«Η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλο να καταμετρά κάθε χρόνο πόσες βιβλιοθήκες κάηκαν ή πόσοι υπολογιστές κατεστράφησαν ή πόσοι τοίχοι δεν υπάρχουν πια ή πόσοι καθηγητές κρατήθηκαν όμηροι ή πόσα μαθήματα δεν έγιναν (...) Το άσυλο, η σχέση μας με το άσυλο σήμερα, δεν είναι να μην αφήσουμε την ελληνική αστυνομία να μπει, η οποία ελληνική αστυνομία είναι μέρος του δημοκρατικού συστήματος, και βεβαίως κανένα λόγο δεν έχει να μπει στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο - δεν είμαστε σε περίοδο δικτατορίας (...) Υπάρχει όμως ταυτόχρονα και ένα νομοθετικό πλαίσιο το οποίο θα τηρηθεί».

Τα παραπάνω αποτελούν αποσπάσματα από ομιλία της υπουργού Παιδείας στη Βουλή, σε απάντηση Ερώτησης που έγινε για τη λεγόμενη αυτοτέλεια των πανεπιστημίων. Σε απλά ελληνικά, η υπουργός παρουσιάζει τα πανεπιστήμια ως «άντρα ανομίας», όπου στην «ανομία εντάσσει και κινητοποιήσεις και συλλογικές συνδικαλιστικές διαδικασίες (βλέπε π.χ. «μαθήματα που δεν έγιναν»). Παρακάτω είναι ακόμα πιο αποκαλυπτική: Λέει ότι ο νόμος πρέπει να τηρηθεί είτε από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του... «δημοκρατικού συστήματος», είτε με όποιον άλλο πρόσφορο τρόπο. Εξάλλου, το «δημοκρατικό μας σύστημα» διαθέτει και άλλους κατασταλτικούς μηχανισμούς πέρα από την επίσημη αστυνομία, όπως ιδιωτική αστυνομία, χαφιεδοκάμερες κι άλλα ηλεκτρονικά συστήματα παρακολούθησης. Η κυβέρνηση είναι... ανοιχτή σε όλα αυτά όπως φάνηκε και από τη σχετική επιστολή της υπουργού προς τους πρυτάνεις, όμως όλα αυτά αποτελούν ευνουχισμό τόσο του κινήματος και των συνδικαλιστικών ελευθεριών όσο και της ίδιας της έννοιας της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, στο πλαίσιο της οποίας θεσπίζονται.