Παρά το μούδιασμα απ' τα μέτρα κατά ριπάς, τη φθηνή χρηματοπιστωτική προπαγάνδα που κυριαρχεί στα ΜΜΕ, η αλήθεια πριονίζει τα πόδια, έτσι κι αλλιώς κοντά, του ψέματος της κρίσης. Ολοένα και περισσότεροι ανυποψίαστοι ως χτες, συνειδητά ή ασυνείδητα κατανοούν ότι αν συναινέσουν δε θα πάρουν πίσω τα χαμένα κεκτημένα στον αιώνα τον άπαντα του τέλους της «κρίσης». Ολοένα και περισσότεροι βλέπουν ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είναι στο στόχαστρο. Των «πατριωτών», των κερδοσκόπων, των κλεφτών.

Δεν είναι καιρός για πανηγυρισμούς. Θέλει ακόμα ο ήλιος πολλή δουλειά για να γυρίσει. Οι χιλιάδες νεκροί έτσι κι αλλιώς την εργατική τάξη την εμπνέουν στοιχειώνοντας τον ύπνο των αφεντικών.

Ο κίνδυνος είναι, σύντροφοι, στην προσαρμοστικότητα της καπιταλιστικής προπαγάνδας. Σαν τον Οβίδιο μεταμορφώνει την πιθανότητα σε βεβαιότητα. Κηδεύει το 14ο μισθό με τη σιγουριά της ταφόπλακας του δήθεν αναπόφευκτου. Στήνει έρευνες κοινής γνώμης που παρουσιάζουν τους εργαζόμενους ωσάν αυτόχειρες πιο πρόθυμους κι από τους ΝΑΤΟικούς εισβολείς. Μπερδεύει τους θύτες με τα θύματα σε μια εικόνα θολή της τάχα μου δήθεν ενιαίας και αδιαίρετης κοινωνίας. Μόνο όταν πέσουν κι οι τελευταίες μάσκες θα ξεχυθεί το ποτάμι στους δρόμους για να πάρει ο λαός την τύχη του στα χέρια του.

Κάτω από το προπαγανδιστικό τσίρκο πέφτουν κορμιά. Κλείνουν σπίτια. Αρρωσταίνουν απ' την απελπισία άνθρωποι ως χτες γεροί. Νέοι εγκαταλείπουν στόχους κι όνειρα ζωής για ένα μεροκάματο στην καλύτερη περίπτωση, την ψυχή τους για ένα i-pod στη χειρότερη.