τσίπρας, παραμυθιάζοντας συνειδητά το λαό: «Η προοπτική μιας άλλης Ευρώπης περνάει μέσα από τους αγώνες της ελληνικής κοινωνίας και των Ελλήνων εργαζομένων. Γι' αυτό, κατά τη γνώμη μας, είναι πάρα πολύ σημαντικός ο συντονισμός σε πανευρωπαϊκό επίπεδο». Προτρέπει ουσιαστικά το λαό να διαλέξει τον «καλό» ιμπεριαλιστή και να αγωνιστεί για «μια προοπτική επαναθεμελίωσης, επανίδρυσης της ΕΕ». Σε θεμέλια όμως σαν αυτά, τα ιερά και απαραβίαστα των εκμεταλλευτών, όπως οι ίδιοι ομολογούν: «Η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, η απελευθέρωση των αγορών είναι το κυρίαρχο στοιχείο της Συνθήκης της Λισαβόνας και δεν μπορούμε να θέσουμε φραγμούς»!

Το άγχος τους για την ΕΕ είναι έκδηλο στις δημόσιες παρεμβάσεις τους. Ο Αλ. Τσίπρας την περασμένη Πέμπτη επεσήμανε σαν κίνδυνο αν η Ελλάδα δεν βοηθηθεί να αντιμετωπίσει το «δανειακό της πρόβλημα» τότε «η κρίση θα επεκταθεί και θα απειλήσει την ίδια τη συνοχή της ευρωζώνης»... Την ίδια ώρα βεβαίως, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης «χρωμάτιζε» με αισιοδοξία την «ατμόσφαιρα» καθώς διείδε ότι «συνειδητοποιούν, περισσότερο ο Σαρκοζί και λιγότερο η Μέρκελ, κάτι που η ευρωπαϊκή αριστερά έθεσε από την πρώτη στιγμή, όταν δημιουργούνταν το ευρώ, ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινό νόμισμα, χωρίς κοινή οικονομική πολιτική και χωρίς ισχυρή πολιτική ενοποίηση»!

Πιο ισχυρή ΕΕ. Εκεί συμπίπτουν Σαρκοζί, Μέρκελ και ευρωπαϊκή «αριστερά». Υπέρ ποιου και η επιπρόσθετη ισχύς; Μα φυσικά υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος των λαών. Γιατί αυτή είναι η ΕΕ. Μια αντιδραστική ένωση του κεφαλαίου, που όσο πιο ισχυρή γίνεται, τόσο περισσότερο επιτίθεται στα εργατικά λαϊκά δικαιώματα.

Αλλωστε, οποιοσδήποτε απ' την κυβέρνηση, απ' τον ΣΕΒ, απ' τη ΝΔ, το ΛΑΟΣ θα μπορούσε να έχει πει, αυτό που πρόσθεσε στα παραπάνω ο Δ. Παπαδημούλης: «Γιατί να πληρώνουμε τοκογλυφικά επιτόκια; Εμείς ζητάμε, ακριβώς επειδή από το ευρώ κυρίως ωφελήθηκαν οι Γερμανοί - που έχουν εξαγωγές προς την Ελλάδα 8,5 δισ. ετησίως, ενώ οι δικές μας εξαγωγές προς τη Γερμανία είναι 1,5 δισ. ευρώ - οι χώρες που κερδίζουν λόγω της κοινής αγοράς και του ευρώ να συνδράμουν περισσότερο τις πιο αδύναμες χώρες».

Με τέτοιες παρεμβάσεις ο οπορτουνισμός προσπαθεί να φέρει στα μέτρα του συστήματος τη λαϊκή συνείδηση, το ίδιο το λαϊκό κίνημα. Το θέλει να σέρνεται πίσω από χίμαιρες περί εξανθρωπισμού του καπιταλισμού και δη του ευρωενωσιακού, για να φτάσει στην απογοήτευση, στην παραίτηση και στην ενσωμάτωση. Δε συμπορεύεται τυχαία με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που έχουν πολλά «ένσημα» στην εν λόγω δουλειά. Δεν τους πλέκει τυχαία το εγκώμιο με το να εξαρτά την ανάπτυξη οποιασδήποτε δράσης από τη συμμετοχή τους.

Προστρέχει στον Παναγόπουλο της ΓΣΕΕ και εναποθέτοντας στις «πλάτες του» την ανάληψη «πρωτοβουλιών συντονισμού της δράσης». Εξαίρει το μακρύ χέρι της Κομισιόν, τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων και διαφημίζει την «ημέρα δράσης» που αυτή έχει ορίσει κάπου στα τέλη Μάρτη με «ατζέντα» γραμμένη από τα ευρωενωσιακά μονοπώλια. Δράττεται κάθε ευκαιρία που του δίνεται για να συνδράμει την επίθεση στις ταξικές δυνάμεις, επειδή φοβάται κι αυτός για λογαριασμό του συστήματος, τη δύναμη και την προοπτική που δίνουν στην εργατική λαϊκή πάλη.


Βάσω ΝΙΕΡΡΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ