Καθημερινά υπάρχουν δεκάδες κείμενα στον αστικό Τύπο στα οποία μπορείς να σταθείς για να δείξεις την ξεφτίλα αυτών που στο όνομα της δημοσιογραφίας κάνουν καθαρό πως έχουν ταυτιστεί με τους δυνάστες, δυνάστες οι ίδιοι στον τομέα τους.

Υπάρχουν και μερικά που προσπαθούν να σταθούν με αξιοπρέπεια, γνωρίζοντας πως δεν είναι μόνο αστός ο αναγνώστης τους.

Τέτοιες ώρες, παραμονή της μεγάλης απεργίας, δε θες να χαλάς το κέφι, τη χαρά που δίνει η ίδια η οργάνωση της απεργίας. Δίνεις χώρο λοιπόν σ' ό,τι προσθέτει έστω κι ένα χαλικάκι σ' αυτό που χτίζεις.

Για τους άλλους, ξέρεις ήδη, ό,τι γράψανε χτες και προχτές, τα ίδια θα γράψουνε κι αύριο. Τι κριτική να κάνεις σ' αυτόν που στην «Καθημερινή» έχει να μοστράρει όλη κι όλη την ιδιότητά του «καθηγητής στο Yale» για να βεβαιώσει πως οι καλύτερες στιγμές του τόπου ήταν όταν η αστική τάξη μάτωσε ένοπλα την εργατική; Ασε τον άλλο, τον «Πάσχο» στο ίδιο μαγαζί, που νομίζει πως μπορεί να ξεμπερδεύει με το ΚΚΕ καταλογίζοντάς του θεωρίες συνωμοσίας. Λίγοι, πολύ λίγοι, απέναντι στο μεγαλείο της εργατικής τάξης, ειδικά τέτοιες ώρες που εργάτη τον εργάτη προετοιμάζει την απεργία της.

Κρατάς στη βάση της σελίδας τα κύρια άρθρα, αυτά που εκφράζουν κεντρικά τη γραμμή τους.

Μέλι στάζει η πένα του ενός από την έγνοια του να είναι «κοινωνικά δίκαια» όσα ήδη έχουν κραχτεί σαν άγρια αντεργατικά. Ο ίδιος τα έχει περιγράψει κομψά ως «μη αρεστά» κι έχει εντοπίσει τον κίνδυνο να προκληθούν κοινωνικές αντιδράσεις. Κατανοητή η έγνοια... Είναι η ίδια με του επόμενου αρθρογράφου που προσφέρεται ως ομοτράπεζος για «εθνική συνεννόηση». Πιο λαϊκά, στο τρίτο κατά σειρά άρθρο, περισσεύει το παράπονο απ' όσους πήραν, ξαναπήραν και περιμένουν να ξαναπάρουν κρατικό χρήμα. Αργεί, λέει, και χωρίς κρατικό χρήμα, δουλειά δε γίνεται. Είναι που είναι αυτοδημιούργητοι οι άνθρωποι.

Ωραιότεροι όμως οι αστοί αντιεξουσιαστές της ενημέρωσης. Που εμφανίζουν την κυβέρνηση «μαχόμενη» για το Πρόγραμμα Σταθερότητας, ενάντια σε κάποιες κακές σκιές που δεν το θέλουν, υποτίθεται. Χωρίς να ζητά «εθνική στήριξη», υποβάλλει την ιδέα ότι σε μια τέτοια μάχη η κυβέρνηση δεν πρέπει να αφήνεται μόνη της.

Εκεί, όμως, που γράφει ιστορία η αστική δημοσιογραφία είναι όταν από θέσεις «ευρωπαϊκής αριστεράς», διαπιστώνει πως τα μέτρα της κυβέρνησης δεν υπακούουν σε στρατηγική, ότι είναι ενάντια στο ευρώ και χρεώνονται οι απεργοί να διορθώσουν την κατάσταση, προφανώς διαδηλώνοντας για τη σωτηρία του ευρώ. Με κάτι τέτοια, συγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνουμε γιατί στεναχωριέται ο Τσίπρας που θα είναι μόνος του να χειροκροτά τον Παναγόπουλο.

Η πιο καλή στιγμή πριν από μια μεγάλη απεργία είναι αυτή που κλείνεις την τηλεόραση. Είναι η ώρα που αρνείσαι να δεχτείς τον κατασκευασμένο τρόμο. Και γυρνάς στον διπλανό σου για να κουβεντιάσεις τις δικές σας έγνοιες. Ποιον ξεχάσαμε; Σε ποιον ασκεί μεγαλύτερη πίεση το αφεντικό; Τι έγινε στη συνέλευση; Πώς θα κατεβείτε στη συγκέντρωση; Τέτοια πράγματα.

Από τον καιρό της μεγάλης ανατροπής, ένα απ' αυτά που ήταν σχεδόν απαγορευμένο ήταν και η λέξη εργάτης. «Απασχολήσιμοι» λένε και δώσ' του μια απ' τα ίδια. Ηταν ξύλινη λέξη ο εργάτης. Και να που ξανάρχεται με όλο της το μπόι, η λέξη. Αυτουνού που παράγει το έργο. Αυτουνού που απ' τη δουλειά του παράγονται τα πάντα. Και που όσο αποκτά συνείδηση αυτής του της θέσης τα ζητάει όλα. Πώς το λένε; Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν το χάραμα; Ετσι.