Είναι «συνήθεια» της ΕΕ και των κυβερνήσεών της να δίνουν «όμορφους» τίτλους στις πολιτικές που εφαρμόζουν, ώστε να καλύπτεται το ουσιαστικό τους περιεχόμενο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πολιτική της «Διά Βίου Μάθησης» (ΔΒΜ), η οποία επιδιώκεται να ενταθεί στην Ελλάδα, μέσω του προσχεδίου νόμου του υπουργείου Παιδείας. Εύλογα μπορεί κανείς να ρωτήσει, γιατί είναι κακό να μορφωνόμαστε διαρκώς. Η διαρκής μόρφωση, όμως, δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική της ΔΒΜ που προωθούν η ΕΕ και η κυβέρνηση. Από τη μια, χτυπούν συνεχώς το δικαίωμα στη βασική μόρφωση για όλο και περισσότερα παιδιά του λαού, χτυπούν το δικαίωμα στη δουλειά κι, από την άλλη, υπόσχονται τάχα «Διά Βίου Μάθηση»! Για την ΕΕ, η πολιτική της «Διά Βίου Μάθησης» είναι στρατηγική επιλογή, που συνδέεται με τους στόχους του κεφαλαίου για την οικονομία και την εργασία, μέσω μιας διαρκούς κατάρτισης, σύμφωνα με τις ανάγκες της «αγοράς», προκειμένου να έχουν φτηνούς εργαζόμενους.

Τα παραδείγματα από άλλες χώρες της ΕΕ, όπου η συμμετοχή σε προγράμματα «Διά Βίου Μάθησης» είναι μεγάλη, δείχνουν ότι ούτε η ανεργία έχει μειωθεί, ούτε οι εργαζόμενοι έχουν αποκτήσει ολόπλευρη μόρφωση. Θα ήταν, άλλωστε, παράλογο το κεφάλαιο, «ξαφνικά», να μην ενδιαφέρεται για τα κέρδη του και να μας «χαρίζει» ώρες μόρφωσης! Αλλος είναι ο σχεδιασμός. Χωρίζουν την εκπαίδευση σε τρεις μορφές μάθησης (τυπική, μη τυπική και άτυπη) και προσπαθούν να προσαρμόσουν απόλυτα κάθε είδους γνώση των εργαζομένων με την παραγωγή, όπως την ορίζουν τα συμφέροντα των πολυεθνικών του κάθε κλάδου. Παράλληλα, εξασφαλίζουν τη δυνατότητα «κινητικότητας» και «ευελιξίας» των εργαζομένων από κλάδο σε κλάδο, αλλά και κρύβουν την ανεργία εντάσσοντας τους ανέργους σε διάφορα σεμινάρια ψευτοκατάρτισης για λίγα ευρώ.

Ακόμα χειρότερα, θέλουν να πείσουν τον άνεργο ότι ο ίδιος ευθύνεται για την κατάστασή του κι ότι τάχα μπορεί να τη διορθώσει κυνηγώντας διαρκώς καταρτίσεις και πιστοποιήσεις. Στο προσχέδιο του υπουργείου σημειώνεται, άλλωστε, ότι στόχος είναι η «διασύνδεση των επιμέρους μορφών της εκπαίδευσης και κατάρτισης». Αυτό σημαίνει ότι το πτυχίο (τυπική εκπαίδευση) με τα μαθήματα ξένων γλωσσών (μη τυπική εκπαίδευση) και η συμμετοχή σε μια ΜΚΟ (άτυπη μάθηση) θα αποτελούν ένα σύνολο, το οποίο θα αξιολογείται από τις επιχειρήσεις, για την πρόσληψη ή τη διατήρηση εργασίας.

Ολη η λογική της «Διά Βίου Μάθησης» δεν αφορά μόνο τη ζωή του εργαζομένου στη δουλειά του, αλλά στοχεύει συνολικά στη συνείδησή του, από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του. Το σχολείο, η Ανώτατη Εκπαίδευση, τα κοινωνικά και προσωπικά ενδιαφέροντα, ο ελεύθερος χρόνος πρέπει να προσηλώνονται σε έναν και μοναδικό στόχο: Πώς θα μαζέψω πιστωτικές μονάδες, για να μπορώ να ανταποκριθώ στις ανάγκες της «αγοράς». Ο «ευέλικτος» εργαζόμενος δεν πρέπει να σκέφτεται σύνθετα, αλλά να θεωρεί ότι η ζωή του και η βελτίωσή της κινείται γύρω από τα κέρδη της επιχείρησης και την «ανταγωνιστικότητα» της καπιταλιστικής οικονομίας. Με λίγα λόγια, ζητούν Διά Βίου Υποταγή.